Με αφορμή το έκτακτο διαγώνισμα με θέμα την αντιμετώπιση του κορονοϊού, οι ηγεσίες των δυτικών δημοκρατιών συμπεριφέρονται λιγάκι ύποπτα. Μοιάζουν με συνεσταλμένες μαθήτριες που καιροφυλακτούν ώσπου να βρουν τρόπο να αντιγράψουν τις μεθόδους των θρασύτερων συμμαθητριών τους. Ζηλεύουν όσες χώρες παραμερίζουν ανενδοίαστα όλα τα εμπόδια στο δρόμο για το πανοπτικό κράτος.
Ηρακλής Λογοθέτης
Κατά βάθος, είναι έτοιμες να πάρουν τον ίδιο δρόμο μ’ εκείνες, αρκεί να τον βρουν ανοιχτό από τον οδοστρωτήρα των αυταρχικών τους κυβερνήσεων. Γι αυτό σύρονται με προσποιητή απροθυμία — τραβάτε με κι ας κλαίω— πίσω από καθεστώτα που πρωτοστατούν ξεδιάντροπα στην επιχείρηση ασφυκτικού ελέγχου της δημόσιας ζωής.
Τούτη η έλξη βέβαια είναι ένοχη, σχεδόν έντρομη. Και οι ηγεσίες μας, προκειμένου να συναντήσουν τις λιγότερες δυνατές κοινωνικές αντιστάσεις, είναι υποχρεωμένες να συγκαλύπτουν την ενδοτικότητά τους με διστακτικές επικρίσεις.
Έτσι, οι Κινέζοι αξιωματούχοι είναι κάπως απεχθείς, μα παράλληλα με την κατανάλωση άγριων ζώων εξασφαλίζουν φτηνή παραγωγή, ο Πούτιν σατράπης ανατολικής δεσποτείας αλλά κρατάει τα μπόσικα στην παγκόσμια ισορροπία, ο Όρμπαν κακό παιδί που αν το παρακάνει, ίσως του τραβήξουμε λιγάκι τ’ αυτί.
Περιοριζόμενη λοιπόν σε χλιαρές αντιδράσεις συνοδεία παγωμένης σαμπάνιας, η θεσμική μας ελίτ εκτοξεύει από καιρού εις καιρόν κανένα ρητορικό φελλό για τα στοιχειώδη δικαιώματα, τις ατομικές ελευθερίες, το κράτος δικαίου και τα λοιπά ηχηρά παρόμοια.
Ανομολόγητα όμως λαχταρά να λήξει επιτέλους η δεξίωση με τα δημοκρατικά εδέσματα για να τρέξει στο απαγορευμένο βάζο της κουζίνας. Πράγμα αναμενόμενο αφού, μεταξύ μας τώρα, ποιά εξουσιαστική ελίτ μπορεί να έχει το δάχτυλο στη βρωμιά χωρίς να το γλείφει;
