Yπάρχει ένας φόβος κρυφός, όχι διάχυτος τώρα με την «επανεκκίνηση» της οικονομίας, της κοινωνίας έστω· αυτός της αφύσικης κατά πρώτο λόγο, φυσικής, όμως, τάσης προς το όμοιο [το συνηθισμένο, το μέτριο, το αγελαίο]. Με φτωχό πλέον λεξιλόγιο [κόβιντ, κρούσματα, εμβόλια, θάνατοι και καμιά δεκαριά ακόμη γύρω από τους αρνητές και τους υπάκουους] κινδυνεύουμε να μετατρέψουμε τα επίχειρα της πανδημίας σε νέα, ψυχολογική κάπως τώρα, πανδημία. Ετσι λένε ότι γίνεται σε στιγμές κινδύνου της συνοχής: μαζευόμαστε γύρο από τον φόβο και την αγωνία παρότι μέσα μας νιώθουμε μόνοι μας και ανασφαλείς.
Γιώργος Σταματόπουλος
Εφόσον χρησιμοποιούμε τις ίδιες λίγες λέξεις, κατά πάσα πιθανότητα σε λίγο ίδια θα μιλάμε και ίσως το ίδιο θα σκεφτόμαστε. Η νέα αγέλη [διότι τι άλλο θα καταστούμε από μια δίποδη αγέλη] θα χρειάζεται βεβαίως και τους ποιμνιάρχες της – τους έχουμε ήδη και μάλιστα είναι αυστηροί δεξιοί: κυνικοί, ωμοί, βίαιοι και δεν είναι άλλοι από τους κυρίους της νυν κυβέρνησης που έχουν εξαπολύσει τα ένστολα όργανά τους να ασχημονούν στους δρόμους της χώρας χωρίς έλεγχο. Αν εξαιρέσει κανείς μερικούς ατίθασους αχειραγώγητους νέους οι υπόλοιποι πειθαρχούμε – διότι, λέει η επιστήμη και οφείλουμε να αποδεχτούμε τα έπεά της, ότι οφείλουμε να προστατεύουμε ο ένας τον άλλο.
Αυτή η πειθαρχία οδηγεί ντουγρού σε κάποιου είδους ομοιομορφία και ομοιοστασία με ανυπολόγιστες συνέπειες για τις νέες γενιές, που θα κληθούν να κάνουν σφοδρό αγώνα ώστε να αποκτήσει ο καθείς ξεχωριστά, αλλά και όλοι μαζί, μια ελευθερία στον τρόπο σκέψης και έκφρασης.
Χρειάζεται μάλλον μια γερή επίσκεψη στην ελληνική περιφέρεια και μάλιστα σε ορεινά χωριά, εκεί που η γλώσσα παραμένει ακόμη ανεπηρέαστη από το λεξιλόγια του κόβιντ, όπου οι εργασίες γίνονται ακόμη στους κάμπους με το ίδιο μυαλό, με τις ίδιες γήινες έννοιες – και ας φαίνονται φτωχές και ελλιπείς για το «αστικό» λεξικό [που το θεωρούμε πλούσιο, εμείς οι αστείοι-αστοί].
Πριν από λίγες μέρες φίλος αγαπημένος μού έκανε το τραπέζι κοντά στην οικία του, δίπλα σε βουνό. Εκεί που καθίσαμε ήταν αιφνιδιαστικά ωραία. Πλατάνια από πάνω μας και δίπλα μας ήχος από νερά που συγκροτούσαν ένα μικρό σιντριβάνι. Μας «ταξίδεψε», είναι αλήθεια, εκτός πρωτευούσης. Η σκιά που προσφέρει ο πλάτανος είναι από τις πιο υγιείς και δροσιστικές – χαίρεσαι να την απολαμβάνεις όταν μάλιστα συνοδεύεται από το αεράκι του βουνού. Ημασταν καλά στην αρχή.
Είπαμε τα δικά μας, τον πόνο μας, τα δικά του σχέδια, μια και είναι πολύ νέος, για τη δουλειά. Ολα κυλούσαν ομαλά έως ότου προστέθηκαν στην παρέα άλλοι δυο-τρεις γνωστοί οι οποίοι μας πληροφόρησαν ότι είναι αρνητές του ιού, των εμβολίων και πολλά άλλα – και μιλούσαν συνεχώς γι’ αυτό. Σταθήκαμε για λίγο τυχεροί. Ενας νεαρός έπαιζε κλαρίνο και μια παρέα σιγοτραγουδούσε. Ηρθε και στη δική μας παρέα – αλλά οι αρνητές μιλούσαν μόνο για την άρνησή τους. Δεν μας χάλασαν όμως τη βραδιά.
.efsyn.gr
