Στην αντίληψη που διασχίζει την ελληνική γλώσσα, από τον Όμηρο ως τον Σεφέρη, ο άνθρωπος φυτρώνει όμοια με το χορτάρι (ωσεί χόρτος). Γι αυτό η καταγωγή ορίζεται μεταφορικά ως φύτρα και η γενεαλογική συνέχεια καλείται σπορά. Η παροδικότητα κάθε γενιάς ανακαλεί τη μοίρα της φυλλωσιάς των δέντρων (οίη περ φύλλων γενεή, τοίη δε και ανδρών), και η εαρινή αναχλωρωσιά σημαίνει το τέλος του άγονου χειμώνα. Ο άνθρωπος που βρίσκεται σε έξαρση ερωτικής επιθυμίας ταράζεται από φουσκοδεντριές. Παντού κυριαρχεί μια φύση πανσεξουαλική, με δάση οργιώδη και γαία υγρή και οργώσα από το υνί του γεωργού.
Οι άνυδροι τεχνοκράτες, που ανησυχούν για την υπογεννητικότητα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, περιφρονούν βέβαια τις σοφές επιγνώσεις των αρχαίων πολιτισμών. Έχουν ξεχάσει ότι ο άνθρωπος γεννάει πλάι στη φύση κι ότι λίγο παλιότερα τα δημητριακά τα αποκαλούσαμε γεννήματα. Είναι ανίκανοι να συσχετίσουν τα πασίδηλα: το όργωμα με τον οργασμό και την τελετουργική φαλλοφορία με το ανοιξιάτικο φούντωμα φυτών και λουλουδιών.
Στα συνέδριά τους επομένως, αντιμετωπίζουν τη γονιμότητα ως τεχνικό πρόβλημα. Προτείνουν για την υποβοήθησή της ιατρικές μεθόδους επιστημονικά βελτιωμένες και εισηγούνται για την ενίσχυσή της μέτρα επιδοματικής πολιτικής για την πολυτεκνία. Όσα μέτρα τέτοιου είδους και να πάρουν όμως, δεν θα αποδώσουν αρκετά.
Ο πολύτεκνος στη μεγάλη πόλη, λέει ο Σπένγκλερ, φαντάζει, ήδη από τον καιρό του Ίψεν, ως γραφική και ελαφρώς γελοία ανορθογραφία. Το εύτακτο πάρκο και η παιχνιδοτυπικά οργανωμένη παιδική χαρά δεν αντικαθιστούν την απλοχωριά και την έρρυθμη φυσική αταξία που χρειάζονται τα παιδιά. Η ρίζα του προβλήματος λοιπόν (για όσους τουλάχιστον θεωρούν ότι υπάρχει πρόβλημα), βρίσκεται στην απόσταση των ευρωπαίων από την ύπαιθρο. Και η επίλυσή του συναρτάται άμεσα με την επανεκκίνηση μιάς γόνιμης σχέσης με τη γη.
Ας κοιτάξουν για λίγο κάτω, στο χώμα, οι τεχνοκράτες. Ας φροντίσουν για τα κίνητρα επαναφοράς ενός μέρους της αστικής μάζας στο χωράφι. Ας μεριμνήσουν για τις καλλιέργειες που ταιριάζουν σε κάθε χώρα και για την ανάπτυξη των ποικιλιών τους. Ας αφήσουν τις αγροτικές κοινότητες να επιλέξουν ελεύθερα την παραγωγική μορφή που προσιδιάζει στην κατά τόπους ιδιαίτερη φυσιογνωμία του γεωργικού κλήρου. Τότε, μαζί με τα γεννήματα της γης, θα αυξηθούν και τα γεννήματα των ανθρώπων.
