Ο Νετανιάχου έφυγε, η Δεξιά συνεχίζει να κυβερνά

Η «βασιλεία» του Μπέντζαμιν Νετανιάχου έλαβε τέλος (ή κάνει ένα διάλειμμα…).

Η εί­δη­ση δεν είναι αμε­λη­τέα. Απο­σύ­ρε­ται από την εξου­σία ο μα­κρο­βιό­τε­ρος πρω­θυ­πουρ­γός του Κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ, που κυ­βέρ­νη­σε από το 1996 ως το 1999 και αδιά­λει­πτα από το 2009 μέχρι σή­με­ρα. Το όνομά του είχε γίνει σχε­δόν συ­νώ­νυ­μο του Ισ­ρα­ήλ και η δύ­να­μη και η δη­μο­φι­λία του τον κα­θι­στού­σαν υπο­ψή­φιο «ισό­βιο ηγέτη». Άλ­λω­στε ένα από τα ση­μεία κρι­τι­κής που συ­γκρό­τη­σαν το ετε­ρο­γε­νές μπλοκ «οποιοσ­δή­πο­τε εκτός από τον Μπί­μπι» αφο­ρού­σε τις ανη­συ­χί­ες ότι αρ­χί­ζει να βλέ­πει τον εαυτό του ως «Ιστο­ρι­κό Μεσ­σία του Ισ­ρα­ήλ» (και ότι μια πολύ με­γά­λη με­ρί­δα της ισ­ραη­λι­νής κοι­νω­νί­ας τον αντι­λαμ­βά­νε­ται ως τέ­τοιο). 

Πάνος Πέτρου

Χρειά­στη­καν 4 δια­δο­χι­κές εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις τα τε­λευ­ταία 2 χρό­νια (Απρί­λης ’19, Σε­πτέμ­βρης ’19, Μάρ­της ’20, Μάρ­της ’21), εν εξε­λί­ξει διώ­ξεις για δια­φθο­ρά, δια­δο­χι­κές δια­σπά­σεις του Λι­κούντ μέσα σε αυτά τα χρό­νια, η απει­λή μιας… 5ης κάλ­πης και ένας απο­τυ­χη­μέ­νος πό­λε­μος στη Γάζα για να συ­γκρο­τη­θεί τε­λι­κά μια κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία χωρίς το Λι­κούντ.

Αξί­ζει να ση­μειω­θεί ότι το Λι­κούντ πα­ρα­μέ­νει το με­γα­λύ­τε­ρο κόμμα (εκλο­γι­κά και σε έδρες) και ότι η νέα κυ­βέρ­νη­ση προ­έ­κυ­ψε με 60 υπέρ, 59 κατά και 1 αποχή. Ούτε η 5η κάλπη απο­μα­κρύ­νε­ται ορι­στι­κά από τον ορί­ζο­ντα, ούτε δι­καιού­ται κα­νείς να ξε­γρά­ψει τον «επτά­ψυ­χο» Νε­τα­νιά­χου…

Πόσο μάλ­λον όταν ο απο­κλει­σμός του από την κυ­βέρ­νη­ση έγινε εφι­κτός χάρη σε μια συμ­μα­χία απί­στευ­τα ετε­ρο­γε­νούς «ευ­ρύ­τη­τας». Απο­τυ­πώ­νε­ται στη φω­το­γρα­φία που έκανε το γύρο του ίντερ­νετ, όπου ο «κε­ντρώ­ος» Λα­πίντ έχει δίπλα του τον ακρο­δε­ξιό Μπέ­νετ και τον Πα­λαι­στί­νιο Μαν­σούρ Αμπάς.

Χρειά­στη­κε πρώτα ο Μαν­σούρ Αμπάς να έρθει σε μια ντρο­πια­στι­κή ρήξη με τα υπό­λοι­πα πα­λαι­στι­νια­κά κόμ­μα­τα, δη­λώ­νο­ντας ότι το ισλα­μι­κό Ενω­μέ­νο Αρα­βι­κό Ψη­φο­δέλ­τιο (δια­κρι­τό από το Κοινό Ψη­φο­δέλ­τιο, που απο­τε­λεί τη συμ­μα­χία των άλλων 4 πα­λαι­στι­νια­κών κομ­μά­των) είναι πρό­θυ­μο να συ­γκυ­βερ­νή­σει (είτε με τον Νε­τα­νιά­χου είτε με τους αντι­πά­λους του).

Χρειά­στη­κε έπει­τα να αντα­πο­κρι­θεί ο «κε­ντρώ­ος» σιω­νι­σμός, σπά­ζο­ντας την πα­ρά­δο­ση άρ­νη­σης συ­νο­μι­λιών με τα αρα­βι­κά κόμ­μα­τα. Πέρα από την αριθ­μη­τι­κή των εδρών (που δεν αρ­κού­σε ως κί­νη­τρο σε άλλες πε­ρι­πτώ­σεις), πι­θα­νά έπαι­ξε ρόλο ο ξε­ση­κω­μός των Πα­λαι­στι­νί­ων πο­λι­τών του Ισ­ρα­ήλ τον πε­ρα­σμέ­νο Μάη, που έκανε τμήμα των πο­λι­τι­κών ηγε­σιών να αι­σθαν­θεί την ανά­γκη να κάνει κά­ποια χει­ρο­νο­μία «συ­μπε­ρί­λη­ψης» προς αυτό το πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νο 20% του πλη­θυ­σμού.

Ο πό­λε­μος στη Γάζα

Χρειά­στη­κε τέλος η πα­τα­γώ­δης απο­τυ­χία του τε­λευ­ταί­ου πο­λέ­μου στη Γάζα. Στο προη­γού­με­νο φύλλο της «Ε.Α.», γρά­φο­ντας για την απο­τυ­χία του Νε­τα­νιά­χου, φι­λο­ξε­νού­σα­με μια δή­λω­ση του Τα­ου­φίκ Χα­ντάντ, που εκτι­μού­σε:«O Νε­τα­νιά­χου χρειά­ζε­ται χρόνο για να βρει κάτι που θα καλ­λιερ­γή­σει την ει­κό­να νίκης. Αν δεν βρει μια τέ­τοια οδό δια­φυ­γής, είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νος. Τα τέ­ρα­τα γύρω του θα τον κα­τα­σπα­ρά­ξουν, ει­δι­κά αν υπο­χρε­ω­θεί να τερ­μα­τί­σει την επι­χεί­ρη­ση με οποια­δή­πο­τε πο­λι­τι­κή πα­ρα­χώ­ρη­ση ή ακόμα κι αν απλά επι­στρέ­ψει στο προ­ϋ­πάρ­χον στά­τους κβο -κα­θώς θα έχει εγκαι­νια­στεί μια νέα εποχή, όπου οι Ισ­ραη­λι­νοί του Τελ Αβίβ θα κα­τα­λά­βουν ότι η φού­σκα τους έσπα­σε και όπου εκα­το­ντά­δες ρου­κέ­τες θα έχουν δια­λύ­σει τη μυ­θο­λο­γία της άτρω­της άμυ­νας». Τε­λι­κά η επι­χεί­ρη­ση τερ­μα­τί­στη­κε χωρίς «κάτι που να καλ­λιερ­γεί ει­κό­να νίκης». Σε αυτό το ση­μείο, «τα τέ­ρα­τα γύρω του τον κα­τα­σπά­ρα­ξαν». Συ­γκε­κρι­μέ­να, οι ακρο­δε­ξιοί πρώην σύμ­μα­χοί του «απε­λευ­θε­ρώ­θη­καν» από το βάρος των κα­τη­γο­ριών του Νε­τα­νιά­χου για «εθνι­κή μειο­δο­σία» (καθώς συ­νο­μι­λούν με την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά και ένα πα­λαι­στι­νια­κό κόμμα) και πέ­ρα­σαν στην αντε­πί­θε­ση, ισχυ­ρι­ζό­με­νοι ότι είναι ανα­γκαία μια νέα κυ­βέρ­νη­ση χωρίς τον «απο­τυ­χη­μέ­νο» Νε­τα­νιά­χου που επί κυ­βερ­νή­σε­ώς του «η άτρω­τη άμυνα» έπαψε να υπάρ­χει…

Αυτό το ση­μείο δεν έχει αξία μόνο για την ερ­μη­νεία της πτώ­σης του Νε­τα­νιά­χου, αλλά και ως υπεν­θύ­μι­ση του χα­ρα­κτή­ρα της νέας κυ­βέρ­νη­σης.

«Κυ­βέρ­νη­ση αλ­λα­γής»;

Ο νέος κυ­βερ­νη­τι­κός συ­να­σπι­σμός έχει χα­ρα­κτη­ρι­στεί ως «κυ­βέρ­νη­ση αλ­λα­γής». Ως τέ­τοια την αντι­λαμ­βά­νε­ται ένα τμήμα της ισ­ραη­λι­νής κοι­νω­νί­ας, που δια­δή­λω­νε κατά του Νε­τα­νιά­χου τους τε­λευ­ταί­ους μήνες και πα­νη­γύ­ρι­σε στους δρό­μους κατά την ανά­δει­ξη του Μπέ­νετ ως πρω­θυ­πουρ­γού. Πρό­κει­ται για όσους κι όσες είχαν αγα­να­κτή­σει κυ­ρί­ως από τα σκάν­δα­λα δια­φθο­ράς του Νε­τα­νιά­χου και την λυσ­σα­σμέ­νη προ­σπά­θειά του να πα­ρα­μεί­νει στην εξου­σία τα τε­λευ­ταία 2 χρό­νια.

Πέρα από την απο­μά­κρυν­ση ενός αντι­πα­θούς ηγέτη, δεν είναι κα­θό­λου σαφές τι ακρι­βώς ήθελε να «αλ­λά­ξει» αυτό το πλή­θος (μιας και πολλά κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη βρί­σκο­νται στα δεξιά του Νε­τα­νιά­χου σε μια σειρά ζη­τή­μα­τα, από την οι­κο­νο­μία ως τα ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ δι­καιώ­μα­τα, ακόμα κι αν αφή­σου­με στην άκρη το πα­λαι­στι­νια­κό).

Ο προσ­διο­ρι­σμός «κυ­βέρ­νη­ση αλ­λα­γής» γί­νε­ται ακόμα πιο με­γά­λο ψέμα ή αυ­τα­πά­τη, όταν χρη­σι­μο­ποιεί­ται με ανα­φο­ρά στο πα­λαι­στι­νια­κό. Για ένα τμήμα του «αρι­στε­ρού σιω­νι­σμού» ή «προ­ο­δευ­τι­κών» υπο­στη­ρι­κτών του Ισ­ρα­ήλ, ο Νε­τα­νιά­χου απο­τέ­λε­σε τα τε­λευ­ταία χρό­νια τον βο­λι­κό αντί­πα­λο και την «πηγή όλων των κακών». Σε αυ­τούς τους κύ­κλους, οι πα­νη­γυ­ρι­σμοί ή η φι­λι­κό­τη­τα προς τη νέα κυ­βέρ­νη­ση είναι κυ­ρί­αρ­χη. Αν δεί­χνει κάτι αυτό, είναι το πόσο δεξιά έχει με­τα­το­πι­στεί αυτός ο χώρος.

Δε χρειά­ζε­ται να συμ­με­ρί­ζε­ται κα­νείς την ανά­λυ­ση ότι το σιω­νι­στι­κό κρά­τος δε «με­ταρ­ρυθ­μί­ζε­ται» και το σιω­νι­στι­κό σχέ­διο δεν έχει πραγ­μα­τι­κά «αρι­στε­ρή» εκ­δο­χή για να το δει αυτό. Ακόμα και με όρους «αρι­στε­ρού και δε­ξιού σιω­νι­σμού» ή με όρους «αντι-Νε­τα­νιά­χου», η νέα κυ­βέρ­νη­ση είναι εντυ­πω­σια­κά «συ­νε­χής» με την προη­γού­με­νη πε­ρί­ο­δο.

Ο πρω­θυ­πουρ­γός, Νά­φτα­λι Μπέ­νετ, ήταν ο πρώην υπουρ­γός Άμυ­νας του Νε­τα­νιά­χου, πριν απο­χω­ρή­σει για να συ­γκρο­τή­σει το ακρο­δε­ξιό υπερ-εθνι­κι­στι­κό Για­μί­να. Ο «κε­ντρώ­ος» Γιαΐρ Λα­πίντ, υπουρ­γός Εξω­τε­ρι­κών και διά­δο­χος του Μπέ­νετ σε 2 χρό­νια, υπήρ­ξε υπουρ­γός Οι­κο­νο­μι­κών του Νε­τα­νιά­χου, όταν το κόμμα του συ­γκυ­βερ­νού­σε με το Λι­κούντ. Ο Μπένι Γκαντζ, υπουρ­γός Άμυ­νας, προ­έρ­χε­ται από τις τά­ξεις του στρα­τού και υπήρ­ξε επι­κε­φα­λής των ενό­πλων δυ­νά­με­ων, επί Νε­τα­νιά­χου. Ο Άβιγκ­ντορ Λί­μπερ­μαν, υπουρ­γός Οι­κο­νο­μί­ας, έχει επί­σης υπη­ρε­τή­σει ως υπουρ­γός Άμυ­νας του Νε­τα­νιά­χου, πριν τον Μπέ­νετ. Ο Γκι­ντε­όν Σαάρ, υπουρ­γός Δι­καιο­σύ­νης, είχε υπη­ρε­τή­σει ως υπουρ­γός Παι­δεί­ας και Εσω­τε­ρι­κών, και δεν ανέ­λα­βε κά­ποιο ισχυ­ρό­τε­ρο υπουρ­γείο τα τε­λευ­ταία χρό­νια γιατί ήταν ο ισχυ­ρό­τε­ρος εσω­κομ­μα­τι­κός αντα­γω­νι­στής του Νε­τα­νιά­χου στο Λι­κούντ. Για τέ­τοια «αλ­λα­γή» μι­λά­με…

Σε αυτή την κυ­βέρ­νη­ση, ως γλά­στρα σε μια θέση με­τα­ξύ «ανα­πλη­ρω­τή πρω­θυ­πουρ­γού» και «υπουρ­γού παρά τω πρω­θυ­πουρ­γό», απο­φά­σι­σε να εντα­χθεί ο Μαν­σούρ Αμπάς. Θα «εκ­προ­σω­πή­σει τα πα­λαι­στι­νια­κά συμ­φέ­ρο­ντα» με την ίδια επι­τυ­χία που εκ­προ­σώ­πη­σε κι ο Φώτης  Κου­βέ­λης τα ερ­γα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα στη μνη­μο­νια­κή τρι­κομ­μα­τι­κή…

Στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, θα δι­καιω­θούν όσοι ισχυ­ρί­ζο­νται ότι η νέα κυ­βέρ­νη­ση δεν θα πάρει καμία πρω­το­βου­λία στο πα­λαι­στι­νια­κό για να δια­τη­ρή­σει τη συ­νο­χή της. Δη­λα­δή θα δια­τη­ρή­σει το εγκλη­μα­τι­κό στά­τους κβο δε­κα­ε­τιών. Στη χει­ρό­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, θα χα­ρά­ξει πο­λι­τι­κή με βάση τις από­ψεις του πρω­θυ­πουρ­γού Μπέ­νετ,ο οποί­ος είναι οπα­δός των προ­σαρ­τή­σε­ων εδα­φών και της διαρ­κούς επέ­κτα­σης των εποι­κι­σμών σε όλη τη Δυ­τι­κή Όχθη ή «όλη τη γη του Ισ­ρα­ήλ» όπως αρέ­σκε­ται να λέει…

Τα μέ­τω­πα σε Ιε­ρου­σα­λήμ και Γάζα πα­ρα­μέ­νουν ανοι­χτά
Πριν κα­λά-κα­λά ανα­λά­βει κα­θή­κο­ντα, η κυ­βέρ­νη­ση «αλ­λα­γής» έδει­ξε κά­ποια πρώτα δείγ­μα­τα. Επέ­τρε­ψε κα­νο­νι­κά τη διε­ξα­γω­γή της πο­ρεί­ας ακρο­δε­ξιών εποί­κων στην ανα­το­λι­κή Ιε­ρου­σα­λήμ, που είχε μα­ταιω­θεί στις 10 Μάη λόγω της πα­λαι­στι­νια­κής αντί­στα­σης. Άλ­λα­ξε το δρο­μο­λό­γιο, για να μην πε­ρά­σει μέσα από τα σο­κά­κια των πα­λαι­στι­νια­κών συ­νοι­κιών, αλλά για να… «πε­ρι­φρου­ρή­σει το δη­μο­κρα­τι­κό δι­καί­ω­μα στη δια­δή­λω­ση» έστει­λε την αστυ­νο­μία να «εξα­φα­νί­σει» από την Πύλη της Δα­μα­σκού και την Παλιά Πόλη όλους τους Πα­λαι­στί­νιους (με συ­γκρού­σεις και συλ­λή­ψεις). Η πο­ρεία αυτή, γιορ­τά­ζει την κα­το­χή της Ιε­ρου­σα­λήμ, την «επα­νέ­νω­σή της» όπως την χα­ρα­κτη­ρί­ζει το σιω­νι­στι­κό αφή­γη­μα, με συν­θή­μα­τα όπως «θά­να­τος στους Άρα­βες» και «έρ­χε­ται κι άλλη Νάκ­μπα». Ο Λα­πίντ δή­λω­σε την απο­δο­κι­μα­σία του για τα «συν­θή­μα­τα μί­σους», αλλά του δια­φεύ­γει ότι συ­γκυ­βερ­νά κι εναλ­λάσ­σε­ται στην πρω­θυ­πουρ­γι­κή εξου­σία με τον… πο­λι­τι­κό ηγέτη των εποί­κων που τα φω­νά­ζουν.

Η πρό­κλη­ση απα­ντή­θη­κε με πα­λαι­στι­νια­κές δια­δη­λώ­σεις σε Δυ­τι­κή Όχθη και Γάζα. Από τη Γάζα εξα­πο­λύ­θη­καν προς το Ισ­ρα­ήλ και τα γνω­στά «εμπρη­στι­κά μπα­λό­νια», τα οποία ει­σέ­πρα­ξαν ως απά­ντη­ση νυ­χτε­ρι­νούς βομ­βαρ­δι­σμούς, «για να μη ξε­χνιό­μα­στε». Άλ­λω­στε στο υπουρ­γι­κό συμ­βού­λιο συ­νυ­πάρ­χει ο Μπένι Γκαντζ που ως στρα­τη­γός ισο­πέ­δω­σε τη Γάζα το 2014  και ο Λί­μπερ­μαν που πα­ραι­τή­θη­κε από υπουρ­γός Άμυ­νας το 2018 αη­δια­σμέ­νος από την «προ­δο­τι­κή» εκε­χει­ρία που δέ­χτη­κε ο Νε­τα­νιά­χου στη Γάζα…

Τα τε­λευ­ταία γε­γο­νό­τα, πέρα από δείγ­μα­τα γρα­φής της νέας κυ­βέρ­νη­σης, απο­τε­λούν και μια υπεν­θύ­μι­ση ότι το διε­θνές κί­νη­μα πρέ­πει να πα­ρα­μεί­νει σε επα­γρύ­πνη­ση, καθώς νέες σιω­νι­στι­κές προ­κλή­σεις κι επι­θέ­σεις, στην Ιε­ρου­σα­λήμ ή στη Γάζα, δεν είναι κα­θό­λου απί­θα­νες το αμέ­σως επό­με­νο διά­στη­μα. Όπως δεν κου­ρά­ζο­νται να επι­ση­μαί­νουν αντι­σιω­νι­στές Ισ­ραη­λι­νοί Εβραί­οι (όπως ο δη­μο­σιο­γρά­φος Γκι­ντε­όν Λεβί ή ο ιστο­ρι­κός Ίλαν Πάπε), που γνω­ρί­ζουν καλά τη χώρα τους, «μην πε­ρι­μέ­νε­τε να προ­κύ­ψει η αλ­λα­γή μέσα από το Ισ­ρα­ήλ, θα πρέ­πει να έρθει από έξω».

Διε­θνής έμπρα­κτη αλ­λη­λεγ­γύη
Αυτή η ανά­γκη πί­ε­σης «από έξω» προ­κύ­πτει από τον ίδιο χα­ρα­κτή­ρα του Κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ. Πρό­κει­ται για ένα κρά­τος που έχει ομοιό­τη­τες με το Νο­τιο­α­φρι­κα­νι­κό Απαρτ­χάιντ, καθώς έχει επι­βά­λει «ένα κα­θε­στώς εβραϊ­κής ανω­τε­ρό­τη­τας, από τον Ιορ­δά­νη Πο­τα­μό ως τη Με­σό­γειο Θά­λασ­σα» –όπως το θέτει η ισ­ραη­λι­νή ορ­γά­νω­ση αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των B’Tselem. Αυτό απο­τε­λεί επαρ­κή λόγο για να αγω­νι­στού­με για την απο­μό­νω­σή του, αντί­στοι­χα με το με­γά­λο διε­θνές κί­νη­μα απο­μό­νω­σης του απε­χθούς κα­θε­στώ­τος «λευ­κής ανω­τε­ρό­τη­τας».

Αλλά το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ απο­τε­λεί κι ένα σχέ­διο εποι­κι­στι­κής αποι­κιο­κρα­τί­ας. Δεν οι­κο­δο­μεί μια οι­κο­νο­μία που να στη­ρί­ζε­ται στην άγρια εκ­με­τάλ­λευ­ση του ιθα­γε­νούς, χωρίς δι­καιώ­μα­τα, πλη­θυ­σμού, αλλά χτί­ζει μια κοι­νω­νία εποί­κων πάνω στα ερεί­πια της πα­λιάς, που απο­κλεί­ει (και φι­λο­δο­ξεί να εξα­φα­νί­σει) τον ιθα­γε­νή πλη­θυ­σμό. Αυτό κάνει τον ηρω­ι­κό αγώνα των Πα­λαι­στι­νί­ων πιο δύ­σκο­λο –οι μαύ­ροι ερ­γά­τες της Νο­τί­ου Αφρι­κής είχαν τη δύ­να­μη να πα­ρα­λύ­σουν την οι­κο­νο­μία του κα­θε­στώ­τος και αυτή τους η δράση κα­τά­φε­ρε το τε­λειω­τι­κό χτύ­πη­μα στο Απαρτ­χάιντ.

Αυτός ο πα­ρά­γο­ντας κάνει κε­ντρι­κό το ρόλο των ευ­ρύ­τε­ρων αρα­βι­κών μαζών, αλλά επί­σης κάνει στρα­τη­γι­κά κρί­σι­μο το διε­θνή αγώνα για απο­μό­νω­ση του Ισ­ρα­ήλ. Οι δρά­σεις BDS (μποϊ­κο­τάζ-απο­ε­πέν­δυ­ση-κυ­ρώ­σεις) επι­χει­ρούν να παί­ξουν το ρόλο μιας «απερ­γί­ας». Όχι τυ­χαία, το BDS έχει χα­ρα­κτη­ρι­στεί στο πα­ρελ­θόν ως μια «πα­γκό­σμια απερ­για­κή φρου­ρά».

Σε διε­θνές επί­πε­δο, τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες υπήρ­ξαν με­ρι­κά ελ­πι­δο­φό­ρα πα­ρα­δείγ­μα­τα τέ­τοιας δρά­σης, που ανα­πτύ­χθη­καν πλάι στις μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις κα­τα­δί­κης της σιω­νι­στι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας στην Ανα­το­λι­κή Ιε­ρου­σα­λήμ και στη Γάζα.

Στην Αγ­γλία, η ακτι­βι­στι­κή ομάδα «Palestine Action» (Δράση για την Πα­λαι­στί­νη) που ιδρύ­θη­κε ένα χρόνο πριν, προ­ω­θώ­ντας τις τα­κτι­κές «άμε­σης δρά­σης και πα­ρε­νό­χλη­σης», κλι­μά­κω­σε την κα­μπά­νια της ενά­ντια στην Elbit Systems. Πρό­κει­ται για τη με­γα­λύ­τε­ρη ιδιω­τι­κή εται­ρεία όπλων του Ισ­ρα­ήλ που πουλά φο­νι­κά «παι­χνί­δια» σε διά­φο­ρες κυ­βερ­νή­σεις (χρη­σι­μο­ποιού­νται και στη Με­σό­γειο κατά προ­σφύ­γων) ενώ έχει ως βα­σι­κό πε­λά­τη το Ισ­ραη­λι­νό υπουρ­γείο Άμυ­νας. Τις μέρες του βομ­βαρ­δι­σμού της Γάζας, προ­χώ­ρη­σε σε ολι­γο­ή­με­ρη κα­τά­λη­ψη ερ­γο­στα­σί­ου πα­ρα­γω­γής drone για την Elbit στο Λέ­στερ, ενώ μέσα στον Ιούνη κα­τέ­λα­βε ένα ερ­γο­στά­σιο κα­να­δι­κής αε­ρο­ναυ­τι­κής εται­ρεί­ας στο Ράν­κορν, η οποία κα­τα­σκευά­ζει τε­χνο­λο­γία για τα drones της Elbit, προ­κα­λώ­ντας φθο­ρές σε drones και μη­χα­νή­μα­τα.

Η «Palestine Action» δη­λώ­νει ότι δεν θα στα­μα­τή­σει «μέχρι να κλεί­σει η Elbit» και ότι θα συ­νε­χί­σει να πα­ρε­νο­χλεί όσους συ­νερ­γά­ζο­νται μαζί της «μέχρι να στα­μα­τή­σουν ή να κλεί­σουν κι αυτοί μαζί της». Οι δρά­σεις αυτών των ακτι­βι­στών έχουν με­γά­λη ση­μα­σία γιατί ανα­δει­κνύ­ουν –όπως το έθε­σαν– ότι «είναι στο χέρι μας να στα­μα­τή­σου­με την βάρ­βα­ρη μη­χα­νή που στη­ρί­ζει τα εγκλή­μα­τα πο­λέ­μου στην Πα­λαι­στί­νη». Ωστό­σο οι στό­χοι που ανα­φέ­ρουν δεν μπο­ρούν να εκ­πλη­ρω­θούν μόνο από μι­κρές ομά­δες ακτι­βι­στών που προ­χω­ρούν σε ολι­γο­ή­με­ρες δρά­σεις.

Στην άλλη πλευ­ρά του Ατλα­ντι­κού, πα­ρου­σιά­στη­κε η δύ­να­μη μιας συμ­μα­χί­ας με­τα­ξύ ακτι­βι­στών και ορ­γα­νω­μέ­νου ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος. Η κοι­νω­νι­κή ορ­γά­νω­ση «Arab Resource and Organizing Center» (AROC) συ­ντο­νί­στη­κε με την το­πι­κή ορ­γά­νω­ση του ILWU (συν­δι­κά­το λι­με­νερ­γα­τών) στο Όκλαντ για να εμπο­δί­σουν (με επι­τυ­χία) πλοίο της ισ­ραη­λι­νής ZIM να ξε­φορ­τώ­σει. Η ΖΙΜ είναι η με­γα­λύ­τε­ρη και πα­λιό­τε­ρη ναυ­τι­λια­κή του Ισ­ρα­ήλ, ξε­κι­νώ­ντας από το 1945 τη με­τα­φο­ρά όπλων και Ευ­ρω­παί­ων εποί­κων. Τα πλοία της είχαν «απο­κλει­στεί» ξανά το 2014. Ασφα­λώς το σω­μα­τείο στο λι­μά­νι του Όκλαντ έχει με­γά­λη πα­ρά­δο­ση στή­ρι­ξης κοι­νω­νι­κών αγώ­νων (απερ­γία αλ­λη­λεγ­γύ­ης στο Black Lives Matter κλπ) και απο­τε­λεί μάλ­λον «φω­τει­νή εξαί­ρε­ση» παρά τον κα­νό­να στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα.

Ωστό­σο σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση χρειά­ζε­ται να κι­νη­θού­με διε­θνώς. Τη ση­μα­σία της ερ­γα­τι­κής δρά­σης ενά­ντια στο Απαρτ­χάιντ αντι­λαμ­βά­νο­νται και οι ίδιοι οι Πα­λαι­στί­νιοι, των οποί­ων τα συν­δι­κά­τα, με αφορ­μή τη δική τους Γε­νι­κή Απερ­γία, έστει­λαν πρό­σφα­τα ανοι­χτή επι­στο­λή στους «αδελ­φούς και τις αδελ­φές μας στο πα­γκό­σμιο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα», ζη­τώ­ντας τη στή­ρι­ξή μας.

rproject.gr