Συνδικάτα: Επείγουσα η ανάγκη ανασυγκρότησής τους…

Το βασικό αιτούμενο του νόμου Χατζηδάκη για τα εργασιακά, επί της ουσίας αυτό που επιδιώκει είναι η κατάργηση του Νόμου 1264 του 1982 και συνεπώς η απαξίωση των εργατικών συνδικάτων.

Αυτό φαί­νε­ται από την  υπό­σκα­ψη των Συλ­λο­γι­κών Συμ­βά­σε­ων Ερ­γα­σί­ας, την κα­τάρ­γη­ση του 8ωρου, μέσω της αύ­ξη­σης των απλή­ρω­των υπε­ρω­ριών, την ενί­σχυ­ση των ατο­μι­κών συμ­φω­νιών με­τα­ξύ ερ­γα­ζό­με­νου και ερ­γο­δό­τη, όπου δεν θα μπο­ρεί ο ερ­γα­ζό­με­νος να αρ­νη­θεί την οποια­δή­πο­τε πρό­τα­ση του ερ­γο­δό­τη λόγω της δο­μι­κής ανι­σό­τη­τας με­τα­ξύ τους, τον πε­ριο­ρι­σμό της ελεύ­θε­ρης συν­δι­κα­λι­στι­κής δρά­σης, την ενί­σχυ­ση της απερ­γο­σπα­σί­ας, την ποι­νι­κο­ποί­η­ση των απερ­γιών και των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, την απει­λή για διώ­ξεις των συν­δι­κα­λι­στών και των συμ­με­τε­χό­ντων κ.λπ.

Δημήτρης Κατσορίδας

Βα­σι­κός σκο­πός των κρα­τού­ντων είναι η ιστο­ρι­κή ρε­βάνς μέσα από τον εκ­φο­βι­σμό και την αδρα­νο­ποί­η­ση. Ας θυ­μη­θού­με γιατί. Επει­δή, ένας από τους βα­σι­κούς σταθ­μούς στην ιστο­ρία των ερ­γα­τι­κών αγώ­νων στην Ελ­λά­δα ήταν ακρι­βώς η υιο­θέ­τη­ση του Νόμου 1264, ο οποί­ος ανα­διορ­γά­νω­σε εκ βά­θρων το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, συ­μπε­ριέ­λα­βε αρ­κε­τά μέτρα εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού του και θε­σμο­θέ­τη­σε με­ταρ­ρυθ­μί­σεις προς όφε­λος των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Όμως, με τον εν λόγω νόμο ανα­τρά­πη­κε ο νόμος 330 του 1976, ο οποί­ος είχε επι­βά­λει μια πο­λι­τι­κή ορ­γα­νω­τι­κού ελέγ­χου των συν­δι­κά­των μέσα από θε­σμι­κές πα­ρεμ­βά­σεις, όπου ρυθ­μί­ζο­νταν κάθε δια­δι­κα­σία του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, ενώ είχαν νο­μι­μο­ποι­η­θεί οι απερ­γο­σπα­στι­κοί μη­χα­νι­σμοί με το πρό­σχη­μα της προ­στα­σί­ας της ελευ­θε­ρί­ας στην ερ­γα­σία. Το απο­τέ­λε­σμα ήταν οι πε­ρισ­σό­τε­ρες απερ­γί­ες να κη­ρύσ­σο­νται πα­ρά­νο­μες με τη δι­καιο­λο­γία ότι δεν τη­ρού­νται οι τυ­πι­κές πλευ­ρές του νόμου. Κάτι σαν αυτά, κι ακόμη χει­ρό­τε­ρα, που περ­νά­ει ο νόμος Χα­τζη­δά­κη.

Οι κυ­βερ­νώ­ντες, εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι τις αδυ­να­μί­ες και πα­θο­γέ­νειες των συν­δι­κά­των και κυ­ρί­ως των εκ­προ­σώ­πων τους, επι­βάλ­λουν εδώ και χρό­νια ανα­τρο­πές που αλ­λά­ζουν τον χάρτη της ερ­γα­σί­ας και του συν­δι­κα­λι­σμού.

Όμως, γιατί θέ­λουν οι κρα­τού­ντες να αλ­λά­ξουν τον Ν.1264; Γιατί επι­διώ­κουν τη επι­στρο­φή σε ένα νέο και χει­ρό­τε­ρο νόμο από αυτόν του 330;

Είναι γε­γο­νός ότι στα χρό­νια των Μνη­μο­νί­ων, αλλά και με αφορ­μή την παν­δη­μία, αναι­ρέ­θη­καν όλες οι κα­τα­κτή­σεις του ερ­γα­τι­κού-συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, επι­στρέ­φο­ντας μά­λι­στα την ερ­γα­τι­κή νο­μο­θε­σία στην προ του 1910 εποχή. Αυτό είχε ως απο­τέ­λε­σμα την απα­ξί­ω­ση, από το κρά­τος και τους ερ­γο­δό­τες, του συν­δι­κα­λι­σμού της λο­γι­κής των «κοι­νω­νι­κών εταί­ρων» και της δια­με­σο­λά­βη­σης, επει­δή δεν υπάρ­χουν, πλέον, οι υλι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις πάνω στις οποί­ες στη­ρί­χτη­καν οι σχέ­σεις με­τα­ξύ κρά­τους-ερ­γο­δο­τών και συν­δι­κά­των. Είναι αυτοί ακρι­βώς οι λόγοι που, οι κρα­τού­ντες, θέ­λουν να διαρ­ρή­ξουν εντε­λώς τις σχέ­σεις εκ­προ­σώ­πη­σης που είχαν δια­μορ­φω­θεί πριν τα Μνη­μό­νια, με τμή­μα­τα της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας.

Όλα αυτά, συ­νε­πι­κου­ρού­με­να από την κα­τάρ­γη­ση, ου­σια­στι­κά, των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων ερ­γα­σί­ας και την κα­τάρ­γη­ση της Ερ­γα­τι­κής Εστί­ας, που έκα­ναν οι κυ­βερ­νή­σεις της Νέας Δη­μο­κρα­τί­ας-ΠΑ­ΣΟΚ, μειώ­νο­ντας ση­μα­ντι­κά τους πό­ρους συ­ντή­ρη­σης των συν­δι­κά­των, τε­λειώ­νουν τον ρόλο τους ως με­σο­λα­βη­τή. Γι’ αυτό θέ­λουν να τους δώ­σουν και την χα­ρι­στι­κή βολή,  χτυ­πώ­ντας τα και στον βα­σι­κό τους πυ­ρή­να με την αλ­λα­γή επί το συ­ντη­ρη­τι­κό­τε­ρο του συν­δι­κα­λι­στι­κού νόμου 1264.

Κατά συ­νέ­πεια, ο συν­δι­κα­λι­σμός όπως τον ξέ­ρα­με μέχρι τώρα δεν υπάρ­χει. Έχει δε­χτεί ήττα, γι’ αυτό εξα­κο­λου­θούν να υπάρ­χουν όλοι οι βα­σι­κοί πα­ρά­γο­ντες της μη κι­νη­το­ποί­η­σης.

Η ανα­συ­γκρό­τη­ση του ερ­γα­τι­κού-συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, καθώς επί­σης η ανα­βάθ­μι­ση του πε­ριε­χο­μέ­νου της συν­δι­κα­λι­στι­κής πα­ρέμ­βα­σης και διεκ­δί­κη­σης επι­δέ­χε­ται, πλέον, και νέες μορ­φές ορ­γά­νω­σης του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας.

Υπό αυτή την έν­νοια, είναι ανα­γκαίο να ανοί­ξουν τη συ­ζή­τη­ση τα συν­δι­κά­τα και οι φο­ρείς πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας, με­ταρ­ρυθ­μί­ζο­ντας την ατζέ­ντα και τις θε­σμι­κές τους πρα­κτι­κές, με τους δι­κούς τους όρους, ώστε να μην τους επι­βάλ­λει το κρά­τος, κάθε φορά, την δική του ατζέ­ντα συ­ζή­τη­σης. Διότι, η ίδια η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, μας ανα­γκά­ζει να πα­ρα­τη­ρή­σου­με τις διερ­γα­σί­ας που συ­ντε­λού­νται στη βάση της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας και να προ­σπα­θή­σου­με να ξε­πε­ρά­σου­με τις αγκυ­λώ­σεις, να πει­ρα­μα­τι­στού­με, να ανοί­ξου­με νέους δρό­μους, να δώ­σου­με απα­ντή­σεις και να αξιο­ποι­ή­σου­με όλες τις μορ­φές και εμπει­ρί­ες τόσο του πα­ρελ­θό­ντος όσο και των σύγ­χρο­νων. Ως τέ­τοιες μπο­ρού­με να ανα­φέ­ρου­με κά­ποιες, «από τα κάτω», πρω­το­βου­λί­ες, από διά­φο­ρες συλ­λο­γι­κό­τη­τες, οι οποί­ες προ­ω­θούν τη δη­μιουρ­γία νέων πρω­το­βάθ­μιων σω­μα­τεί­ων ή την ανα­συ­γκρό­τη­ση των ανε­νερ­γών. Άλλε πρω­το­βου­λί­ες είναι η δη­μιουρ­γία επι­τρο­πών αγώνα, δομών βο­ή­θειας και αλ­λη­λεγ­γύ­ης, συ­νε­ται­ρι­στι­κών εγ­χει­ρη­μά­των, δι­κτύ­ων χωρίς με­σά­ζο­ντες, ερ­γα­τι­κών λε­σχών σε επί­πε­δο γει­το­νιάς, επι­τρο­πών ανέρ­γων, επι­τρο­πών αυ­το­ά­μυ­νας, κα­τα­λή­ψεις χώρων ερ­γα­σί­ας και προ­σπά­θεια λει­τουρ­γί­ας των επι­χει­ρή­σε­ων με μορ­φές ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου και αυ­το­δια­χεί­ρι­σης (π.χ. ΒΙΟΜΕ) κ.λπ. Όλα αυτά και άλλα ακόμη, βοη­θούν στην πε­ραι­τέ­ρω ωρί­μαν­ση της συ­νεί­δη­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων, ούτως ώστε να δη­μιουρ­γή­σουν τις δικές τους δομές αντι-εξου­σί­ας.

Με λίγα λόγια, το ζη­τού­με­νο είναι μέσα από τέ­τοιες πρω­το­βου­λί­ες και δρά­σεις να βρε­θούν οι τρό­ποι για την ανα­συ­γκρό­τη­ση των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας και των συν­δι­κά­των και να μεί­νουν ενερ­γοί οι άν­θρω­ποι. Αυτό με τη σειρά του προ­ϋ­πο­θέ­τει τη συ­γκρό­τη­ση ενός εναλ­λα­κτι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού προ­γράμ­μα­τος που θα ενο­ποιεί τους ερ­γα­ζό­με­νους/-ες στην αδή­λω­τη ερ­γα­σία, τους άνερ­γους και τους με­τα­νά­στες με τους ερ­γα­ζό­με­νους/-ες που ακόμη έχουν ερ­γα­σία, και που θα βα­σί­ζε­ται στην ερ­γα­τι­κή αλ­λη­λεγ­γύη, την ερ­γα­τι­κή δη­μο­κρα­τία και την ενερ­γό συμ­με­το­χή στις απο­φά­σεις.

Τέλος, να πούμε ότι αν και τα συν­δι­κά­τα έχουν πολ­λές αδυ­να­μί­ες, αν και κα­τα­λο­γί­ζο­νται πολλά σε κά­ποιους από τους συν­δι­κα­λι­στι­κούς τους εκ­προ­σώ­πους, παρ’ όλα αυτά είναι απα­ραί­τη­τη η ύπαρ­ξή τους. Διότι, δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με ότι οι κοι­νω­νι­κές κα­τα­κτή­σεις και η υπε­ρά­σπι­ση της δη­μο­κρα­τί­ας συ­ντε­λέ­στη­καν πάντα μέσω αυτών. Και, το κυ­ριό­τε­ρο, απο­τε­λούν επί­τευγ­μα της ερ­γα­τι­κής τάξης, διότι είναι το ερ­γα­λείο μέσω του οποί­ου οι ερ­γα­ζό­με­νοι ορ­γα­νώ­νουν την συλ­λο­γι­κή προ­ώ­θη­ση των συμ­φε­ρό­ντων τους. Μπο­ρού­με, λοι­πόν, να φα­ντα­στού­με μια κοι­νω­νία χωρίς συν­δι­κά­τα; Τι κοι­νω­νία θα ήταν αυτή;

://rproject.gr/