Κυβέρνηση και ιδιώτες είναι συνένοχοι στο έγκλημα

Καθώς το χάος και οι ώρες αγωνίας και ταλαιπωρίας συνεχίζονται και τα κυβερνητικά αλληλοκαρφώματα και δικαιολογίες επιπέδου δημοτικού πληθαίνουν, το να κατονομάσουμε τους υπαίτιους της τρέχουσας τραγωδίας ώστε να μην ξαναζήσουμε αντίστοιχες καταστάσεις αποτελεί επιτακτική ανάγκη.

Θάνος Λυκουργιάς

Αυτοί δεν είναι μόνο οι ιδιώ­τες και η απλη­στία τους, με πλέον προ­φα­νή και δι­καί­ως στο­χο­ποι­η­μέ­νη -αλλά όχι μόνη ένο­χη- την ανά­δο­χο της ΣΔΙΤ για την Ατ­τι­κή Οδό. Ούτε όμως είναι μόνο η κυ­βέρ­νη­ση που εδώ και δύο χρό­νια κο­μπά­ζει για την ετοι­μό­τη­τα του επι­τε­λι­κού κρά­τους, αλλά αδυ­να­τεί να δια­χει­ρι­στεί οποια­δή­πο­τε από τις πολ­λα­πλές κρί­σεις που βιώ­νου­με την τε­λευ­ταία διε­τία. Ο πραγ­μα­τι­κός υπαί­τιος, η δια­χρο­νι­κή σύ­μπρα­ξη με­τα­ξύ των δύο μερών, είναι η μόνη και από­λυ­τη προ­τε­ραιο­ποί­η­ση των κερ­δών των επι­χει­ρή­σε­ων από όλες τις κυ­βερ­νή­σεις, η οποία ει­δι­κά στα χρό­νια των μνη­μο­νί­ων πήρε τη μορφή χιο­νο­στι­βά­δας. Τα απο­τε­λέ­σμα­τα της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης δια­χεί­ρι­σης τα βιώ­νου­με και θα συ­νε­χί­σου­με να τα βιώ­νου­με, όσο αυτή η πο­λι­τι­κή συ­νε­χί­ζε­ται ανε­μπό­δι­στη.

Υπεν­θυ­μί­ζε­ται πως μό­νι­μη πρα­κτι­κή και επω­δός ΟΛΩΝ των προη­γού­με­νων κυ­βερ­νή­σε­ων, ήταν η πα­ρα­χώ­ρη­ση αρ­μο­διο­τή­των του Δη­μο­σί­ου σε ιδιώ­τες, καθώς η αγορά υπο­τί­θε­ται πως είναι οι­κο­νο­μι­κό­τε­ρη και συ­νο­λι­κά απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρη. Κατά δια­βο­λι­κή σύμ­πτω­ση, μια-δυο μέρες πριν την επέ­λα­ση της κα­κο­και­ρί­ας είχε ξε­κι­νή­σει η συ­ζή­τη­ση περί 25ε­τούς ανα­νέ­ω­σης της σύμ­βα­σης για την Ατ­τι­κή Οδό, η οποία δια­τυ­μπα­νι­ζό­ταν ως η «μη­τέ­ρα όλων των δια­γω­νι­σμών» (!). Η συ­γκυ­ρία το έφερε ώστε ο εξευ­τε­λι­σμός των διά­φο­ρων κον­δυ­λο­φό­ρων να ολο­κλη­ρω­θεί προ­τού καν στε­γνώ­σει το με­λά­νι, αλλά επί της ου­σί­ας δεν συ­νέ­βη τί­πο­τα το και­νο­φα­νές. Η ίδια η Ατ­τι­κή Οδός Α.Ε., παρά τα υπερ­κέρ­δη και τις ανα­τι­μή­σεις που έχει πραγ­μα­το­ποι­ή­σει όλα αυτά τα χρό­νια, όχι μόνο δεν προ­χώ­ρη­σε σε επα­νε­πέν­δυ­ση μέ­ρους αυτών ώστε να εξα­σφα­λί­σει ότι θα μπο­ρεί να αντα­πε­ξέλ­θει στις τρέ­χου­σες προ­κλή­σεις, αλλά αντί­θε­τα αξί­ω­νε απο­ζη­μί­ω­ση πολ­λών εκα­τομ­μυ­ρί­ων λόγω κα­ρα­ντί­νας. Προ­φα­νώς το πρό­βλη­μα δεν αφορά μόνο τις συ­μπρά­ξεις δη­μο­σί­ου-ιδιω­τών, καθώς εξί­σου ανα­ξιό­πι­στες και επι­κίν­δυ­νες απο­δεί­χθη­καν οι ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νες Τραι­νΟ­ΣΕ και ΔΕΔ­ΔΗΕ. Με δε­δο­μέ­νο όμως ότι οι ΣΔΙΤ θε­ω­ρού­νται «πο­λύ­τι­μο ερ­γα­λείο» και καθώς είναι ήδη δια­τυ­πω­μέ­νος στό­χος η επέ­λα­ση τους και στο ΕΣΥ και την Πρω­το­βάθ­μια Φρο­ντί­δα Υγεί­ας, η τρα­γι­κή κα­τά­στα­ση των πολ­λών χι­λιά­δων εγκλω­βι­σμέ­νων θα χρεια­στεί να απο­τυ­πω­θεί καλά στο μυαλό μας.

Αν η απλη­στία των ιδιω­τών αφορά τη μία όψη του νο­μί­σμα­τος, η άλλη αφορά στην εξί­σου δια­χρο­νι­κή διά­λυ­ση των δη­μό­σιων δομών που συ­νει­δη­τά προ­ε­τοι­μά­ζει την εκ­χώ­ρη­ση/εκ­ποί­η­ση. Η αδυ­να­μία να αντι­με­τω­πι­στούν τα χιό­νια ή οι πυρ­κα­γιές ή οι πλημ­μύ­ρες κλπ δεν έχει να κάνει μόνο με διοι­κη­τι­κή ανι­κα­νό­τη­τα και ασυ­νεν­νοη­σία (σε με­γά­λο βαθμό από­το­κες της de facto απα­ξί­ω­σης του ρόλου του Δη­μο­σί­ου), αλλά και με το ότι δεν υπάρ­χουν καν τα ανα­γκαία μέσα για να ρι­χτούν στη μάχη με όποιο τρόπο μπο­ρούν!  Εδώ, το πα­ρά­δειγ­μα της δη­μό­σιας Υγεί­ας βοά! Οι υγειο­νο­μι­κοί του δια­λυ­μέ­νου ΕΣΥ, αυτοί που συλ­λή­βδην απο­κα­λού­νταν φα­κε­λά­κη­δες μέχρι πριν την παν­δη­μία, δί­νουν πρω­τό­γνω­ρη μάχη επί διε­τί­ας χωρίς καμία ενί­σχυ­ση, την ώρα που ο ιδιω­τι­κός το­μέ­ας παίρ­νει το ένα δω­ρά­κι πίσω από το άλλο κι ας έχει απο­δει­χθεί «ξε­νο­δο­χείο». Πίσω από τη δια­χρο­νι­κή απα­ξί­ω­ση των δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων και την υπερ­προ­βο­λή των πραγ­μα­τι­κών αλλά κα­θό­λου άσχε­των με την υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση και υπο­στε­λέ­χω­ση προ­βλη­μά­των του Δη­μο­σί­ου, κρύ­βε­ται η πα­ρα­χώ­ρη­ση όλο και με­γα­λύ­τε­ρων τμη­μά­των της κρα­τι­κής πε­ριου­σί­ας στους «επεν­δυ­τές», οι οποί­οι απο­κτούν πρό­σβα­ση σε σί­γου­ρα κέρδη μην έχο­ντας πλη­ρώ­σει τί­πο­τα. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και οι πο­λί­τες υπο­χρε­ω­νό­μα­στε να πλη­ρώ­νου­με τα πάντα από την τσέπη μας, από τα δια­γνω­στι­κά τεστ μέχρι προ­σφά­τως τις συ­ντά­ξεις και φυ­σι­κά να εί­μα­στε αντι­μέ­τω­ποι με κάθε μορ­φής αι­σχρο­κέρ­δεια, καθώς εξί­σου δια­χρο­νι­κά δια­λύ­ο­νται οι ελεγ­κτι­κοί μη­χα­νι­σμοί. Καθώς όμως δεν ζούμε σε «κα­νο­νι­κές» επο­χές, όπου απλές, «κα­θη­με­ρι­νές» λη­στεί­ες τέ­τοιου τύπου περ­νά­νε πε­ρί­που στα ψιλά, ο ιδιω­τι­κός το­μέ­ας θα φα­νε­ρώ­νει συ­νε­χώς τη γύ­μνια του. Και για να το πούμε αλ­λιώς, υπάρ­χει πλέον ξε­κά­θα­ρη απά­ντη­ση στο «έλα μωρέ, ας τα δώ­σου­με στους ιδιώ­τες, πόσο χει­ρό­τε­ρα μπο­ρεί να γίνει»…

Το να σπά­σου­με αυτή τη συ­μπαι­γνία, το να αντι­στρέ­ψου­με τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες προ­τε­ραιό­τη­τες είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά ζή­τη­μα ζωής ή θα­νά­του. Είτε λόγω της παν­δη­μί­ας που συ­νε­χί­ζε­ται παρά τα ευ­χο­λό­για, είτε λόγω της κλι­μα­τι­κής αλ­λα­γής που θα συ­νε­χί­σει να πα­ρά­γει φαι­νό­με­να σαν αυτά που ζούμε σή­με­ρα, οι επεί­γου­σες κα­τα­στά­σεις είναι πλέον η κα­νο­νι­κό­τη­τα και όχι το αντί­στρο­φο. Η εμπει­ρία δι­δά­σκει και το μά­θη­μα είναι σαφές: χρεια­ζό­μα­στε εδώ και τώρα ισχυ­ρό δη­μό­σιο κοι­νω­νι­κό κρά­τος, πλή­ρως στε­λε­χω­μέ­νο με μό­νι­μο προ­σω­πι­κό και επαρ­κώς εξο­πλι­σμέ­νο ώστε να μπο­ρεί να αντα­πε­ξέλ­θει στις προ­κλή­σεις και να προ­στα­τεύ­ει τους πο­λί­τες. Ή θα υπάρ­ξει αυτό, ή θα συ­νε­χί­σου­με να ζούμε τρα­γω­δί­ες σαν την τρέ­χου­σα και πι­θα­νό­τα­τα χει­ρό­τε­ρες. Η οργή που νιώ­θου­με όλες και όλοι δεν μπο­ρεί πλέον να κρυ­φτεί, χρειά­ζε­ται να την με­τα­τρέ­ψου­με άμεσα σε ορ­γα­νω­μέ­νο αγώνα. Οι ζωές μας είναι πιο ση­μα­ντι­κές από τα κέρδη των επι­χει­ρή­σε­ων, να πα­λέ­ψου­με για να τις υπε­ρα­σπι­στού­με.

rproject.gr