Καμμένος ή Μουζάλας; Το δίλημμα που καλείται να απαντήσει ο Αλέξης Τσίπρας υπερβαίνει τα όρια της απλής διαχείρισης μιας ενδοκυβερνητικής κρίσης.
Ακουμπά ευρύτερες διεργασίες, επιδιώξεις και σκοπιμότητες στο πολιτικό σκηνικό, υποκρύπτει παιχνίδια εκβιασμού από τον «μικρό» κυβερνητικό εταίρο και αγγίζει την βαθιά κόκκινη γραμμή της αριστερής πολιτικής ηθικής – μια ηθικής, με ελάχιστα πλέον περιθώρια σπατάλης στην εποχή των γενικών μνημονιακών εκπτώσεων.
Η κρίση της «συγκατοίκησης»
Kοινώς, το διακύβευμα ουδεμία σχέση έχει με το – έτσι κι αλλιώς, πολιτικά και εθνικά ασήμαντο – σαρδάμ Μουζάλα περί «Μακεδονίας».
Και η «υπόθεση Μουζάλα» εξελίσσεται απλώς στην, προαναγγελθείσα, κρίση κυβερνητικής συγκατοίκησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
Είναι μια κρίση που βρίσκει τον Πάνο Καμμένο να επιδεικνύει πρόδηλη αγωνία για τα σενάρια διεύρυνσης του κυβερνητικού σχήματος και για το πολιτικό του μέλλον, τον Σταύρο Θεοδωράκη και τη Φώφη Γεννηματά να κάνουν λιγότερο ή περισσότερο σιωπηρά νεύματα… ετοιμότητας προς το Μαξίμου και τον Αλέξη Τσίπρα να πιέζεται να προχωρήσει σε μείζονες στρατηγικές επιλογές σε χρόνο που δεν έχει, ακόμη, ο ίδιος επιλέξει.
Το damage control και το δείπνο
Ενώπιον αυτού του σκηνικού, το Μαξίμου ασκείται επί του παρόντος στο damage control και αγοράζει χρόνο. Το χθεσινοβραδυνό δείπνο Παππά – Κουίκ – Καμμένου στο σπίτι του τελευταίου και η νέα τηλεφωνική επικοινωνία Τσίπρα με τον υπουργό Αμυνας επέφερε παράταση «εκεχειρίας» έως την άλλη εβδομάδα. Η συμφωνία – παρά τα νέα νυχτερινά πολεμικά διαγγέλματα Καμμένου μέσω twitter – προβλέπει ότι οι αποφάσεις για το «θέμα Μουζάλα» θα ληφθούν άμα τη επιστροφή Τσίπρα από Βρυξέλλες και Καμμένου από Ηνωμένες Πολιτείες, δηλαδή μετά τα μέσα της άλλης εβδομάδας.
Είχε προηγηθεί το επικοινωνιακό σόου Καμμένου με διαρροές περί τελεσιγράφων και … εκκένωσης γραφείων στο υπουργείο Αμυνας, σύγκλισης συμβουλίου των αρχηγών των ενόπλων δυνάμεων – προς τι άραγε; – στο Πεντάγωνο, καθώς και το αίτημα του προέδρου των ΑΝΕΛ να λάβει ρητές διαβεβαιώσεις πως το «θέμα Μουζάλα» δεν έχει κλείσει. Σύμφωνα, δε, με πηγές των Ανεξάρτητων Ελλήνων, οι εν λόγω διαβεβαιώσεις δόθηκαν τελικά στην βραδυνή «τριμερή» στο σπίτι του υπουργού Αμυνας στη Βουλιαγμένη.
Το «κίνημα» στήριξης Μουζάλα
Το Μαξίμου όμως δεν θέλει και δεν σκέφτεται την αποπομπή Μουζάλα, πόσο μάλλον μετά την κινηματική μορφή που πήρε η στήριξη προς τον αναπληρωτή υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής με μπαράζ δημόσιων τοποθετήσεων από κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης – από τον Νίκο Βούτση και τη Ρένα Δούρου έως τον Γιώργο Κατρούγκαλο και τη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι ένα «κίνημα» με ευθεία αναφορά ακριβώς στην κόκκινη γραμμή της αριστερής πολιτικής ηθικής – μιας ηθικής, που δεν αντέχει την αποπομπή του πιο ουσιαστικού, ίσως, υπουργού αυτής της κυβέρνησης. «Εάν υπάρχει ένας άνθρωπος που έχει δίνει κάθε μέρα εθνικές μάχες, αυτός είναι ο Γιάννης Μουζάλας. Θα ήμασταν το λιγότερο τρελοί, και το περισσότερο ανέντιμοι εάν τον διώχναμε για έλλειμμα… εθνικοφροσύνης», έλεγε χαρακτηριστικά χθες το βράδυ κυβερνητικό στέλεχος.
Τα σχέδια(;) Καμμένου
Το ερώτημα ωστόσο είναι τι θα πράξει και μέχρι πού θα τραβήξει τον… «κατά Μουζάλα ανένδοτο» ο Πάνος Καμμένος. Κυβερνητικές πηγές θεωρούν ότι ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ βλέπει με δυσανεξία τα σενάρια και τις συζητήσεις για πιθανή διεύρυνση του κυβερνητικού σχήματος μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης, καθώς και τις εισηγήσεις για άνοιγμα στην κεντροαριστερά, και επιχειρεί να περιχαρακώσει τον ζωτικό του πολιτικό χώρο. Κατά άλλους κύκλους, ο Πάνος Καμμένος βλέπει περισσότερο μέλλον για τους ΑΝΕΛ στις διεργασίες για τη «νέα κεντροδεξιά» παρά εντός μιας κυβέρνησης που εισπράττει τη φθορά του τρίτου Μνημονίου. Και δοκιμάζει τα νερά για την αναγκαία ηρωϊκή έξοδο.
Και στα δύο ενδεχόμενα, ωστόσο, το Μαξίμου δεν θέλει να εκχωρήσει τις πρωτοβουλίες και τη διαμόρφωση της, όποιας, νέας πολιτικής ατζέντας στους ΑΝΕΛ. Ως εκ τούτου, εξετάζονται σενάρια διαφυγής και εκτόνωσης – από την επίσπευση, κατά το δυνατόν, του ανασχηματισμού έως την αναδιάρθρωση του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής με τρόπο που θα επέφερε μια «ήπια» διευθέτηση του ζητήματος Μουζάλα.
Πρόκειται όμως για σενάρια διαχείρισης και τακτικής και όχι πολιτικής λύσης. Τα οποία εμπεριέχουν πάντοτε τον κίνδυνο μιας επώδυνης ηθικής ήττας και μιας παράδοξης πολιτικής ομηρίας…
Νικόλ Λειβαδάρη
