Θα τους επιτρέψουμε να κάνουν την περιοχή ενεργειακό και στρατιωτικό «υπομόχλιο» των ΗΠΑ;

Αν δεν ανα­τρα­πεί, στην πράξη και στο γράμ­μα, από το κί­νη­μα των ερ­γα­ζό­με­νων και λαϊ­κών μαζών και την Αρι­στε­ρά, τότε οι κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις στην πε­ριο­χή της ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου «δε­σμεύ­ο­νται» για μακρό χρο­νι­κό διά­στη­μα στην αντι­δρα­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση που σκια­γρα­φεί η πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης Τραμπ στις ΗΠΑ, με την πλήρη υπο­στή­ρι­ξη των ευ­ρω­η­γε­σιών.

Αντώνης Νταβανέλος

Η στάση της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, από το ΠΑΣΟΚ ως τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μπρο­στά σε αυτήν τη με­γά­λη πο­λι­τι­κή πρό­κλη­ση είναι απο­λύ­τως κα­τώ­τε­ρη των πε­ρι­στά­σε­ων. Η αντί­στα­ση και η προ­ο­πτι­κή ανα­τρο­πής αυτής της αντι­δρα­στι­κής συμ­φω­νί­ας γί­νε­ται υπό­θε­ση του κι­νή­μα­τος από τα κάτω και της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς που, όπως έδει­ξαν οι με­γά­λες κι­νη­το­ποι­ή­σεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης στον αγω­νι­ζό­με­νο Πα­λαι­στι­νια­κό λαό, είναι δυ­νά­μεις που μπο­ρούν να αλ­λά­ζουν απο­τε­λε­σμα­τι­κά τη φορά των εξε­λί­ξε­ων.

Το πε­ριε­χό­με­νο της συμ­φω­νί­ας είναι εφ’ όλης της ύλης μια στρο­φή προς τις πιο επι­κίν­δυ­νες πο­λι­τι­κές.

1.​Drill baby, drill…

Την ώρα που έχει γίνει ολο­φά­νε­ρο ότι η κλι­μα­τι­κή κρίση έχει ξε­πε­ρά­σει τις δια­στά­σεις του λε­γό­με­νου ελεγ­χό­με­νου σε­να­ρί­ου και μπρο­στά στον πλα­νή­τη ανα­τέλ­λει η προ­ο­πτι­κή μιας ανε­ξέ­λεγ­κτης κλι­μα­τι­κής κα­τάρ­ρευ­σης, η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη ρί­χνει όλο το βάρος της κρα­τι­κής-«ανα­πτυ­ξια­κής» πο­λι­τι­κής στην εξο­ρυ­κτι­κή στρα­τη­γι­κή.

Η συμ­φω­νία δίνει στην Exxon Mobil -τον αμε­ρι­κα­νι­κό αι­μα­το­βαμ­μέ­νο κο­λοσ­σό της ενερ­γεια­κής βιο­μη­χα­νί­ας- σε συ­νερ­γα­σία με το «ελ­λη­νι­κό» κον­σόρ­τσιουμ της Energean και Hellenic Energy, το δι­καί­ω­μα να αρ­χί­σει μέσα στους επό­με­νους 18 μήνες τις δια­δι­κα­σί­ες εξό­ρυ­ξης στο θα­λάσ­σιο οι­κό­πε­δο «Μπλοκ 2» στο βο­ρειο­δυ­τι­κό Ιόνιο. Πρό­κει­ται για ένα σχέ­διο με­γά­λης επι­κιν­δυ­νό­τη­τας καθώς η γε­ώ­τρη­ση θα γίνει σε βάθος νερού με­γα­λύ­τε­ρο των 800 μέ­τρων, με το συ­νο­λι­κό βάθος εξό­ρυ­ξης να προ­βλέ­πε­ται ότι θα ξε­πε­ρά­σει τα 4.000 μέτρα, σε μια πε­ριο­χή με­γά­λου σει­σμι­κού κιν­δύ­νου.

Και το «Μπλοκ 2» είναι μόνο η αρχή. Η Exxon Mobil, αλλά και η Chevron -ο άλλος αμε­ρι­κα­νι­κός κο­λοσ­σός των εξο­ρύ­ξε­ων- έχουν ήδη δε­σμεύ­σει προς έρευ­νες με την προ­ο­πτι­κή εξό­ρυ­ξης τα θα­λάσ­σια «οι­κό­πε­δα» δυ­τι­κά και νο­τιο­δυ­τι­κά της Πε­λο­πον­νή­σου, όπως και δυ­τι­κά, νότια και νο­τιο­α­να­το­λι­κή της Κρή­της. Πρό­κει­ται για ένα θα­να­τε­ρό κλοιό που απει­λεί ένα με­γά­λο τμήμα της ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου, με αντί­τι­μο τα κέρδη των πο­λυ­ε­θνι­κών που κυ­ριαρ­χούν στους το­μείς της ενέρ­γειας και των ορυ­κτών καυ­σί­μων, αλλά και την ενί­σχυ­ση των ελ­λη­νι­κών Ομί­λων που σπεύ­δουν να πλα­σα­ρι­στούν ως το­πι­κοί συ­νερ­γά­τες τους.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της «απε­λευ­θέ­ρω­σης» των πε­τρε­λαιά­δων από κάθε συμ­βι­βα­σμό με το δη­μό­σιο και κοι­νω­νι­κό συμ­φέ­ρον είναι το γε­γο­νός ότι η Energean απέ­σπα­σε πρό­σφα­τα το «δι­καί­ω­μα» να προ­χω­ρή­σει στο σχέ­διο απο­θή­κευ­σης αε­ρί­ων CO2 -δη­λα­δή βιο­μη­χα­νι­κών ρύ­πων- στις κα­τα­βό­θρες των κοι­τα­σμά­των «Πρί­νος», σε ελά­χι­στη από­στα­ση από το λι­μά­νι της Κα­βά­λας, τις ακτές της Χαλ­κι­δι­κής και την πόλη της Θεσ­σα­λο­νί­κης. Στο εται­ρι­κό σχήμα της Energean συμ­με­τέ­χουν όχι λίγα ισ­ραη­λι­νά funds, ενώ ο Όμι­λος είναι ει­σηγ­μέ­νος στο χρη­μα­τι­στή­ριο του Λον­δί­νου, αλλά και του Τελ Αβίβ…

Η συμ­φω­νία της 6/11 ση­μα­το­δο­τεί την απρο­σχη­μά­τι­στη προ­σχώ­ρη­ση της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη στην τρα­μπι­κή κα­τεύ­θυν­ση «Drill baby, drill». Δεν υπάρ­χει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο αυ­τα­πα­τών σχε­τι­κά με την υπό­σχε­ση ότι τμήμα των κερ­δών της εξο­ρυ­κτι­κής λε­η­λα­σί­ας θα κα­τευ­θυν­θεί ως «μέ­ρι­σμα ανά­πτυ­ξης» προς την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία. Όποιος αμ­φι­βά­λει ας ανα­λο­γι­στεί το εάν και κατά πόσο βελ­τιώ­θη­κε πραγ­μα­τι­κά η ζωή των λαϊ­κών μαζών στις χώρες της Μέσης Ανα­το­λής, που εγκλω­βί­στη­καν κατά τις προη­γού­με­νες δε­κα­ε­τί­ες στην εξο­ρυ­κτι­κή στρα­τη­γι­κή.

2.Ενερ­γεια­κοί «διά­δρο­μοι» και στρα­τιω­τι­κοί «άξο­νες»

Πυ­λώ­νας της συμ­φω­νί­ας είναι, επί­σης, η πο­λι­τι­κή των ενερ­γεια­κών «δια­δρό­μων».

Το λι­μά­νι της Αλε­ξαν­δρού­πο­λης ανα­κη­ρύ­χθη­κε ήδη ως η βα­σι­κή πύλη ει­σό­δου του αμε­ρι­κα­νι­κού LNG προς τις αγο­ρές της κε­ντρι­κής Ευ­ρώ­πης με τε­λι­κό τερ­μα­τι­κό σταθ­μό την Ου­κρα­νία. Η επι­λο­γή υπο­γραμ­μί­ζει την προ­σή­λω­ση των ευ­ρω­α­τλα­ντι­στών στην προ­ο­πτι­κή αντι­κα­τά­στα­σης του (φτη­νό­τε­ρου) ρω­σι­κού φυ­σι­κού αε­ρί­ου με αμε­ρι­κα­νι­κό LNG, αλλά και την από­φα­ση πα­ρά­καμ­ψης της στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας του Βο­σπό­ρου, μετά τις δια­κυ­μάν­σεις στις αμε­ρι­κα­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις.

Ταυ­τό­χρο­να, όμως, η Αλε­ξαν­δρού­πο­λη γί­νε­ται η πύλη ει­σό­δου του χερ­σαί­ου στρα­τιω­τι­κού δια­δρό­μου του ΝΑΤΟ, από τη Με­σό­γειο προς τη Μαύρη Θά­λασ­σα δια μέσου των Βαλ­κα­νί­ων. Πρό­κει­ται για μια ακόμα από­δει­ξη της ταύ­τι­σης των επι­λο­γών στους ενερ­γεια­κούς δια­δρό­μους με τις αντί­στοι­χες γε­ω­πο­λι­τι­κές και στρα­τιω­τι­κές επι­λο­γές.

Βα­σι­κό στοι­χείο της συμ­φω­νί­ας είναι η ενί­σχυ­ση του «σχή­μα­τος» 3+1 (Ελ­λά­δα, Κύ­προς, Ισ­ρα­ήλ + ΗΠΑ), που ανα­δει­κνύ­ε­ται σε «τόξο ελέγ­χου» της νο­τιο­α­να­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου.

Το ενερ­γεια­κό υπο­σύ­νο­λο αυτής της συμ­μα­χί­ας γνώ­ρι­σε το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα με­γά­λες ανα­τα­ρά­ξεις. Το σχέ­διο ηλε­κτρι­κής δια­σύν­δε­σης του Ισ­ρα­ήλ με την Ευ­ρώ­πη (GSI), μέσω Κύ­πρου και Ελ­λά­δας, η δια­βό­η­τη «επι­χεί­ρη­ση κα­λώ­διο» μπήκε στον πάγο μετά από τη δη­μό­σια αντι­πα­ρά­θε­ση με­τα­ξύ της ελ­λη­νι­κής και της ελ­λη­νο­κυ­πρια­κής κυ­βέρ­νη­σης. Επι­φα­νεια­κά, οι αντιρ­ρή­σεις της Λευ­κω­σί­ας φαί­νο­νταν να αφο­ρούν το κό­στος και την οι­κο­νο­μι­κή σκο­πι­μό­τη­τα της επι­χεί­ρη­σης. Κατά βάθος, όλοι γνω­ρί­ζουν ότι οι δυ­σκο­λί­ες αφο­ρούν τις δυ­να­τό­τη­τες γε­ω­πο­λι­τι­κής επι­βο­λής του GSI. Την ώρα που το Ισ­ρα­ήλ είναι αφο­σιω­μέ­νο στη σφαγή των Πα­λαι­στι­νί­ων, η Λευ­κω­σία στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα έθεσε το ερώ­τη­μα του εάν και κατά πόσο η Αθήνα έχει τη δυ­να­τό­τη­τα να επι­βά­λει στην Τουρ­κία την ανοχή σε έρευ­νες και ερ­γα­σί­ες οι­κο­νο­μι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου (δη­λα­δή σε πρά­ξεις άσκη­σης κυ­ριαρ­χί­ας) σε πε­ριο­χές με κα­θε­στώς διε­θνών υδά­των. Γιατί ακόμα κι ο ελ­λη­νι­κός συ­στη­μι­κός Τύπος ομο­λο­γεί πλέον ότι το επει­σό­διο «νο­τί­ως της Κάσου» έγινε σε ση­μείο μα­κράν πέραν των ορίων των ελ­λη­νι­κών χω­ρι­κών υδά­των.

Η συμ­φω­νία της 6/11 μοιά­ζει να δίνει ξανά δυ­να­μι­κή σε αυτό το αμ­φι­λε­γό­με­νο σχέ­διο. Είτε μέσω μιας πι­θα­νής συμ­με­το­χής αμε­ρι­κα­νι­κών πο­λυ­ε­θνι­κών στην επι­χεί­ρη­ση «κα­λώ­διο» (όπως φαί­νε­ται να προ­τι­μά επι­σπεύ­δο­ντας η Αθήνα), είτε με τη μορφή της ισ­ραη­λι­νής και κυ­πρια­κής πιο «μα­κρό­πνοης» πρό­τα­σης, δη­λα­δή της σύν­δε­σης του GSI με το πρό­γραμ­μα IMEC, δη­λα­δή τον εμπο­ρι­κό και στρα­τιω­τι­κό «διά­δρο­μο» σύν­δε­σης της Ιν­δί­ας με την Ευ­ρώ­πη, μέσω Μέσης Ανα­το­λής. Αυτή η γε­νι­κό­τε­ρη «στρα­τη­γι­κή» ιδέα, με στόχο την από­σπα­ση της Ιν­δί­ας από τον ευ­ρα­σια­τι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό και της έντα­ξής της στον ευ­ρω­α­τλα­ντι­κό σχε­δια­σμό ενός «τόξου» ελέγ­χου από τον Ιν­δο-ει­ρη­νι­κό μέχρι το Ιόνιο, είναι εν­δει­κτι­κή της συν­θε­τό­τη­τας, της πο­λυ­πλο­κό­τη­τας, αλλά και της ση­μα­σί­ας των με­γά­λων αλ­λα­γών που δρο­μο­λο­γού­νται ως επι­διώ­ξεις της αμε­ρι­κα­νι­κής πο­λι­τι­κής, μέσω βη­μά­των όπως η συμ­φω­νία της Αθή­νας.

Και αυτή η πο­λι­τι­κή απαι­τεί πει­θαρ­χία: απαι­τεί την πλήρη ταύ­τι­ση των ενερ­γεια­κών, εμπο­ρι­κών και γε­νι­κό­τε­ρα των οι­κο­νο­μι­κών σχε­δια­σμών, με τις αντί­στοι­χες γε­ω­πο­λι­τι­κές και στρα­τιω­τι­κές σα­φείς επι­λο­γές, που προ­βάλ­λο­νται πλέον ως ανα­ντι­κα­τά­στα­τες προ­ϋ­πο­θέ­σεις.

Έτσι, δεν είναι τυ­χαίο ότι την επο­μέ­νη της συμ­φω­νί­ας της Αθή­νας, η Κί­μπερ­λι Γκιλ­φόιλ έθεσε, εμ­μέ­σως αλλά σαφώς, θέμα σχε­τι­κά με την πα­ρου­σία της κι­νε­ζι­κής Cosco στον Πει­ραιά, αλλά και ερώ­τη­μα σχε­τι­κά με τις πι­θα­νές σχέ­σεις της ιδιο­κτη­σί­ας του λι­μα­νιού της Θεσ­σα­λο­νί­κης με ρω­σι­κές «επιρ­ρο­ές». Ο Μη­τσο­τά­κης, για την ώρα, προ­σπα­θεί να δια­φύ­γει από το στρί­μωγ­μα, προ­σφέ­ρο­ντας στους Αμε­ρι­κα­νούς το λι­μά­νι της Ελευ­σί­νας και υπο­σχό­με­νος με­γα­λύ­τε­ρη «αυ­στη­ρό­τη­τα» στα κρι­τή­ρια ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων που θα αφο­ρούν τα λι­μά­νια του Βόλου και της Κα­βά­λας. Όμως όλοι κα­τα­νο­ούν ότι το «πικρό πο­τή­ρι» κά­ποιων δρα­στι­κών απο­φά­σε­ων σχε­τι­κά με τον Πει­ραιά και τη Θεσ­σα­λο­νί­κη έρ­χε­ται με τα­χύ­τη­τα. Και η δή­λω­ση του Κι­κί­λια σχε­τι­κά με τον Πει­ραιά ότι «οι συμ­φω­νί­ες πρέ­πει να τη­ρού­νται. Αλλά από όλες τις πλευ­ρές!» μάλ­λον πρέ­πει να δια­βα­στεί ως μια προει­δο­ποι­η­τι­κή βολή προς την Cosco, η οποία ήδη δυ­σφο­ρεί μετά την εντα­τι­κο­ποί­η­ση των τε­λω­νεια­κών και φο­ρο­λο­γι­κών ελέγ­χων επί των δρα­στη­ριο­τή­των της στο λι­μά­νι του Πει­ραιά.

Όλα αυτά μαζί, υπο­δει­κνύ­ουν ότι τα επό­με­να βή­μα­τα θα είναι κάθε άλλο παρά ανέ­φε­λα και στα­θε­ρά. Και η στενή δια­σύν­δε­ση των ενερ­γεια­κών/οι­κο­νο­μι­κών σχε­δί­ων με τα γε­ω­πο­λι­τι­κά/στρα­τιω­τι­κά συμ­φρα­ζό­με­νά τους, δεί­χνει ότι οι αστά­θειες μπο­ρούν να πά­ρουν χα­ρα­κτή­ρα επι­κίν­δυ­νων ανα­με­τρή­σε­ων, μέσω των «σκλη­ρών» κρι­τη­ρί­ων ισχύ­ος, δη­λα­δή μέσω των όπλων.

3.Δι­πλω­μα­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή;

Η συμ­φω­νία της Αθή­νας έχει έντο­νη δυ­να­μι­κή. Όταν που­λάς ως «οι­κό­πε­δα» τμή­μα­τα των διε­θνών υδά­των της ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου, όταν νο­μί­ζεις ότι μπο­ρείς να κλεί­σεις με «πάρκα» τους δια­δρό­μους ελεύ­θε­ρης διε­θνούς ναυ­σι­πλο­ΐ­ας σε μια κλει­στή θά­λασ­σα όπως το Αι­γαίο, όταν απο­δέ­χε­σαι τη με­τα­τρο­πή ενερ­γεια­κών ή εμπο­ρι­κών «δια­δρό­μων» σε δια­χω­ρι­στι­κές γε­ω­πο­λι­τι­κές γραμ­μές κλπ, τότε θέ­τεις σε κί­νη­ση αντίρ­ρο­πες δυ­νά­μεις που δεν θα πα­ρα­μεί­νουν πα­θη­τι­κοί θε­α­τές. Όπως (σωστά) γρά­φη­κε στον Τύπο, «η εποχή της αδρά­νειας στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο έχει τε­λειώ­σει».

Και όταν αυτό συμ­βαί­νει σε μια πε­ρί­ο­δο με πρω­το­φα­νείς αγριό­τη­τες όπως η σφαγή στη Γάζα, ο βομ­βαρ­δι­σμός της Τε­χε­ρά­νης, η αε­ρο­πο­ρι­κή επι­δρο­μή στη Ντόχα, η κα­τάρ­ρευ­ση του κα­θε­στώ­τος Άσαντ στη Συρία κ.ά., τότε γί­νε­ται σαφές ότι το τέλος της αδρά­νειας ενέ­χει με­γά­λες επι­κιν­δυ­νό­τη­τες. Η εκρη­κτι­κή αστά­θεια στη Μέση Ανα­το­λή «με­τα­κο­μί­ζει» προς τα δυ­τι­κά, συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας πλέον με­γά­λο μέρος της ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου. Και στο χει­ρι­σμό αυτού του προ­βλή­μα­τος η στή­ρι­ξη στις ΗΠΑ και το Ισ­ρα­ήλ, παρά την αναμ­φι­σβή­τη­τη πο­λε­μι­κή δύ­να­μή τους, μπο­ρεί να απο­δει­χθεί πι­θα­νό­τα­τα ανε­παρ­κής πα­ρά­γο­ντας.

Δεν είναι τυ­χαίο που λίγο μετά τη συμ­φω­νία, ο Γε­ρα­πε­τρί­της ανα­κοί­νω­σε μια δι­πλω­μα­τι­κή πρω­το­βου­λία με στόχο μια Διά­σκε­ψη των Πα­ρά­κτιων Χωρών της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου. Αν με­τα­ξύ των κυ­βερ­νή­σε­ων και των κρα­τών της Ελ­λά­δας, της Αι­γύ­πτου, της Κύ­πρου, του Ισ­ρα­ήλ, της Αι­γύ­πτου και της Λι­βύ­ης, υπήρ­χε πάντα ένας ση­μα­ντι­κός βαθ­μός δυ­σκο­λί­ας στον «αντα­γω­νι­στι­κό διά­λο­γο» για την οριο­θέ­τη­ση των θα­λάσ­σιων ζωνών κυ­ριαρ­χί­ας (υφα­λο­κρη­πί­δα και ΑΟΖ), μετά τη συμ­φω­νία της Αθή­νας ο βαθ­μός δυ­σκο­λί­ας με­γε­θύ­νε­ται. Γιατί στην πε­ριο­χή εμ­φα­νί­ζε­ται ένας ισχυ­ρός «άξο­νας» (το σχήμα 3+1) που απαι­τεί μια λε­ό­ντεια «μοι­ρα­σιά», αλλά και γιατί η οριο­θέ­τη­ση πε­ρι­πλέ­κε­ται με το ζή­τη­μα της όδευ­σης ενερ­γεια­κών αγω­γών και δια­δρό­μων, που μά­λι­στα ορί­ζο­νται από τους «3+1» ως γε­ω­πο­λι­τι­κές και στρα­τιω­τι­κές δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές με­τα­ξύ του ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμού και όσων αμ­φι­σβη­τούν την πρω­το­κα­θε­δρία του.

Ο Μη­τσο­τά­κης έσπευ­σε να πα­νη­γυ­ρί­σει τη συμ­φω­νία της Αθή­νας, εκτι­μώ­ντας ότι αυτή ανοί­γει το δρόμο προς «εθνι­κές επι­τυ­χί­ες» στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, που θα του επι­τρέ­ψουν να δια­τη­ρή­σει τη συ­νο­χή της Δε­ξιάς και να δια­χει­ρι­στεί τη γε­νι­κό­τε­ρη κρίση εμπι­στο­σύ­νης προς την κυ­βέρ­νη­σή του. Όμως αυτός ο δρό­μος θα είναι κάθε άλλο παρά αν­θό­σπαρ­τος.

Η Τουρ­κία πα­ρα­μέ­νει μια χώρα πο­λύ­τι­μη για τους σχε­δια­σμούς του ΝΑΤΟ και η στρα­τιω­τι­κή δύ­να­μή της θε­ω­ρεί­ται από τα ισ­ραη­λι­νή θινκ τανκς ως μια κρί­σι­μη πα­ρά­με­τρος για τις μελ­λο­ντι­κές ρυθ­μί­σεις και τις «ορι­στι­κές» λύ­σεις στη Μέση Ανα­το­λή. Η κυ­βέρ­νη­ση Τραμπ έκανε ένα ση­μα­ντι­κό βήμα ορί­ζο­ντας το σχήμα «3+1» ως βα­σι­κό το­πο­τη­ρη­τή της στην πε­ριο­χή, αλλά δεν έχει πα­ραι­τη­θεί από την προ­σπά­θεια να επα­νε­ντά­ξει το κα­θε­στώς Ερ­ντο­γάν στη να­τοϊ­κή στα­θε­ρό­τη­τα. Και αν αυτό συμ­βεί, θα είναι μια μεί­ζων αλ­λα­γή στους το­πι­κούς συ­σχε­τι­σμούς δύ­να­μης και επιρ­ρο­ής.

Η τουρ­κι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεί­χνει να κα­τα­νο­εί την εξέ­λι­ξη και να ανα­προ­σαρ­μό­ζει την τα­κτι­κή της. Η ανα­κοί­νω­ση του τουρ­κι­κού υπ. Εξ. που υπο­γράμ­μι­ζε ότι «στο Αι­γαίο μπο­ρού­με να τα βρού­με», πα­ρα­πέ­μπο­ντας στις προ του 2004 ελ­λη­νο­τουρ­κι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις σχε­τι­κά με την οριο­θέ­τη­ση των θα­λάσ­σιων ζωνών, ήταν μια δη­μό­σια πρό­σκλη­ση προς δι­πλω­μα­τι­κή «ωρι­μό­τη­τα».

Πόσο όμως αυτή είναι εφι­κτή; Αν πραγ­μα­το­ποι­η­θεί η Διά­σκε­ψη της Ανα­το­λι­κής Με­σό­γειου, ο Γε­ρα­πε­τρί­της θα δια­πι­στώ­σει ότι ακόμα και «σύμ­μα­χες» δυ­νά­μεις όπως η δι­κτα­το­ρία του Σίσι στην Αί­γυ­πτο δεν συμ­με­ρί­ζο­νται βα­σι­κούς ισχυ­ρι­σμούς του ελ­λη­νι­κού κρά­τους για την οριο­θέ­τη­ση των θα­λάσ­σιων ζωνών (όπως η απαί­τη­ση για ανα­γνώ­ρι­ση πλή­ρους επή­ρειας στα νησιά). Στα χρό­νια που ακο­λού­θη­σαν τη στρο­φή του ελ­λη­νι­κού κρά­τους προς τη «στρα­τη­γι­κή των αξό­νων» το Διε­θνές Δί­καιο έγινε πιο συ­γκε­κρι­μέ­νο, μέσω μιας σει­ράς ρυθ­μι­στι­κών απο­φά­σε­ων διε­θνούς ση­μα­σί­ας, που πλέον απο­τε­λούν ισχυ­ρά δε­δι­κα­σμέ­να. Πα­ρά­γο­ντες υπε­ρά­νω κάθε υπο­ψί­ας για διε­θνι­σμό, όπως ο Ιω­άν­νης Σαρ­μάς (τέως υπη­ρε­σια­κός πρω­θυ­πουρ­γός και επί­τι­μος πρό­ε­δρος του Ελεγ­κτι­κού Συ­νε­δρί­ου) επι­λέ­γουν τη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία για να υπεν­θυ­μί­σουν δια του Τύπου ότι το Διε­θνές Δι­κα­στή­ριο έχει εκ­δώ­σει δε­σμευ­τι­κές απο­φά­σεις που ορί­ζουν πλήρη, ή με­ρι­κή, ή και μη­δε­νι­κή επή­ρεια των νη­σιών στην οριο­θέ­τη­ση των θα­λάσ­σιων ζωνών, ανά­λο­γα με το μέ­γε­θός τους, την από­στα­ση από τις ηπει­ρω­τι­κές ακτές αλλά και το τε­λι­κό ανα­λο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα που θα μπο­ρού­σε να θε­ω­ρη­θεί δί­καιη λύση.

Έτσι, παρά την αί­σθη­ση υπε­ρο­χής που δίνει η υπο­στή­ρι­ξη των ΗΠΑ και η στενή σχέση με το Ισ­ρα­ήλ, μπαί­νο­ντας σε μια πε­ρί­ο­δο «συ­νο­λι­κών ρυθ­μί­σε­ων» στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή, ο Μη­τσο­τά­κης μπο­ρεί να βρε­θεί στη θέση να υπο­χρε­ού­ται να ορ­γα­νώ­σει βή­μα­τα πίσω από τους υπερ­φί­α­λους στό­χους που είχε ανα­δεί­ξει ως «εθνι­κό συμ­φέ­ρον» η στρα­τη­γι­κή των αξό­νων της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου. Και αυτό, ούτε ο ίδιος, ούτε το κόμμα του, ούτε οι πο­λι­τι­κές συμ­μα­χί­ες γύρω τους, είναι έτοι­μοι και ικα­νοί να το κά­νουν.

Σε ανά­λο­γη θέση βρί­σκο­νται και κυ­βερ­νή­σεις άλλων χωρών (πχ στην Αί­γυ­πτο που ο Σίσι πιέ­ζε­ται από τις συ­νέ­πειες της κα­τά­πτυ­στης πο­λι­τι­κής του στο Πα­λαι­στι­νια­κό). Γι’ αυτό η δι­πλω­μα­τι­κή «ωρι­μό­τη­τα» είναι η πλέον απί­θα­νη από τις λύ­σεις που δρο­μο­λο­γού­νται στο τέλος της επο­χής της αδρά­νειας στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή μας.

Και αυτό αφή­νει ορ­θά­νοι­χτο το εν­δε­χό­με­νο των ανα­με­τρή­σε­ων δια της πο­λε­μι­κής ισχύ­ος.

Απόρ­ρι­ψη

Για όλους αυ­τούς τους λό­γους, η συμ­φω­νία με τις ΗΠΑ και το Ισ­ρα­ήλ πρέ­πει να απα­ντη­θεί με μια ηχηρή και κά­θε­τη απόρ­ρι­ψη από το κί­νη­μα των ερ­γα­ζό­με­νων και λαϊ­κών μαζών και από όλη την πο­λι­τι­κή Αρι­στε­ρά.

Είναι μια συμ­φω­νία που βυ­θί­ζει την πε­ριο­χή στην εξο­ρυ­κτι­κή πα­ρά­νοια, την ώρα που απαι­τεί­ται η ακρι­βώς αντί­στρο­φη πο­ρεία.

Είναι μια συμ­φω­νία που δε­σμεύ­ει βα­θύ­τε­ρα τον ελ­λη­νι­κό γε­ω­γρα­φι­κό χώρο με τις επι­διώ­ξεις του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού την ώρα που στην Ουά­σινγ­κτον κυ­ριαρ­χεί ο ανε­ξέ­λεγ­κτα αντι­δρα­στι­κός Τραμπ.

Είναι μια συμ­φω­νία που δε­σμεύ­ει για μακρά πε­ρί­ο­δο το ελ­λη­νι­κό κρά­τος στη στενή συμ­μα­χι­κή σχέση με το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, την ώρα που αυτό ορ­γα­νώ­νει την εξό­ντω­ση των Πα­λαι­στι­νί­ων και προ­ω­θεί την άγρια ανα­διορ­γά­νω­ση όλων των σχέ­σε­ων στη Μέση Ανα­το­λή.

Είναι μια συμ­φω­νία που οδη­γεί στην ενί­σχυ­ση και στον πολ­λα­πλα­σια­σμό των να­τοϊ­κών βά­σε­ων στη χώρα, αλλά και στην ενί­σχυ­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής επι­λο­γής των διαρ­κών εξο­πλι­σμών και της με­γέ­θυν­σης της επιρ­ρο­ής των μι­λι­τα­ρι­στι­κών ιδεών και δι­κτύ­ων.

Είναι μια συμ­φω­νία επι­κίν­δυ­νη για την ει­ρή­νη στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο.

Αρ­χί­ζο­ντας από το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης Πα­λαι­στί­νη, απαι­τώ­ντας την πλήρη απο­μό­νω­ση του κρά­τους-χα­σά­πη του Ισ­ρα­ήλ, επι­μέ­νο­ντας στη ρήξη με το ΝΑΤΟ, τις βά­σεις και την υπο­τα­γή στον ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμό, οφεί­λου­με να χτί­ζου­με μια μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή απά­ντη­ση σε όσους επέ­λε­ξαν να συ­ντα­χθούν ορι­στι­κά στην ουρά της Κί­μπερ­λι Γκιλ­φόιλ, δη­λα­δή στην ουρά του τρα­μπι­κού ρεύ­μα­τος που σή­με­ρα ηγεί­ται στο ευ­ρω­α­τλα­ντι­κό στρα­τό­πε­δο.