Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια
Οι υπουργοί Π. Κουρουμπλής, Ν. Κοτζιάς, Ν. Φίλης, Αρ. Μπαλτάς και ο υφυπουργός Εξωτερικών Ιω. Αμανατίδης συνυπογράφουν την «αιτιολογική έκθεση» για ένα σχέδιο νόμου του υπουργείου Εσωτερικών με τίτλο «Καθιέρωση Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνοφωνίας και Ελληνικού Πολιτισμού». Προτείνουν την 20ή Μαΐου σαν μέρα εορτασμού, με τις ανάλογες τιμές «βεβαίως βεβαίως», της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού μας. Για όσους αναρωτηθούν γιατί στις 20 Μαΐου, η απάντηση είναι «αυτονόητη», αφού πρόκειται για την ημέρα γέννησης του Σωκράτη (sic)!
Είναι προφανές ότι η πεντάδα των κυβερνητικών στελεχών που υπογράφουν την εισηγητική πρόταση ενημερώθηκαν γι’ αυτή την ημερομηνία γέννησης από τα… δημοτολόγια του αρχαίου δήμου της Αθήνας και όχι από κάποια επιστημονική ομάδα αρχαιολόγων, μελετητών ή ιστορικών, που αγνοούν παντελώς τη μέρα γέννησης του αγαπημένου μας φιλοσόφου.
Επειδή, όμως, κανείς δεν μπορεί να είναι απόλυτα σίγουρος με τη γραφειοκρατία εκείνης της εποχής, μιας και οι ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεως δεν έχουν ακόμα μεταφερθεί σε ψηφιακά αρχεία στη βάση δεδομένων του υπουργείου Εσωτερικών, ο εμπνευστής της ημερομηνίας φρόντισε να την συνδέσει με μια μεγάλη επέτειο του χριστιανικού δόγματος, για να μη χωρά καμιά αμφισβήτηση:
«Η 20ή Μαΐου αποτελεί την ημερομηνία ενάρξεως της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας, η οποία λειτούργησε κομβικά για την ελληνορθόδοξη παράδοση και τη μεταγενέστερη πολιτιστική επιρροή της ανά τον κόσμο. Παράλληλα, επισημαίνεται ότι η 19η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, ενώ η 21η Μαΐου ως επέτειος της Μάχης της Κρήτης». «Συνεπώς», καταλήγει ο συντάκτης, «με την καθιέρωση της 20ής Μαΐου ως Ημέρας Παγκόσμιας Ελληνοφωνίας και Ελληνικού Πολιτισμού δημιουργείται ένα τρίπτυχο που συνδέει τη γλώσσα και τον πολιτισμό με το ιστορικό γίγνεσθαι, καθώς και τη διαχρονική και διατοπική παρουσία του Ελληνισμού».
Τρεις (εθνο)λαλούν, και δυο (χουντο)χορεύουν…
Διαβάζοντας τους λόγους που διατυπώνονται στην «αιτιολογική έκθεση» και τι δεν βρίσκει κανείς από τα στοιχεία που παρουσιάζει ο εμπνευστής της… Μαργαριτάρια εθνικολαϊκισμού, απογείωσης του ελληνοχριστιανικού ιδεώδους, σε συνδυασμό με τα γνωστά περί εθνικής ταυτότητας και ελληνικού πολιτισμού. Καινοφανείς ισχυρισμοί σαν επιχειρήματα για τη συνέχιση της «πολιτιστικής μας κληρονομιάς σε περιβάλλον παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, όπου διαπιστώνεται η καταφανής τάση συρρίκνωσης και συμπίεσης των “μικρών” γλωσσών», μαζί με το κλισέ της «συνέχειας του έθνους μας», που «αγωνίζεται να ορθοποδήσει», και «για το μέλλον της ελληνικής γλώσσας» που «ταυτίζεται με το μέλλον του Ελληνισμού».
Οι εθνικολαϊκιστικές πενιές συνεχίζονται με ταξίμια τύπου «για το εθνικό χρέος έναντι της ιστορίας μας», για «ανάδειξη του μεγαλείου της γλώσσας μας», για την «αδιάλειπτη διάδοσή της σε κάθε δυνατή περίσταση».
Ο συντάκτης, παρασυρόμενος σε ένα εμψυχωτικό παραλήρημα τονωτικού χαρακτήρα καθαρότητας του ελληνικού φρονήματός μας, καθώς και της αδούλωτης στους αιώνες ελληνοπρέπειάς μας, θα μπορούσε εν δυνάμει να προκαλέσει τη χουντέικη ελληνοφρένεια των αλήστου μνήμης συνταγματαρχών της επταετίας, αλλά και της καραμανλικής ορθότητας του εθνάρχη που εκκολάφτηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Οι πληροφορίες ότι έσκασε από τη ζήλεια και τον καημό του ο ανεξάρτητος Έλλην Πάνος Καμμένος γιατί η εισηγητική έκθεση δεν φέρει την υπογραφή του δεν επιβεβαιώνονται.
Στα σοβαρά τώρα, το κείμενο της εισηγητικής έκθεσης που παραπέμπει με τη συλλογιστική του στο «Όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες, εσείς τρώγατε ακόμα βαλανίδια» αποτελεί την επιτομή ενός ιδιότυπου φοβικού εθνικολαϊκισμού και ντροπή γι’ αυτή την κυβέρνηση, που θέλει να ακούει στο όνομα της Αριστεράς, καθώς βρίσκεται ακόμα αναρτημένο στην ηλεκτρονική δημόσια διαβούλευση. Ένα κείμενο περιχαρακωμένο, γεμάτο προκαταλήψεις, απύθμενα ανιστόρητο, αρνούμενο κάθε σύγχρονη εξέλιξη, κλεισμένο στα στεγανά της ιδεοληψίας του παρελθόντος, με όλα εκείνα τα εθνικιστικού τύπου χαρακτηριστικά που προσομοιάζουν με το γνωστό «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».
Η ιστορική παραμόρφωση που επιδιώκεται μέσα από την καθιέρωση επετειακών εορτασμών ή συμβολικών ημερομηνιών καμιά «εθνική συνείδηση» δεν διαμορφώνει. Το ίδιο και κανέναν γλωσσικό ή θρησκευτικό προσδιορισμό. Μόνο αναπαράγει ιστορικές και πολιτιστικές ιδεοληψίες βγαλμένες από τη φορμόλη. Επιλεγμένα αποσπάσματα ιστορίας· μισές αλήθειες. Και η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από ένα ολόκληρο ψέμα… Ένα κείμενο ξεκομμένο από τη γνώση και τη μελέτη της καθ’ εαυτής παγκόσμιας ιστορικής κληρονομιάς ολόκληρου του πολιτισμικού γίγνεσθαι.
Τέτοιες ρητορικές θέλουν να μας θυμίζουν με τόσο εκφυλιστικό λόγο τη «συνέχεια του έθνους», το «γλωσσικό μεγαλείο» και «τη διατήρηση της εθνικής μας ταυτότητας», παραμορφώνοντας εμμονικά τη σύγχρονη πολιτιστική μας οντότητα. Προσδιορίζουν ως μείζον, ως ύψιστη αξία δόξες του παρελθόντος, αγνοώντας επιδεικτικά το ιστορικό παρόν, αδιαφορώντας επί της ουσίας για τον κίνδυνο που διασπείρουν σήμερα στα κοινωνικά στρώματα. Στρώνοντας το χάλι στους ανεγκέφαλους ακροδεξιούς ιστοριολάτρες, τύπου Άδωνη, φοβάμαι μην εκπνεύσουμε από έλλειψη ιδεολογικού οξυγόνου.
Χρειάζεται, άραγε, άλλη μια φορά τη στρόφιγγα να την κλείσουν «αριστερά χέρια»;
ΥΓ.: Μα τώρα, στα σοβαρά πρόκειται η κυβέρνηση να φέρει προς ψήφιση στη Βουλή μια τέτοια εθνοπανηγυριώτικη πρόταση; Η απάντηση είναι: δυστυχώς, ναι! Ποια η ανάγκη, ποια η σκοπιμότητα, ποιο το όφελος… ουδείς κατανοεί ακριβώς. Φαίνεται πως ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ το «μωραίνει Κύριος ον βούληται απολέσαι» – για να εκφραστούμε σύμφωνα με το πνεύμα των ημερών…
