Της Νίκης Ζορμπά
Εάν δεν υπήρχε η πρόταση δυσπιστίας, πιθανότατα θα έπρεπε να την έχουν εφεύρει. Όχι η κυβέρνηση μόνο, όπως διατείνονται αρκετοί αναλυτές, υποβαθμίζοντας τα (όποια) αποτελέσματά της. Το αυτό ισχύει και για την αντιπολίτευση, ειδικώς την Κεντροαριστερά, που το αντιλήφθηκε εγκαίρως και συγκρότησε “μέτωπο”.
Στοίχημα
Οι επικείμενες ευρωεκλογές δεν έπασχαν πολιτικά μόνον αντικειμενικά και εξ ορισμού λόγω της “χαλαρότητας” του χαρακτήρος και των διακυβευμάτων. Είναι σοβαρός ο κίνδυνος που επισείουν έμπειροι κοινοβουλευτικοί από όλες τις παρατάξεις. Τα υψηλότατα επίπεδα αποχής, το γύρισμα της πλάτης των Ελλήνων πολιτών σε μια εκλογική διαδικασία που την αντιλαμβάνονται ως αδιάφορη ή, στην καλύτερη περίπτωση, ως ευκαιρία για “πειράματα”, με ανέξοδες μετακινήσεις σε κόμματα άλλα από αυτά που “παραδοσιακά” επιλέγουν με κριτήριο τι κυβέρνηση θέλουν, απομακρύνουν τους πολίτες από την πολιτική.
Αν δεν υπάρχει δίλημμα με άμεσο αντίκτυπο και αναφορά στη ζωή τους, οι πολίτες δεν θα σηκωθούν από τον καναπέ και, αν σηκωθούν τελικώς, σπάνια το κριτήριο θα είναι θετικής ψήφου. Κουλτούρα συνδιαμόρφωσης των ευρωπαϊκών οργάνων στο ελληνικό εκλογικό σώμα δεν υπάρχει και παρέλκει αυτήν τη στιγμή το πώς και το γιατί. Ταχύρρυθμα μαθήματα 70 ημερών δεν προβλέπονται. Το δεδομένο είναι ένα: Το πολιτικό σκηνικό πριν και μετά την πρόταση δυσπιστίας στην κυβέρνηση είναι εντελώς διαφορετικό.
Τα διλήμματα έχουν αρχίσει και “χτίζονται” ήδη. Από την κυβερνητική παράταξη ήταν δύσκολο στην προηγούμενη φάση να είναι αποτελεσματικά και να προκαλέσουν πόλωση ικανή να ανακατέψει την τράπουλα των ευρωεκλογών: Η φθορά της κυβέρνησης ήταν υπαρκτή, αλλά η Κεντροαριστερά, το αντίπαλο δέος για την ισορροπία του πολιτικού συστήματος δηλαδή, στα όρια της ανυπαρξίας.
Έχασε τον “μπαμπούλα” του ΣΥΡΙΖΑ επί Αλέξη Τσίπρα, η αντικατάστασή του από νέο “μπαμπούλα” το “ροζ ΠΑΣΟΚ” είναι χαμηλής πτήσεως, από τα δεξιά της πιέζεται εμφανώς και σοβαρά σφάλματα απελευθέρωναν τους ψηφοφόρους για τιμωρητική ψήφο.
Το αφήγημα περί αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης και προσωπικά του πρωθυπουργού, που κυριάρχησε καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή, ξύπνησε πολιτικά “πάθη”. Η δε επίκληση των εκδοτικών-επιχειρηματικών συμφερόντων, πιθανότατα ακόμα περισσότερα. Τα πολιτικά αίματα “άναψαν” και, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά παραδοσιακούς ψηφοφόρους της Ν.Δ., αυτό δεν είναι μικρό κέρδος. Για τους Κεντρώους ψηφοφόρους της, πιθανότατα να αρκέσει το συνολικό δίλημμα: Αν αποσταθεροποιηθούμε, η χώρα θα εκτροχιαστεί και θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα.
Οι πρώτες δημοσκοπήσεις θα δείξουν τον δρόμο και επ’ αυτών των αφηγημάτων, την ώρα που άρχισαν ήδη να διακινούνται δημοσιογραφικά σενάρια περί προσφυγής και σε εθνικές εκλογές σύντομα. Ευπώλητα πάντα αυτά τα σενάρια, αλλά διαψεύδονται κατηγορηματικά ασφαλώς από το Μαξίμου. Πρόωρη η συζήτηση για πρόωρες, άλλωστε και ο κ. Μητσοτάκης, κατά την περασμένη τετραετία, τα έριξε εμπράκτως στα βράχια.
Προ της τεχνητής έστω “συγκόλλησης” των κομμάτων της Κεντροαριστεράς για την πρόταση δυσπιστίας υπό την πρωτοβουλία του Νίκου Ανδρουλάκη, άχαρη και αδιάφορη ήταν και η συζήτηση για τον δεύτερο του πολιτικού συστήματος. Δημοσκοπικά, το ΠΑΣΟΚ άρχισε να εξανεμίζει κέρδη προηγούμενων μηνών και να κατατάσσεται τρίτο, με τον ΣΥΡΙΖΑ του Στέφανου Κασσελάκη να περνάει δεύτερος, αλλά με τέτοια ποσοστά αμφότεροι, που μόνο κίνητρο για συσπείρωση και “αγώνα” δεν μπορούσαν να δώσουν στο κοινό τους.
Εν αναμονή των πρώτων μετά την πρόταση δυσπιστίας δημοσκοπήσεων (από όλο το πολιτικό φάσμα αναμένονται βέβαια με τεράστιο ενδιαφέρον), η πρωτοβουλία Ανδρουλάκη άνοιξε αναμφίβολα το ηγετικό του βήμα στο ερώτημα: Ποιος θα πάρει κεφάλι στην Κεντροαριστερά. Εξού και η ικανοποίηση από τη Χαριλάου Τρικούπη. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στοίχισε πίσω του τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά, την Πλεύση Ελευθερίας, δίνοντας κατ’ αρχάς μια πρώτη απάντηση στο εσωτερικό του, που ετοιμάζεται να τον αμφισβητήσει την επομένη των ευρωεκλογών αν οι επιδόσεις είναι απογοητευτικές για το κόμμα.
Κατάφερε πάντως με μία κίνηση ο κ. Ανδρουλάκης να τραβήξει διαχωριστική γραμμή από τη Ν.Δ. και όσους του καταλόγιζαν “συναινετική ήπια αντιπολίτευση” αντί σκληρού ροκ. Και αν η Νέα Αριστερά δεν έχει απολύτως κανένα ζήτημα με τη συνεργασία μαζί του, ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Κασσελάκη αιφνιδιάστηκε δυσάρεστα: Παγιδεύτηκε στη συνυπογραφή της πρότασης δυσπιστίας.
Ο πρόεδρός του προσπάθησε να την υπερβεί επικοινωνιακά, προκαλώντας: Έθεσε θέμα νοθείας στις εκλογές, σνόμπαρε ανοιχτά την ισχύ της πρωτοβουλίας, εν πάση περιπτώσει στο κοστούμι του παρακολουθήματος με ηγήτορα τον Νίκο Ανδρουλάκη στριμώχτηκε. Όπερ σημαίνει πως, εφεξής, πόλωση θα επιδιωχθεί και μεταξύ των δύο ανταγωνιστών για τη δεύτερη θέση.
Το ΠΑΣΟΚ επενδύει ανοιχτά σε αντιδεξιά ανακλαστικά των ψηφοφόρων του. Στην πλειονότητά τους, εξάλλου, όσοι έχουν απομείνει στο ΠΑΣΟΚ και δεν μεταπήδησαν στη Ν.Δ. είναι αρκούντως αντιδεξιοί. Πόλωση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που τα έβαλε προσωπικά με τον πρόεδρό του όταν του απευθύνθηκε από βήματος Βουλής υποτιμητικά (“θα καταφέρετε το αμίμητο να είστε τρίτος”), πιθανότατα να είναι και εφικτή και ευνοϊκή για τη Χαριλάου Τρικούπη.
Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, η πόλωση με τη Ν.Δ. βγαίνει από αμφότερους τους αντιπάλους… αβίαστα. Εν τη απουσία του, ο Στέφανος Κασσελάκης ανέβασε το θερμόμετρο: Εκλογές με διεθνείς παρατηρητές γιατί είστε ικανοί για νοθεία, είπε, και πήραν φωτιά τα πολιτικά τόπια. Έξαλλο και κραυγαλέο επιχείρημα μεν, αλλά σε ακραία πολωτικό προεκλογικό κλίμα. Και είναι ακόμη η αρχή.
https://www.capital.gr/politiki/3794917/gia-proti-fora-eurokalpi-opos-ethnikes-ekloges/
