Τα νέα «δωράκια» του Μητσοτάκη προς τους καπιταλιστές

Φορολογικό και αναπτυξιακός νόμος

Είναι γνω­στό ότι το «ανα­πτυ­ξια­κό θαύμα» που υπο­σχό­ταν πα­λιό­τε­ρα ο Μη­τσο­τά­κης (ως θε­ρα­πεία για πάσα νόσο) έχει ήδη στο­μώ­σει. Οι πόροι του Τα­μεί­ου Ανά­καμ­ψης μοι­ρά­στη­καν ως «λά­δω­μα» κυ­ρί­ως προς τους με­γά­λους Ομί­λους της κυ­ρί­αρ­χης τάξης, και ιδιαί­τε­ρα τους πιο «φι­λι­κούς» προς την οι­κο­γέ­νεια Μη­τσο­τά­κη. Από το 2026, οπότε και ολο­κλη­ρώ­νε­ται η επί­δρα­ση αυτών των ενι­σχύ­σε­ων, η ανά­πτυ­ξη ανα­μέ­νε­ται να προ­σγειω­θεί στα πε­ρι­θώ­ρια του 1%. 

Μαρία Μπόλαρη

Πρό­κει­ται για το σε­νά­ριο της «αργής αλλά στα­θε­ρής» ανά­πτυ­ξης στο οποίο συ­νή­θως ανα­φέ­ρε­ται ο Κω­στής Χα­τζη­δά­κης. Ο προσ­διο­ρι­σμός της ανά­πτυ­ξης ως αργής, μπο­ρεί να χα­ρα­κτη­ρι­στεί και «πα­ρη­γο­ριά στον άρ­ρω­στο μέχρι να βγει η ψυχή του», αν θυ­μη­θού­με τις κο­λοσ­σιαί­ες απώ­λειες μετά από το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης του 2008. Όσο για τον προσ­διο­ρι­σμό της ως στα­θε­ρής, αυτός μοιά­ζει με ανέκ­δο­το, αν θυ­μη­θού­με τους γε­ω­πο­λι­τι­κούς τρα­νταγ­μούς που εκ­κρε­μούν, ή αν δεν ξε­χνά­με ότι η ενί­σχυ­ση «στρα­τη­γι­κών» υπο­δο­μών του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού μέσω του Τα­μεί­ου Ανά­πτυ­ξης πα­ρέ­μει­να από αμε­λη­τέα ως μη­δε­νι­κή (πχ σι­δη­ρό­δρο­μοι).

Σε αυτές τις συν­θή­κες ο Μη­τσο­τά­κης αντι­με­τω­πί­ζει πλέον ακόμα και προ­βλή­μα­τα δυ­σπι­στί­ας των «με­γά­λων» της κυ­ρί­αρ­χης τάξης, ως προς την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα της πο­λι­τι­κής του.

Σε αυτόν τον «πο­νο­κέ­φα­λο» λο­γο­δο­τούν το φο­ρο­λο­γι­κό νο­μο­σχέ­διο και ο ανα­πτυ­ξια­κός νόμος για την πε­ρί­ο­δο από το 2025 και μετά.

Το φο­ρο­λο­γι­κό νο­μο­σχέ­διο πε­ρι­λαμ­βά­νει τρι­τεύ­ου­σες «αλ­λα­γές», με στόχο να μπο­ρεί ο Μη­τσο­τά­κης να δη­μα­γω­γεί, αλλά δια­τη­ρεί ακέ­ραιο το πλαί­σιο της φο­ρο­λη­στεί­ας σε βάρος των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών μαζών. Έξι χρό­νια μετά τη δια­βό­η­τη «έξοδο από τα μνη­μό­νια» του 2018, η κυ­βέρ­νη­ση δη­λώ­νει ότι «για την ώρα» (!) δεν συ­ζη­τά τη μεί­ω­ση των θη­ριω­δών συ­ντε­λε­στών ΦΠΑ (που θέ­σπι­σαν τα μνη­μό­νια ως «προ­σω­ρι­νό κι έκτα­κτο» μέτρο), ενώ επί­σης δεν συ­ζη­τά καμιά στρο­φή σε ανα­λο­γι­κό­τη­τα και δι­καιο­σύ­νη στις κλί­μα­κες φο­ρο­λό­γη­σης των φυ­σι­κών προ­σώ­πων, δια­τη­ρώ­ντας αναλ­λοί­ω­τους τους πυ­λώ­νες ενός συ­στή­μα­τος που οδη­γεί σε ρεκόρ φο­ρο­λο­γι­κών εσό­δων του κρά­τους, ρεκόρ που στη­ρί­ζε­ται απο­κλει­στι­κά στην αφαί­μα­ξη των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των συ­ντα­ξιού­χων. Ακόμα και αυτό το νο­μο­σχέ­διο, που επι­διώ­κει «συ­νέ­χεια» της τρέ­χου­σας πο­λι­τι­κής, πε­ρι­λαμ­βά­νει ση­μα­ντι­κά δω­ρά­κια προς τους κα­πι­τα­λι­στές. Όπως η μεί­ω­ση των ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών πε­ρί­θαλ­ψης κατά 1%, αλλά και το πέ­ρα­σμα της προ­στα­σί­ας των κα­τοι­κιών, των οχη­μά­των, των χω­ρα­φιών κλπ από τις φυ­σι­κές κα­τα­στρο­φές στον «κύκλο ερ­γα­σιών» των ιδιω­τι­κών ασφα­λι­στι­κών εται­ριών. Η προ­σπά­θεια να φο­ρο­λο­γη­θούν τα φι­λο­δω­ρή­μα­τα στα εστια­τό­ρια και τις κα­φε­τέ­ριες είναι ένα χυ­δαίο πα­ρά­δειγ­μα της απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας της κυ­βέρ­νη­σης να κρα­τή­σει ψηλά τη φο­ρο­λη­στεία.

Το ανα­πτυ­ξια­κό νο­μο­σχέ­διο πε­ρι­λαμ­βά­νει κά­ποιες «νέες ιδέες» στο πώς θα δια­νέ­μο­νται οι πόροι των δη­μό­σιων ενι­σχύ­σε­ων προς τις επι­χει­ρή­σεις. Πε­ρι­λαμ­βά­νει το στόχο της ενί­σχυ­σης της βιο­μη­χα­νί­ας, δίπλα στους «πρω­τα­θλη­τές» της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου, που ήταν ο του­ρι­σμός και τα ακί­νη­τα. Τα πρό­τζεκτ που ήδη συ­νω­στί­ζο­νται στην ουρά για τις «ενι­σχύ­σεις» αφο­ρούν τους κλά­δους της ενέρ­γειας, των εξο­ρύ­ξε­ων, της επε­ξερ­γα­σί­ας με­τάλ­λων, των με­ταλ­λι­κών κα­τα­σκευών, των χη­μι­κών και του φαρ­μά­κου, των logisticsκ.ά. Ταυ­τό­χρο­να αλ­λά­ζει η έν­νοια της λε­γό­με­νης «στρα­τη­γι­κής επέν­δυ­σης» (που επέ­φε­ρε δι­καί­ω­μα ενί­σχυ­σης). Παύει η ταύ­τι­ση με τις με­γά­λες επεν­δύ­σεις και οι «ενι­σχύ­σεις» προ­σα­να­το­λί­ζο­νται πλέον ακόμα και προς επεν­δύ­σεις της τάξης των 10 εκατ. ευρώ. Όσοι αντι­με­τω­πί­ζουν αυτές τις αλ­λα­γές με δογ­μα­τι­κά κρι­τή­ρια (θε­ω­ρώ­ντας «θε­τι­κή» αλ­λα­γή του πα­ρα­γω­γι­κού μο­ντέ­λου την ενί­σχυ­ση της βιο­μη­χα­νί­ας, ή θε­τι­κή την ενί­σχυ­ση των μι­κρο­με­σαί­ων επι­χει­ρή­σε­ων κ.ά.) ας δουν τι εν­νο­εί η κυ­βέρ­νη­ση: Μα­ζι­κή φο­ρο­α­παλ­λα­γή στα κέρδη «όσων επεν­δύ­ουν»! Όμως είναι πιο χρή­σι­μο να δούμε τι εν­νο­ούν οι ίδιοι οι κα­πι­τα­λι­στές, προ­βλέ­πο­ντας από τώρα ότι η άποψή τους τε­λι­κά θα ει­σα­κου­στεί: Μη­δε­νι­κή φο­ρο­λό­γη­ση και εκ­μη­δε­νι­σμό του «μη-μι­σθο­λο­γι­κού» κό­στους της ερ­γα­σί­ας σε επι­χει­ρή­σεις που κά­νουν «ση­μα­ντι­κές» νέες επεν­δύ­σεις ή χρη­μα­το­δο­τούν προ­γράμ­μα­τα με­τά­βα­σης σε «πρά­σι­νη» λει­τουρ­γία, ή προ­γράμ­μα­τα επα­νεκ­παί­δευ­σης του προ­σω­πι­κού στις νέες τε­χνο­λο­γί­ες κλπ.

Η κυ­βέρ­νη­ση της δρα­κό­ντειας λι­τό­τη­τας και της ακραί­ας φο­ρο­λη­στεί­ας είναι μια γεν­ναιό­δω­ρη κυ­βέρ­νη­ση απέ­να­ντι στους κα­πι­τα­λι­στές. Και μπρο­στά στο «στό­μω­μα» της ανά­πτυ­ξης, ο μόνος δρό­μος που γνω­ρί­ζει και προ­τί­θε­ται να βα­δί­σει, είναι το να γίνει ακόμα πιο γεν­ναιό­δω­ρη προς τον «κόσμο του επι­χει­ρείν». Αυτό είναι το νόημα του ανα­πτυ­ξια­κού νο­μο­σχε­δί­ου και των αλ­λα­γών που αυτό θα φέρει.

Κα­θο­δι­κό σπι­ράλ

Αυτή η τα­κτι­κή απέ­να­ντι στα αι­τή­μα­τα των βιο­μη­χά­νων δη­μιουρ­γεί ένα κα­θο­δι­κό σπι­ράλ χωρίς τέλος. Μέσα στην ισχυ­ρή οι­κο­νο­μία της Γερ­μα­νί­ας, η VW πρό­σφα­τα δή­λω­σε ότι προ­ϋ­πό­θε­ση για να κρα­τή­σει ανοι­χτά τα ερ­γο­στά­σιά της στη Γερ­μα­νία είναι να θε­σμο­θε­τη­θεί μια ορι­ζό­ντια μεί­ω­ση των μι­σθών κατά 10%! Αν εδώ θε­σμο­θε­τη­θεί ότι μια «επέν­δυ­ση» της τάξης των 10 εκατ. ευρώ επι­φέ­ρει μη­δε­νι­σμό της φο­ρο­λο­γί­ας επί των κερ­δών και μη­δε­νι­σμό των ερ­γο­δο­τι­κών ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών, τότε θα εί­μα­στε μπρο­στά σε μια ση­μα­ντι­κή επι­τά­χυν­ση της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης επι­θε­τι­κό­τη­τας, τόσο του κε­φα­λαί­ου όσο και του κυ­βερ­νη­τι­κού μη­χα­νι­σμού.

 

Κί­νη­μα

Το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και η Αρι­στε­ρά οφεί­λουν να στα­θούν τε­λεί­ως «άκαμ­πτα» μπρο­στά σε αυτές τις εξε­λί­ξεις. Διεκ­δι­κώ­ντας αυ­ξή­σεις στους μι­σθούς, με αδια­φο­ρία απέ­να­ντι στα «επι­χει­ρή­μα­τα» των πα­πα­γά­λων του συ­στή­μα­τος, που μας κα­λούν να σφί­ξου­με κι άλλο το ζω­νά­ρι για να αυ­γα­τί­σουν οι επεν­δύ­σεις.

Διεκ­δι­κώ­ντας να εκ­πλη­ρω­θούν στο ακέ­ραιο οι ασφα­λι­στι­κές υπο­χρε­ώ­σεις του κε­φα­λαί­ου, για να μην πλη­ρώ­σουν τις συ­νέ­πειες οι συ­ντα­ξιού­χοι, αλλά και όλοι οι ερ­γα­ζό­με­νοι με την «εξα­έ­ρω­ση» των ασφα­λι­στι­κών υπο­χρε­ώ­σε­ων των ερ­γο­δο­τών για την πε­ρί­θαλ­ψη. Διεκ­δι­κώ­ντας να αυ­ξη­θεί η φο­ρο­λό­γη­ση των κερ­δών του κε­φα­λαί­ου (που από χρόνο σε χρόνο δια­τη­ρού­νται σε ανο­δι­κή τρο­χιά), με στόχο να χρη­μα­το­δο­τεί η ανα­γκαία αύ­ξη­ση των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών.

Στις συν­θή­κες που έχουν πλέον δη­μιουρ­γη­θεί στην Ευ­ρώ­πη, ακόμα και σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρες κυ­βερ­νή­σεις πιέ­ζο­νται για κά­ποια με­σο­βέ­ζι­κα βή­μα­τα προς την κα­τεύ­θυν­ση της ενί­σχυ­σης των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών. Ο λόγος είναι ότι η συ­μπί­ε­ση του βιο­τι­κού επι­πέ­δου των ερ­γα­ζο­μέ­νων, από ένα επί­πε­δο και κάτω, αρ­χί­ζει να με­τα­τρέ­πε­ται σε «πα­ρα­γω­γι­κό» πρό­βλη­μα. Στη Βρε­τα­νία πρό­σφα­τα, η κυ­βέρ­νη­ση του Ερ­γα­τι­κού Κόμ­μα­τος, ενός από τα πιο συ­ντη­ρη­τι­κά και εκ­φυ­λι­σμέ­να τμή­μα­τα της ευ­ρω­παϊ­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, υπο­χρε­ώ­θη­κε να ανα­κοι­νώ­σει δύο με­γά­λα προ­γράμ­μα­τα δη­μό­σιων επεν­δύ­σε­ων στην υγεία και στην εκ­παί­δευ­ση. Είναι πολύ λίγα και πολύ ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κά. Όμως εδώ, ο Μη­τσο­τά­κης δεν έχει την πρό­θε­ση για τέ­τοιες κι­νή­σεις, ούτε κι αν απο­τε­λούν ψί­χου­λα μπρο­στά στις ανά­γκες που έχουν δη­μιουρ­γη­θεί. Το λόγο πρέ­πει να πάρει το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα. Αρ­χί­ζο­ντας από την απερ­γία στις 20 Νο­έμ­βρη.

https://rproject.gr/article/ta-nea-dorakia-toy-mitsotaki-pros-toys-kapitalistes