του Γιάννη Αγγέλη
Τα γεγονότα στην Συρία αναμφίβολα αποσπούν τα τελευταία 24ωρα και δικαιολογημένα την προσοχή του λαού, όσο κι αν τα ΜΜΕ επιχειρούν να τα παρουσιάσουν για λογαριασμό τής κυβέρνησης, σαν κάτι που αφορά μόνο τις οθόνες της τηλεόρασης και όχι τις ζωές μας.
Όμως, η αλήθεια είναι ότι η Συρία, ανεξαρτήτως προθέσεων και σχεδιασμών από τους άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενους, γίνεται με ξεκάθαρο τρόπο το νέο πεδίο επέκτασης του πολεμικού μακελειού, που ξεκινάει από την Ουκρανία, διασχίζει την Μέση Ανατολή και –προς το παρόν– καταλήγει στην Αφρική (βλέπε ΝΠ, «Συρία: Η ανατροπή του Άσαντ κλιμακώνει το χάος στη Μέση Ανατολή») πριν αγγίξει με πιο άμεσο τρόπο το Ιράν.
Σ’ αυτό το περιβάλλον επέκτασης των πολεμικών συγκρούσεων η κατακερματισμένη ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη είναι παγιδευμένη σε ένα πολιτικο-οικονομικό αδιέξοδο χωρίς καμία ορατή οδό διαφυγής.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία στον οποίο η Ευρωζώνη συντονίστηκε με τις ΗΠΑ από την πρώτη στιγμή, από την θέση του υποτακτικού με υψηλές προσδοκίες, της έχει στερήσει κάθε δυνατότητα διαφυγής, τόσο οικονομικής όσο και πολιτικής.
Στο επίπεδο της οικονομίας οι αρχικές ευρωπαϊκές προσδοκίες της Ευρωζώνης και του ευρώ, διαψεύσθηκαν όσον αφορά τις αρχικές ελπίδες και τα σχέδια ολοκληρωτικής επέκτασης στον «ζωτικό χώρο» που δημιουργήθηκε από την κατάρρευση του “υπαρκτού σοσιαλισμού” στην ΕΣΣΔ και την ενοποίηση της Γερμανίας.
«Συμβιβάστηκαν» όμως στην μείζονος σημασίας για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο διασφάλιση της φθηνής ενέργειας από την πρώην ΕΣΣΔ. Η επικαιροποιημένη «ρεάλ πολιτίκ» του Βερολίνου έφθασε στο σημείο για να διασφαλίσει αυτή την «πηγή» για την βιομηχανία της, να εγκαταστήσει ακόμα και δικούς της ανθρώπους (τέως καγκελάριος Σρέντερ) στην Gazprom.
Ταυτόχρονα, ιδιαίτερα μετά την ένταξη της Κίνας στον ΠΟΕ με ειδικό καθεστώς, φρόντισε να διασφαλίσει μια δεύτερη «πηγή», αυτή της καθοριστικής σημασίας «φθηνής εργασίας», αυτή την φορά μέσω της Κίνας και ταυτόχρονα ένα εν δυνάμει μεγάλο μελλοντικό πελάτη στην αχανή αγορά της Ασίας. Με φθηνή ενέργεια και χαμηλού κόστους εργασία ήταν θέμα χρόνου να κυριαρχήσει στην μεγαλύτερη αγορά του πλανήτη, αυτή των ΗΠΑ, ανοίγοντας όμως ταυτόχρονα τον δρόμο και στην Κίνα.
Η μεγάλη ανατροπή του πολέμου στην Ουκρανία
Σήμερα δύο χρόνια μετά την πυροδότηση του πολέμου στην Ουκρανία (το «αριστούργημα» της Βικτόρια Νούλαντ – ΗΠΑ), η Ευρωζώνη συντονισμένη πλήρως με την Ουάσιγκτον τόσο στο μέτωπο αυτό, όσο και απέναντι στον «μεγαλύτερο αντίπαλο» σύμφωνα με το ΝΑΤΟ, την Κίνα, χάνει κάτω από τα πόδια της το εφαλτήριο της οικονομικής της ανάπτυξης, την φθηνή ενέργεια και εργασία. Σ’ αυτό το περιβάλλον έρχεται και η εκλογή του Τράμπ για να βάλει τίτλους «Τέλους» στην ελεύθερη είσοδο στις ΗΠΑ, με την εισαγωγή της πολιτικής γραμμής των υψηλών δασμών απέναντι σε «εχθρούς και φίλους».
Η τραγική ειρωνεία για τους ευρωπαίους «φίλους» του Τραμπ είναι ότι ενώ το μέτωπο των μισθοφόρων του Ζελένσκι καταρρέει στην Ουκρανία, εκείνος (ο Τραμπ) τους απειλεί ότι αν δεν ξοδέψουν αυτοί (οι Ευρωπαίοι) για το ΝΑΤΟ αυτά που ξοδεύουν οι ΗΠΑ, «θα φύγει από το…ΝΑΤΟ».
Ποτέ μεταπολεμικά η ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη δεν έχει αποτύχει και γελοιοποιηθεί μπροστά στους λαούς της τόσο όσο σήμερα.
Αν η απειλή του πολέμου, αλλά και της φασιστικής ακροδεξιάς που καραδοκεί, δεν ήταν τόσο ζοφερή, θα ήταν να γελάει κανείς…
Η αλήθεια είναι ότι το μεγάλο εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης και η δημιουργία του ευρώ, αντί να γνωρίσει τον θρίαμβο μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, σήμερα, μετά την ανατροπή που έχει φέρει ο πόλεμος στην Ουκρανία, έχει καταφέρει να οδηγηθεί σε πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο. Κινείται πλέον «επί ξηρού ακμής» με μία «ακυρωμένη» πολιτικά ηγεσία, με θρυμματισμένο και ανύπαρκτο το κέντρο αποφάσεων, τον περιβόητο «γαλλογερμανικό άξονα» και χαμένα τα τρία βασικά, στρατηγικής σημασίας, στοιχεία της οικονομικής της ύπαρξης (Ρωσία/ενέργεια, Κίνα/εργασία, ΗΠΑ/εμπόριο).
Η πολιτική συνέπεια αυτών των ανατροπών ήταν, όπως καταγράφεται σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες, ο κατακερματισμός του πολιτικού συστήματος των κομμάτων που συγκρότησαν την προοπτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ, μετά το 1989.
Βασικό στοιχείο της νέας πραγματικότητας, που είχε επισημανθεί πριν από τις Ευρωεκλογές στην Νέα Προοπτική, είναι η ανάδυση μιας εσωτερικής κρίσης και διάσπασης στις σχέσεις του χρηματιστικού και του βιομηχανικού/εμπορικού κεφαλαίου στην Ευρωζώνη, καθώς η βιομηχανική κεντρική Ευρώπη στη Γερμανία, την Ιταλία, την Γαλλία και την Ολλανδία συνθλίβεται από τις συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία. Η «απώλεια» της Ρωσίας/φυσικό αέριο και της Κίνας/φθηνή εργασία, αλλά και οι δασμολογικοί φραγμοί του Τραμπ, έχουν αρχίσει να τσακίζουν την ευρωπαϊκή βιομηχανία και έχουν τροφοδοτήσει μια χωρίς προηγούμενο «φυγή κεφαλαίων» από το ευρώ προς το δολάριο (Βλέπε Νέα Προοπτική: «Η κρίση στην Volkswagen “μετράει” την μη αναστρέψιμη “πτώση” της Ε.Ε.»).
Αυτό όμως συμβαίνει σε μια Ευρωζώνη η οποία είναι ήδη υπερφορτωμένη από δημόσιο και ιδιωτικό χρέος που δεν είναι σε θέση να εξυπηρετηθεί με τα υψηλά λόγω πληθωρισμού επιτόκια. Ένα χρέος ικανό να συμπαρασύρει το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα στον γκρεμό. Ήδη αμερικανικά κεφάλαια (μέσω της ιταλικής Unicredit) επιχειρούν να αποκτήσουν τον έλεγχο της τρίτης μεγαλύτερης γερμανικής τράπεζας της Commerzbank. Και οι αντιδράσεις γίνονται πλέον ανεξέλεγκτες και βίαιες…
Αυτή η «ρήξη» στο οικονομικό υπόβαθρο της Ε.Ε. και η αδυναμία της άρχουσας τάξης να την διαχειρισθεί, έχει προκαλέσει τον κατακερματισμό και την εκλογική κατάρρευση των πολιτικών κομμάτων με την δημιουργία συνθηκών που η περιβόητη «κοινοβουλευτική δημοκρατία» εμφανίζεται αδύνατη πλέον να δώσει… λύσεις.
Η κατάσταση στην Γαλλία και η ΕΚΤ
Η Γαλλία του Μακρόν είναι το αποκορύφωμα αυτής της νέας κατάστασης και συμπληρώνει το σκηνικό του αδιεξόδου με την γειτονική κατάρρευση της γερμανικής κυβέρνησης.
Όσο και αν επιχειρείται μια εκστρατεία –μέσω των ΜΜΕ– αποσιώπησης της αλήθειας στη Γαλλία, δεν μπορεί να κρυφτεί το πού βρίσκεται η κατάσταση. Αν η ΕΚΤ, το τελευταίο στήριγμα του Ευρω-συστήματος, δεν στήριζε σιωπηρά τα κρατικά ομόλογα της Γαλλίας, η κρίση χρέους θα ήταν ήδη παρούσα στα πρωτοσέλιδα αλλά και στις… τράπεζες, γιατί η γηραιά ήπειρος είναι βυθισμένη κυριολεκτικά στο χρέος.
Όπως αποκαλύπτεται από τα τελευταία στοιχεία της ΕΚΤ, μόνο χάρη στη στήριξη (δηλαδή στις αγορές από την ΕΚΤ) των γαλλικών κρατικών ομολόγων το ευρω-σύστημα δεν φωνάζει ήδη… «ΒΟΗΘΕΙΑ !!!».
Ήδη από τον Αύγουστο(!) η ΕΚΤ εμφανίζεται να κρατάει «ζωντανή» την Γαλλία με αγορές κρατικών ομολόγων, παρά το γεγονός ότι έχει πάρει απόφαση να σταματήσει η επανεπένδυση των κεφαλαίων του Ταμείου (PEPP) που χρησιμοποιήθηκε για να αντιμετωπισθεί ο κίνδυνος χρεοκοπίας με την Πανδημία. Στο διάγραμμα που παρατίθεται φαίνεται καθαρά πως και η Ιταλία έχει υποχρεωθεί να μπει στον «ορό» αιμοδοσίας από την ΕΚΤ ήδη από τον Σεπτέμβριο.
Και να φανταστεί κανείς ότι εδώ δεν αποτυπώνονται τα στοιχεία της δράσης της ΕΚΤ κατά και μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης Μπαρνιέ του Νοεμβρίου…
Είναι σαφές πλέον ότι οικονομικά και πολιτικά ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει κάνει πολύ περισσότερη και μη αναστρέψιμη «ζημιά» στην Ευρωζώνη και το ευρώ, παρά στη Ρωσία και στο ρούβλι.
Το μεγάλο ζήτημα εδώ είναι ότι με τον πόλεμο που δρομολόγησε η κα Νούλαντ (ΗΠΑ), κάτω από τη μύτη της κας Μέρκελ, στην Ουκρανία η Ουάσιγκτον έχει «χτυπήσει» στην καρδιά τον μεγαλύτερο οικονομικό ανταγωνιστή και ταυτόχρονα εμπορικό εταίρο της, την Ευρωζώνη και το ευρώ.
Και ο Τράμπ φαίνεται πως αυτό το «χτύπημα» θέλει να το φτάσει μέχρι το τέλος του.
Όποιες όμως κι αν είναι οι προθέσεις των μεν και των δε, αυτή η νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί ισοδυναμεί με την πυροδότηση ενός πρωτόγνωρου σε έκταση ταξικού πόλεμο στο εσωτερικό της Ευρώπης, «οριζόντια» πλέον στην Ε.Ε.
Έναν ταξικό πόλεμο που θα κριθεί από την ικανότητα της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης να αποτρέψει τον θερμό πόλεμο και να αναδείξει ταυτόχρονα τον εαυτό της σαν αυτό που είναι, η μοναδική δύναμη της κοινωνίας ικανή να την οργανώσει σε μία νέα βάση με εργατική εξουσία και οριστική κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
https://neaprooptiki.gr/borei-o-polemos-stin-oukrania-na-thapsei-to-evro/
Σχόλια (0)