«Κίνημα ζωτικών λαϊκών αναγκών»

Ανέστης Ταρπάγκος

Το σημερινό αριστερό και εργατικό κίνημα δεν μπορεί να έχει ως πρωταρχική του αφετηρία παρά την εκκίνηση από το πεδίο της ικανοποίησης των ζωτικών κοινωνικών αναγκών.

Το σύ­νο­λό τους προ­έρ­χε­ται από την εφαρ­μο­γή της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής, που συ­νε­χί­ζε­ται ακά­θε­κτη και το 2017 (νέες αυ­ξή­σεις φόρων και και­νού­ριες κοι­νω­νι­κές πε­ρι­κο­πές), καθώς και από τις ολέ­θριες επι­πτώ­σεις της κρί­σης υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης του κε­φα­λαί­ου και την λει­τουρ­γία των εκ­κα­θα­ρι­στι­κών της μη­χα­νι­σμών (κλεί­σι­μο επι­χει­ρή­σε­ων και μα­ζι­κές απο­λύ­σεις). Το πο­λι­τι­κό κί­νη­μα που τρο­φο­δο­τή­θη­κε εξ αι­τί­ας αυτών των πληγ­μά­των στις λαϊ­κές ανά­γκες και κα­τέ­λη­ξε να φέρει στη δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, οδη­γή­θη­κε στην αναί­ρε­ση του εαυ­τού του, στην αποχή από την εφαρ­μο­γή και των πιο στοι­χειω­δών σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών μέ­τρων. Πρό­κει­ται για μια εξέ­λι­ξη που δεν είναι βρα­χυ­πρό­θε­σμα αναι­ρέ­σι­μη, εφό­σον αυτός ο πο­λι­τι­κός σχη­μα­τι­σμός πέ­ρα­σε ευ­θέ­ως στο αντί­πα­λο τα­ξι­κό στρα­τό­πε­δο, και κατ’ αυτό τον τρόπο το ζή­τη­μα της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας της Αρι­στε­ράς έχει απο­μα­κρυν­θεί ση­μα­ντι­κά. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση σε με­σο­πρό­θε­σμο επί­πε­δο η κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία θα συ­νε­χί­σει να ασκεί­ται είτε από τον μνη­μο­νια­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, είτε από την ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ΝΔ, είτε από ευ­ρύ­τε­ρες συμ­μα­χι­κές μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις.

Λαϊκή αντι­πο­λί­τευ­ση στη βάση των άμε­σων ανα­γκών

 

Είναι αλή­θεια ότι ο αρι­στε­ρός ρι­ζο­σπα­στι­κός κό­σμος που εί­χα­με πλαι­σιώ­σει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και που σή­με­ρα εντασ­σό­μα­στε στα σχή­μα­τα που έχουν προ­κύ­ψει από την διά­σπα­σή του τον Αύ­γου­στο του 2015, συ­νε­χί­ζου­με να διε­πό­μα­στε, όχι χωρίς λόγο, από έναν ορι­σμέ­νο «κυ­βερ­νη­τι­σμό», κι’ αυτό γιατί πραγ­μα­τι­κά από τον Μάιο – Ιού­νιο του 2012, εί­χα­με θέση ως στόχο την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, που θα κα­ταρ­γού­σε τα μνη­μό­νια και θα προ­ά­σπι­ζε τα άμεσα λαϊκά συμ­φέ­ρο­ντα. Γι’ αυτό και σή­με­ρα έχου­με στο νου μας μια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή, στην «συ­νε­πή» προ­φα­νώς εκ­δο­χή της, και κά­νου­με τους σχε­δια­σμούς μας με βάση αυτό το υπό­δειγ­μα. Ωστό­σο οι συ­σχε­τι­σμοί που έχουν δια­μορ­φω­θεί κα­θι­στούν απα­γο­ρευ­τι­κή μια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή, που είναι ορατή πλέον μόνον σε μα­κρο­πρό­θε­σμο επί­πε­δο. Και μέχρι να κα­τορ­θώ­σου­με να επα­να­προ­σεγ­γί­σου­με αυτό το ση­μείο, έχου­με μπρο­στά μας μια πο­λυ­ε­τή πε­ρί­ο­δο εφαρ­μο­γής εξο­ντω­τι­κών μνη­μο­νια­κών ρυθ­μί­σε­ων, προς όφε­λος της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης και των ορ­γά­νων της ευ­ρω­παϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης.

Ποιο είναι άρα το άμεσο πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό μας κα­θή­κον σ’ αυτή την πε­ρί­ο­δο που δια­νύ­ου­με, και που δεν θα είναι σύ­ντο­μη, που είναι επι­βε­βλη­μέ­νο από την ίδια τη δύ­να­μη των πραγ­μά­των, και που είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για όποια μελ­λο­ντι­κή εναλ­λα­κτι­κή αρι­στε­ρή διέ­ξο­δο; Τρεις είναι οι πα­ρά­με­τροι που προσ­διο­ρί­ζουν την υπάρ­χου­σα κα­τά­στα­ση των πραγ­μά­των στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία: Το γε­γο­νός ότι η προ­ο­πτι­κή κα­τά­κτη­σης της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας έχει απο­μα­κρυν­θεί σο­βα­ρά εξ αι­τί­ας της ολέ­θριας εμπει­ρί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. – Το ότι τα μνη­μο­νια­κά πλήγ­μα­τα στις λαϊ­κές τά­ξεις συ­νε­χί­ζο­νται από την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (πρό­σθε­τοι φόροι 2,5 δι­σε­κατ. ευρώ για το 2017, νέος τρό­πος υπο­λο­γι­σμού των συ­ντά­ξε­ων προ­κει­μέ­νου να υπο­στούν νέα ισχυ­ρή μεί­ω­ση.) – Τέλος, το γε­γο­νός ότι το ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα και αντί­στοι­χα οι αρι­στε­ροί πο­λι­τι­κοί σχη­μα­τι­σμοί στε­ρού­νται πλέον απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας στις πα­ρεμ­βά­σεις τους.

Δια­νοί­γε­ται κατά συ­νέ­πεια μια πε­ρί­ο­δος όπου η ανά­δει­ξη της κοι­νω­νι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης για την αντι­με­τώ­πι­ση των ζω­τι­κών λαϊ­κών ανα­γκών είναι μο­νό­δρο­μος για τις αρι­στε­ρές λαϊ­κές δυ­νά­μεις. Αυτό βέ­βαια δεν μπο­ρεί να γίνει με την πα­ρά­θε­ση μα­κρο­σκε­λών κα­τα­λό­γων μέ­τρων προς διεκ­δί­κη­ση, ούτε ευθύς εξ αρχής μπο­ρεί να επεν­δύ­ε­ται με εκ των προ­τέ­ρων κα­τα­σκευα­σμέ­να πο­λι­τι­κά σχέ­δια ή άμε­σες διε­ξό­δους κυ­βερ­νη­τι­σμού. Το ενω­τι­κό αυτό κοι­νω­νι­κό αντι­μνη­μο­νια­κό μέ­τω­πο χρειά­ζε­ται να πε­ρι­λαμ­βά­νει την απαί­τη­ση ικα­νο­ποί­η­σης λαϊ­κών ανα­γκών που έχουν μια κα­θο­λι­κό­τη­τα και αφο­ρούν συ­νο­λι­κά τον μι­σθω­τό ερ­γα­ζό­με­νο κόσμο, τους ανέρ­γους, τη νε­ο­λαία και τους συ­ντα­ξιού­χους. Αυτά είναι :

α) Η απο­κα­τά­στα­ση και αύ­ξη­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού  στα 750 ευρώ συν την ανα­γκαία αύ­ξη­ση για την αντι­με­τώ­πι­ση των πο­λυ­ποί­κι­λων προ­σαυ­ξή­σε­ων της άμε­σης και έμ­με­σης φο­ρο­λο­γί­ας. Με τι πε­ρισ­σό θρά­σος πο­λι­τεύ­ε­ται η κυ­βέρ­νη­ση για την δια­τή­ρη­ση της χώρας εντός της ευ­ρω­παϊ­κής ολο­κλή­ρω­σης, κρα­τώ­ντας όμως τον κα­τώ­τα­το μισθό σε επί­πε­δα κάτω του 50% των ευ­ρω­παϊ­κών αμοι­βών (γαλ­λι­κός SMIG στα 1.200 ευρώ κα­θα­ρές απο­δο­χές).

β) Η επα­να­φο­ρά σε ισχύ των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων που ίσχυαν μέχρι τις αρχές του 2012 με τα αντί­στοι­χα επί­πε­δα αμοι­βών της ερ­γα­σί­ας. Ακόμη και η εν­δε­χό­με­νη επα­να­φο­ρά των συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, χωρίς αυτή την προ­ϋ­πό­θε­ση (αφε­τη­ρία οι μι­σθοί του 2012), λόγω του δυ­σμε­νέ­στα­του τα­ξι­κού συ­σχε­τι­σμού των δυ­νά­με­ων, θα απο­λή­ξει σε απο­δο­χές των 500 ευρώ ανε­ξαρ­τή­τως εξει­δί­κευ­σης, εμπει­ρί­ας, γνώ­σε­ων κλπ.

γ) Απο­κα­τά­στα­ση του επι­πέ­δου των συ­ντά­ξε­ων που έχουν κα­τα­κρε­ουρ­γη­θεί, ση­μα­το­δο­τώ­ντας την με­γα­λύ­τε­ρη κα­τα­λή­στευ­ση των λαϊ­κών ει­σο­δη­μά­των στη νε­ο­ελ­λη­νι­κή ιστο­ρία. Μά­λι­στα ο νέος τρό­πος υπο­λο­γι­σμού των συ­ντά­ξε­ων (Λο­βέρ­δου – Κου­τρου­μά­νη) επι­φέ­ρει ευ­θέ­ως μεί­ω­ση των συ­ντά­ξι­μων απο­δο­χών κατά του­λά­χι­στον 30%, με βάση τους ίδιους τους πί­να­κες του Υπουρ­γεί­ου Ερ­γα­σί­ας.

δ) Η χο­ρή­γη­ση στα­θε­ρού αξιο­πρε­πούς επι­δό­μα­τος ανερ­γί­ας στο σύ­νο­λο των ανέρ­γων, οι οποί­οι στην πλειο­νό­τη­τά τους είναι μα­κρο­χρό­νια άνερ­γοι, τη στιγ­μή που αυτό χο­ρη­γεί­ται μόνον στο 10% των ανέρ­γων. Η συ­νε­χι­ζό­με­νη γε­νο­κτο­νία του άνερ­γου ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού ση­μα­το­δο­τεί το ισχυ­ρό­τε­ρο πλήγ­μα στο σώμα της ερ­γα­τι­κής τάξης, που επι­κα­θο­ρί­ζει όλες τις πλευ­ρές της ζωής των ενερ­γών ερ­γα­ζο­μέ­νων.

ε) Η ανά­δει­ξη κατά τον πλέον δυ­να­μι­κό τρόπο του μέ­γι­στου ζη­τή­μα­τος της απα­σχό­λη­σης της ση­με­ρι­νής μορ­φω­μέ­νης νε­ο­λαί­ας, με δε­δο­μέ­νο ότι η όποια με­τα­νά­στευ­ση στις ανα­πτυγ­μέ­νες κα­πι­τα­λι­στι­κές χώρες, κι’ όταν ακόμη είναι εφι­κτή (πράγ­μα σχε­τι­κά αμ­φί­βο­λο πλέον), απο­στε­ρεί την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία από τις πλέον πα­ρα­γω­γι­κές της δυ­νά­μεις.

 

Η πο­λι­τι­κή φύση των θε­με­λιω­δών κοι­νω­νι­κών ανα­γκών

Βέ­βαια το φάσμα των λαϊ­κών ζη­τη­μά­των που έχουν προ­κλη­θεί είναι κατά πολύ ευ­ρύ­τε­ρο : Ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων, φο­ρο­λό­γη­ση κα­τοι­κιών των ερ­γα­ζο­μέ­νων, υπέρ­με­τρες αυ­ξή­σεις της έμ­με­σης φο­ρο­λο­γί­ας, απο­διάρ­θρω­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων κλπ. Όλα αυτά τί­θε­νται και θα τε­θούν εντο­νό­τε­ρα καθώς θα μπο­ρεί να ανα­πτυ­χθεί ένα πρω­το­γε­νές κί­νη­μα ζω­τι­κών ερ­γα­τι­κών ανα­γκών, των κε­ντρι­κών εκεί­νων αι­τη­μά­των που αφο­ρούν ενιαία τις βα­σι­κές κοι­νω­νι­κές κα­τη­γο­ρί­ες του λαϊ­κού πλη­θυ­σμού. Από την άλλη πλευ­ρά η έν­στα­ση που θα μπο­ρού­σε να δια­τυ­πω­θεί είναι ότι αυτά τα άμεσα αι­τή­μα­τα είναι «συν­δι­κα­λι­στι­κής» φύσης και δεν άπτο­νται των γε­νι­κό­τε­ρων πο­λι­τι­κών κα­τευ­θύν­σε­ων της Αρι­στε­ράς. Εντού­τοις τα πράγ­μα­τα είναι εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κά : Το υπαρ­κτό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα στις διά­φο­ρες εκ­φρά­σεις του είναι εντε­λώς ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό να προ­ω­θή­σει αυ­τούς τους θε­με­λιώ­δεις κοι­νω­νι­κούς στό­χους. Και από την άλλη πλευ­ρά τέ­τοιες λαϊ­κές επι­διώ­ξεις που αγκα­λιά­ζουν ευ­θέ­ως τον ερ­γα­ζό­με­νο κόσμο είναι βα­θύ­τα­τα πο­λι­τι­κοί στό­χοι γιατί η επί­λυ­σή τους απαι­τεί κε­φα­λαιώ­δους ση­μα­σί­ες οι­κο­νο­μι­κές αλ­λα­γές.

Το σώμα αυτών των αι­τη­μά­των θε­ρα­πεί­ας των μνη­μο­νια­κών πληγ­μά­των έχει κα­θο­λι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, και αφορά και τις τέσ­σε­ρεις με­γά­λες κα­τη­γο­ρί­ες των λαϊ­κών τά­ξε­ων (ερ­γα­ζό­με­νους ιδιω­τι­κού και δη­μό­σιου τομέα, ανέρ­γους, συ­ντα­ξιού­χους, νε­ο­λαία), και έχει την επάρ­κεια στην δυ­να­μι­κή του ανά­πτυ­ξη να επι­φέ­ρει κυ­ριο­λε­κτι­κά επα­να­στα­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα στους ισχύ­ο­ντες συ­σχε­τι­σμούς των δυ­νά­με­ων. Κατά συ­νέ­πεια μπο­ρούν να απο­τε­λέ­σουν μια θε­με­λια­κή λαϊκή χάρτα, που να συ­σπει­ρώ­νει με όρους αυ­το­νο­μί­ας, το σύ­νο­λο των δια­θέ­σι­μων ανε­ξάρ­τη­των και αρι­στε­ρών πο­λι­τι­κών και ερ­γα­τι­κών συν­δι­κα­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων, κατά τρόπο ενω­τι­κό και με­τω­πι­κό. Στην αστι­κή επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία που θα αντι­τα­χθεί, ότι δη­λα­δή δεν υπάρ­χουν οι δια­θέ­σι­μοι οι­κο­νο­μι­κοί πόροι, ότι η «οι­κο­νο­μία έχει κα­τα­στρα­φεί και δεν έχει αντο­χές», ότι αυτά τα μέτρα θα απω­θή­σουν τις αιώ­νια ανα­με­νό­με­νες (και ου­δέ­πο­τε προ­σερ­χό­με­νες) διε­θνείς επεν­δύ­σεις, δεν μπο­ρεί παρά να αντι­πα­ρα­τί­θε­ται η ρι­ζο­σπα­στι­κή λαϊκή επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία: Ότι αυτές οι ζω­τι­κές ανά­γκες για να ικα­νο­ποι­η­θούν απαι­τούν αφε­νός την ρι­ζι­κή και αφε­τη­ρια­κή ανα­δια­νο­μή ει­σο­δή­μα­τος προς όφε­λος των λαϊ­κών στρω­μά­των και σε βάρος του κερ­δο­φό­ρου επι­χει­ρη­μα­τι­κού κε­φα­λαί­ου και αφε­τέ­ρου την άμεση παύση πλη­ρω­μών των το­κο­χρε­ο­λυ­σί­ων του δη­μό­σιου χρέ­ους, θέ­το­ντας τέρμα στην το­κο­γλυ­φι­κή αφαί­μα­ξη, σε μια πα­ρα­τε­τα­μέ­νη λι­τό­τη­τα που επι­φέ­ρει ανα­πό­τρε­πτα και την πα­ρα­γω­γι­κή κα­τα­στρο­φή.

Θα αντι­τα­χθεί εν­δε­χο­μέ­νως το επι­χεί­ρη­μα : Γιατί ένα τέ­τοιο εγ­χεί­ρη­μα με πρω­το­γε­νή χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά δεν μπο­ρεί να υπη­ρε­τη­θεί από το υπάρ­χον συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα των ερ­γα­ζο­μέ­νων, από τους ίδιους τους σχη­μα­τι­σμούς της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς; Απλού­στα­τα γιατί στην πε­ρί­ο­δο της διε­τούς δια­κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (2015 – 17), δεν ήμα­σταν σε θέση να δρο­μο­λο­γή­σου­με ούτε μια αξιό­λο­γη πα­νερ­γα­τι­κή πα­νελ­λα­δι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση, που θα έθετε σε κί­νη­ση τις χει­μα­ζό­με­νες λαϊ­κές δυ­νά­μεις. Γιατί εξί­σου με τις όποιες πο­λι­τι­κές μας πα­ρεμ­βά­σεις δεν αγ­γί­ξα­με παρά τον πα­ρα­δο­σια­κό κόσμο του αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος, κι’ αυτό εντε­λώς πε­ριο­ρι­σμέ­να, αδυ­να­τώ­ντας να συν­δε­θού­με με το κύμα λαϊ­κής δυ­σα­ρέ­σκειας και εξα­θλί­ω­σης. Και επι­πρό­σθε­τα ούτε η «ανά­τα­ξη» του ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού δεν εμ­φα­νί­ζε­ται στον ορί­ζο­ντα, αλλά ούτε και η διεύ­ρυν­ση της αρι­στε­ρής επιρ­ρο­ής κα­τα­γρά­φε­ται οπου­δή­πο­τε.

Η δια­μόρ­φω­ση αυτού του αυ­τό­νο­μου πο­λι­τι­κό – κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος απαι­τεί την συ­σπεί­ρω­ση τόσο ενός ανε­ξάρ­τη­του λαϊ­κού και ρι­ζο­σπα­στι­κού κό­σμου, όσο και ερ­γα­ζο­μέ­νων που εντάσ­σο­νται σε συν­δι­κα­λι­στι­κές μορ­φές ορ­γά­νω­σης καθώς και του κό­σμου που ανή­κει στους αρι­στε­ρούς πο­λι­τι­κούς σχη­μα­τι­σμούς, κατά τρόπο ισό­τι­μο, δη­μο­κρα­τι­κό και απο­τε­λε­σμα­τι­κό. Είναι προ­φα­νές ότι ένα τέ­τοιο ενω­τι­κό αντι­μνη­μο­νια­κό μέ­τω­πο είναι ασύμ­βα­το εξ ολο­κλή­ρου με τις μορ­φές του ερ­γο­δο­τι­κού και κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, καθώς και με πο­λι­τι­κές σχη­μα­το­ποι­ή­σεις που επι­διώ­κουν να επι­βάλ­λουν εξ αρχής προ­κα­τα­σκευα­σμέ­να σχή­μα­τα  που θα λει­τουρ­γή­σουν απο­συ­σπει­ρω­τι­κά.  Δεν τέ­μνε­ται με γε­νι­κού τύπου ψευ­δε­πί­γρα­φα «πα­τριω­τι­κά» μέ­τω­πα που απε­μπο­λούν την τα­ξι­κό­τη­τα στο όνομα της συμ­μα­χί­ας με τις μι­κρο­με­σαί­ες τά­ξεις και τις μι­κρο­με­σαί­ες επι­χει­ρή­σεις. Στην ανά­πτυ­ξή του είναι σε θέση να τρο­φο­δο­τή­σει ένα δυ­να­μι­κό κί­νη­μα απαί­τη­σης ικα­νο­ποί­η­σης των ζω­τι­κών λαϊ­κών ανα­γκών, να θέσει σε κί­νη­ση τα λαϊκά στρώ­μα­τα που έχουν πε­ριέλ­θει σε κα­τά­στα­ση αδρα­νο­ποί­η­σης, θα ξε­μπλο­κά­ρει τα αρι­στε­ρά κόμ­μα­τα από τα φαι­νό­με­να έντο­νου πο­λι­τι­κού υπο­κει­με­νι­σμού που τα χα­ρα­κτη­ρί­ζουν, θα θέσει συ­νο­λι­κά το πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­ξό­δου από την κρίση.

 

Η ικα­νο­ποί­η­ση των λαϊ­κών ανα­γκών επι­φέ­ρει

ευ­θέ­ως κλο­νι­σμό της αστι­κής κυ­ριαρ­χί­ας

Στην προ­ο­πτι­κή του αυτό το αυ­τό­νο­μο με­τω­πι­κό κί­νη­μα μπο­ρεί να ανα­δεί­ξει μια ισχυ­ρή κοι­νω­νι­κή λαϊκή αντι­πο­λί­τευ­ση, που να μπο­ρεί να κλο­νί­σει την μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, της ΝΔ ή συμ­μα­χι­κών τους κυ­βερ­νη­τι­κών σχη­μά­των. Και προ­φα­νώς είναι η απα­ρέ­γκλι­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για την προ­βο­λή στο προ­σκή­νιο μιας συ­νο­λι­κής εναλ­λα­κτι­κής διε­ξό­δου, βα­σι­σμέ­νης στην ανοι­χτή αντι­πα­λό­τη­τα προς την ελ­λη­νι­κή τα­ξι­κή κυ­ριαρ­χία και ταυ­τό­χρο­να στους οι­κο­νο­μι­κούς επι­κα­θο­ρι­σμούς των ορ­γά­νων της ευ­ρω­παϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης.  Είναι προ­φα­νές ότι μια μα­ζι­κή επι­μο­νή σ’ αυ­τούς τους άμε­σους θε­με­λια­κούς στό­χους , που για να πραγ­μα­τω­θούν απαι­τούν την ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή ει­σο­δή­μα­τος και την παύση πλη­ρω­μών του δη­μό­σιου χρέ­ους, δη­μιουρ­γεί κυ­ριο­λε­κτι­κά και­νού­ρια δε­δο­μέ­να απο­νο­μι­μο­ποί­η­σης των μνη­μο­νια­κών ρυθ­μί­σε­ων, λει­τουρ­γί­ας της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας και επι­βο­λής των δρα­κό­ντειων δη­μο­σιο­νο­μι­κών όρων της ζώνης του ευρώ.

Η ικα­νο­ποί­η­ση αυτών των λαϊ­κών στό­χων δεν μπο­ρεί να επέλ­θει παρά με την ανά­δει­ξη μιας οξύ­τα­της τα­ξι­κής σύ­γκρου­σης σε ελ­λη­νι­κό και ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο, όπου οι συ­σχε­τι­σμοί των δυ­νά­με­ων, και όχι τα όποια εκλο­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα, θα κρί­νουν την έκ­βα­ση των πραγ­μά­των προς την ερ­γα­τι­κή ή την αστι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Στο βαθμό που το ενω­τι­κό αυτό αντι­μνη­μο­νια­κό – αντι­συ­στη­μι­κό κί­νη­μα κα­τορ­θώ­σει να απο­κτή­σει μια σχε­τι­κή υπε­ρο­χή δυ­νά­με­ων, εκ των πραγ­μά­των τί­θε­ται στην επι­και­ρό­τη­τα το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα όσο και η απαλ­λα­γή από τον βρόγ­χο της απο­πλη­ρω­μής του δη­μό­σιου χρέ­ους. Η ρι­ζι­κή ανα­δια­νο­μή ει­σο­δή­μα­τος θα κλο­νί­σει καί­ρια την ανα­σύ­ντα­ξη του ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου από την κρίση υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης, και θα θέσει δυ­να­μι­κά ζή­τη­μα γε­νι­κευ­μέ­νου ερ­γα­τι­κού οι­κο­νο­μι­κού ελέγ­χου σε επί­πε­δο επι­χει­ρή­σε­ων, κλά­δων και συ­νο­λι­κής εθνι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Από την μία πλευ­ρά θα οδη­γή­σει σε αύ­ξη­ση της πα­ρα­γω­γι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας λόγω της με­γέ­θυν­σης της αγο­ρα­στι­κής δύ­να­μης των λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών, ενώ από την άλλη πλευ­ρά θα προ­κα­λέ­σει μεί­ω­ση του πο­σο­στού κερ­δο­φο­ρί­ας των κα­πι­τα­λι­στι­κών επι­χει­ρή­σε­ων. Πα­ράλ­λη­λα η παύση πλη­ρω­μών αντι­κει­με­νι­κά θα θέσει ζή­τη­μα ρι­ζι­κής απο­μεί­ω­σης και ρύθ­μι­σης του δη­μό­σιου χρέ­ους, πράγ­μα που θα λει­τουρ­γή­σει ευ­ερ­γε­τι­κά για τα δη­μο­σιο­νο­μι­κά με­γέ­θη και την ανα­σύ­ντα­ξη των δη­μό­σιων κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών.

Εάν δεν υιο­θε­τή­σου­με έναν τέ­τοιο κοι­νω­νι­κό κι­νη­μα­τι­κό δρόμο, εάν αρ­κε­στού­με στα ευ­χο­λό­για της «ανα­συ­γκρό­τη­σης» του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, αν δεν ξε­πε­ρά­σου­με τον βαθύ πο­λι­τι­κό αρι­στε­ρό μας υπο­κει­με­νι­σμό, αν δεν απε­μπλα­κού­με από τον εγ­γε­νή μας «κυ­βερ­νη­τι­σμό», δεν βλέ­που­με με ποιόν άλλο τρόπο μπο­ρού­με να κι­νή­σου­με τα πράγ­μα­τα, στο μέτρο που η αφλο­γι­στία του ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού είναι κα­τα­φα­νής, και η εμ­βέ­λεια της Αρι­στε­ράς πε­ριο­ρί­ζε­ται πλέον στους κομ­μα­τι­κούς της μι­κρο­κό­σμους. Θα αντι­τα­χθούν διά­φο­ρες επι­χει­ρη­μα­το­λο­γί­ες στον αντί­πο­δα αυτής της λο­γι­κής που προ­τεί­νου­με: Ότι δη­λα­δή δεν είναι εφι­κτή μια τέ­τοια πο­ρεία παρά με την έλευ­ση μιας μελ­λο­ντι­κά απροσ­διό­ρι­στης «λαϊ­κής εξου­σί­ας» (και μέχρι τότε καλό είναι να ασχο­λού­μα­στε με την ενί­σχυ­ση και το «ατσά­λω­μα» του κομ­μου­νι­στι­κού πο­λι­τι­κού υπο­κει­μέ­νου), ότι για όλα αυτά απαι­τεί­ται εκ των προ­τέ­ρων πο­λι­τι­κό σχέ­διο (απο­χώ­ρη­ση από την ευ­ρω­ζώ­νη, δη­μό­σιος έλεγ­χος τρα­πε­ζών, στή­ρι­ξη μι­κρο­με­σαί­ων επι­χει­ρή­σε­ων, δρο­μο­λό­γη­ση της εθνι­κής ανά­πτυ­ξης της επι­χει­ρη­μα­τι­κής οι­κο­νο­μί­ας κλπ.), ή ότι τέλος για να προ­ω­θη­θούν όλα αυτά απαι­τεί­ται εκ προ­οι­μί­ου πρω­τί­στως η απο­χώ­ρη­ση από όλους τους θε­σμούς της ευ­ρω­παϊ­κής ενο­ποί­η­σης.

Ακόμη και αν υιο­θε­τή­σει κα­νείς όλες αυτές τις πο­λι­τι­κές θε­ω­ρή­σεις (του ΚΚΕ, της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας, της Ανταρ­σύα), τί­θε­ται το ζή­τη­μα ότι καμία από αυτές δεν μπο­ρεί να τρο­πο­ποι­ή­σει τους τα­ξι­κούς συ­σχε­τι­σμούς και να κα­τα­γρά­ψει την όποια σχε­τι­κή διεύ­ρυν­ση της επιρ­ρο­ής τους. Για να ανα­δει­χθεί στο κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο μια αρι­στε­ρή εναλ­λα­κτι­κή διέ­ξο­δος (που να πε­ρι­λαμ­βά­νει την ει­σο­δη­μα­τι­κή ανα­δια­νο­μή, την παύση πλη­ρω­μών και τον δια­χω­ρι­σμό με την ευ­ρω­ζώ­νη, τον γε­νι­κευ­μέ­νο ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο κλπ.), χρειά­ζε­ται η κι­νη­το­ποί­η­ση του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα που σή­με­ρα δεν επη­ρε­ά­ζε­ται παρά εντε­λώς πε­ριο­ρι­σμέ­να από το ερ­γα­τι­κό και αρι­στε­ρό κί­νη­μα. Όσο δύ­σβα­το και αν είναι αυτό το μο­νο­πά­τι, είναι ο μο­να­δι­κός δρό­μος να βα­δί­σεις στη συ­νέ­χεια σε εναλ­λα­κτι­κές λε­ω­φό­ρους. Ακόμη και η (ανέ­φι­κτη) ενω­τι­κή τους συ­μπα­ρά­τα­ξη δεν μπο­ρεί να έχει απο­τε­λέ­σμα­τα, αν δεν θέτει σε κί­νη­ση, αν δεν υπη­ρε­τεί την ανά­πτυ­ξη και προ­τε­ραιό­τη­τα του αυ­τό­νο­μου κι­νή­μα­τος λαϊ­κής χει­ρα­φέ­τη­σης, στη βάση θε­με­λιω­δών διεκ­δι­κή­σε­ων, οι οποί­ες και δεν μπο­ρούν να εν­σω­μα­τω­θούν στην ασκού­με­νη αστι­κή πο­λι­τι­κή.

rproject.gr/