Επανέκαμψε (;) ο υπουργός Αμυνας και τολμάει πλέον να μιλάει και να λέει ό,τι έλεγε πάντα στους ψηφοφόρους του: δεν αποδεχόμαστε κανένα παράγωγο του όρου Μακεδονία στην ονομασία της γείτονος χώρας -τελεία και παύλα. Σου λέει, σιγά μη λυθεί το θέμα ώσπου να γίνουν εκλογές, οπότε ας αρχίσουμε τις κορόνες.
Γιώργος Σταματόπουλος
Δεν αρκείται πλέον στις τσιριμόνιες του, δεν κρύβεται πίσω απ’ αυτές -βγάζει και γλώσσα. Απελευθερωμένος πλέον (ποιος ξέρει τι του είπε ο πρωθυπουργός) από τη βάσανο του ονόματος άρχισε να εξαπολύει τις ανέξοδες, πατριωτικές τάχα ρητορείες του και όποιον πάρει ο χάρος· έτσι κι αλλιώς ο θεσμός της λογοδοσίας είναι άγνωστος στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Αλλος τρόπος δεν υπάρχει να παραμείνουν στην εξουσία τα δύο κόμματα: ενωμένα και μόνο ενωμένα, έως θανάτου, παρότι με διαφορετικές προσεγγίσεις και με μόνο στόχο την επιμήκυνση του χρόνου έως τις εκλογές -μετά ο θεός κι η ψυχή τους (και η δική μας, αλλά ποιος νοιάζεται γι’ αυτή).
Εως τότε λοιπόν, σύμφωνα με τον κ. Καμμένο, θα υπερβούν εαυτούς (οι σωτήρες) ώστε και να επισπεύσουν την έξοδο από τα μνημόνια και να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη «όσοι έτυχαν της προστασίας των δυνάμεων της Μεταπολίτευσης» -για φαντάσου. Καμμένος ο εξυγιαντής (και «εξολοθρευτής» άμα λάχει…). Μαζί και ο έτερος Καμμένος. Καμμένοι, οι απελευθερωτές, Καμμένοι οι σωτήρες (των εαυτών τους, μάλλον). Πώς φτάσαμε ώς εδώ;
Τι ωραία θα ήταν να μην εμφανίζονταν στην «Πνύκα» και στην «αγορά» οι κύριοι που κυβερνάνε -δεν θα ήταν λειψή η επικοινωνία, θα ήταν πιο ανεκτική, ίσως και πιο ευχάριστη. Η ευχή δεν περιέχει μόνο τους συνεπώνυμους αλλά και όλους εκείνους που καταγίνονται στο αράδιασμα εξερεθιστικών κοινοτοπιών, χωρίς καμία περίσκεψη (ε, ναι, και χωρίς αιδώ βεβαίως).
Η «επανάκαμψη» του κ. Καμμένου καταδεικνύει το αλλοπρόσαλλον της κυβερνητικής πολιτικής σε ένα μείζον και χρονίως συρόμενο εθνικό θέμα -δείχνει επίσης μία ανευθυνότητα. Καλές οι διαπραγματεύσεις, θα έπρεπε εντούτοις να έχουν ως πηγή τους (και δύναμή τους, κυρίως!) μια ευρεία εθνική συναίνεση (έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν ιδεολογικές διαφοροποποιήσεις, έτσι που υπηρετούν άπαντες με ευλάβεια τον φιλελευθερισμό).
Τέτοιο πανηγύρι ασυναρτησιών ποιος το περίμενε. Και όμως, όλα γίνονται αποδεκτά: κακοφωνίες, λεονταρισμοί, ανευλάβειες, «ιεροσυλίες», ταρατατζούμ, θεατρινισμοί, τσιφτετέλια (αληθινά και μεταφορικά), κακοποίηση της γλώσσας, έλλειψη τακτ και χιούμορ, ξινά πρόσωπα («γερασμένα» κάπως), αντιφάσεις, ψεύδη, ρεβανσισμός, λοιδορίες, απαξίωση (και όσο γίνεται ταπείνωση) των αντιπάλων -όλα τα χαμηλά ένστικτα σε έναν συνασπισμό για την κατάληψη της εξουσίας. Και η Ελλάδα αιμορραγεί. Βλέπει κανείς; Αισθάνεται κανείς;
Καμένη χώρα (και λόγω Καμμένων, πώς να το κάνουμε). Καμένη Αριστερά (και λόγω Καμμένων, ποιος διαφωνεί;). Εκτός εάν η «συνύπαρξη» έχει, με την τριβή του χρόνου, μετεξελιχθεί, μεταμορφωθεί (παραμορφωθεί) σε κανονική, φυσιολογική. (Δεν υπάρχει λόγος, πλέον, να εκπλησσόμεθα).
Οπότε, ανάγκη πάσα, να «στηθεί» ένα καινούργιο πανηγύρι, με δεινούς, όμως ορχηστές, ισάξιους στην τέχνη -και ο κορυφαίος και ο τελευταίος, αφού οι χοροί είναι κύκλιοι.
Υπάρχουν τέτοιοι χορευτές; Πρώτα: υπάρχουν οράματα για νέα πανηγύρια (λαϊκά, γνήσια); Υπάρχει κουράγιο; Ελπίδα;
efsyn.gr
