Γαλλία: Να οργανώσουμε τη σύγκλιση των αντιστάσεων ενάντια στον Μακρόν

Η ημέρα της 22ης Μάρτη ήταν μια πραγματική επιτυχία. Στις 180 πόλεις όπου πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις με κάλεσμα εφτά συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών του δημόσιου τομέα, παντού οι αριθμοί είναι αυξημένοι σε σύγκριση με τη 10η Οκτώβρη 2017, την τελευταία ημερομηνία απεργίας του τομέα, ενώ την εποχή εκείνη οι συνομοσπονδίες CFDT και UNSA είχαν επίσης καλέσει σε απεργία.

Πε­ρισ­σό­τε­ροι από 500.000 δια­δη­λω­τές υπο­λο­γί­ζο­νται από τη CGT (400.000 στις 10 Οκτώ­βρη). Επί­σης, 25.000 σι­δη­ρο­δρο­μι­κοί συμ­με­τεί­χαν στην εθνι­κή δια­δή­λω­ση στο Πα­ρί­σι στην οποία κα­λού­σαν οι συ­νο­μο­σπον­δί­ες CGT, SUD, UNSA και CFDT, ενώ το 35% των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών απερ­γού­σαν ακο­λου­θώ­ντας το κά­λε­σμα των ομο­σπον­διών SUD και UNSA. Στην πρω­το­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση, ένας στους δύο κα­θη­γη­τές συμ­με­τεί­χε στην απερ­γία. Στις υπη­ρε­σί­ες του υπουρ­γεί­ου Οι­κο­νο­μι­κών, πο­σο­στό απερ­γί­ας υψη­λό­τε­ρο πα­νε­θνι­κά του 40%. Να ση­μειω­θεί επί­σης η αύ­ξη­ση των απερ­γών με­τα­ξύ του προ­σω­πι­κού των νο­σο­κο­μεί­ων. Σε αρ­κε­τές πό­λεις συμ­με­τεί­χαν στις δια­δη­λώ­σεις ερ­γα­ζό­με­νοι νο­σο­κο­μεί­ων που απερ­γού­σαν ήδη πολ­λές ημέ­ρες (όπως στο Ψυ­χια­τρι­κό Νο­σο­κο­μείο της Ντι­ζόν), και τα­χυ­δρο­μι­κοί όπως στο Μπορ­ντό (20 τα­χυ­δρο­μεία απερ­γού­σαν ήδη 15 ημέ­ρες).

Στις πε­ρισ­σό­τε­ρες πό­λεις, στις δια­δη­λώ­σεις συμ­με­τεί­χαν τα μπλό­κα της νε­ο­λαί­ας, μαζί με τους συ­ντα­ξιού­χους, τους σι­δη­ρο­δρο­μι­κούς που δεν μπό­ρε­σαν να πάνε στο Πα­ρί­σι, τους μι­σθω­τούς του ιδιω­τι­κού τομέα: χη­μεία, με­ταλ­λουρ­γία κ.λπ.

Πα­ρα­τη­ρή­θη­καν πα­ντού πολλά κοινά στοι­χεία

Προ­φα­νώς, τα συν­θή­μα­τα και τα αι­τή­μα­τα πη­γά­ζουν από ζη­τή­μα­τα δια­φο­ρε­τι­κών το­μέ­ων και κλά­δων. Συ­νο­λι­κά, το πλάνο ενά­ντια στους δη­μο­σί­ους υπαλ­λή­λους προ­βλέ­πει 120.000 πε­ρι­κο­πές θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας τα επό­με­να τέσ­σε­ρα χρό­νια, τη δια­τή­ρη­ση του πα­γώ­μα­τος των μι­σθών, την επέ­κτα­ση της επι­σφά­λειας. Για τους ερ­γα­ζό­με­νους στον τομέα των σι­δη­ρο­δρό­μων, πρό­κει­ται για μια ανα­γκα­στι­κή πο­ρεία προς την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση μέσα από την εξάρ­θρω­ση της δη­μό­σιας υπη­ρε­σί­ας και το τέλος των προ­σλή­ψε­ων με βάση το ει­δι­κό κα­θε­στώς των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών, ενώ δια­φαί­νε­ται στον ορί­ζο­ντα η απει­λή ενά­ντια στο ει­δι­κό συ­ντα­ξιο­δο­τι­κό κα­θε­στώς. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι στα νο­σο­κο­μεία βιώ­νουν την κα­θη­με­ρι­νή επι­δεί­νω­ση των συν­θη­κών ερ­γα­σί­ας με το κλεί­σι­μο των κρε­βα­τιών και οι εκ­παι­δευ­τι­κοί με το κλεί­σι­μο των αι­θου­σών δι­δα­σκα­λί­ας.

Ωστό­σο, όλες και όλοι αντι­με­τω­πί­ζουν τη με­τω­πι­κή επί­θε­ση ενά­ντια στις δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες, τη μεί­ω­ση των προ­ϋ­πο­λο­γι­σμών για τη λει­τουρ­γία τους και των θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας, τη βού­λη­ση να ευ­θυ­γραμ­μι­στεί η χώρα με εκεί­νες τις ευ­ρω­παϊ­κές χώρες που έχουν ήδη υπο­στεί τέ­τοιες επι­θέ­σεις. Αυτά τα κοινά ση­μεία προ­βλή­θη­καν στις δια­δη­λώ­σεις, ακόμη και αν οι προ­θε­σμί­ες εφαρ­μο­γής των μέ­τρων είναι δια­φο­ρε­τι­κές. Προ­φα­νώς, στό­χος της κυ­βέρ­νη­σης είναι να κα­τα­κερ­μα­τί­σει τις αντι­στά­σεις και να εγκλω­βί­σει τις συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες σε έναν πα­ρελ­κυ­στι­κό ψευ­το­διά­λο­γο.

Πα­ρα­πέ­ρα, οι ανη­συ­χί­ες που εκ­φρά­στη­καν στα μπλό­κα των συ­ντα­ξιού­χων και της νε­ο­λαί­ας πε­ρι­λάμ­βα­ναν την απόρ­ρι­ψη μιας πο­λι­τι­κής της κυ­βέρ­νη­σης Μα­κρόν-Φι­λίπ που επι­διώ­κει την κοι­νω­νι­κή οπι­σθο­δρό­μη­ση, μέσα από τη μεί­ω­ση των συ­ντά­ξε­ων, των επι­δο­μά­των στέ­γα­σης, και την επι­βο­λή δυ­σμε­νέ­στε­ρων δια­δι­κα­σιών επι­λο­γής για πρό­σβα­ση στην τρι­το­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση, ήδη από το Λύ­κειο.

Αντί­στοι­χα, η πα­ρου­σία αντι­προ­σω­πειών των ερ­γα­ζο­μέ­νων του ιδιω­τι­κού τομέα μαρ­τυ­ρεί τη βία των πο­λι­τι­κών των ερ­γο­δο­τών με κλεί­σι­μο εγκα­τα­στά­σε­ων, κα­θή­λω­ση μι­σθών, προ­γράμ­μα­τα απο­λύ­σε­ων, με τη στή­ρι­ξη μιας κυ­βέρ­νη­σης που μεί­ω­σε τις υπο­χρε­ώ­σεις των ερ­γο­δο­τών και τα μέσα δρά­σης των συν­δι­κά­των και των ερ­γα­ζο­μέ­νων, ενώ πα­ράλ­λη­λα ακο­λου­θεί μια φο­ρο­λο­γι­κή πο­λι­τι­κή που ευ­νο­εί τους με­γά­λους με­τό­χους και τους προ­νο­μιού­χους. Οι άνερ­γοι, με τη νέα με­ταρ­ρύθ­μι­ση, θα απει­λού­νται πε­ρισ­σό­τε­ρο να δια­γρα­φούν από τα τα­μεία ανερ­γί­ας και θα υφί­στα­νται αυ­ξα­νό­με­νη πίεση να απο­δε­χτούν επι­σφα­λείς συμ­βά­σεις και υπο­βαθ­μι­σμέ­νες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας.

Υπάρ­χει επο­μέ­νως ένα κλίμα κοι­νω­νι­κής πό­λω­σης την επαύ­ριο της 22ης Μάρτη, μια αρχή κι­νη­το­ποί­η­σης δια­φο­ρε­τι­κών κα­τη­γο­ριών ερ­γα­ζο­μέ­νων και ενός κομ­μα­τιού της σπου­δά­ζου­σας νε­ο­λαί­ας. Τώρα, το βα­σι­κό ερώ­τη­μα των προ­σε­χών εβδο­μά­δων έγκει­ται στη δυ­να­τό­τη­τα δη­μιουρ­γί­ας ή μη, μέσα από αυτήν την κι­νη­το­ποί­η­ση, ενός συ­νο­λι­κού κι­νή­μα­τος ικα­νού να νι­κή­σει και να εμπο­δί­σει την πο­λι­τι­κή του Μα­κρόν.

Σε σχέση με αυτό το επί­δι­κο, οι τε­λευ­ταί­ες μέρες είναι απο­κα­λυ­πτι­κές

Η απα­ξί­ω­ση αυτής της κυ­βέρ­νη­σης αυ­ξά­νε­ται. Πολ­λές δη­μο­σκο­πή­σεις επι­βε­βαιώ­νουν αυτό που είναι αι­σθη­τό γύρω μας, στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας και στο δρόμο: παρά τη θριαμ­βευ­τι­κή και σί­γου­ρη εμ­φά­νι­ση του προ­έ­δρου, που είπε στις 23 Μάρτη στις Βρυ­ξέλ­λες ότι τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα «δεν είναι τέ­τοιας φύσης ώστε να υπο­χρε­ω­θεί να ανα­θε­ω­ρή­σει τις δε­σμεύ­σεις που ανέ­λα­βε στη διάρ­κεια της προ­ε­κλο­γι­κής του εκ­στρα­τεί­ας», λες και είχε κερ­δί­σει κά­ποιο δη­μο­ψή­φι­σμα, ο Μα­κρόν δεν δια­θέ­τει πε­ρισ­σό­τε­ρη υπο­στή­ρι­ξη από όση οι κυ­βερ­νή­σεις Σαρ­κο­ζί και Ολάντ είχαν 10 μήνες μετά την εκλο­γή τους. Για πα­ρά­δειγ­μα, μια δη­μο­σκό­πη­ση του BVA, που δη­μο­σιεύ­θη­κε στις 21 Μάρτη, δεί­χνει ότι μόνο το 17% υπο­στη­ρί­ζει την πο­λι­τι­κή του Μα­κρόν (αυτό είναι το πο­σο­στό των ψήφων που είχε κερ­δί­σει στον πρώτο γύρο των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών του 2017). Το 57% αυτών που ρω­τή­θη­καν έχουν κακή γνώμη για την πο­λι­τι­κή του. Σε άλλη έρευ­να, το 55% αυτών που ρω­τή­θη­καν υπο­στή­ρι­ζε την απερ­γία της 22ης Μάρτη και με­τα­ξύ των υπαλ­λή­λων του δη­μο­σί­ου τομέα το 82%.

Τα δύο τρίτα αυτών που ρω­τή­θη­καν πι­στεύ­ουν ότι η υπο­βάθ­μι­ση των δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών οφεί­λε­ται στις επι­θέ­σεις και στις κρα­τι­κές πε­ρι­κο­πές πόρων εκ μέ­ρους της κυ­βέρ­νη­σης. Η απα­ξί­ω­ση της κυ­βέρ­νη­σης σαφώς ενι­σχύ­ε­ται από την ει­κό­να που θέλει να προ­βά­λει για τον εαυτό του ο Μα­κρόν, ει­κό­να προ­έ­δρου των πλου­σί­ων, διευ­θύ­νο­ντος συμ­βού­λου της Γαλ­λί­ας. Οι τε­λευ­ταί­ες μέρες έχουν ενι­σχύ­σει αυτό το συ­ναί­σθη­μα μετά την εί­δη­ση ότι ο Μπερ­νάρ Αρνό, διευ­θύ­νων σύμ­βου­λος της εται­ρεί­ας LVMH, που πολ­λές φορές πα­ρου­σιά­στη­κε από τον Μα­κρόν ως υπό­δειγ­μα «πρω­το­πα­λί­κα­ρου της αναρ­ρι­χη­τι­κής σχοι­νο­συ­ντρο­φιάς» που τραβά τη Γαλ­λία προς τα πάνω, αύ­ξη­σε μέσα στο 2017 την προ­σω­πι­κή του πε­ριου­σία κατά 30 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια, κά­νο­ντάς την να ξε­πε­ρά­σει τα 72 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια.

Πρώ­τι­στος στό­χος της κυ­βέρ­νη­σης είναι να εμπο­δι­στεί η ενο­ποί­η­ση των αγώ­νων. Το χρο­νο­διά­γραμ­μα που κα­θό­ρι­σε η ίδια δρα προ­φα­νώς ως πλε­ο­νέ­κτη­μά της: η Εθνι­κή Αντι­προ­σω­πεία πρέ­πει να ξε­κι­νή­σει τη δια­δι­κα­σία των νο­μο­θε­τι­κών δια­ταγ­μά­των ενά­ντια στην SNCF στις αρχές Απρί­λη, για να επι­κε­ντρώ­σει άμεσα την επί­θε­ση πάνω στους σι­δη­ρο­δρο­μι­κούς, ελ­πί­ζο­ντας έτσι να τους απο­μο­νώ­σει. Το κύριο μέρος των επι­θέ­σε­ων ενά­ντια στις δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες προ­βλέ­πε­ται να απλώ­σει μέσα στους επό­με­νους μήνες με διά­σπαρ­τες πα­ρεμ­βο­λές «δια­παι­δα­γω­γη­τι­κών» συ­να­ντή­σε­ών τους με τις συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες.

Η κυ­βερ­νη­τι­κή προ­πα­γάν­δα, που πρό­θυ­μα ανα­με­τα­δί­δε­ται από τα με­γά­λα μέσα μα­ζι­κής ενη­μέ­ρω­σης, των οποί­ων η δη­μο­σιο­γρα­φι­κή γραμ­μή κο­λα­κεύ­ει τον Μα­κρόν από τη μέρα της εκλο­γής του, εστιά­ζε­ται αυτές τις μέρες στα εξής ση­μεία: Πρώ­τον να υπο­τι­μή­σει την επι­τυ­χία της 22ης Μάρτη, να την πα­ρου­σιά­σει δη­λα­δή ως σχε­δόν απο­τυ­χη­μέ­νη, σε πα­σι­φα­νή αντί­θε­ση με τα γε­γο­νό­τα. Δεύ­τε­ρον, να επι­κε­ντρώ­σει τις βολές της στα υπο­τι­θέ­με­να προ­νό­μια των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών, κα­τη­γο­ρώ­ντας τους επί­σης πως επι­θυ­μούν να μπλο­κά­ρουν για εβδο­μά­δες τη χώρα. Τρί­τον να προ­βά­λει επι­λε­κτι­κά ει­κό­νες που πε­ριο­ρί­ζουν τις δια­δη­λώ­σεις σε σκη­νές βίας, όπως είχε κάνει ο πρώην πρω­θυ­πουρ­γός Μα­νου­έλ Βαλς κατά τη διάρ­κεια των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων κατά του νόμου Ελ Κομρί το 2016.

Τέλος, η κυ­βέρ­νη­ση θα προ­σπα­θή­σει να συ­ντρί­ψει «εν τω γεν­νά­σθαι» την οι­κο­δό­μη­ση ενός κι­νή­μα­τος της σπου­δά­ζου­σας νε­ο­λαί­ας, ει­δι­κά στα πα­νε­πι­στή­μια. Οι αστυ­νο­μι­κές επεμ­βά­σεις κατά των νέων στη διάρ­κεια των γε­γο­νό­των της 22ης Μάρτη, όπως και η επι­βο­λή επι­τρο­πεί­ας στο Πα­νε­πι­στή­μιο Jean Jaurès της Του­λού­ζης, όπου οι φοι­τη­τές αντι­τί­θε­νται στη συγ­χώ­νευ­σή του με τη Σχολή Μη­χα­νι­κών, συ­νώ­νυ­μη επι­βο­λής ενός χει­ρό­τε­ρου συ­στή­μα­τος επι­λο­γής, χα­ρα­κτη­ρί­ζουν αυτή την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή. Πα­ράλ­λη­λα, η επέμ­βα­ση τρα­μπού­κων στη Νο­μι­κή Σχολή του Μον­πε­λιέ, με την ενερ­γή συ­νε­νο­χή του κο­σμή­το­ρα, εντάσ­σε­ται πάλι στην ίδια λο­γι­κή.

Όλοι αυτοί οι ελιγ­μοί απο­σκο­πούν στην απο­δυ­νά­μω­ση του ηθι­κού και στον πε­ριο­ρι­σμό της δη­μιουρ­γί­ας κλί­μα­τος συ­μπά­θειας και συ­νο­χής.

Βέ­βαια, το κύριο στοι­χείο πάνω στο οποίο μπο­ρούν να δρά­σουν άμεσα οι ακτι­βι­στές είναι σαφώς η συ­νέ­νω­ση των απερ­γιών, των κι­νη­μά­των σε διά­φο­ρους το­μείς, και το ξε­πέ­ρα­σμα, μέσα στις επό­με­νες ημέ­ρες, των διαι­ρέ­σε­ων και των αγκυ­λώ­σε­ων των συ­νο­μο­σπον­δια­κών συν­δι­κα­λι­στι­κών ηγε­σιών.

Είναι απα­ραί­τη­το να επι­τευ­χθεί η σύ­γκλι­ση των κι­νη­μά­των της νε­ο­λαί­ας, των EHPAD (ιδρύ­μα­τα υπο­δο­χής υπε­ρη­λί­κων), των δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νό­με­νων των τα­χυ­δρο­μεί­ων, των νο­σο­κο­μεί­ων, της υπη­ρε­σί­ας δη­μο­σί­ων οι­κο­νο­μι­κών, και φυ­σι­κά των ερ­γα­ζο­μέ­νων της SNCF, και ακόμη πα­ρα­πέ­ρα των ερ­γα­ζο­μέ­νων του ιδιω­τι­κού τομέα. Τα κοινά ση­μεία και οι γέ­φυ­ρες υπάρ­χουν, αλλά για να εκ­φρα­στεί αυτό στην πράξη είναι απα­ραί­τη­το να συ­σπει­ρω­θούν συ­νει­δη­τά οι αγω­νι­στι­κές δυ­νά­μεις μέσα στα συν­δι­κά­τα, σε κάθε επαγ­γελ­μα­τι­κό τομέα, το­πι­κά και σε εθνι­κό επί­πε­δο. Αυτό γιατί, εξαι­τί­ας πολ­λών πα­ρα­γό­ντων, δεν υπάρ­χει ένα κε­ντρι­κό ημε­ρο­λό­γιο ερ­γα­τι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων του ύψους των ση­με­ρι­νών πε­ρι­στά­σε­ων που να λει­τουρ­γεί ως ση­μείο ανα­φο­ράς για την οι­κο­δό­μη­ση αυτής της σύ­γκλι­σης.

Σε εθνι­κό επί­πε­δο, μόνο η CGT προ­τεί­νει ημε­ρο­μη­νία για δια­κλα­δι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση … στις 19 Απρί­λη, δη­λα­δή σχε­δόν έναν μήνα μετά τις 22 Μάρτη, πε­ρισ­σό­τε­ρο από 15 ημέ­ρες μετά την έναρ­ξη του απερ­για­κού κι­νή­μα­τος της SNCF, και στη μέση των σχο­λι­κών δια­κο­πών του Πάσχα. Επο­μέ­νως, είναι αντι­φα­τι­κό να λέ­γε­ται, όπως από τον γε­νι­κό γραμ­μα­τέα της CGT Μαρ­τί­νεζ, ότι πρέ­πει να υψω­θούν οι τόνοι και ταυ­τό­χρο­να να προ­τεί­νε­ται ημε­ρο­μη­νία που δεν δίνει προ­ο­πτι­κή στους πιο μα­χη­τι­κούς το­μείς.

Αλλά αυτή η δι­στα­κτι­κό­τη­τα της CGT δεν είναι τί­πο­τε σε σχέση με εκεί­νη της πο­λι­τι­κής της ηγε­σί­ας της Force Ouvrière (FO). Ενώ πολ­λοί ομο­σπον­δια­κοί και το­πι­κοί ηγέ­τες της FO έχουν μα­χη­τι­κό λόγο, ο Jean-Claude Mailly, γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας, αρ­νεί­ται προς το παρόν οποια­δή­πο­τε προ­ο­πτι­κή σύ­γκλι­σης. Δή­λω­σε για πα­ρά­δειγ­μα στις 6 Μαρ­τί­ου πως αμ­φι­βάλ­λει «για τη βού­λη­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων να κα­τέ­βουν δια­κλα­δι­κά και μα­ζι­κά στο δρόμο». Για τον Laurent Berger της CFDT, το επεί­γον είναι η… ανα­μο­νή: «Η σύ­γκλι­ση των αγώ­νων δεν είναι χούι της CFDT». Μόνο οι SUD-Solidaires, οι οποί­οι έχουν το μι­κρό­τε­ρο ει­δι­κό βάρος στο συν­δι­κα­λι­στι­κό πεδίο, δη­λώ­νουν σαφώς πως επι­διώ­κουν τη σύ­γκλι­ση με­τα­ξύ δη­μό­σιου και ιδιω­τι­κού τομέα.

Η δια-συ­νο­μο­σπον­δια­κή συ­νά­ντη­ση του δη­μό­σιου τομέα που κά­λε­σε για τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις της 22ης Μάρτη κα­λεί­ται και πάλι στις 27 Μάρτη. Στις 30 Μάρτη, η δια-συν­δι­κα­λι­στι­κή συ­νά­ντη­ση της Air France καλεί σε απερ­γία για τους μι­σθούς. Στις 31 Μάρτη καλεί σε απερ­γία η δια-συν­δι­κα­λι­στι­κή των κα­τα­στη­μά­των Carrefour για μι­σθο­λο­γι­κά αι­τή­μα­τα και ενά­ντια στις πε­ρι­κο­πές θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας. Η δια-συν­δι­κα­λι­στι­κή των EHPAD δεν έχει προ­γραμ­μα­τί­σει προς το παρόν νέα ημε­ρο­μη­νία απερ­γί­ας.

Παρά τον φαι­νο­με­νι­κό κα­τα­κερ­μα­τι­σμό, όλοι οι πιο μα­χη­τι­κοί κλά­δοι έχουν κατά νου την 3η Απρί­λη, ημε­ρο­μη­νία έναρ­ξης της απερ­γί­ας της SNCF. Ακόμη και αν οι CGT, CFDT και UNSA SNCF υπο­στη­ρί­ζουν ρυθμό δύο ημε­ρών απερ­γί­ας κάθε πέντε ημέ­ρες, η SUD σι­δη­ρο­δρο­μι­κών καλεί να ψη­φι­στεί η απερ­γία διαρ­κεί­ας με αρχή τις 3 Απρί­λη.

Η δια-συν­δι­κα­λι­στι­κή των υπη­ρε­σιών Υπουρ­γεί­ου Οι­κο­νο­μι­κών του Πα­ρι­σιού (CGT, Solidaires, FO) καλεί σε απερ­γία στις 3 Απρί­λη. Η ίδια από­φα­ση πάρ­θη­κε και από τον συ­ντο­νι­σμό των νο­σο­κο­μεια­κών της CGT την πε­ρα­σμέ­νη Πα­ρα­σκευή. Σε αρ­κε­τές πό­λεις, όπως το Μπορ­ντό, η Ρουέν ή η Γκρε­νόμπλ, οι ημε­ρο­μη­νί­ες της 3ης ή 4ης Απρί­λη πα­ρου­σιά­ζο­νται στις Γε­νι­κές Συ­νε­λεύ­σεις ως νέες ημε­ρο­μη­νί­ες σύ­γκλι­σης των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων .

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, οι πιο μα­χη­τι­κοί ακτι­βι­στές έχουν συ­νει­δη­το­ποι­ή­σει ότι ο δρό­μος δεν είναι χα­ραγ­μέ­νος από τα πριν και ότι είναι απα­ραί­τη­το να ξε­πε­ρα­στούν οι συν­δι­κα­λι­στι­κές διαι­ρέ­σεις, αλλά και να μην υπάρ­ξει εφη­συ­χα­σμός γύρω από ένα ημε­ρο­λό­γιο χωρίς συ­γκλί­νου­σες δρά­σεις. Αυτές οι δια­πι­στώ­σεις θα οδη­γή­σουν σύ­ντο­μα σε δη­μιουρ­γία στέ­ρεα συ­γκρο­τη­μέ­νων το­πι­κών συ­ντο­νι­στι­κών των συν­δι­κά­των που θα φέ­ρουν σε επαφή τους δια­φο­ρε­τι­κούς το­μείς και κλά­δους και θα μπο­ρέ­σουν να δώ­σουν αυ­το­πε­ποί­θη­ση στους χώ­ρους που απερ­γούν και να προ­ω­θή­σουν την επέ­κτα­ση του κι­νή­μα­τος. Το στοί­χη­μα όμως αυτό δεν πρέ­πει να θε­ω­ρεί­ται ήδη κερ­δι­σμέ­νο.

Όμως το πραγ­μα­τι­κό επί­δι­κο βρί­σκε­ται ακρι­βώς στην πο­ρεία αυτών των συ­ντο­νι­στι­κών, και στην αλ­λα­γή πο­λι­τι­κού κλί­μα­τος που μπο­ρούν να επι­φέ­ρουν μέσα στις επό­με­νες ημέ­ρες. Η σύ­γκλι­ση των κι­νη­μά­των δεν πρέ­πει να γί­νε­ται μόνο με όρους «αλ­λη­λεγ­γύ­ης» προς τους σι­δη­ρο­δρο­μι­κούς, αλλά με τον όρο του «όλοι μαζί», μιας πλατ­φόρ­μας συ­σπεί­ρω­σης για την προ­ά­σπι­ση των δη­μο­σί­ων υπη­ρε­σιών, ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή λι­τό­τη­τας της κυ­βέρ­νη­σης, πο­λι­τι­κή πα­ρο­χής δώρων στο MEDEF (ορ­γά­νω­ση που προ­α­σπί­ζει τα συμ­φέ­ρο­ντα των πιο με­γά­λων γαλ­λι­κών επι­χει­ρή­σε­ων) και επι­θέ­σε­ων ενά­ντια στους ερ­γα­ζό­με­νους.

Από την πλευ­ρά των πο­λι­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων της Αρι­στε­ράς, το κά­λε­σμα ενό­τη­τας με πρω­το­βου­λία του Ολι­βιέ Μπε­ζαν­σε­νό και του NPA [δείτε τη δη­μο­σί­ευ­σή του στον ιστό­το­πο αυτό στις 19 Μαρ­τί­ου 2018: https://​alencontre.​org/​europe/ france/france-defendons-tous-l es-services-publics-solidarite -avec-les-cheminots-et-les-che minotes.html] γύρω από τον αγώνα των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών και την υπε­ρά­σπι­ση των δη­μο­σί­ων υπη­ρε­σιών, την απόρ­ρι­ψη των αντι­κοι­νω­νι­κών πο­λι­τι­κών της κυ­βέρ­νη­σης, έγινε πολύ καλά δεκτό και, ση­μά­δι της επο­χής, ο Μπε­ζαν­σε­νό έχει γίνει αυτές τις μέρες, στις δη­μο­σκο­πή­σεις, το πιο δη­μο­φι­λές πρό­σω­πο στους συ­μπα­θού­ντες της Αρι­στε­ράς, χάρη στον αγω­νι­στι­κό και ενω­τι­κό λόγο του.

Ο δρό­μος που ανοί­χτη­κε μπο­ρεί να επε­κτα­θεί για να οδη­γή­σει στη συ­γκρό­τη­ση ενός ενιαί­ου με­τώ­που που θα συ­γκε­ντρώ­νει συν­δι­κά­τα, κόμ­μα­τα και κι­νη­μα­τι­κούς συλ­λό­γους γύρω από τα κοινά αι­τή­μα­τα, μια μα­κρό­πνοη συ­σπεί­ρω­ση, ένα «όλοι μαζί», μια γε­νι­κή απερ­γία που θα υπο­χρε­ώ­σει τον Μα­κρόν σε οπι­σθο­χώ­ρη­ση.

αναδημοσίευση από alencontre.org/

μετάφραση Μανώλης Κοζαδίνος

rproject.gr