Ποια έξοδος;

Ο Αλέξης Τσίπρας διάλεξε την Ιθάκη και τις πολλές παραπομπές στην ομηρική Οδύσσεια για να «πανηγυρίσει» το τέλος του μνημονιακού προγράμματος και να ζητήσει το δικαίωμα να καθοδηγήσει ο ίδιος και το κόμμα του τη νέα εποχή που υποτίθεται ότι θα ακολουθήσει.

Αντώνης Νταβανέλος

 

Ήταν μια κακή επι­λο­γή. Στο πα­ρα­μύ­θι του Ομή­ρου η πε­ρι­πέ­τεια φτά­νει πράγ­μα­τι σε ένα κά­ποιο «τέλος» με την επι­στρο­φή στην Ιθάκη, αλλά ο βα­σι­λιάς Οδυσ­σέ­ας ήταν ο μο­να­δι­κός επι­ζών. Ο στό­λος, τα πλη­ρώ­μα­τα, όλοι του οι σύ­ντρο­φοι, είχαν στο με­τα­ξύ χαθεί στα κύ­μα­τα. Επί­σης ο ομη­ρι­κός Οδυσ­σέ­ας, σκο­τώ­νο­ντας στην Ιθάκη όλους τους μνη­στή­ρες, επι­τυγ­χά­νει να κρα­τή­σει τη βα­σι­λι­κή εξου­σία, όμως μόνο προ­σω­ρι­νά. Η οργή των επι­γό­νων τους θα δη­μιουρ­γή­σει μια νέα κρίση που, για να αντι­με­τω­πι­στεί, θα χρεια­στεί μια νέα δρα­στι­κή πα­ρέμ­βα­ση των θεών, δη­λα­δή των δυ­νά­με­ων εκεί­νων που μπο­ρούν να πα­ρο­μοια­στούν με τους σύγ­χρο­νους «διε­θνείς θε­σμούς» όπως η τρόι­κα…

Στο διάγ­γελ­μα του Τσί­πρα κυ­ριάρ­χη­σε η υπο­κρι­σία. Όλοι γνω­ρί­ζουν ότι το τέλος των μνη­μο­νί­ων είναι ένα χο­ντρο­κομ­μέ­νο ψέμα.

* Γιατί η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ έχει δε­σμευ­τεί –και έχει δε­σμεύ­σει τις μελ­λο­ντι­κές κυ­βερ­νή­σεις– ότι κα­νέ­νας μνη­μο­νια­κός νόμος, διά­τα­ξη ή ρύθ­μι­ση δεν θα είναι θε­μι­τό να ανα­τρα­πεί ή να τρο­πο­ποι­η­θεί… χωρίς τη σύμ­φω­νη γνώμη της τρόι­κας.

* Γιατί η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ έχει δε­σμευ­τεί ότι θα πα­ρα­μεί­νει το κα­θε­στώς της «ενι­σχυ­μέ­νης επο­πτεί­ας» (Enhanced Surveillance) μέ­χρις ότου απο­πλη­ρω­θεί του­λά­χι­στον το 75% του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους, δη­λα­δή μέχρι του­λά­χι­στον το… 2060! Η οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή όλων των επό­με­νων κυ­βερ­νή­σε­ων θα είναι κάτω από τον δρα­κό­ντειο έλεγ­χο των συ­νερ­γεί­ων της τρόι­κας, που –ανά τρί­μη­νο!– θα ελέγ­χουν κάθε μέτρο, έχο­ντας τη δυ­να­τό­τη­τα να επι­βά­λουν «αυ­το­μα­τι­σμούς» λι­τό­τη­τας.

* Γιατί η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ έχει δε­σμευ­τεί –και έχει δε­σμεύ­σει τις επό­με­νες κυ­βερ­νή­σεις– σε μια πα­ρά­λο­γη κι εξαι­ρε­τι­κά αντι­δρα­στι­κή πο­λι­τι­κή δια­σφά­λι­σης «πλε­ο­να­σμά­των» της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ για την επό­με­νη πε­ντα­ε­τία και πάνω από 2% στη συ­νέ­χεια.

Σε όσους πε­ρι­φέ­ρουν τα «πλε­ο­νά­σμα­τα» που επι­τεύ­χθη­καν στα δύο τε­λευ­ταία χρό­νια ως από­δει­ξη επι­τυ­χί­ας της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, θα θέ­λα­με να θυ­μί­σου­με ότι η εμπει­ρία του φε­τι­νού κα­λο­και­ριού απο­δει­κνύ­ει ότι τα «πλε­ο­νά­σμα­τα» στά­ζουν αίμα απλών αν­θρώ­πων. Γιατί αυτοί οι στό­χοι δη­μιούρ­γη­σαν τις συν­θή­κες μέσα στις οποί­ες στο Μάτι βρή­καν τρα­γι­κό θά­να­το 97 άν­θρω­ποι, σε μια φωτιά πλά­τους 2 χι­λιο­μέ­τρων, σε μια πε­ριο­χή μόλις 30 χλμ. από το κέ­ντρο της Αθή­νας! Γιατί αυτοί οι στό­χοι δη­μιούρ­γη­σαν τις συν­θή­κες μέσα στις οποί­ες στα νο­σο­κο­μεία δεν υπάρ­χουν σή­με­ρα δια­θέ­σι­μοι π.χ. αντιο­φι­κοί οροί, με απο­τέ­λε­σμα να κιν­δυ­νεύ­ουν να πε­θά­νουν από δά­γκω­μα φι­διού άν­θρω­ποι σε μια ευ­ρω­παϊ­κή χώρα στον 21ο αιώνα! Γιατί αυτοί οι στό­χοι δη­μιούρ­γη­σαν τις συν­θή­κες κα­τάρ­ρευ­σης της ΔΕΗ, με απο­τέ­λε­σμα τα μπλακ άουτ στην Αθήνα, ή σε ένα νησί πο­λυ­τε­λούς του­ρι­σμού όπως η Ύδρα.

Η συ­νέ­χι­ση αυτής της πο­λι­τι­κής ση­μαί­νει λι­τό­τη­τα διαρ­κεί­ας. Η κυ­βέρ­νη­ση ισχυ­ρί­ζε­ται ότι κα­τόρ­θω­σε να ρίξει την ανερ­γία κάτω από το 20%. Κρύ­βει όμως ότι αυτό οφεί­λε­ται στην ανα­γκα­στι­κή με­τα­νά­στευ­ση 500.000 νέων και στη ρα­γδαία αύ­ξη­ση της ελα­στι­κό­τη­τας και της προ­σω­ρι­νό­τη­τας στις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις. Η κυ­βέρ­νη­ση ισχυ­ρί­ζε­ται ότι θα επα­να­φέ­ρει τη δυ­να­τό­τη­τα υπο­γρα­φής Συλ­λο­γι­κών Συμ­βά­σε­ων Ερ­γα­σί­ας. Κρύ­βει όμως ότι σε συν­θή­κες μα­ζι­κής ανερ­γί­ας και ακραί­ας ελα­στι­κο­ποί­η­σης, το πε­ριε­χό­με­νο των ΣΣΕ θα υπα­γο­ρευ­τεί από τους ερ­γο­δό­τες, αν αυτό αφε­θεί να ρυθ­μι­στεί από τον «αυ­θόρ­μη­το» συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης μέσα στην αγορά ερ­γα­σί­ας. Η κυ­βέρ­νη­ση ισχυ­ρί­ζε­ται ότι θα επα­να­δια­πραγ­μα­τευ­τεί με την τρόι­κα για τις επερ­χό­με­νες πε­ρι­κο­πές των συ­ντά­ξε­ων. Κρύ­βει όμως ότι οι πε­ρι­κο­πές έχουν ήδη συ­ντε­λε­στεί για τους «νέους» συ­ντα­ξιού­χους (όσους συ­ντα­ξιο­δο­τή­θη­καν μετά το νόμο Κα­τρού­γκα­λου) και απο­φεύ­γει συ­στη­μα­τι­κά να δε­σμευ­τεί για το τι θα κάνει, αν η τρόι­κα αρ­νη­θεί την ανα­βο­λή στην πε­ρι­κο­πή των πα­λαιών συ­ντά­ξε­ων.

Στα χρό­νια της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, στα χρό­νια του 3ου μνη­μο­νί­ου μετά το κα­λο­καί­ρι του 2015, συ­νε­χί­στη­κε και κλι­μα­κώ­θη­κε η πο­λι­τι­κή που επέ­βα­λαν το 1ο και το 2ο μνη­μό­νιο, η πο­λι­τι­κή της σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρης σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας του Γ. Πα­παν­δρέ­ου, της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης Δε­ξιάς του Αντ. Σα­μα­ρά και της ανα­γκα­στι­κής –κάτω από την απει­λή του με­γά­λου κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος αντί­στα­σης– με­τω­πι­κής συ­νερ­γα­σί­ας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Το απο­τέ­λε­σμα ήταν μια κο­λοσ­σιαία με­τα­φο­ρά πλού­του-ει­σο­δη­μά­των, γης, ακι­νή­των κ.ο.κ. από το κάτω προς το πάνω τμήμα της κοι­νω­νί­ας. Αυτό είναι το κε­κτη­μέ­νο της ντό­πιας κυ­ρί­αρ­χης τάξης από τη μνη­μο­νια­κή πε­ρί­ο­δο, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της κυ­βερ­νη­τι­κής επο­χής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Όμως, ταυ­τό­χρο­να, αυτή η πο­λι­τι­κή δεν μπο­ρεί να εμπνεύ­σει αι­σιο­δο­ξία ούτε στην κυ­ρί­αρ­χη τάξη. Κα­νείς δεν έχει την πρό­θε­ση να πα­νη­γυ­ρί­σει ει­λι­κρι­νά για την πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νη «έξοδο στις αγο­ρές». Η γε­νι­κό­τε­ρη εκτί­μη­ση για τη διε­θνή οι­κο­νο­μι­κή συ­γκυ­ρία, η κρίση στην Τουρ­κία και το σκο­τει­νό πε­ρι­βάλ­λον στην Ιτα­λία, ενι­σχύ­ουν τους δι­σταγ­μούς ακόμα και για την πρώτη δο­κι­μα­στι­κή (και «πει­ραγ­μέ­νη») έκ­δο­ση ομο­λό­γων που συ­ζη­τιό­ταν για το φθι­νό­πω­ρο, μπρο­στά στον κίν­δυ­νο να κα­τα­γρα­φεί ότι η ανα­χρη­μα­το­δό­τη­ση του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους θα γίνει πολύ ακρι­βή υπό­θε­ση. Σή­με­ρα η «από­δο­ση» του ελ­λη­νι­κού δε­κα­ε­τούς ομο­λό­γου είναι 4,19%, σε σύ­γκρι­ση με το 1.83% του πορ­το­γα­λι­κού και 1,42% του ισπα­νι­κού…

Ο Ν. Χρι­στο­δου­λά­κης, ο πρώην «τσά­ρος» της Οι­κο­νο­μί­ας στην εποχή Ση­μί­τη, επι­μέ­νει στη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση με αρ­θρο­γρα­φία που προ­τεί­νει μία αρ­κε­τά δια­φο­ρε­τι­κή πο­ρεία (πο­λυ­ε­τή ανα­στο­λή εξό­δου στις αγο­ρές, δια­πραγ­μά­τευ­ση για μεί­ω­ση των πλε­ο­να­σμά­των κατά 50%, αύ­ξη­ση δη­μό­σιων επεν­δύ­σε­ων και μεί­ω­ση φο­ρο­λο­γί­ας επι­χει­ρή­σε­ων, κα­τάρ­γη­ση της δυ­να­τό­τη­τας αυ­τό­μα­της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης με­γά­λων δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων και ορ­γα­νι­σμών). Όμως αυτή η με­τριο­πα­θής σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη πρό­τα­ση μοιά­ζει «αρι­στε­ρι­σμός» μπρο­στά σε αυτά που έχει συμ­φω­νή­σει ο Τσί­πρας με τους δα­νει­στές.

Η πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει ξα­να­ζω­ντα­νέ­ψει τη Δεξιά, που είχε βρε­θεί στο κα­να­βά­τσο μετά την πο­λι­τι­κή ήττα της το 2015. Ο Μη­τσο­τά­κης απει­λεί με μια φι­λο­ερ­γο­δο­τι­κή επέ­λα­ση, με ση­μαία το σύν­θη­μα για μεί­ω­ση της φο­ρο­λο­γί­ας των επι­χει­ρή­σε­ων, το οποίο προ­σπα­θεί να επι­βά­λει ως το μο­να­δι­κό μέσο για τη… μεί­ω­ση της ανερ­γί­ας!

Το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά οφεί­λουν να δώ­σουν τη δική τους εκ­δο­χή, τη δική τους απά­ντη­ση στο ερώ­τη­μα του πε­ριε­χο­μέ­νου της «εξό­δου» από τα μνη­μό­νια. Που ανα­γκα­στι­κά θα πρέ­πει να έχει δύο σκέλη:

Αφε­νός, ένα ελά­χι­στο πρό­γραμ­μα άμε­σων διεκ­δι­κή­σε­ων με στόχο τη βελ­τί­ω­ση της θέσης των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων.

Αφε­τέ­ρου, όμως, την απά­ντη­ση στο ερώ­τη­μα ποιες δυ­νά­μεις μπο­ρούν αγω­νι­στι­κά και πο­λι­τι­κά να επι­βά­λουν αυτό το πρό­γραμ­μα, δη­λα­δή μια σαφή με­τω­πι­κή πρό­τα­ση ενό­τη­τας στη δράση.

Το μέ­τω­πο της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, με σα­φείς προ­γραμ­μα­τι­κές δε­σμεύ­σεις με βάση τις ανά­γκες του κό­σμου μας, είναι σή­με­ρα η προ­ϋ­πό­θε­ση για να απο­φύ­γου­με ένα άλλο ομη­ρι­κό δίλ­λη­μα: τη Σκύλ­λα του κυ­βερ­νη­τι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή τη Χά­ρυ­βδη της επερ­χό­με­νης Δε­ξιάς.

rproject.gr/