Σαφώς είναι από τη Ρητορική δανεισμένος ο τίτλος: χαίρουσι οι ακροατές εάν τις καθόλου λέγων επιτύχη των δοξών άς εκείνοι κατά μέρος έχουσι (τα ακροατήρια χαίρονται όταν διατυπώνεται με γενικευτικούς όρους μια άποψη που τυχαίνει να έχουν εκ των προτέρων και οι ίδιοι προκειμένου για τα επιμέρους) -γιατί όχι και για τα εν όλω;
Γιώργος Σταματόπουλος
Κρατάει από πολύ παλιά η οκνηρία των ακροατηρίων και η τέχνη της απάτης του λόγου. Παραμένει ότι ακούμε ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, ό,τι χαϊδεύει τα αυτιά και συμπλέει με τη συνείδησή μας, ό,τι συμφωνεί με την ιδεολογία του καθενός [ή με την αδαημοσύνη του]. Προκειμένου να μη χολοσκάμε ή να στύβουμε την κούτρα σε ζητήματα μάλιστα που μας αφορούν, αρκούμαστε στις επιδοκιμασίες και στις ιαχές που προκύπτουν από αυτές ακούγοντας ξένους λόγους, που βέβαια τους θεωρούμε οικείους -ξένοι προς τον εαυτό μας είναι όσοι τους εκφέρουν, αλλά αυτό δεν μας πολυνοιάζει, ίσως και να μας ξεκουράζει.
Οι πολιτικοί έχουν υπόψη τους την ύπαρξη τέτοιων ακροατηρίων και το εκμεταλλεύονται βεβαίως με τον πιο χυδαίο τρόπο. Αυτή είναι η δουλειά τους, θα αντιτείνουν μερικοί -αυτό φαίνεται ακόμη πιο χυδαίο, γιατί αφορά την αποδοχή ή όχι μιας τέτοιας πρακτικής, αφορά την ίδια τη δημοκρατία και πώς την εισπράττει ο καθείς. Δύσκολο η δημοκρατία, ακριβώς γιατί ως πόπολο είμαστε φυγόπονοι [στη σκέψη κυρίως]. Τα πιο υποψιασμένα σήμερα ακροατήρια -γιατί υπάρχουν και τέτοια- είναι, νομίζω, όσοι προτιμούν το ραδιόφωνο. Προλαβαίνουν να επεξεργαστούν τον λόγο που διαχέεται, χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να βομβαρδίζονται από τα κύματα της εικόνας και την οίηση όσων εμφανίζονται και ομιλούν στην τηλοψία. Ολοι, βέβαια, γνωρίζουμε ότι η δύναμη της εικόνας είναι καταλυτική, διαβρωτική, χειραγωγική.
Τα καλύτερα ακροατήρια δεν υπάρχουν και είναι αυτό ένα ζητούμενο· εάν υπήρχαν, θα εκδίωκαν όλα αυτά τα προσωπεία που παρελαύνουν στα τηλεοπτικά κανάλια και παριστάνουν τους πολιτικούς [ακόμη: τους ανθρώπους των γραμμάτων και όλων των «ειδικών» -εσμών, που έχουν καταλάβει τις συχνότητες, με την ανοχή πάντα των εκπομπαρχών και των λογής υπευθύνων της επικοινωνίας].
Σήμερα, τα ακροατήρια είναι χαρούμενα, είμαστε οι χρήσιμοι ηλίθιοι· εάν γίνει η δουλειά, εάν δηλαδή μας υποκλέψουν την ψήφο, τραβάνε για άλλα, δικά τους, που δεν αφορούν τα ακροατήρια -στο μεταξύ οι πολλοί αρνούμαστε να το παραδεχτούμε (ποιοι, εμείς; Ξέρουν ποιοι είμαστε εμείς; Και άλλα συνήθως ευτράπελα). Παράδειγμα εντυπωσιακό ο προεκλογικός «λόγος» της κυβέρνησης και αντινομία του η μετεκλογική. Στο μεταξύ, η επικοινωνία όλο και εκπίπτει, όλο και συρρικνώνεται, όλο και υποβαθμίζεται -θα έλεγα ότι ταπεινώνεται, αλλά κάποιος έπρεπε να μας δασκαλέψει (;) σε τι αποσκοπεί η επικοινωνία, τι ακριβώς εννοούμε με αυτήν την έννοια, γιατί μάλλον το έχουμε ξεχάσει ή απλώς βαδίζουμε στα τυφλά [και, μην το αρνιόμαστε, εντός οκνηρίας].
Μην απογοητευόμαστε· από τα αρχαία χρόνια, έτσι βαδίζουμε.
efsyn.gr
