ΗΠΑ: Εκλογές με το ρατσισμό στο επίκεντρο

Ο Τραμπ ουρλιάζει, το μεταναστευτικό καραβάνι προχωρά…

Αυτό το άρθρο γρά­φε­ται λίγο πριν τη διε­ξα­γω­γή των «εν­διά­με­σων» εκλο­γών στις ΗΠΑ, με επί­δι­κο τον έλεγ­χο του Οίκου των Αντι­προ­σώ­πων και της Γε­ρου­σί­ας. 

Οι «εν­διά­με­σες» πολύ συχνά βγά­ζουν ήττα του κόμ­μα­τος του εκά­στο­τε προ­έ­δρου. Συ­νή­θως ενερ­γο­ποιεί­ται η εκλο­γι­κή βάση της αντι­πο­λί­τευ­σης (για να πάρει ρε­βάνς της ήττας στις προ­ε­δρι­κές και να «ισορ­ρο­πή­σει» το συ­σχε­τι­σμό στο Κο­γκρέ­σο), ενώ η εκλο­γι­κή βάση της κυ­βέρ­νη­σης είτε επα­να­παύ­ε­ται από τον έλεγ­χο του Λευ­κού Οίκου, είτε δεί­χνει «σιω­πη­λό θυμό» για ανεκ­πλή­ρω­τες υπο­σχέ­σεις.

Πάνος Πέτρου

Οι Δη­μο­κρα­τι­κοί επεν­δύ­ουν σε αυτό το σε­νά­ριο, επι­χει­ρώ­ντας να κε­φα­λαιο­ποι­ή­σουν εκλο­γι­κά την «αντι-Τραμπ» αγα­νά­κτη­ση, όπως αυτή εκ­φρά­στη­κε μέσα από τα κι­νή­μα­τα που ξέ­σπα­σαν ως απά­ντη­ση στις ακραί­ες προ­κλή­σεις του Αμε­ρι­κα­νού προ­έ­δρου. Τα ψη­φο­δέλ­τιά τους έχουν κα­ταρ­τι­στεί με αυτόν τον προ­σα­να­το­λι­σμό: Ιστο­ρι­κό ρεκόρ γυ­ναι­κών υπο­ψη­φί­ων και γε­νι­κό­τε­ρα συμ­βο­λι­κές επι­λο­γές όπως μαύ­ρες, ισπα­νό­φω­νες, ιθα­γε­νείς ιν­διά­νες κ.ο.κ. Επί­σης έχει δοθεί χώρος στους λε­γό­με­νους «προ­ο­δευ­τι­κούς», που υιο­θε­τούν (προ­ε­κλο­γι­κά) μια πιο φι­λερ­γα­τι­κή ατζέ­ντα σε ζη­τή­μα­τα κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης κλπ.

Ο Τραμπ πε­ριο­δεύ­ει σε όλη τη χώρα, επι­χει­ρώ­ντας να ενερ­γο­ποι­ή­σει την κοι­νω­νι­κή του βάση. Και το κάνει με τον τρόπο που ξέρει ότι αυτή μπο­ρεί να ενερ­γο­ποι­η­θεί: Με το ρα­τσι­σμό. Η υπό­σχε­ση να κα­ταρ­γή­σει την από­δο­ση ιθα­γέ­νειας σε όσους γεν­νιού­νται στις ΗΠΑ μοιά­ζει με ρη­το­ρι­κό πυ­ρο­τέ­χνη­μα (καθώς είναι εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λο να πα­ρα­καμ­φθεί το σχε­τι­κό άρθρο του Συ­ντάγ­μα­τος), αλλά δίνει στο λαό της ακρο­δε­ξιάς ένα ισχυ­ρό μή­νυ­μα σκλή­ρυν­σης της επί­θε­σης στους «άλ­λους». Τα μέτρα πε­ριο­ρι­σμού της ψήφου των φτω­χών και των μειο­νο­τή­των συ­μπλη­ρώ­νουν την ει­κό­να. Όπως γρά­φουν οι σύ­ντρο­φοι της ISO: «χρειά­ζε­ται εγκυ­κλο­παί­δεια» για να πε­ρι­γρα­φούν όλοι οι νο­μό­τυ­ποι φαι­νο­με­νι­κά τρό­ποι και μη­χα­νι­σμοί που μπο­ρεί κα­νείς να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει για να απο­κλεί­σει αν­θρώ­πους από το «εκλέ­γειν». Η δια­φο­ρά με άλλα χρό­νια είναι ότι οι άν­θρω­ποι του Τραμπ έχουν βάλει όλους αυ­τούς τους μη­χα­νι­σμούς να δου­λέ­ψουν «στα κόκ­κι­να»…

Σ’ αυτό το φόντο έχει γίνει κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα το κα­ρα­βά­νι των με­τα­να­στών από την κε­ντρι­κή Αμε­ρι­κή που κι­νεί­ται προς τις ΗΠΑ, ακόμα κι αν απέ­χει εκα­το­ντά­δες μίλια. Ο τρό­πος με τον οποίο συμ­βαί­νει είναι προ­βλη­μα­τι­κός. Τόσο σε επί­πε­δο κομ­μά­των, όσο και σε επί­πε­δο ΜΜΕ, είναι ο «συ­ντη­ρη­τι­σμός» αυτός που το έχει κάνει ση­μαία του, σκού­ζο­ντας υστε­ρι­κά για την «απει­λή» και την «ει­σβο­λή». Ο «προ­ο­δευ­τι­σμός» σιωπά και μάλ­λον από μέσα του ανα­ρω­τιέ­ται εκνευ­ρι­σμέ­νος: «Ήταν ανά­γκη να εμ­φα­νι­στούν αυτοί οι με­τα­νά­στες σε προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο;».

Το κα­ρα­βά­νι –άθελά του– απο­κά­λυ­ψε την κού­φια ρη­το­ρι­κή και την υπο­κρι­σία των Δη­μο­κρα­τι­κών. Ξε­κί­νη­σαν να κά­νουν μια «δι­καιω­μα­τι­κή» προ­ε­κλο­γι­κή κα­μπά­νια, με ρη­χό-συμ­βο­λι­κό τρόπο (ψη­φο­δέλ­τια). Όταν εμ­φα­νί­στη­κε ένα πραγ­μα­τι­κό ζή­τη­μα συ­νε­πούς αντι­ρα­τσι­σμού, όπου χρειά­ζε­ται άμεση θέση κι όχι κού­φιες ρη­το­ρι­κές ή συμ­βο­λι­σμοί, ξαφ­νι­κά τα επι­τε­λεία άρ­χι­σαν να μι­λούν για το πόσο… απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κά από τα «πραγ­μα­τι­κά» ζη­τή­μα­τα λει­τουρ­γεί ο αντι­ρα­τσι­σμός!

Όπως πα­ρα­δέ­χο­νται ακόμα και αστι­κά ΜΜΕ, η ξε­νο­φο­βία μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει εκλο­γι­κά υπέρ του Τραμπ όχι γιατί είναι πλειο­ψη­φι­κή (δεν είναι), αλλά γιατί «οι οπα­δοί του δί­νουν πε­ρισ­σό­τε­ρη ση­μα­σία στην ενα­ντί­ω­ση στους με­τα­νά­στες από όση δί­νουν οι αντί­πα­λοί του στην υπε­ρά­σπι­σή τους».

Τα ακρο­δε­ξιά σκυ­λιά ουρ­λιά­ζουν, το κα­ρα­βά­νι προ­χω­ρά…
Το κα­ρα­βά­νι που ξε­κί­νη­σε από την Ον­δού­ρα, δεν απο­τε­λεί εί­δη­ση λόγω του με­γέ­θους του. Με­ρι­κές χι­λιά­δες άν­θρω­ποι είναι «στα­γό­να στον ωκε­α­νό» των ΗΠΑ και ένα απει­ρο­ε­λά­χι­στο τμήμα των με­τα­να­στευ­τι­κών ρευ­μά­των στην αμε­ρι­κα­νι­κή ήπει­ρο.

Απο­τε­λεί εί­δη­ση για την πρα­κτι­κή που επέ­λε­ξε: Το συλ­λο­γι­κό τα­ξί­δι. Στη με­τα­νά­στευ­ση, «προ­στα­σία» θε­ω­ρεί­ται το να πα­ρα­μεί­νεις κρυμ­μέ­νος, να «πε­ρά­σεις κάτω από τα ρα­ντάρ», για να μπο­ρέ­σεις να φτά­σεις στον προ­ο­ρι­σμό σου. Είναι μια φυ­σιο­λο­γι­κή επι­λο­γή επι­βί­ω­σης, αλλά με «ατο­μι­κά» χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Η επι­λο­γή των αν­θρώ­πων από την Ον­δού­ρα ανα­κα­λύ­πτει μια άλλη «προ­στα­σία»: Τη δύ­να­μη της συλ­λο­γι­κό­τη­τας, ως απά­ντη­ση και στην αστυ­νο­μία και στις ακρο­δε­ξιές συμ­μο­ρί­ες. Την ορα­τό­τη­τα, την ανοι­χτή μα­ζι­κή με­τα­κί­νη­ση ως απά­ντη­ση στους δια­κι­νη­τές (τα δια­βό­η­τα «κο­γιότ» της με­ξι­κα­νι­κής ερή­μου), αλλά και ως μα­ζι­κή-πο­λι­τι­κή διεκ­δί­κη­ση του δι­καιώ­μα­τός τους στη με­τα­κί­νη­ση.

Με αυτόν τον τρόπο, περ­πα­τώ­ντας μίλια ολό­κλη­ρα, κα­τόρ­θω­σαν να πε­ρά­σουν από τη Γουα­τε­μά­λα, να μπουν στο Με­ξι­κό και να συ­νε­χί­ζουν τη μακρά πο­ρεία τους. Αυτός ο τρό­πος έχει εμπνεύ­σει και πολ­λούς άλ­λους. Νέα κα­ρα­βά­νια σχη­μα­τί­ζο­νται στην Ον­δού­ρα, αλλά και στην ίδια τη Γουα­τε­μά­λα.

Η κυ­βέρ­νη­ση του Με­ξι­κού προ­σπα­θεί να ισορ­ρο­πή­σει. Ούτε κα­τα­στέλ­λει, ούτε επι­τρέ­πει διευ­κο­λύν­σεις (ελ­πί­ζο­ντας οι κα­κου­χί­ες να κά­νουν τη δου­λειά από μόνες τους). Δεν θέλει να προ­κα­λέ­σει την οργή του Τραμπ, διευ­κο­λύ­νο­ντας το τα­ξί­δι. Αλλά λο­γο­δο­τεί στην κοινή γνώμη μιας χώρας της οποί­ας ο λαός έχει υπο­φέ­ρει από την αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή πο­λι­τι­κή των ΗΠΑ και βλέ­πει τους «λα­τί­νους αδελ­φούς», που κά­νουν το με­γά­λο τα­ξί­δι, με κα­τα­νό­η­ση και θαυ­μα­σμό.

Ο Τραμπ κι­νη­το­ποιεί το στρα­τό. Ξε­κί­νη­σε από 1.000 στρα­τιώ­τες, έπει­τα το Πε­ντά­γω­νο μί­λη­σε για 5.000 και τώρα ο Τραμπ απει­λεί να στεί­λει 15.000 στρα­τιώ­τες. Ενώ δη­λώ­νει προ­κα­τα­βο­λι­κά ότι θα είναι «νό­μι­μη άμυνα» να ανοί­ξουν πυρ, αν δε­χτούν πέ­τρες…

Θα χρεια­στεί αλ­λη­λεγ­γύη «μέσα από τα σύ­νο­ρα». Όπως γρά­φουν οι σύ­ντρο­φοι της ISO: «Η πο­λι­τι­κή μας δεν μπο­ρεί να κα­θο­ρί­ζε­ται από τις εκτι­μή­σεις των κε­ντρο­α­ρι­στε­ρών θινκ-τανκ [σ.σ.: για την «αντι­δη­μο­φι­λία» μιας πο­λι­τι­κής ανοι­χτών συ­νό­ρων], αλλά από τις απο­φά­σεις που παίρ­νουν κα­θη­με­ρι­νά οι γο­νείς στο Σαν Πέδρο Σούλα για το αν θα στεί­λουν τα παι­διά τους στο σχο­λείο, γνω­ρί­ζο­ντας ότι κάθε δύο τά­ξεις ένα παιδί δο­λο­φο­νεί­ται πριν κλεί­σει τα 25 του… Δεν είναι απλά ότι πρέ­πει να κά­νου­με το σωστό, αλλά και ότι η ξε­νο­φο­βία είναι κε­ντρι­κή στην άνοδο της ακρο­δε­ξιάς που μας απει­λεί όλους… Πρέ­πει να ορ­γα­νώ­σου­με συ­γκε­ντρώ­σεις, συ­να­ντή­σεις και υλική υπο­στή­ρι­ξη για το κα­ρα­βά­νι… να χτί­σου­με δε­σμούς με ορ­γα­νώ­σεις που υπο­στη­ρί­ζουν τους με­τα­νά­στες στην Κε­ντρι­κή Αμε­ρι­κή και το Με­ξι­κό… Πρέ­πει να χτί­σου­με μια σο­σια­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά, που κα­τα­νο­εί ότι πραγ­μα­τι­κή ελευ­θε­ρία ση­μαί­νει ένας κό­σμος χωρίς σύ­νο­ρα».

rproject.gr