Με τι ταχύτητα τρέχει το φως των εορτών προς την εσωτερική του καθενός όραση; Πρώτα: Διαθέτει ο καθείς εσωτερικά μάτια; Είναι πιθανό να συναντηθεί η ταχύτητα του φωτός [των εορτών] με τα αισθητήρια όργανα και να προκληθούν εκρήξεις συγκίνησης; Και τέλος πάντων πώς μετριέται αυτή η ταχύτητα; Εχει σχέση αυτό το φως με την πολιτική ζωή της χώρας; -Αλλά δεν συμβαίνουν θαύματα σήμερα.
Γιώργος Σταματόπουλος
Λίγα είναι όσα είναι φωτισμένα μέσα στον καθένα κι αυτά με πολλή δυσκολία, με πολλή συγκατάνευση και επιείκεια και προ πάντων με πολλούς νόμους, που προσπαθούν να διαλύσουν τα σκοτάδια -αλλά τα σκοτάδια δεν διαλύονται διότι εκείνοι που φτιάχνουν τους νόμους τούς κόβουν και τους ράβουν στα μέτρα τους, έτσι που να εξυπηρετούν την κυρίαρχη κάθε φορά τάξη (η οποία με τη σειρά της στηρίζει τις εκάστοτε εξουσίες [οι εξουσίες είναι πάντα ίδιες, απαράλλαχτες· τι διάβολε, ωχ, συμβαίνει στα δώματά της;]).
Να εξεταστεί εάν όσοι εξουσιάζουν έχουν την ικανότητα να νιώσουν το ρίγος των εορτών, εάν αντιλαμβάνονται την εκεχειρία της εγκληματικότητας με την πραγματικότητα [τουλάχιστον στη θεωρία]. Μετά την εξέταση ίσως να κατανοούσαμε κι εμείς ότι, ναι, έχουμε πράγματι να κάνουμε με ομοειδή όντα. Τα όντα πρέπει να πειστούμε ότι οι διπλανοί μας δεν είναι πίθηκοι λ.χ., ότι, ναι, μπορούν και συναισθάνονται τον πόνο και την αγωνία του πάσχοντος διπλανού· παραδιπλανού και λοιπά.
Θέλω να πω να βλέπαμε το ανθρώπινο πρόσωπό τους τούτες τις ημέρες της «συμμέθεξης» [ο θεός να την κάνει αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να το πιστέψουμε, διότι, διαφορετικά, τι νόημα θα είχαν οι εορταστικές μέρες;]. Να αγγίξουμε την ανάσα του άλλου, να ζεσταθούμε από το δέρμα της [της ανάσας], να ψαύσουμε το φιλί της επαφής και της αναγνώρισης [εγώ είναι εσύ], να μη μας ενδιαφέρουν, εννοείται, υποκείμενα, ρήματα, αντωνυμίες [εν το παν].
Αυτά δεν γίνονται με ευκολίες [δεν γίνονται καν].
Απαιτείται μια απομάκρυνση από τη θλίψη της πραγματικότητας, που δημιουργούν οι εξουσιάζοντες, μία παραίτηση από τα περιττά [και είναι πολλά πανάθεμά τα] καθώς και μία επαναστοχαστική στάση απέναντι σε όποιον εαυτό [προσωπικότητα] έχει ο καθείς «καταφέρει» να πλάσει. [Να πλάσει!]. Να υποσταλεί το «εγώ» κομμάτι δύσκολο, έτσι που συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε οι πολύξεροι και οι ξεχωριστοί. Και τι να πεις για κείνους που κατέχουν και την πιο μικρή εξουσία;
Είναι οι μεγαλύτεροι εγωιστές [μπορεί αυτό να ελεγχθεί ανά πάσα στιγμή και στις πιο μικρές παρέες και στα πιο μικρά γραφεία εργασίας], αλλά αυτό είναι το λιγότερο -το χειρότερο είναι ότι αυτός ο εγωισμός εμφανίζεται με ολοκληρωτικής νοοτροπίας έκφραση, κάτι που δεν προοιωνίζεται καλά για τις παρέες και την εργασία.
Να φωτιστούμε, ναι, από το φως των εορτών [αλλά πρέπει να το δούμε πρώτα ή να προετοιμάσουμε εαυτούς έτσι ώστε αυτό να μας βρει].
