Περιφερόταν στην Ολυμπία, στους αγώνες, ο Σιμωνίδης ο Κείος και κόμπαζε ότι ο χρόνος είναι το πιο σοφό πράγμα, αφού μέσα σ’ αυτόν συντελούνται η μάθηση και η ανάμνηση. Δεν άντεξε ο Πυθαγόρειος Πάρων, που τον άκουγε, και έτσι γλυκά τού μίλησε: «Καλέ μου Σιμωνίδη, δεν είναι αλήθεια ότι μέσα στον χρόνο λησμονούμε;». Την άποψη του Πυθαγόρειου υποστήριξε αργότερα ο πολύς Αριστοτέλης: «Αλλοι έλεγαν ότι ο χρόνος είναι το πιο σοφό πράγμα, ενώ ο Πυθαγόρειος φιλόσοφος Πάρων έλεγε ότι είναι το πιο ανόητο, γιατί μέσα σ’ αυτόν λησμονούμε -και πολύ σωστά έλεγε».
Γιώργος Σταματόπουλος
«Μητέρες» του χρόνου μαζί η Μνημοσύνη και η Λησμοσύνη, συνιστούν την ηρακλείτεια εναντιοτροπία, που είναι η αρμονία όλων -μόνο έτσι τα καταφέρνουμε: να θυμόμαστε και να ξεχνάμε ταυτόχρονα, διότι, διαφορετικά, θα γίνονταν πολλές εκρήξεις στο μυαλουδάκι. Αμα δεν μάθεις να ξεχνάς [ή να θυμάσαι], δεν κάνεις προκοπή. «Οταν δεν με ρωτάνε τι είναι ο χρόνος, ξέρω πολύ καλά τι είναι -έλεγε [να και κάτι καλό] ο Αυγουστίνος- όταν όμως με ρωτάνε, νιώθω σκράπας, μπουμπούνας, κουμπούρας», κάπως έτσι.
Μπορεί η λησμονιά να συνδέεται με μια δυσλειτουργία του νου [από το ρήμα λανθάνω], γίνεται εντούτοις ευεργετική όταν απωθεί [άπωσον, άπωσον] δυσάρεστες και ασφυκτικές εικόνες του παρελθόντος. Η μνήμη μπαίνει σε κάτι κύτταρα, δεν χρειάζεται ο νους να κουράζεται. Και κάπως έτσι μαθαίνουμε να ζούμε μηχανικά· το σώμα θυμάται.
Καλά κάνουμε και λέμε «Καλή χρονιά» και ας μην έχει αντίκτυπο σε πολλούς αυτή η ευχή. Εχει σημασία ότι το εννοούμε, ίσως και να το πιστεύουμε. Εχουμε πάντα υπόψη [έχουμε;] ότι ο χρόνος είναι το παιδί που παίζει ζάρια, η βασιλεία του, όποια ερμηνεία κι αν δώσουμε στον αιώνα του Ηράκλειτου. Καλή χρονιά λέγοντες, εννοούμε: Παύση της φορομπηχτικής λαίλαπας, άνοιγμα στις αγορές με χαμηλά επιτόκια, εξορία της νοοτροπίας της φτώχειας [κομμάτι δύσκολο να εξοριστεί η ίδια η φτώχεια], ρευστότητα [αλλά πού να βρεθεί με τέτοια φοροκαταιγίδα;], ψιλοανάπτυξη, μείωση της φορολόγησης κτλ.
Να επανακάμψει, έστω διστακτικά, το χαμόγελο στα πάσχοντα κοινωνικά στρώματα, λίγη ευθυμία, διάβολε.
Ζοφερές φαίνονται οι επόμενες δεκαετίες [υψηλά πλεονάσματα ώς το 2060 (!) -και αυτό έχει υπογραφεί από αριστερή -τρομάρα μας- κυβέρνηση]. Η μνήμη εντούτοις [είπαμε] είναι κοντή, επιλεκτική· ό,τι δεν ανέχεται, το απωθεί. Τα στομάχια, όμως, δεν φαίνεται να ξεχνούν -τα χρέη κ.ά.
Τέλος πάντων, γιορτές είναι ακόμη και οι γιορτές είναι ιερές, ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα η λέξη ιερό. Χρειάζεται άρα κάποια αυτοσυγκράτηση, κάποια επιείκεια -και ναι-, μια ευρυχωρία όταν συναγελάζεται κανείς με φανατικούς «αριστερούς». [Ποιος του είπε αυτού του κανένα να συναγελάζεται με τέτοιους ανθρώπους;]. Διαφορετικά δεν βρίσκει άκρη -ο κανείς. Κινδυνεύει επίσης να χάσει την εορταστική ατμόσφαιρα. Αμα δεν μπορεί ο νέος χρόνος να είναι καλύτερος, μπορούμε εμείς. Γίνεται αυτό; Ελα, ντε.
efsyn.gr
