Το μακεδονικό και η φιλοπόλεμη στρατηγική του ελλαδικού αστισμού

Η πρόσφατη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στη «νέα» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –και ό,τι απέμεινε από τους ΑΝΕΛ μαζί με τους ενσωματωμένους πρόθυμους– και οι συνεδριάσεις για τη «συμφωνία» των Πρεσπών που διεξάγονται αυτές τις μέρες, αποκάλυψαν ξανά τον ολισθηρό και επικίνδυνο δρόμο που ακολουθεί το σύνολο του ελλαδικού αστισμού με αφορμή το μακεδονικό.

Γιάννης Νικολόπουλος

Το ίδιο το ζή­τη­μα απο­τε­λεί ιδα­νι­κή αφε­τη­ρία επα­να­προσ­διο­ρι­σμού των μνη­μο­νια­κών, πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων στη χώρα σε έναν κά­θε­το άξονα όπου, χον­δρι­κά, από τη μια πλευ­ρά στοι­χί­ζε­ται η ευ­ρύ­τε­ρη Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά, με επι­κε­φα­λής πια τον πρω­θυ­πουρ­γό Αλέξη Τσί­πρα και την κα­μα­ρί­λα του, και από την άλλη πλευ­ρά στρα­τω­νί­ζε­ται η ευ­ρύ­τε­ρη (Κε­ντρο) Δεξιά που διο­λι­σθαί­νει ρα­γδαία στην άκρα Δεξιά. Από τη μία όχθη στέ­κο­νται οι «μα­κε­δο­νο­ρε­α­λι­στές (ή «μα­κε­δο­νο­μειο­δό­τες») και από την άλλη όχθη οι «μα­κε­δο­νό­φρο­νες». Από τη στιγ­μή που όλοι τους είναι μνη­μο­νια­κοί, με άλλα λόγια ψυχή τε και σώ­μα­τι ταγ­μέ­νοι στον εφαρ­μο­σμέ­νο πο­λε­μι­κό κα­πι­τα­λι­σμό, χρειά­ζε­ται μια τε­χνη­τή, εθνι­κή «δια­φο­ρο­ποί­η­ση»  προ­κει­μέ­νου να αλιεύ­σουν ψή­φους εν όψει και των εκλο­γών.

Φαι­νο­με­νι­κά, μια αγε­φύ­ρω­τη άβυσ­σος χω­ρί­ζει τα δυο στρα­τό­πε­δα, αν επι­κε­ντρω­θεί κα­νείς στο επι­μέ­ρους θέμα της «ονο­μα­σί­ας» και συ­να­κό­λου­θα της γλώσ­σας και της εθνι­κό­τη­τας. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, απο­τε­λούν και εδώ τις δύο όψεις του ίδιου νο­μί­σμα­τος –της ηγε­μο­νι­κής θέσης που θέλει να ενι­σχύ­σει με κάθε τρόπο η «μικρά και έντι­μος» Ελ­λά­δα στα Βαλ­κά­νια και τη Νο­τια­να­το­λι­κή Με­σό­γειο, με τις πλά­τες των Βρυ­ξελ­λών (κοι­νής έδρας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ) και της Ουά­σιγ­κτον.

Η… μικρά και έντι­μος έδρα­σε στο Μα­κε­δο­νι­κό σαν τον ανε­ξέ­λεγ­κτο νταή της σχο­λι­κής αυλής, που έχει κερ­δί­σει την εκτί­μη­ση και την υπο­στή­ρι­ξη του παι­δο­νό­μου σχο­λάρ­χη, ο οποί­ος εν­θαρ­ρύ­νει την προ­κλη­τι­κή και επι­θε­τι­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά του χαϊ­δε­μέ­νου του μα­θη­τή ενα­ντί­ον όλων ή σχε­δόν όλων των υπο­λοί­πων συμ­μα­θη­τών και γει­τό­νων του. Κακά τα ψέ­μα­τα και παρά τα φλη­να­φή­μα­τα πα­τριω­τι­σμού και νε­ο­ε­θνι­κο­φρο­σύ­νης, η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ με τον Νίκο Κο­τζιά στο υπουρ­γείο Εξω­τε­ρι­κών κα­τή­γα­γε συ­ντρι­πτι­κή, δι­πλω­μα­τι­κή και πο­λι­τι­κή νίκη απέ­να­ντι στην πε­λι­δνή κυ­βέρ­νη­ση Ζάεφ, η οποία ήθελε «όσο-όσο» και δια­κα­ώς την έντα­ξη της αστι­κής της τάξης στους πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κούς σχη­μα­τι­σμούς που κα­τα­δυ­να­στεύ­ουν τις ερ­γα­τι­κές τά­ξεις της Ευ­ρώ­πης, εξα­πο­λύ­ο­ντας πο­λέ­μους, φτώ­χεια και δυ­στυ­χία στα μήκη και τα πλάτη της υπό­λοι­πης οι­κου­μέ­νης. Και ο ίδιος ο Κο­τζιάς δεν δί­στα­σε ξανά και από το βήμα της Βου­λής να επα­να­λά­βει και να επι­ση­μά­νει πως η «συμ­φω­νία» των Πρε­σπών δεν παύει να εκ­πλη­ρώ­νει όλες (μα όλες) τις βα­σι­κές επι­διώ­ξεις του ελ­λα­δι­κού αστι­σμού ένα­ντι της γεί­το­νος «σε πε­ρί­ο­δο ει­ρή­νης».

Σε πε­ρί­ο­δο ει­ρή­νης… Τη φράση αυτή δεν παύ­ουν να επα­να­λαμ­βά­νουν και άλλα στε­λέ­χη και υπο­στη­ρι­κτές της κυ­βέρ­νη­σης. Το υπο­νο­ού­με­νο είναι ανα­τρι­χια­στι­κό. Αν η «συμ­φω­νία» των Πρε­σπών απο­τε­λεί το plan A του ελ­λα­δι­κού αστι­σμού και οι εθνι­κο­πα­τριω­τι­κές κο­ρώ­νες και λε­κτι­κές ρου­κέ­τες της ΝΔ και της υπό­λοι­πης «μα­κε­δο­νό­φρο­νης» αντι­πο­λί­τευ­σης περί πε­ρισ­σό­τε­ρων υπο­χω­ρή­σε­ων, που όφει­λε να κάνει, και τα­πει­νώ­σε­ων, που έπρε­πε να υπο­στεί, η κυ­βέρ­νη­ση των Σκο­πί­ων προ­κει­μέ­νου να δει ευ­ρω­να­τοϊ­κού «θεού πρό­σω­πο», απο­τε­λούν το εν δυ­νά­μει plan B της Αθή­νας, τότε υπάρ­χει και ένα plan C το οποίο μόνο η να­ζι­στι­κή Χρυσή Αυγή και διά­φο­ροι κύ­κλοι, πο­λι­τι­κοί, στρα­τιω­τι­κοί και πα­ρα­κρα­τι­κοί, της άκρας δε­ξιάς μέχρι στιγ­μής, δεν δι­στά­ζουν να δια­τυ­πώ­σουν ξε­διά­ντρο­πα και δη­μό­σια –πό­λε­μος και στρα­τιω­τι­κή επέμ­βα­ση στη Δη­μο­κρα­τία της (Βό­ρειας) Μα­κε­δο­νί­ας!

Το ανέ­φε­ρε και ο Ηλίας Κα­σι­διά­ρης από το βήμα της Βου­λής. Και το ζή­τη­μα δεν είναι το τι είπε ο Κα­σι­διά­ρης –αλλά οι χλια­ρές, οι αναι­μι­κές αντι­δρά­σεις από το υπό­λοι­πο σώμα των βου­λευ­τών και το προ­ε­δρείο! Λες και το μι­σαλ­λό­δο­ξο και αν­θρω­πο­φα­γι­κό κά­λε­σμα ενός να­ζι­στή για έναν πό­λε­μο είναι μια ακόμη συ­νη­θι­σμέ­νη πα­ρό­λα της ημέ­ρας και όχι ό,τι πιο επι­κίν­δυ­νο, απε­χθές και απευ­κταίο υπάρ­χει για όλους τους λαούς της Βαλ­κα­νι­κής, έπει­τα και από τη φο­βε­ρή αν­θρω­πο­σφα­γή της Γιου­γκο­σλα­βί­ας.

Όμως και ολο­φά­νε­ρα, η φι­λο­πό­λε­μη ρη­το­ρι­κή και στρα­τη­γι­κή για την… επί­λυ­ση των δια­φο­ρών στα Βαλ­κά­νια και κυ­ρί­ως στο Αι­γαίο και τη Με­σό­γειο δεν είναι ένας ακόμη εξ­τρε­μι­σμός της άκρας δε­ξιάς, αλλά κε­ντρι­κή, πο­λι­τι­κή επι­λο­γή του ελ­λα­δι­κού αστι­σμού και της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης. Αυτό, με­τα­ξύ άλλων, απέ­δει­ξε και η υπουρ­γο­ποί­η­ση του αρ­χη­γού ΓΕΕΘΑ, ναύ­αρ­χου Απο­στο­λά­κη. Σε άλλες επο­χές, πιο «ομα­λές» και ει­ρη­νι­κές, όταν αρ­χη­γός ΓΕΕΘΑ θα απει­λού­σε με… ισο­πε­δώ­σεις βρα­χο­νη­σί­δων σε μια με­τα­ξύ άλλων εντε­λώς πα­ρά­λο­γη και για το φρε­νο­κο­μείο τα­κτι­κή ότι την πι­θα­νή, ενο­χλη­τι­κή «μύγα», την εξο­ντώ­νεις με «βαρύ πυ­ρο­βο­λι­κό», και θα πο­λι­τι­κο­λο­γού­σε φι­λο­πο­λε­μι­κά, δεν θα ανα­βαθ­μι­ζό­ταν υπουρ­γός –θα του ξή­λω­ναν τα γα­λό­νια και θα υπο­βι­βα­ζό­ταν. Ναύ­της, άντε ση­μαιο­φό­ρος, να ξε­να­γεί τους «εθνι­κώς σκε­πτό­με­νους» επι­σκέ­πτες στο πλωτό μου­σείο του «Αβέ­ρωφ».

Σή­με­ρα είναι επι­βρα­βευ­μέ­νος για τα πο­λε­μι­κά του κη­ρύγ­μα­τα υπουρ­γός και μά­λι­στα και ου­σια­στι­κά, και παρά τις περί του αντι­θέ­του κο­ρώ­νες, με τη συ­ναί­νε­ση(!) των κομ­μά­των της αντι­πο­λί­τευ­σης. Γιατί, όπως έσπευ­σαν να το­νί­σουν στις ομι­λί­ες τους στη Βουλή, Μη­τσο­τά­κης και Γεν­νη­μα­τά δεν είχαν να κα­τα­μαρ­τυ­ρή­σουν κάτι στον «αξιο­σέ­βα­στο αξιω­μα­τι­κό» και το φρό­νη­μα των ενό­πλων δυ­νά­με­ων. Το θε­μα­τά­κι τους ήταν και σε πρώτη ανά­γνω­ση ορθά ότι για πρώτη φορά μετά τον… επι­βρα­βευ­μέ­νο, για τη με­τα­πή­δη­σή του στη «μικρή χού­ντα» των συ­νταγ­μα­ταρ­χών, ιθύ­νο­ντα νου της «με­γά­λης χού­ντας» των βα­σι­λι­κών στρα­τη­γών, Σπα­ντι­δά­κη, που πήρε το χαρ­το­φυ­λά­κιο της Εθνι­κής Άμυ­νας στην πρώτη, χου­ντι­κή κυ­βέρ­νη­ση Κόλ­λια, στις 21 Απρι­λί­ου 1967, βρέ­θη­κε ως αρ­χη­γός ΓΕΕΘΑ να είναι ταυ­τό­χρο­να και υπουρ­γός. Αλλά για την ουσία των φι­λο­πό­λε­μων και μι­λι­τα­ρι­στι­κών δη­λώ­σε­ων του υπουρ­γού δεν είχαν να πουν κάτι –τις εν­στερ­νί­ζο­νται και τις συμ­με­ρί­ζο­νται!

Το τό­νι­σε και ο Τσί­πρας στη σχε­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­σή του με τον Μη­τσο­τά­κη –ο Απο­στο­λά­κης έγινε υπουρ­γός για να στα­λεί «ισχυ­ρό μή­νυ­μα» στην Άγκυ­ρα ότι «η Ελ­λά­δα απα­ντά στις απει­λές». Άλλο ένα βο­λι­κό πα­ρα­μύ­θι της τε­λευ­ταί­ας πε­ριό­δου –ότι η… μικρά και έντι­μος βρί­σκε­ται, για να πα­ρα­φρά­σου­με τον Λένιν, σε φάση «ενερ­γεια­κού αμυ­ντι­σμού» απέ­να­ντι στην Τουρ­κία και με έπα­θλο στον φρε­νή­ρη αντα­γω­νι­σμό την ΑΟΖ και τα κοι­τά­σμα­τα πε­τρε­λαί­ου και φυ­σι­κού αε­ρί­ου της Νο­τια­να­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου, έπα­θλο που, με τις ση­με­ρι­νές εν­δεί­ξεις και τα μαύρα σύν­νε­φα στον πο­λι­τι­κό ορί­ζο­ντα, θα κρι­θεί κατά τη φράση του Κλα­ού­ζε­βιτς, έπει­τα από πό­λε­μο «και δι­με­ρείς ή πο­λυ­με­ρείς σχέ­σεις ρυθ­μι­σμέ­νες με το αίμα».

Η… μικρά και έντι­μος, που δρα μι­κρο­με­γα­λί­στι­κα, αν­θυ­ποϊ­μπε­ρια­λι­στι­κά και φι­λο­πό­λε­μα, έχει σφυ­ρη­λα­τή­σει τον πο­λυ­με­ρή πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κό συ­να­σπι­σμό της ντρο­πής με την Κύπρο, το Ισ­ρα­ήλ και την Αί­γυ­πτο σε μια κα­κέ­κτυ­πη αντι­γρα­φή της συ­γκυ­ρια­κής βαλ­κα­νι­κής συμ­μα­χί­ας του 1912-1913, όταν η εξόρ­μη­ση της Ελ­λά­δας, της Σερ­βί­ας, της Βουλ­γα­ρί­ας και του Μαυ­ρο­βου­νί­ου αφο­ρού­σε τα ενα­πο­μεί­να­ντα ευ­ρω­παϊ­κά εδάφη της Οθω­μα­νι­κής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας. Τώρα η «τε­τρα­με­ρής» της Νο­τια­να­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου αφορά τα υπο­θα­λάσ­σια και δια­φι­λο­νι­κού­με­να κατά θά­λασ­σαν «εδάφη», τα πε­τρέ­λαια και το φυ­σι­κό αέριο (και) των με­γά­λων αφε­ντι­κών της Τοτάλ και της Έξον Μό­μπιλ.

Και αν ορι­σμέ­νοι απο­ρούν, επει­δή αυτό το άρθρο ξε­κί­νη­σε από το μα­κε­δο­νι­κό και κα­τέ­λη­ξε στην ΑΟΖ, ας επα­να­λά­βου­με την εκτί­μη­ση πως ό,τι δια­δρα­μα­τί­ζε­ται με αφορ­μή τη «συμ­φω­νία» των Πρε­σπών λει­τουρ­γεί προ­δρο­μι­κά για τη σφυ­ρη­λά­τη­ση μιας νέας, πο­λε­μο­χα­ρούς και επι­κίν­δυ­νης, εθνι­κο­φρο­σύ­νης που θα δρά­σει κα­τα­σταλ­τι­κά στο εσω­τε­ρι­κό της Ελ­λά­δας, στην οποία θα βα­θαί­νει η οι­κο­νο­μι­κή κρίση και το τα­ξι­κό ρήγμα και επι­θε­τι­κά στο εξω­τε­ρι­κό, προ­κει­μέ­νου να δια­σω­θεί –αν δια­σω­θεί– ο ελ­λα­δι­κός αστι­σμός από τις ίδιες τις κα­τα­στρο­φι­κές επι­λο­γές του.

/rproject.gr