Να εξαρθεί, εκθύμως, η άμεση και έγκαιρη αντίδραση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της αξιωματικής αντιπολίτευσης Νίκου Δένδια στην ένσταση αντισυνταγματικότητας που κατέθεσε η Χρυσή Αυγή για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Καθαρά και ξάστερα δήλωσε ότι αρνείται να τοποθετηθεί επί ενστάσεως κόμματος που φέρει τον αγκυλωτό σταυρό, τονίζοντας ότι αυτό το κόμμα αντιποιείται εθνικό σύμβολο όταν χρησιμοποιεί την ελληνική σημαία.
Γιώργος Σταματόπουλος
Ταυτίστηκε απολύτως με τη θέση του κ. Δένδια ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, Σταύρος Κοντονής, ομοίως και ο Αντρέας Λοβέρδος. Σπάνια στιγμή για την ελληνική Βουλή, αρκετή όμως να μηνύσει σε πολλούς ότι είναι απαραίτητη η συναίνεση μεταξύ πολιτικών αντιπάλων όταν βάλλεται ή κινδυνεύει ή απαξιώνεται το κοινοβουλευτικό πολίτευμα από εχθρούς της δημοκρατίας [δεν κρίνεται η ποιότητα αυτού του πολιτεύματος].
Συναίνεση όφειλαν να επιδείξουν προτού ακόμη αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στη συμφωνία· αυτό, όμως, είναι άλλο θέμα, ξύνει πληγές [μικροκομματισμούς, τακτικισμούς και άλλα, προσφιλή στους σύγχρονους πολιτικούς]. Είπαμε, η διχόνοια μόνο κακό φέρνει σε μια πολιτεία. Να επικαλείται το σύνταγμα η Χρυσή Αυγή καταντά αστείο τουλάχιστον, αν και είναι τραγικό, διότι αυτό καταφέραμε: να τους ψηφίσουμε και να τους βάλουμε στη Βουλή και να λουζόμαστε τώρα τις χυδαιολογίες τους και να υφιστάμεθα τον πρωτογονισμό τους. Βέβαια, ας προσέχαμε… είναι αργά να λέμε τώρα (Κοντονής) ότι «η παρουσία της Χρυσής Αυγής είναι μαύρη σελίδα στην ιστορία του κοινοβουλευτισμού».
Είχε δίκιο ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Ξυδάκης να αποδώσει εύσημα στον κ. Δένδια για τη σθεναρή στάση του και τη δημοκρατική του ευαισθησία. Δεν ξέρω αν «σώθηκε η τιμή του Κοινοβουλίου», ήταν όμως μια όμορφη στιγμή και μακάρι να είναι και άλλοι με τέτοιο φρόνημα – και ήθος. Δεν συμπεραίνεται κοινοβουλευτικό ήθος μόνο από μία στιγμή, ούτε τεκμαίρεται ήθος και ποιότητα, αναλογίζεται όμως κανείς πόσο διαφορετική θα ήταν η ελληνική Βουλή εάν τα αντίπαλα κόμματα όριζαν ως πολιτική, μόνο, την αντιπαλότητα και όχι σαν πεδίο πολέμου, με ύβρεις και χυδαιότητες, εάν έπαυαν να επιδεικνύουν τέτοιον ασύστολο λαϊκισμό.
Ο κ. Ξυδάκης αντέδρασε –δικαίως– και στην έκκληση του Μιχαλολιάκου προς τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ να παραιτηθούν ομαδικά ώστε να μην έχει η Βουλή τους απαραίτητους βουλευτές και άρα να μην μπορεί να λειτουργεί. «Να καταγραφεί –ζήτησε– ότι ο κ. Μιχαλολιάκος καλεί νομίμως εκλεγμένους βουλευτές σε ομαδικό σαμποτάζ κατά του Κοινοβουλίου». Τέτοιους λόγους χρειάζεται η Βουλή και όχι μόνο στην περίπτωση κατά των χρυσαυγιτών αλλά στις περισσότερες από τις διενέξεις των πολιτικών κομμάτων: να υπερασπίζεται καθείς τη γνώμη του με σύνεση, ψυχραιμία, νηφαλιότητα, όσο σφοδρή κι αν είναι αυτή η γνώμη.
Αφού γενικά το πολιτικό ήθος είναι χαμηλό, καλό είναι όσοι φρονούν δημοκρατικά να συμπαρασύρουν με τον λόγο τους και τους υπόλοιπους, ώστε να σταματήσει ο ευτελισμός της κοινοβουλευτικής συζήτησης και κατά συνέπεια ο διασυρμός των δημοκρατικών θεσμών. Εκάς, Πολάκηδες, Γεωργιάδηδες και λοιποί κοινοβουλευτικοί «αστέρες» [είναι και αρκετοί…].
efsyn.gr
