Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι τράπεζες και το άρθρο 32 στη συνταγματική αναθεώρηση

Επειδή το πολυ-εκλογικό 2019 θα έχει ελάχιστο άρτο και πολλά θεάματα, άρχισε και το άθλιο τσίρκο για το Σύνταγμα και τις τράπεζες.

Γιάννης Νικολόπουλος

Ένα φά­ντα­σμα πλα­νιέ­ται πάνω από την Ελ­λά­δα-δυ­στυ­χώς όχι εκεί­νο του κομ­μου­νι­σμού, αλλά εκεί­νο του κου­ρέ­μα­τος των κα­τα­θέ­σε­ων, προ­κει­μέ­νου οι τρά­πε­ζες-ζό­μπι των τριών ανα­κε­φα­λαιο­ποι­ή­σε­ων,των τριών μνη­μο­νί­ων, της εξα­φά­νι­σης του 25% του ΑΕΠ, της ερ­γα­τι­κής αν­θρω­πο­θυ­σί­ας των εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανέρ­γων και του οστρα­κι­σμού μισού εκα­τομ­μυ­ρί­ου επι­στη­μό­νων και ερ­γα­τών στο εξω­τε­ρι­κό, αυτές οι τρά­πε­ζες, λοι­πόν, να… δια­σω­θούν εις βάρος πια των πε­λα­τών και κα­τα­θε­τών τους. Όχι ότι στις προη­γού­με­νες ανα­κε­φα­λαιο­ποι­ή­σεις είχαν πλη­ρώ­σει άλλοι το μάρ­μα­ρο, πάλι οι ίδιοι ήταν, αλλά δεν είχε φανεί το κακό διά γυ­μνού οφθαλ­μού-ερ­χό­ταν με τα εκ­κα­θα­ρι­στι­κά της εφο­ρί­ας και την ερ­γα­σια­κή, άμι­σθη σκλα­βιά.

 

Τι είναι η λη­στεία μίας τρά­πε­ζας, μπρο­στά στην ίδρυ­σή της και κυ­ρί­ως μπρο­στά στη διά­σω­ση των με­τό­χων, των μά­να­τζερ, των ιδιο­κτη­τών και των διοι­κη­τι­κών στε­λε­χών τους με τα λεφτά των άλλων; Ένα τί­πο­τα, μια στα­γό­να στον ωκε­α­νό όπως θα έγρα­φε εν­δε­χο­μέ­νως επι­και­ρο­ποι­η­μέ­να ο Μπρε­χτ.

 

Το θέμα επο­μέ­νως είναι ποιά κυ­βέρ­νη­ση θα χρε­ω­θεί το κού­ρε­μα των κα­τα­θέ­σε­ων. Και ενό­ψει των δια­δο­χι­κών και αλ­λη­λο­ε­πι­κα­λυ­πτό­με­νων εκλο­γι­κών ανα­με­τρή­σε­ων του πο­λυ-εκλο­γι­κού 2019 το ζή­τη­μα είναι συ­να­κό­λου­θα όχι το αν θα γίνει κού­ρε­μα αλλά το πότε. Πριν ή μετά τις εθνι­κές εκλο­γές;

 

Γιατί ολο­φά­νε­ρα, όσοι πλει­στη­ρια­σμοί και αν γί­νουν, το θέμα δεν θα κλεί­σει. Όχι μόνο επει­δή δεν είναι «επαρ­κής» ο αριθ­μός των πλει­στη­ρια­σμών, αλλά και επει­δή τα απο­τε­λέ­σμα­τά τους, είναι πε­νι­χρά και αναι­μι­κά-γι’ αυτό και σε πλεί­στες όσες πε­ρι­πτώ­σεις πλειο­δο­τούν… μειο­δο­τώ­ντας οι ίδιες οι τρά­πε­ζες.

 

Με άλλα λόγια και γε­νι­κό ξε­πού­λη­μα κόκ­κι­νων δα­νεί­ων και των κυ­ρί­ως ακί­νη­των αξιών που έχουν συν­δε­θεί με αυτά να γίνει, με συ­νε­δριά­σεις δι­κα­στη­ρί­ων στην πλα­τεία Συ­ντάγ­μα­τος ή έξω από το χρη­μα­τι­στή­ριο, το κού­ρε­μα είναι προ των πυλών. Και πλει­στη­ρια­σμοί, όπως-όπως και όσο-όσο, και κού­ρε­μα στις κα­τα­θέ­σεις.

 

Το θέμα, επο­μέ­νως, και ας μας συγ­χω­ρε­θεί η επα­νά­λη­ψη προς εμπέ­δω­ση, είναι ποια κυ­βέρ­νη­ση θα χρε­ω­θεί το κού­ρε­μα-αυ­τή που φεύ­γει ή αυτή που έρ­χε­ται.

 

Στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ φο­βού­νται και τρέ­μουν ένα κού­ρε­μα πριν από τις εκλο­γές. Γιατί και πολύ απλά αυτό θα είναι το τε­λευ­ταίο καρφί στο φέ­ρε­τρο της εκλο­γι­κής ήττας που θα εξε­λι­χθεί σε αυτήν την πε­ρί­πτω­ση σε κα­νο­νι­κή νίλα του Τσί­πρα,της κα­μα­ρί­λας του και της κυ­βέρ­νη­σής του. Ούτε την ψήφο του μι­κρού Αλέξη,που έμαθε να γρά­φει με το δεξί, δεν θα βρί­σκουν στην κάλπη.

 

Στη ΝΔ αντί­στοι­χα, φο­βού­νται και τρέ­μουν ένα κού­ρε­μα μετά την εκλο­γι­κή τους νίκη, όποτε και αν στη­θούν εθνι­κές κάλ­πες. Μάιο, Οκτώ­βριο, Αύ­γου­στο, με τα μπά­νια του λαού.

 

Γιατί υπάρ­χει στην τε­λι­κή στρο­φή του έτους ή στην αυγή του επό­με­νου, η εκλο­γή προ­έ­δρου της δη­μο­κρα­τί­ας. Και με τα ση­με­ρι­νά συ­νταγ­μα­τι­κώς ισχύ­ο­ντα, η άγονη δια­δι­κα­σία εκλο­γής οδη­γεί σε νέες εθνι­κές κάλ­πες. Με άλλα λόγια, και με το πολύ πι­θα­νό, κυ­λώ­νειο άγος του κου­ρέ­μα­τος των κα­τα­θέ­σε­ων να βα­ραί­νει τις πλά­τες πια του Μη­τσο­τά­κη, σε νέες κάλ­πες και πι­θα­νή απώ­λεια της πρό­σκαι­ρης κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας. Σαν να λέμε σε… δεξιά πα­ρέν­θε­ση.

 

Εξού και το χθε­σι­νό μπά­χα­λο στη Βουλή για την ανα­θε­ώ­ρη­ση του άρ­θρου 32. Ξαφ­νι­κά(;) και από το που­θε­νά(;) οι ίδιοι οι ΣΥ­ΡΙ­ΖΑί­οι έκα­ναν, στους δια­δρό­μους του κοι­νο­βου­λί­ου και τα δη­μο­σιο­γρα­φι­κά «πη­γα­δά­κια», φι­λο­λο­γι­κές συ­ζη­τή­σεις… υπα­να­χώ­ρη­σης(!) από τη δική τους πρό­τα­ση για απο­σύν­δε­ση της εκλο­γής του προ­έ­δρου της δη­μο­κρα­τί­ας από την πρό­ω­ρη διά­λυ­ση της Βου­λής και τη συ­να­κό­λου­θη προ­σφυ­γή σε εθνι­κές εκλο­γές. Από την πλευ­ρά της, η ΝΔ ξι­φουλ­κού­σε πως η κυ­βέρ­νη­ση οφεί­λει να επι­δεί­ξει συ­νέ­πεια, μιας και την προ­τει­νό­με­νη, νέα διά­τα­ξη ψη­φί­ζει και υπο­στη­ρί­ζει, με την προ­φα­νή πο­λι­τι­κή υστε­ρο­βου­λία, και η αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση.

 

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πα­λεύ­ει να βγει από τον θε­σμι­κό λάκκο, τον οποί­ον ο ίδιος άνοι­ξε και έπεσε μέσα, μπας και πάρει «ρε­βάνς» για την ήττα στις εθνι­κές κάλ­πες του 2019 με μια ρε­λάνς στην προ­ε­δρι­κή εκλο­γή και τις τότε εθνι­κές κάλ­πες, αν δεν πε­ρά­σει η ανα­θε­ώ­ρη­ση του άρ­θρου 32. Η ΝΔ θέλει να σπρώ­ξει βα­θύ­τε­ρα στον λάκκο τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, προ­κει­μέ­νου αφε­νός να μην έχει τον βρα­χνά μιας νέας εθνι­κής κάλ­πης το 2020 πάνω στα ερεί­πια του κου­ρέ­μα­τος των κα­τα­θέ­σε­ων και αφε­τέ­ρου, αν χρεια­στεί, να εκτο­νώ­σει την όποια κοι­νω­νι­κή έντα­ση μιας τέ­τοιας, τρα­πε­ζι­κής εξέ­λι­ξης, στην προ­ε­δρι­κή κάλπη ανά­δει­ξης του νέου προ­έ­δρου της δη­μο­κρα­τί­ας από τον λαό.

 

Το καυτό ζή­τη­μα επο­μέ­νως για τους Νε­ο­Δη­μο­κρά­τες είναι να μην υπάρ­ξει πρό­ω­ρη διά­λυ­ση της Βου­λής το 2020. Και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τούς έδωσε το κα­ταλ­λη­λό­τε­ρο πά­τη­μα, τόσο με τη σχε­τι­κή πρό­τα­ση, που ση­μειω­τέ­ον ότι προ­κα­ταρ­κτι­κά αν και όχι δε­σμευ­τι­κά έχει υπερ­ψη­φι­στεί στην επι­τρο­πή ανα­θε­ώ­ρη­σης και από τα δύο κόμ­μα­τα, όσο και με τα χθε­σι­νά αλ­λο­πρό­σαλ­λα ήξεις-αφή­ξεις μόλις συ­νει­δη­το­ποί­η­σαν προ­φα­νώς στην πρω­θυ­πουρ­γι­κή κα­μα­ρί­λα τις συ­νέ­πειες μιας τέ­τοιας συ­νταγ­μα­τι­κής πρό­βλε­ψης-η ρε­βάνς του 2020 με αφορ­μή την προ­ε­δρι­κή εκλο­γή, πάει πε­ρί­πα­το.

 

Και έτσι, μπρο­στά στα μάτια μας, εξε­λίσ­σε­ται ένα άθλιο θέαμα πο­λι­τι­κών σκο­πι­μο­τή­των και γε­λοιο­ποί­η­σης (και) της δια­δι­κα­σί­ας για τη συ­νταγ­μα­τι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση. Γιατί μπο­ρεί για πα­ρά­δειγ­μα κά­ποιοι ΣΥ­ΡΙ­ΖΑί­οι ομι­λη­τές και από το βήμα της Βου­λής, να θυ­μή­θη­καν τη θε­σμι­κή εκτρο­πή με την ανά­δει­ξη του Λουκά Πα­πα­δή­μου στην πρω­θυ­πουρ­γία το 2011, αλλά για την τα­μπα­κέ­ρα του κου­ρέ­μα­τος των κα­τα­θέ­σε­ων και των συ­νε­πειών του, στην κοι­νω­νία και την πο­λι­τι­κή σκηνή, δεν είχαν να πουν κά­τι-και πώς να τολ­μή­σουν να πουν…

 

Το πο­λυ-εκλο­γι­κό 2019 δεν έχει να προ­σφέ­ρει άρτο, ακόμη και μετά τη στα χαρ­τιά και με προ­φα­νή ψη­φο­θη­ρι­κή στό­χευ­ση αύ­ξη­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού. Προ­σφέ­ρει, δυ­στυ­χώς, άφθο­νο θέ­α­μα-από το μα­κε­δο­νι­κό έως το βρυ­κο­λά­κια­σμα των τρα­πε­ζών και τη διά της τε­θλα­σμέ­νης πα­ρω­δία στην έναρ­ξη της συ­ζή­τη­σης για το ανα­θε­ω­ρη­μέ­νο Σύ­νταγ­μα.

 

Γύ­ρευε τί άλλο έχου­με να δούμε ακόμη…

rproject.gr/