«Η Νηπιαγωγός» ή η συνάντηση με την σκιά μας

Η ταινία, «Η Νηπιαγωγός» (2018), περιγράφει καταστάσεις και υπαρξιακά ζητήματα, τα οποία, λίγο πολύ, όλοι βιώνουμε. Η Λίζα Σπινέλι είναι μια μέσης ηλικίας εκπαιδευτικός-νηπιαγωγός, ευσυνείδητη και με αγάπη για την εργασία της, υπομονετική με τα παιδιά, στοργική μαζί τους, που τα ενθαρρύνει στις προσπάθειές τους.

Δημήτρης Κατσορίδας

Όμως η ίδια, μετά την ανα­τρο­φή των τριών έφη­βων παι­διών της, αι­σθά­νε­ται ότι ζει μια συμ­βα­τι­κή ζωή, μα­ταιω­μέ­νη από τις προσ­δο­κί­ες και τα όνει­ρά της, και αυτό είναι μια σκιά που τη στοι­χειώ­νει. Αρ­χί­ζει να τσα­κώ­νε­ται με τα παι­διά της, προ­βάλ­λο­ντας σε αυτά τις δικές της ανά­γκες. Έτσι, ενώ βρί­σκει διέ­ξο­δο στα μα­θή­μα­τα ποί­η­σης, που πα­ρα­κο­λου­θεί τα απο­γεύ­μα­τα, εντού­τοις ακόμη και εκεί θε­ω­ρεί τον εαυτό της μια ποι­η­τι­κή με­τριό­τη­τα.

Μέχρι που ανα­κα­λύ­πτει ότι ο πε­ντά­χρο­νος μα­θη­τής της, ο Τζίμι, ένα παιδί χω­ρι­σμέ­νων γο­νιών, με απού­σα τη μη­τέ­ρα του και ένα πο­λυά­σχο­λο πα­τέ­ρα, έχει έμ­φυ­το τα­λέ­ντο στην ποί­η­ση. Ο μι­κρός φτιά­χνει ποι­ή­μα­τα, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας πλού­σιο λε­ξι­λό­γιο και με­γά­λη φα­ντα­σία. Εν­θου­σιά­ζε­ται μαζί του και απο­φα­σί­ζει να γίνει  μέ­ντο­ράς του, προ­κει­μέ­νου να καλ­λιερ­γή­σει το πο­λύ­τι­μο τα­λέ­ντο του. Τον ξυ­πνά­ει κατά τη διάρ­κεια του με­ση­με­ρια­νού ύπνου για να μι­λή­σουν για ποί­η­ση, του μα­θαί­νει να κοι­τά­ζει από δια­φο­ρε­τι­κές οπτι­κές γω­νί­ες την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα, κά­νουν πε­ρι­ή­γη­ση σε χώ­ρους τέ­χνης, και τε­λι­κά πεί­θει τον πα­τέ­ρα του να τον κρα­τά­ει η ίδια, για κά­ποιες ώρες, μετά το σχο­λείο για να τον φρο­ντί­ζει. Ταυ­τό­χρο­να, η Λίζα, αρ­χί­ζο­ντας να έχει, με κά­ποιο πα­ρά­δο­ξο τρόπο, την ανα­γνώ­ρι­ση του δα­σκά­λου της, στα μα­θή­μα­τα της ποί­η­σης, τα πράγ­μα­τα με­τα­ξύ τους παίρ­νουν άλλη τροπή.

Όμως, τι κοινό μπο­ρεί να έχουν δα­σκά­λα και μα­θη­τής;

Το κοινό τους ση­μείο είναι η ποί­η­ση, μέσω της οποί­ας κα­λύ­πτουν τις ανα­σφά­λειές τους, εκ­φρα­ζό­με­νοι, ο κα­θέ­νας με τον τρόπο του, μέσα από τη τέχνη.

Ο εν­θου­σια­σμός της Λίζας και το εν­δια­φέ­ρον της για το παιδί, οι προ­βο­λές των δικών της μα­ταιω­μέ­νων επι­θυ­μιών και ονεί­ρων επάνω σε αυτό, θα αρ­χί­σουν να φτά­νουν σε ση­μείο υπερ­βο­λής, έως του ση­μεί­ου να γί­νουν επι­κίν­δυ­νη ψύ­χω­ση, ξε­περ­νώ­ντας κά­ποια στιγ­μή τα όρια. Μη γί­νεις μια σκιά σαν και εμένα, λέει στον Τζίμι.

Μάλ­λον, η ται­νία θέλει να δεί­ξει ότι ενώ όλοι/-ες κά­νου­με προ­βο­λές στα παι­διά μας, στις σχέ­σεις μας, στους φί­λους μας, στους οι­κεί­ους μας, και γε­νι­κά σε άλ­λους αν­θρώ­πους, εντού­τοις αυτά που βλέ­που­με είναι συ­νή­θως και δικά μας κομ­μά­τια, οι δικές μας άμυ­νες. Όμως, για να μη γίνει υπέρ­βα­ση αυτού του ορίου, αυτής της σκιάς, ση­μείο κλει­δί είναι η συ­νά­ντη­ση μαζί της. Αυτό ση­μαί­νει να έρ­θου­με σε επαφή με τα συ­ναι­σθή­μα­τά μας, να προ­σπα­θού­με να τα εκ­φρά­ζου­με, να αγκα­λιά­σου­με τον εαυτό μας σε όλες τις πλευ­ρές του (θε­τι­κές και αρ­νη­τι­κές), να απο­δε­χτού­με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τά μας, να συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με τις αδυ­να­μί­ες μας και κυ­ρί­ως τις δυ­να­τό­τη­τές μας.

«Έχω ένα ποί­η­μα…».

rproject.gr/