Και αν οι δημοτικές αρχές κοιμούνται, δεν υπάρχουν νουνεχείς άνθρωποι [σύλλογοι ή πρόσωπα] να τοποθετήσουν μόνοι τους κάποια πινακίδα; Τι θα πει οι ντόπιοι το ήξεραν;
Τέσσερις άνθρωποι πνίγηκαν στην Κρήτη διότι δεν υπήρχε προειδοποιητική πινακίδα στον δρόμο που οδηγούσαν ότι δεν πρέπει να διασχίσουν αυτό το σημείο· το ρέμα που κατέβαινε «φούσκωνε» από τα ορμητικά νερά και ο κίνδυνος να παρασυρθούν αυτοκίνητα παραπάνω από ορατός.
Γιώργος Σταματόπουλος
Οι ντόπιοι το γνώριζαν αυτό και δεν πλησίαζαν. Καλά. Και οι επισκέπτες που δεν το γνώριζαν; Τους στέλνουμε στον θάνατο; Κανένας δεν φρόντισε να βάλει στο σημείο αυτό μία πινακίδα να προειδοποιεί τους μη γνωρίζοντες; Τι πιο απλό από μια τέτοια σήμανση; Να γραφόταν καθαρά ότι η διέλευση απαγορεύεται αυστηρά, ότι η διέλευση οδηγεί στον θάνατο -κάποιος τρόπος έπρεπε να βρεθεί ώστε να αποφευχθεί η τραγωδία. Μια μπάρα έστω, που σε περιπτώσεις δυνατών βροχοπτώσεων να κατεβαίνει και να μην επιτρέπεται να περάσει κανένας. Κάτι, κάπως.
Και αν οι δημοτικές αρχές κοιμούνται, δεν υπάρχουν νουνεχείς άνθρωποι [σύλλογοι ή πρόσωπα] να τοποθετήσουν μόνοι τους κάποια πινακίδα; Τι θα πει οι ντόπιοι το ήξεραν; Τι βαρβαρότητα είναι αυτή; [Αν και, εδώ που τα λέμε, σε κάποιον από τους βαρβάρους θα έκοβε και θα έβαζε εκεί κάτι προστατευτικό [ο,τιδήποτε] που θα απέτρεπε το κακό].
Αυτή λοιπόν είναι η Ελλάδα· εξ όνυχος τον λέοντα. Μετά μας φταίνε οι Πολάκηδες και οι Γεωργιάδηδες [βεβαίως και φταίνε -για άλλους λόγους, σοβαρούς δε] όπως και ο κάθε κλόουν της πολιτικής σκηνής. Από τα μικρά ξεκινάει κάποιος εάν θέλει να πετύχει κάτι μεγάλο. Αυτή η αφασική αδιαφορία δεν ταιριάζει σε κοινότητες και σε δημοκρατικές κοινωνίες -είναι απίστευτο. Φαντάζει όνειδος για την κοινότητα, για τη δημοτική αρχή ο θάνατος των τεσσάρων επισκεπτών· δολοφονία θα το αποκαλούσε κάποιος οργισμένος -και τι να του απαντούσε κανείς;
Αυτά είναι τα σπουδαία και τα τρανά αλλά για να τα προσεγγίσει κάποιος πρέπει πρώτα να κατακτήσει την απλότητα, να αφήσει το αυτονόητο να επικρατήσει και όχι να είναι ακόμη το ζητούμενο. Οι άνθρωποι δεν κρίνονται από την κομματική τους ταυτότητα ως προοδευτικοί ή συντηρητικοί· από τη συλλογική φροντίδα και συνείδηση κρίνονται, από τον σεβασμό που επιδεικνύουν στις φυσικές «επιθέσεις», από τη συλλογική άμυνα σε αυτές τις «επιθέσεις]. Ας λυθούν αυτά τα μικρά και έχουμε καιρό και για τις άλλες ανοησίες περί την πολιτική και τα πολιτεύματα και τους πολιτευτές και λοιπούς υπηρετούντες αγόγγυστα το καθεστώς. Ας απελευθερωθεί ο καθείς από τη δουλεία και την απάθεια και κατόπιν ας μας βομβαρδίσει με ό, τι καινοτόμο νομίζει πως κομίζει στις κοινωνικές σχέσεις. [Συνήθως για κενοτομίες πρόκειται, αλλά ας είναι, αυτό είναι το αλατοπίπερο της δημοκρατίας -να γεμίζει το κενό της ανεπάρκειάς μας].
Είμαστε, και δεν ενοχλούμαστε γι’ αυτό, ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρι· αγαπάμε τα λόγια και τα λούσα και δυσφορούμε, σχεδόν δείχνουμε αποτροπιασμό, στη λιτότητα και στην ουσία [οι τελευταίες έννοιες είναι ασυνήθιστες για πολλούς -δεν ξέρω, ίσως για λίγους -από εμάς]. Εάν δεν νιώθουμε ενοχές για τον θάνατο των τεσσάρων συνανθρώπων, ας νιώσουμε τουλάχιστον λίγη ντροπή γι’ αυτό που θα μπορούσαμε, με ελάχιστη προσπάθεια, να είμαστε και δυστυχώς δεν είμαστε.
.efsyn.gr
