Η Ευρώπη και η Αριστερά

Οδεύοντας προς τις ευρωεκλογές, μόνη πολιτική οικογένεια με ούριο τον άνεμο στα πανιά της εμφανίζεται να είναι η μεταφασιστική και παραφασιστική Ακροδεξιά.

Είναι πολύ πι­θα­νό οι αλη­θι­νοί νι­κη­τές των εκλο­γών αυτών να είναι ο Σαλ­βί­νι, ο Κα­τσίν­σκι, ο Ορ­μπαν, η Λεπέν, το Jobbik, το AfD και το VOX, μαζί με αντί­στοι­χους Ελ­λη­νες, Βούλ­γα­ρους, Σκαν­δι­να­βούς και άλ­λους ακραία επι­κίν­δυ­νους μι­σάν­θρω­πους.

Χρήστος Λάσκος*

Εκ­πλη­ξη; Κάθε άλλο. Η πα­ρα­τει­νό­με­νη πα­γκό­σμια κρίση, τα με­γά­λα υλικά προ­βλή­μα­τα και η κα­θη­με­ρι­νή ανα­σφά­λεια της πλειο­νό­τη­τας των λαϊ­κών τά­ξε­ων, η προ­κλη­τι­κή αδια­φο­ρία, ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο η ανοι­χτή επι­θε­τι­κό­τη­τα, της ευ­ρω­κρα­τί­ας για οτι­δή­πο­τε δεν είναι συμ­βα­τό με το γυμνό συμ­φέ­ρον του κε­φα­λαί­ου και των στη­ριγ­μά­των του απο­τε­λούν το εύ­φο­ρο έδα­φος.

Οι δε­ξιές, σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές-ακρο­κε­ντρώ­ες (και στις «πρά­σι­νες» πα­ραλ­λα­γές τους) και κα­θε­στω­τι­κές «αρι­στε­ρές» δυ­νά­μεις δε­κα­ε­τί­ες τώρα συ­νέ­κλι­ναν σχε­δόν προ­κλη­τι­κά στην άσκη­ση της ίδιας πο­λι­τι­κής. Κι αυτό ανε­ξάρ­τη­τα από τη ρη­το­ρι­κή και την «επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία» που επι­κα­λού­νται. Στην πράξη, για όλους είναι δε­δο­μέ­νο πως «δεν γί­νε­ται αλ­λιώς», πως η ασκού­με­νη πο­λι­τι­κή, ο κα­νι­βα­λι­κός νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός είναι μο­νό­δρο­μος.

Οι με­τα­φα­σί­στες έγι­ναν μα­ζι­κή πα­ρά­τα­ξη με πλειο­ψη­φι­κή δυ­να­μι­κή σε αυτό το πλαί­σιο. Η αδυ­να­μία της Αρι­στε­ράς να το αμ­φι­σβη­τή­σει ου­σια­στι­κά τους δίνει ακόμη με­γα­λύ­τε­ρη ώθηση. Από αυτή την άποψη, το ελ­λη­νι­κό φιά­σκο έπαι­ξε έναν βα­ρύ­νο­ντα ρόλο. Οχι μόνο λόγω της προ­σχώ­ρη­σης των «ρι­ζο­σπα­στών», αλλά και εξαι­τί­ας της προ­φα­νούς εξα­πά­τη­σης με την οποία συν­δέ­θη­καν τα γε­γο­νό­τα του 2015.

Αξί­ζει εδώ να ση­μειω­θεί πως η βρε­τα­νι­κή Δεξιά, μ’ όλο που κα­θό­λου δεν βο­λεύ­ε­ται με το απο­τέ­λε­σμα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος –ο Κά­με­ρον το έκανε βέ­βαιος για το Bremain–, δεν το άλ­λα­ξε πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κά ούτε προ­σα­να­το­λί­στη­κε στη γρή­γο­ρη επα­νά­λη­ψή του, ώστε να δώσει το «σωστό» απο­τέ­λε­σμα. Και ο Κόρ­μπιν, παρ’ όλο που ορδές Ευ­ρω­παί­ων «προ­ο­δευ­τι­κών» τον πιέ­ζουν, ευ­τυ­χώς σέ­βε­ται την ετυ­μη­γο­ρία του βρε­τα­νι­κού λαού και δεν την προ­σβάλ­λει.

Συ­γκρί­νε­τε τη στάση της δικής μας κυ­βέρ­νη­σης απέ­να­ντι στην πολύ ισχυ­ρό­τε­ρη και σα­φέ­στε­ρη ετυ­μη­γο­ρία του ελ­λη­νι­κού λαού –ασχέ­τως «δι­καιο­λο­γιών» και «νο­μι­μο­ποι­ή­σε­ων»– και θα γίνει εύ­κο­λα κα­τα­νοη­τό γιατί η «Αρι­στε­ρά» δεν έχει στα μάτια των ευ­ρω­παϊ­κών λαών το πα­ρα­μι­κρό «ηθικό πλε­ο­νέ­κτη­μα».

Φαί­νε­ται, λοι­πόν, πως έρ­χε­ται η ώρα που αυτά θα με­τρή­σουν και σε ό,τι αφορά τις επι­λο­γές στο εσω­τε­ρι­κό της ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς. Ηδη, εν όψει των εκλο­γών, δια­μορ­φώ­νε­ται η συμ­μα­χία «Τώρα, οι λαοί», στην οποία συ­γκε­ντρώ­νο­νται δυ­νά­μεις όπως η Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία, οι Πο­δέ­μος, το Μπλό­κο στην Πορ­το­γα­λία, η Κοκ­κι­νο­πρά­σι­νη Συμ­μα­χία στη Δανία, το Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς στη Σου­η­δία και το ομώ­νυ­μό του στη Φιν­λαν­δία.

Πρό­κει­ται για δυ­νά­μεις που ήρθαν σε ρήξη με το «πα­ρά­δειγ­μα» Τσί­πρα του 2015, που αμ­φι­σβη­τούν έντο­να τον πο­λι­τι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό του Κόμ­μα­τος της Ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς και θέ­τουν ως ελά­χι­στη βάση για τη συ­νερ­γα­σία τους τις πο­λι­τι­κές ρήξης/απει­θαρ­χί­ας/ανυ­πα­κο­ής απέ­να­ντι στις «κα­τα­στα­τι­κές» Συν­θή­κες της Ε.Ε. και της ευ­ρω­ζώ­νης.

Είναι φα­νε­ρό πως πρό­κει­ται για τις μα­ζι­κό­τε­ρες και ση­μα­ντι­κό­τε­ρες αρι­στε­ρές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις στην Ευ­ρώ­πη. Και δεν υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία πως η κί­νη­ση δια­χω­ρι­σμού τους, που αφορά και τη ση­με­ρι­νή στρα­τη­γι­κή πα­ρα­γό­ντων και κομ­μά­των της Ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς περί «προ­ο­δευ­τι­κών με­τώ­πων», με σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρους και ακρο­κε­ντρώ­ους, είναι κα­θό­λα υγιής και επι­βε­βλη­μέ­νη. Χωρίς αυτήν, είναι βέ­βαιη η κα­τα­δί­κη στον ευ­νου­χι­σμό και την προ­σχώ­ρη­ση στον επε­λαύ­νο­ντα νε­ο­θα­τσε­ρι­σμό.

Είναι, ως προς αυτό, χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή η στάση της κυ­βέρ­νη­σής μας απέ­να­ντι στην ιτα­λι­κή «ανταρ­σία» σε ό,τι αφορά το έλ­λειμ­μα του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού: πάνω απ’ όλα ο σε­βα­σμός των «συν­θη­κών», του ζουρ­λο­μαν­δύα που λέ­γα­με πα­λιό­τε­ρα. Οπως, άλ­λω­στε, έγινε και στη δική μας πε­ρί­πτω­ση – ο σε­βα­σμός των «συν­θη­κών» επέ­βαλ­λε τον πνιγ­μό μας, ολό­κλη­ρης της κοι­νω­νί­ας μας.

Κι αν πει κα­νείς πως αυτό επι­βαλ­λό­ταν από την ανά­γκη πί­ε­σης στους «λαϊ­κι­στές» (sic), η απά­ντη­ση δό­θη­κε ήδη από την ίδια την «Αυγή», διά της γρα­φί­δας του Γιάν­νη Κι­μπου­ρό­που­λου. Να ποια είναι:

«Το επι­χεί­ρη­μα ότι μια τι­μω­ρη­τι­κή χρήση του συμ­φώ­νου εν­δε­χο­μέ­νως θα κόψει τα φτερά του ακρο­δε­ξιού Σαλ­βί­νι –επί­ση­μα δεν έχει ακου­στεί, αλλά υπορ­ρή­τως κυ­κλο­φο­ρεί– είναι κα­θα­ρή ανοη­σία. Από τη ρη­το­ρι­κή μέχρι στιγ­μής κό­ντρα με την Κο­μι­σιόν η ακρο­δε­ξιά Λέγκα αντλεί θε­α­μα­τι­κά δη­μο­σκο­πι­κά οφέλη και ο Σαλ­βί­νι αντι­με­τω­πί­ζε­ται πε­ρί­που ως εθνι­κός ήρωας. Το άλλο επι­χεί­ρη­μα που είναι πι­θα­νό να ακου­στεί, ότι οι πο­λι­τι­κοί συ­σχε­τι­σμοί στην ευ­ρω­ζώ­νη δεν ευ­νο­ούν τάχα την αμ­φι­σβή­τη­ση των “ιερών ευαγ­γε­λί­ων”, είναι επί­σης ακα­τα­νό­η­το: Πότε θα γί­νουν ευ­νοϊ­κοί οι συ­σχε­τι­σμοί; Οταν “σκά­σει” η Ιτα­λία υπό την αι­γί­δα της Κο­μι­σιόν και των “ποι­νών” της; Ή όταν η Ακρο­δε­ξιά αντλή­σει κάθε δυ­να­τό όφε­λος από τον φόβο, την ανα­σφά­λεια και τον θυμό των λαϊ­κών στρω­μά­των;»

Η κί­νη­ση δια­χω­ρι­σμού των μα­ζι­κό­τε­ρων και δυ­να­μι­κό­τε­ρων αρι­στε­ρών πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων από την πε­πα­τη­μέ­νη της απο­τυ­χη­μέ­νης Ευ­ρω­α­ρι­στε­ράς απο­τε­λεί μια ελ­πί­δα για το απε­λευ­θε­ρω­τι­κό κί­νη­μα στην Ευ­ρώ­πη. Και αυ­ξά­νει τις πι­θα­νό­τη­τες για ανά­σχε­ση της Ακρο­δε­ξιάς, για την οποία τα «προ­ο­δευ­τι­κά μέ­τω­πα», που φτά­νουν μέχρι τον Μα­κρόν και τη Φώφη, απο­τε­λούν τον κα­λύ­τε­ρο σύμ­μα­χο.

*εκ­παι­δευ­τι­κός

rproject.gr/