Ετσι που το πάει η κ. Κεραμέως, είναι βέβαιο ότι θα μείνει στην ιστορία ως η χειρότερη υπουργός που πέρασε από τούτη τη χώρα – συντηρητική, οιονεί ακοινώνητη, ανάλγητη, χωρίς καμία επαφή με την πραγματικότητα της πατρίδας της, άσε που είναι και θρησκεύουσα ή τέλος πάντων δείχνει ότι συμφωνεί με το ιερατείο περί τα εκκλησιαστικά [και, άκουσον, και με τα εθνικά]. Τώρα βάλθηκε να μας διαφωτίσει πώς διαμορφώνεται η εθνική συνείδηση: όχι, πάντως, με την κοινωνιολογία, όχι με τις πράξεις των ανθρώπων στην κάθε εποχή και τις σχέσεις που αναπτύσσουν μεταξύ τους, όχι με τις χαρές και τις λύπες. Αλλά από τι; Ελα, ντε.
Γιώργος Σταματόπουλος
Ανατριχιάζει κανείς διαβάζοντας τη δήλωσή της: «Για μας [σ.σ.: ποιους εννοεί;] η Ιστορία δεν πρέπει να έχει κοινωνιολογικό χαρακτήρα, πρέπει να έχει χαρακτήρα διαμόρφωσης εθνικής συνείδησης». Τι ακριβώς εννοεί η ασφαλώς αφελής υπουργός, ο Θεός κι η ψυχή της. Ξέρει πώς διαμορφώνεται τούτη η συνείδηση; Οτι δεν την αποκτούμε ακούγοντας και μαθαίνοντας τα ηρωικά κατορθώματα των προγόνων αλλά έχοντας πλήρη εποπτεία των πεπραγμένων, καλών και κακών, αυτών των προγόνων; Είναι αλήθεια ότι όλα τα κράτη έχουν ωραΐσει την ιστορία τους· με νύχια και με δόντια κατασκεύαζαν ηρωικούς προγόνους και αναζητούσαν παρελθοντικές εποχές μεγαλείου για να στηθούν στα πόδια τους [στη νεοδιαμορφούμενη γεωπολιτική]· ναι, αλλά αυτό συνέβαινε πριν από δύο-τρεις αιώνες, τότε που σχηματίζονταν τα υπό σημερινή περίπου μορφή κράτη. Η περίοδος αυτή παρήλθε αλλά η κυρία υπουργός δεν φαίνεται να το έχει πάρει χαμπάρι – η καψερή.
Μήπως νομίζει ότι η εθνική συνείδηση επιβάλλεται άνωθεν – και πάπαλα; Λίγες είναι εξάλλου οι περίοδοι κατά τις οποίες οι πρόγονοι προέβησαν σε ηρωικές, ας τις αποκαλέσουμε έτσι, πράξεις – και όχι εν αγαστή συνεργασία και πλήρει ομονοία. Τις περισσότερες φορές προέβαιναν σε απίστευτης αγριότητας εγκλήματα [για τον πολιτισμό και τη δημοκρατία δεν το συζητάμε βεβαίως, αλλά δεν μας διαφεύγει ότι αυτά αναπτύχθηκαν παράλληλα με εξωφρενικές ωμότητες – δεν είναι όλα μέλι-γάλα, όπως ίσως νομίζει η κ. Κεραμέως· είναι κρίμα.
Τέλος πάντων η έως τούδε πολιτική της αποδεικνύει περίτρανα ότι είναι ακατάλληλη να ασκεί το υπουργικό αξίωμα και κάτι πρέπει να γίνει με την περίπτωσή της. Τελευταίο της κατόρθωμα η απόφασή της να αποκλειστούν από την τηλεκπαίδευση όσοι μαθητές έχουν προχωρήσει σε καταλήψεις και ας μη γίνει λόγος για την προηγούμενη έμπνευσή της να γίνεται η διδασκαλία εκ του μακρόθεν. Εάν θέλει να συνεχίσει να υπουργεύει, οφείλει να αλλάξει άρδην τις πεποιθήσεις της και την «ιδεολογία» της – δεν είναι όλα φιλελευθερισμός, πασπαλισμένος με χριστιανοσύνη. Η κοινωνία είναι η συνεργασία, η ανοχή, η αλληλεγγύη μεταξύ των μελών και όχι κανενός είδους αριστεία, αριστεία που την έχουν κατακομματιάσει και εξευτελίσει πολλά μέλη τούτης της κυβέρνησης.
Δεν είναι βέβαιο ότι οι καταλήψεις είναι το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν οι μαθητές, δεν παύει όμως να είναι [η κατάληψη] δημοκρατικό δικαίωμα – και, ως γνωστόν, βγάζουν φλύκταινες οι (νεο)φιλελεύθεροι, όταν έρχονται αντιμέτωποι με τη λειτουργία της δημοκρατίας.
.efsyn.gr/
