Χυδαίο και αισχρό δεν ήταν το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Αυγή» στο οποίο Μητσοτάκης και Σαμαράς είχαν φόντο τη Χ.Α. και τίτλο «Δεν είναι αθώοι», ήταν όμως εντελώς άστοχο πολιτικά, κάτι σαν να είχαν ταραχή φρενών οι εμπνευστές του, κάπως σαν να αντέδρασαν μνησίκακα και όχι με ευρύ πνεύμα. Αφήνει υπονοούμενα, βέβαια, και προβληματίζει σε βάθος τους πολίτες, που έχουν μνήμες από το παλιό κράτος της Δεξιάς ή που ενθυμούνται ακόμη τις διώξεις που είχαν υποστεί οι αντίθετοι με την «ιδεολογία» αυτής της Δεξιάς, της εγχώριας για να συνεννοούμαστε.
Γιώργος Σταματόπουλος
Δεν ξεχνάει κανείς τη θηριωδία των κοινωνικών φρονημάτων, τη φρίκη δηλαδή να μην έχουν πρόσβαση στον κρατικό μηχανισμό και δικαίωμα να υπηρετούν στο Δημόσιο οι «κομμουνιστοσυμμορίτες» – δεν υπολειπόμεθα της διαπίστωσης ότι ο εμφύλιος εξακολουθεί να μολύνει τη νέα [για να φανταστεί κανείς!] ελληνική κοινωνία, τον οποίο συντηρούν μερικοί αφιονισμένοι δεξιοί τε και αριστεροί, παρακαλώ. Οι «ιδεολογικές» συγγένειες της Δεξιάς με όμορα κόμματα είναι γνωστές, δεν χρειαζόταν ένα τέτοιο πρωτοσέλιδο, διότι μαζί με πολλά άλλα δείχνει και μια μικροψυχία, που δεν ενδείκνυται σε ειρηνικούς, ας τους πούμε έτσι, καιρούς.
Ποιος απάντησε στο πρωτοσέλιδο αυτό; Ο Μπογδάνος, ο βουλευτής που έχει βάλει σκοπό στη ζωή του να αποκαθάρει τη χώρα από την επικράτεια –έτσι ισχυρίζεται– της Αριστεράς. Αυτό από μόνο του καταδεικνύει το λάθος του πρωτοσέλιδου της κομματικής εφημερίδας – για δες: κομματική εφημερίδα, αλλά αυτό είναι ανεκτό από όλους, ιδίως από την Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών.
Και τι να πει το αναγνωστικό κοινό; Κάθε έργο τέχνης [εν προκειμένω η εφημερίδα] απαιτεί [διεκδικεί] τους αναγνώστες του. Τέλος πάντων ήταν ένα ολίσθημα της καλής εφημερίδας [που θα μπορούσε να μην ήταν εάν η παρουσίαση ήταν διαφορετική, ήπια, μετριοπαθής και ακραιφνώς πολιτική]. Θέλει αρετή και τόλμη βέβαια η ελευθερία [έκφρασης] αλλά προϋποθέτει και μεγαλοθυμία, ευρυχωρία, επιείκεια, ανασκευή στερεοτύπων και εμφυλιακών εμμονών.
Ασφαλώς δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με τον Μπογδάνο – απορώ πώς του δίνουν σημασία σοβαροί άνθρωποι είτε της πολιτικής είτε της δημοσιογραφίας. Αλλά, θα πει κάποιος άλλος: Πόσοι είναι οι σοβαροί στην ελληνική επικράτεια και πόσοι έχουν υπερβεί τον μικροκομματισμό και τον ρεβανσισμό που διακρίνει τη χώρα ολάκερη; Το θέμα αυτό αξίζει να διερευνηθεί με υπομονή και επιμονή [σχολαστικότητα, αντικειμενικότητα, αγάπη (!) και λοιπά]. Και κάποιος έτερος θα διερωτηθεί:
Εδώ ο κόσμος καίγεται, ο κορονοϊός απειλεί, ο Ερντογάν το ίδιο, η οικονομία πάει κατά διαόλου, η ανεργία φουντώνει, το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών διανοίγεται με τρομαχτικούς ρυθμούς, η εφημερίδα «Αυγή» είναι το πρόβλημα; Και θα έχει δίκιο ο έτερος αυτός – αλλά πάντα εξ όνυχος ανευρίσκει κανείς τον λέοντα, από εκείνα που φαίνονται ελάσσονα αλλά είναι δυστυχώς μεγάλα, μέγιστα ίσως για την ψυχοσύνθεση ενός καταπονημένου λαού, ενθουσιώδους και ευκολόπιστου [και ως εκ τούτου διωγμένου, βασανισμένου κτλ].
efsyn.gr/
