Η Χρυσή Αυγή τελείωσε – ο αντιφασιστικός αγώνας όχι!

Είναι πλέον επίσημο. Η Χρυσή Αυγή με δικαστική απόφαση είναι εγκληματική οργάνωση.

Έπρε­πε να ση­μειω­θούν δύο ανα­γνω­ρι­σμέ­νες δο­λο­φο­νί­ες, αρ­κε­τές από­πει­ρες αν­θρω­πο­κτο­νί­ας, εκα­το­ντά­δες επι­θέ­σεις και τρα­μπου­κι­σμοί σε με­τα­νά­στες και αγω­νι­στές, για να ανα­γνω­ρι­στεί θε­σμι­κά αυτό που το αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα δη­λώ­νει τα τε­λευ­ταία τριά­ντα του­λά­χι­στον χρό­νια με τον πιο ξε­κά­θα­ρο τρόπο. Ότι το κόμμα Μι­χα­λο­λιά­κου ήταν μια να­ζι­στι­κή εγκλη­μα­τι­κή ορ­γά­νω­ση. Και αυτό που μπο­ρού­με να πούμε είναι ότι με εγκλη­μα­τι­κή κα­θυ­στέ­ρη­ση ανα­γνω­ρί­στη­κε αυτό το έγκλη­μα.

Νικόλας Κολυτάς

Δια­χρο­νι­κή ανοχή και συ­ναί­νε­ση

Πριν λίγα χρό­νια σε εκ­δή­λω­ση του κόμ­μα­τός του, ο Νίκος Μι­χα­λο­λιά­κος δή­λω­νε ανεν­δοί­α­στα «εί­μα­στε η σπορά των ητ­τη­μέ­νων του 1945, αυτοί εί­μα­στε, οι εθνι­κι­στές, οι εθνι­κο­σο­σια­λι­στές, οι φα­σί­στες, εμείς εί­μα­στε οι μα­χη­τές που θα ακο­νί­σουν αν χρεια­στεί τις ξι­φο­λόγ­χες στο πε­ζο­δρό­μιο». Ο ναζί Μι­χα­λο­λιά­κος είχε πλέον βγει για τα καλά από την τρύπα του. Κά­ποιοι όμως του έδω­σαν αυτό το δι­καί­ω­μα. Η Χρυσή Αυγή δια­χρο­νι­κά στη δια­δρο­μή της αξιο­ποι­ή­θη­κε από το σύ­στη­μα ως το μα­ντρό­σκυ­λο που θα κάνει τη βρώ­μι­κη δου­λειά. Και αυτό ξε­κι­νά­ει από αρ­κε­τά παλιά. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι η πε­ρί­ο­δος του μα­κε­δο­νι­κού και της εθνι­κι­στι­κής έξαρ­σης στις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του ’90 υπήρ­ξε η κα­τάλ­λη­λη πε­ρί­στα­ση, ώστε η Χρυσή Αυγή να επι­χει­ρή­σει να «βγει στον αφρό» δη­μό­σια ως ένα «εθνι­κι­στι­κό κί­νη­μα» που πα­λεύ­ει για την πα­τρί­δα. Ήταν η ίδια πε­ρί­ο­δος που ο Αντώ­νης Σα­μα­ράς έρι­χνε από τα δεξιά την κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ και που ο Αν­δρέ­ας Πα­παν­δρέ­ου λίγα χρό­νια αρ­γό­τε­ρα σε μια στιγ­μή «εθνι­κής πυγ­μής» επέ­βαλ­λε εμπάρ­γκο στη Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας.

Το πα­ρα­πά­νω είναι ένα από τα πολλά πα­ρα­δείγ­μα­τα στα οποία δό­θη­καν χρυ­σές ευ­και­ρί­ες από το σύ­στη­μα στη Χρυσή Αυγή. Και η Χρυσή Αυγή δεν τις άφηνε να πέ­σουν κάτω. Προ­τού ο Μπά­μπης Πα­πα­δη­μη­τρί­ου ανα­ζη­τή­σει τη­λε­ο­πτι­κά μια «σο­βα­ρή Χρυσή Αυγή», το είχαν κάνει άλλοι πολύ νω­ρί­τε­ρα. Την πε­ρί­ο­δο της αντι­με­τα­να­στευ­τι­κής υστε­ρί­ας, των Ιμίων και των δο­λο­φο­νι­κών επι­θέ­σε­ων τη δε­κα­ε­τία του 1990, ο Γιώρ­γος Κα­ρα­τζα­φέ­ρης, ως βου­λευ­τής τότε της ΝΔ, κα­λού­σε τη­λε­ο­πτι­κά τους φι­λο­χου­ντι­κούς και τους Χρυ­σαυ­γί­τες να συ­νερ­γα­στούν για το καλό της πα­τρί­δας. Είναι η ίδια πε­ρί­ο­δος που ο Δη­μή­τρης Κου­σου­ρής κατά τύχη γλι­τώ­νει το θά­να­το από επί­θε­ση χρυ­σαυ­γι­τών το 1998 και που η τότε κυ­βέρ­νη­ση του ΠΑΣΟΚ κάνει αρ­χι­κά λόγο για «σύ­γκρου­ση ακρο­κι­νού­με­νων ομά­δων» κι έπει­τα αδυ­να­τεί (;) να βρει τον επι­κε­φα­λής της επί­θε­σης, μέχρι αυτός να πα­ρα­δο­θεί μόνος του στις αρχές το 2005(!). Υπάρ­χουν πολλά πα­ρα­δείγ­μα­τα ανο­χής του πο­λι­τι­κού κα­τε­στη­μέ­νου στη να­ζι­στι­κή βία. Εδώ ανα­φέ­ρο­νται μόνο με­ρι­κά. Το με­γά­λο έγκλη­μα όμως τε­λέ­στη­κε την τε­λευ­ταία δε­κα­ε­τία.

Ναζί και πο­λι­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο

Λίγο πριν αλλά και λίγο μετά την έκ­δο­ση της από­φα­σης, γέ­μι­σε ο τόπος όψι­μους αντι­φα­σί­στες. Πο­λι­τι­κοί, δη­μο­σιο­γρά­φοι και καλ­λι­τέ­χνες που αλ­λη­θώ­ρι­ζαν προς τη σβά­στι­κα ξαφ­νι­κά έγι­ναν πο­λέ­μιοι του νε­ο­να­ζι­σμού ξε­πλέ­νο­ντας τις ευ­θύ­νες τους στο δι­καιω­μέ­νο αίμα του Φύσσα και του Λουκ­μάν. Η μνήμη όμως είναι ακόμη νωπή, ει­δι­κά για όσα συ­νέ­βη­σαν από το 2010 κι έπει­τα. Ο Σα­μα­ράς και οι συν αυτώ καυ­χιού­νται ότι συ­νέ­βα­λαν κα­θο­ρι­στι­κά στη δίωξη των χρυ­σαυ­γι­τών. Κά­ποιοι μά­λι­στα κά­νουν λόγο και για νίκη του δη­μο­κρα­τι­κού τόξου. Ξε­χνά­νε όμως κάτι ση­μα­ντι­κό, ότι στο τόξο αυτό υπήρ­χαν και κά­ποια βέλη που δεν ήταν κα­θό­λου δη­μο­κρα­τι­κά. Ότι κά­ποιοι συ­νέ­βα­λαν κα­θο­ρι­στι­κά στην εκτό­ξευ­ση των Κα­σι­διά­ρη­δων. Ο Σα­μα­ράς ήταν ο πρώ­τος πρω­θυ­πουρ­γός που επι­χεί­ρη­σε να υιο­θε­τή­σει μια ξε­κά­θα­ρα ακρο­δε­ξιά και ρα­τσι­στι­κή ρη­το­ρι­κή δί­νο­ντας χώρο και ώθηση στους νε­ο­να­ζί. Ο ίδιος δή­λω­νε ότι πρέ­πει να γίνει μια «ανα­κα­τά­λη­ψη του κέ­ντρου της Αθή­νας από τους με­τα­νά­στες», ο ίδιος θέ­σπι­σε τον πε­ρί­φη­μο «Ξένιο Δία», ο ίδιος συ­νο­μι­λού­σε μαζί τους μέσω των Μπαλ­τά­κων, ο ίδιος χρη­σι­μο­ποί­η­σε κατά κόρον τη θε­ω­ρία των δύο άκρων ταυ­τί­ζο­ντας τους νε­ο­να­ζί με τα ερ­γα­τι­κά συν­δι­κά­τα και την Αρι­στε­ρά.

Την πε­ρί­ο­δο της κρί­σης, της επι­βο­λής των μνη­μο­νί­ων, της απο­νο­μι­μο­ποί­η­σης του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος, της ανό­δου των κι­νη­μά­των και της Αρι­στε­ράς, η Χρυσή Αυγή χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε για να κάνει τη βρώ­μι­κη δου­λειά. Για να βάλει φρένο απέ­να­ντι σε μια εξ αρι­στε­ρών ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση με­τα­κυ­λώ­ντας το βάρος της ευ­θύ­νης για την κρίση από τις πλά­τες των βιο­μη­χά­νων, των εφο­πλι­στών και των τρα­πε­ζι­τών, στις πλά­τες των προ­σφύ­γων, των με­τα­να­στών και της ορ­γα­νω­μέ­νης Αρι­στε­ράς που αντι­στε­κό­ταν. Τι μπο­ρεί να πει κα­νείς όμως, όταν αυ­το­α­πο­κα­λού­με­να δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα όπως το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ συ­γκυ­βερ­νού­σαν εκεί­νη την πε­ρί­ο­δο με πρω­το­κλα­σά­τα ακρο­δε­ξιά στε­λέ­χη όπως ο Γε­ωρ­γιά­δης και ο Βο­ρί­δης; Ένα ολό­κλη­ρο σύ­στη­μα έκλει­σε με τον πιο ξε­κά­θα­ρο τρόπο το μάτι στη Χρυσή Αυγή. Οι διώ­ξεις απέ­να­ντι στους ναζί έγι­ναν μόνο όταν αυτοί ξε­πέ­ρα­σαν τα όρια που τους είχε θέσει το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα. Όταν δη­λα­δή το Σε­πτέμ­βριο του 2013 διεκ­δί­κη­σαν την ηγε­μο­νία στα δεξιά ακρο­α­τή­ρια στο Με­λι­γα­λά, όταν αντί να τρα­μπου­κί­σουν πα­ρα­λί­γο να σκο­τώ­σουν τους συν­δι­κα­λι­στές του ΠΑΜΕ στο Πέ­ρα­μα και όταν τε­λι­κά δο­λο­φό­νη­σαν έναν Έλ­λη­να, τον Παύλο Φύσσα. Γιατί δο­λο­φο­νη­μέ­νος υπήρ­χε ήδη και ήταν ο Σαχ­ζάτ Λουκ­μάν. Μέχρι τότε, οι δε­κά­δες φά­κε­λοι που «ανα­κά­λυ­ψε» σε μια νύχτα ο Νίκος Δέν­διας, μά­ζευαν σκόνη στο συρ­τά­ρι του…

Αστυ­νο­μία και ΜΜΕ

Η Χρυσή Αυγή, λοι­πόν, δεν κα­τέ­βη­κε από τον ου­ρα­νό. Είχε σα­φείς δε­σμούς με το λε­γό­με­νο βαθύ κρά­τος και στη­ρί­χθη­κε δυ­να­μι­κά από το μι­ντια­κό κα­τε­στη­μέ­νο. Οι ζω­γρα­φι­σμέ­νες σβά­στι­κες, τα ss και οι ελ­λη­νι­κές ση­μαί­ες σε κράνη μα­τα­τζή­δων είναι απλές εν­δεί­ξεις της σχέ­σης με την ελ­λη­νι­κή αστυ­νο­μία. Τα πε­ρι­στα­τι­κά ανο­χής στη να­ζι­στι­κή βία (φτά­νο­ντας ως την προ­κλη­τι­κή αδρά­νεια της ομά­δας ΔΙΑΣ μπρο­στά στη δο­λο­φο­νία του Παύ­λου) ή και «από κοι­νού» επι­χει­ρή­σε­ων της αστυ­νο­μί­ας και των ταγ­μά­των εφό­δου είναι άφθο­να. Από τη δίκη προ­έ­κυ­ψαν πολύ πιο εμπε­ρι­στα­τω­μέ­να στοι­χεία από­δει­ξης της ανοι­χτής συ­νερ­γα­σί­ας των νε­ο­να­ζί με αστυ­νο­μι­κούς. Υπήρ­χαν και υπάρ­χουν θύ­λα­κες εντός της αστυ­νο­μί­ας που τους έδι­ναν πλη­ρο­φο­ρί­ες, που φρό­ντι­ζαν να τους απαλ­λά­ξουν από ενο­χο­ποι­η­τι­κά στοι­χεία, που τους κά­λυ­πταν και που στή­ρι­ζαν το κόμμα Μι­χα­λο­λιά­κου. Μόνο τα εκλο­γι­κά πο­σο­στά της Χρυ­σής Αυγής στα τμή­μα­τα που ψή­φι­ζαν οι αστυ­νο­μι­κοί να δει κα­νείς, αντι­λαμ­βά­νε­ται το τι επιρ­ροή είχαν οι ναζί στην αστυ­νο­μία. Στις εκλο­γές του 2015, μετά δη­λα­δή τη δο­λο­φο­νία Φύσσα και έχο­ντας ξε­κι­νή­σει η δίκη της εγκλη­μα­τι­κής ορ­γά­νω­σης σε ορι­σμέ­να εκλο­γι­κά τμή­μα­τα όπως αυτό των Αμπε­λο­κή­πων, δίπλα στη ΓΑΔΑ, η Χρυσή Αυγή ψη­φί­ζε­ται από αστυ­νο­μι­κούς σε πο­σο­στά που αγ­γί­ζουν ή και ξε­περ­νούν το 50%. Για αυτό το καρ­κί­νω­μα, καμιά κυ­βέρ­νη­ση (ούτε του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) δεν έπρα­ξε ποτέ το πα­ρα­μι­κρό.

Αντί­στοι­χος ήταν και ο ρόλος των ΜΜΕ. Οι χρυ­σαυ­γί­τες πα­ρε­λαύ­νουν από τη­λε­ο­πτι­κές εκ­πο­μπές, ενί­ο­τε χα­στου­κί­ζουν ή μπου­γε­λώ­νουν άλ­λους προ­σκε­κλη­μέ­νους, συ­νε­ντευ­ξιά­ζο­νται με το κιλό και ξε­πλέ­νο­νται σε ρε­πορ­τάζ που τους πα­ρου­σιά­ζουν ως τα «καλά παι­διά που βοη­θούν τις γριού­λες στα ΑΤΜ». Πίσω βέ­βαια από αυτές τις ει­κό­νες κρύ­βο­ντας αμέ­τρη­τες επι­θέ­σεις που κα­τέ­γρα­φαν διε­θνείς ορ­γα­νι­σμοί κρού­ο­ντας επα­νει­λημ­μέ­να τον κώ­δω­να του κιν­δύ­νου για την ιλιγ­γιώ­δη αύ­ξη­ση της ρα­τσι­στι­κής βίας στην Ελ­λά­δα. Όλοι αυτοί, όμως που τώρα επαί­ρο­νται για τα δη­μο­κρα­τι­κά και αντι­φα­σι­στι­κά τους αι­σθή­μα­τα, απλώς αδια­φο­ρού­σαν ή έκλει­ναν τα αυτιά τους. Μέχρι τότε άλ­λω­στε η Χρυσή Αυγή έκανε τη δου­λειά που ήθε­λαν. Ακόμη και μετά τη δο­λο­φο­νία Φύσσα, οι νε­ο­να­ζί συ­νέ­χι­ζαν να χαί­ρουν της εκτί­μη­σης πα­ρου­σια­στών της τη­λε­ό­ρα­σης, αν­θρώ­πων της εκ­κλη­σί­ας όπως ο μη­τρο­πο­λί­της Πει­ραιώς αλλά και με­ρί­δας του νο­μι­κού κό­σμου. Αμέ­σως μετά την ανα­κοί­νω­ση της από­φα­σης ο Αλέ­ξης Κού­γιας έσπευ­σε να δη­λώ­σει ότι στην πε­ρί­πτω­ση της Χρυ­σής Αυγής κα­τα­στρα­τη­γή­θη­κε το… τεκ­μή­ριο αθω­ό­τη­τας.

Αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα

Η Χρυσή Αυγή ως τέ­τοια τε­λεί­ω­σε με την κα­τα­δι­κα­στι­κή από­φα­ση. Και αυτό είναι μια τε­ρά­στια και ιστο­ρι­κή νίκη. Είναι μια νίκη που επι­τεύ­χθη­κε τόσο στα δι­κα­στή­ρια όσο και στο δρόμο. Εκ­δη­λώ­σεις, πο­ρεί­ες, ακτι­βι­σμοί, δρά­σεις, αφιε­ρώ­μα­τα, πο­λι­τι­κές εξορ­μή­σεις έδω­σαν τη μάχη όλα αυτά τα χρό­νια. Από τη μία η πο­λι­τι­κή αγωγή και η Μάγδα Φύσσα και από την άλλη οι χι­λιά­δες αντι­φα­σί­στες σε κάθε κοι­νω­νι­κό χώρο πε­ριό­ρι­σαν και απο­νο­μι­μο­ποί­η­σαν τη Χρυσή Αυγή. Αυτός είναι και ο λόγος που στις εκλο­γές του 2019 ο Μι­χα­λο­λιά­κος δεν κα­τόρ­θω­σε να μπει στη Βουλή και που ένα-ένα τα άλ­λο­τε γεν­ναία πρω­το­πα­λί­κα­ρά του άρ­χι­σαν να πη­δούν από το κα­ρά­βι είτε συ­γκρο­τώ­ντας νέες γκρο­τέ­σκο εθνι­κι­στι­κές κι­νή­σεις όπως του Λαγού, είτε ακρο­δε­ξιά μορ­φώ­μα­τα με θε­σμι­κό προ­κά­λυμ­μα όπως του Κα­σι­διά­ρη.

Με τη Χρυσή Αυγή τε­λειώ­σα­με. Με αυ­τούς που την ανέ­χτη­καν, τη χρη­σι­μο­ποί­η­σαν ή και τη στή­ρι­ξαν δεν έχου­με τε­λειώ­σει όμως. Όπως και με τους επί­δο­ξους συ­νε­χι­στές της. Είναι μια ανοι­χτή πο­λι­τι­κή μάχη, την οποία το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, οι αντι­φα­σι­στι­κές κι­νή­σεις και η Αρι­στε­ρά, οφεί­λουν να μην εγκα­τα­λεί­ψουν λεπτό. Στη μνήμη του Παύ­λου Φύσσα και του Σαχ­ζάτ Λουκ­μάν –και για να μην υπάρ­ξουν ποτέ ξανά άλλα θύ­μα­τα.

Ο λαός στο δρόμο, οι ναζί στη φυ­λα­κή!
Επτά χρό­νια μετά τη δο­λο­φο­νία του Παύ­λου Φύσσα και πε­ντέ­μι­σι χρό­νια μετά την έναρ­ξη της δίκης, η Χρυσή Αυγή είναι με τον πλέον επί­ση­μο τρόπο εγκλη­μα­τι­κή ορ­γά­νω­ση. Το σύν­θη­μα «οι ναζί στη φυ­λα­κή» που δο­νού­σε όλη τη χώρα τους τε­λευ­ταί­ους μήνες, από λαϊκή απαί­τη­ση έγινε δι­κα­στι­κή από­φα­ση. Οι δε­κά­δες χι­λιά­δες άν­θρω­ποι που συ­γκε­ντρώ­θη­καν έξω από το Εφε­τείο στις 7 Οκτώ­βρη έστει­λαν ένα ισχυ­ρό αντι­φα­σι­στι­κό μή­νυ­μα στην Ευ­ρώ­πη αλλά και ολό­κλη­ρο τον κόσμο.

Πα­ρα­δειγ­μα­τι­κή νίκη

Η μάχη απέ­να­ντι στη Χρυσή Αυγή κερ­δή­θη­κε. Ο πό­λε­μος απέ­να­ντι στο φα­σι­σμό όμως, σε όλες του τις εκ­φάν­σεις, έχει πολλά πο­δά­ρια ακόμη. Πα­ρό­λα αυτά έχει ση­μα­σία να εστιά­σου­με στο πώς κερ­δή­θη­κε αυτή η μάχη. Έχει ση­μα­σία να δώ­σου­με τη βα­ρύ­τη­τα που αρ­μό­ζει στη με­γα­λύ­τε­ρη με­τα­πο­λι­τευ­τι­κά αντι­φα­σι­στι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση και να εξά­γου­με τα κα­τάλ­λη­λα συ­μπε­ρά­σμα­τα. Η ανα­κοί­νω­ση της κα­τα­δί­κης των νε­ο­να­ζί ήταν η κο­ρύ­φω­ση μιας μα­κράς δια­δι­κα­σί­ας κατά την οποία το αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα και η Αρι­στε­ρά έδρα­σε υπο­δειγ­μα­τι­κά και διττά. Από τη μία δό­θη­κε μια σκλη­ρή και επί­πο­νη νο­μι­κή μάχη από τη μεριά της πο­λι­τι­κής αγω­γής, ενώ από την άλλη το αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­μα δεν άφηνε σπι­θα­μή ζω­τι­κού χώρου στους μα­χαι­ρο­βγάλ­τες νε­ο­να­ζί. Ύστε­ρα από πε­ντέ­μι­σι χρό­νια μπο­ρού­με να πούμε με βε­βαιό­τη­τα ότι αυτές οι δύο μάχες ήταν αλ­λη­λέν­δε­τες και όχι ανε­ξάρ­τη­τες.

Η πο­λι­τι­κή συ­σπεί­ρω­ση και συ­γκέ­ντρω­ση δυ­νά­με­ων γύρω από την κα­τα­δί­κη της Χρυ­σής Αυγής, είναι ένα μο­ντέ­λο που εφαρ­μό­στη­κε και πέ­τυ­χε. Και αυτός είναι ο λόγος που το συ­γκε­κρι­μέ­νο μο­ντέ­λο το φο­βού­νται πε­ρισ­σό­τε­ρο οι αντί­πα­λοί του απ’ ότι το σέ­βο­νται όσοι συ­νει­δη­τά ή ασυ­νεί­δη­τα το εφάρ­μο­σαν. Κάπως έτσι γέ­μι­σε ο τόπος όψι­μους αντι­φα­σί­στες που με κάθε τρόπο επε­δί­ω­ξαν να λά­βουν λίγη από τη δόξα της αντι­φα­σι­στι­κής νίκης τις τε­λευ­ταί­ες ημέ­ρες, προ­κει­μέ­νου τα εύ­ση­μα της πο­λύ­χρο­νης μάχης απέ­να­ντι στη Χρυσή Αυγή να δια­μοι­ρα­στούν σε όλο το «συ­νταγ­μα­τι­κό τόξο» και όχι σε όσους πά­λευαν κα­θη­με­ρι­νά τους ναζί είτε στα δι­κα­στή­ρια είτε στους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όμως δια­ψεύ­δει όλους τους πα­ρα­πά­νω.

Βλέ­πο­ντας κα­νείς τους δι­κη­γό­ρους της πο­λι­τι­κής αγω­γής κα­τα­λα­βαί­νει τι λέμε. Δεν είναι κα­ριε­ρί­στες που επε­δί­ω­ξαν προ­σω­πι­κή φήμη, είναι δι­κη­γό­ροι με πο­λι­τι­κή το­πο­θέ­τη­ση που πά­λε­ψαν για όλη την κοι­νω­νία. Και πα­ρό­τι έχουν ανα­φο­ρές σε δια­φο­ρε­τι­κούς χώ­ρους του φά­σμα­τος της ευ­ρύ­τε­ρης Αρι­στε­ράς, αυτή η τε­λευ­ταία τους συν­δέ­ει και τους δια­φο­ρο­ποιεί από όσους πού­λη­σαν μι­ντια­κό αντι­φα­σι­σμό λίγες ώρες μετά τη δίκη. Είναι οι ίδιοι δι­κη­γό­ροι που μπή­καν στην πρώτη συ­νε­δρί­α­ση έχο­ντας από πίσω τους σω­μα­τεία, φοι­τη­τι­κούς συλ­λό­γους, μα­θη­τι­κές ομά­δες, αντι­ρα­τσι­στι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες, αντι­φα­σι­στι­κές πρω­το­βου­λί­ες, ορ­γα­νώ­σεις και κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς και που πε­ντέ­μι­σι χρό­νια μετά βγή­καν νι­κη­φό­ρα και απευ­θύν­θη­καν στους ίδιους συλ­λο­γι­κούς φο­ρείς αλλά σε πολ­λα­πλά­σιο επί­πε­δο αυτή τη φορά. Αυτή η συ­νερ­γα­σία στη δράση, ο συν­δυα­σμός της μα­ζι­κό­τη­τας, της ενό­τη­τας και του ρι­ζο­σπα­στι­σμού είναι το κα­λύ­τε­ρο απο­τύ­πω­μα της κα­τα­δί­κης των ναζί.

Αντι­φα­σι­στι­κή συ­νέ­χεια

Κάπως έτσι επι­τεύ­χθη­κε αυτή η μα­γι­κή ει­κό­να της 7ης Οκτώ­βρη. Ο κό­σμος με μια πρω­το­φα­νή ορμή κα­τέ­κλυ­σε τη Λε­ω­φό­ρο Αλε­ξάν­δρας και τα γύρω στενά. Άν­θρω­ποι κάθε ηλι­κί­ας πλημ­μύ­ρη­σαν τους δρό­μους απαι­τώ­ντας την κα­τα­δί­κη των ναζί. Στο άκου­σμα της από­φα­σης κυ­ριάρ­χη­σε ένας ήχος χαράς και μια αί­σθη­ση συλ­λο­γι­κής λύ­τρω­σης. Οι ντου­ντού­κες ηχού­σαν πιο δυ­να­τά, τα πανό ση­κώ­νο­νταν πιο ψηλά και ο κό­σμος ύψωνε χα­ρού­με­νος τη γρο­θιά του. Ο Μι­χα­λο­λιά­κος και η παρέα των βου­λευ­τών του κα­τα­δι­κα­ζό­ταν για διεύ­θυν­ση εγκλη­μα­τι­κής ορ­γά­νω­σης, ενώ οι δο­λο­φό­νοι και ένα σωρό πα­ρα­παί­δια του κα­τα­δι­κά­ζο­νταν για τα αδι­κή­μα­τα που έκα­ναν στο σκο­τά­δι. Αλλά πλέον όλα ήταν στο φως. Λυ­πη­ρές φι­γού­ρες οι άλ­λο­τε «ατρό­μη­τοι» και «πε­ρή­φα­νοι» νε­ο­να­ζί που επι­στρά­τευαν κάθε μέσο για να κερ­δί­σουν όσο το δυ­να­τόν πε­ρισ­σό­τε­ρα ελα­φρυ­ντι­κά. Έγι­ναν όλοι φι­λό­ζω­οι, οι­κο­γε­νειάρ­χες, μέχρι και… ποι­η­τές. Στα όρια της γε­λοιό­τη­τας όμως έφτα­σε ο Γιάν­νης Λαγός όταν την τε­λευ­ταία στιγ­μή προ­σπά­θη­σε να απο­δεί­ξει ότι δεν είχε να­ζι­στι­κή εγκλη­μα­τι­κή δράση φέρ­νο­ντας ως δι­κη­γό­ρο τον αρ­χι­μέ­ντο­ρα του ελ­λη­νι­κού εθνι­κο­σο­σια­λι­σμού Κων­στα­ντί­νο Πλεύ­ρη.

Μι­λά­με πάντα για τον πα­τέ­ρα του βου­λευ­τή της ΝΔ Θάνου Πλεύ­ρη και άλ­λο­τε προ­σκε­κλη­μέ­νου του νυν υπουρ­γού της ΝΔ Άδωνι Γε­ωρ­γιά­δη στις γρα­φι­κές τη­λεκ­πο­μπές του. Οι συν­δέ­σεις αυτές δεν είναι τυ­χαί­ες. Η ακρο­δε­ξιά στην Ελ­λά­δα δια­χρο­νι­κά είχε πολ­λές εκ­φάν­σεις και προ­σαρ­μο­ζό­ταν ανά­λο­γα με τις συν­θή­κες. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Κα­σι­διά­ρης επε­δί­ω­ξε να φτια­σι­δώ­σει την ει­κό­να τους κρύ­βο­ντας τη σβά­στι­κα στο μπρά­τσο με κο­στού­μι. Με τους Κα­σι­διά­ρη­δες μπο­ρεί να τε­λειώ­σα­με, αλλά με όσους τους έκλει­σαν το μάτι έχου­με ακόμη ανοι­χτούς πο­λι­τι­κούς λο­γα­ρια­σμούς. Οι Μπαλ­τά­κοι, οι Κρα­νι­διώ­τη­δες, οι Βε­λό­που­λοι, οι Βο­ρί­δη­δες, ανή­κουν στη με­γά­λη ακρο­δε­ξιά οι­κο­γέ­νεια που άλ­λο­τε συ­νερ­γά­στη­κε, άλ­λο­τε κά­λυ­ψε, άλ­λο­τε δι­καιο­λό­γη­σε και άλ­λο­τε ανέ­χτη­κε τους εγκλη­μα­τί­ες νε­ο­να­ζί. Τα κόμ­μα­τα, τα έντυ­πα, οι ιε­ρείς και οι αστυ­νο­μι­κοί που φλέρ­τα­ραν με τους χρυ­σαυ­γί­τες είναι ακόμη εδώ, κρυμ­μέ­νοι καλά πίσω από τους ρό­λους τους. Όμως με την πρώτη ευ­και­ρία θα ξε­μυ­τί­σουν και πάλι.

Σε μια χώρα που τα ακρο­δε­ξιά απο­μει­νά­ρια επι­βί­ω­σαν τόσο με­τα­πο­λε­μι­κά, όσο και με­τα­πο­λι­τευ­τι­κά, πρέ­πει να κρα­τά­με μικρό κα­λά­θι. Με­γά­λη η ση­μα­σία της κα­τα­δί­κης της Χρυ­σής Αυγής, αλλά η πάλη απέ­να­ντι στο φα­σι­σμό δεν τε­λεί­ω­σε. Αυτό μας το επι­βε­βαί­ω­σε με τον κα­λύ­τε­ρο τρόπο ο Κων­στα­ντί­νος Πλεύ­ρης, που ως κα­τά­λοι­πο αυτής της ακρο­δε­ξιάς που για δε­κα­ε­τί­ες συν­δέ­ε­ται με το βαθύ κρά­τος και πα­ρα­κρά­τος, εμ­φα­νί­στη­κε στο δι­κα­στή­ριο ως υπε­ρα­σπι­στής του Λαγού. Ήταν η κα­λύ­τε­ρη από­δει­ξη ότι οι φα­σί­στες του πε­ζο­δρο­μί­ου αλλά και η ακρο­δε­ξιά της γρα­βά­τας είναι συ­γκοι­νω­νού­ντα δο­χεία. Απέ­να­ντί τους, λοι­πόν, χρειά­ζε­ται να βρού­με τους δι­κούς μας κοι­νούς τό­πους, να ενώ­σου­με τις δικές μας δυ­νά­μεις, να αρ­θρώ­σου­με το δικό μας λόγο. Και σε αυτό πρέ­πει να δι­δα­χθού­με από τη μάχη που δώ­σα­με από κοι­νού απέ­να­ντι στην εγκλη­μα­τι­κή ορ­γά­νω­ση της Χρυ­σής Αυγής, όλα αυτά τα χρό­νια.

/rproject.gr/