Όχι στην πολεµοχαρή συµφωνία Ελλάδας-Γαλλίας

Το ελληνογαλλικό πολεµικό σύµφωνο και οι συνοδευτικές αγορές όπλων από την κυβέρνηση Μητσοτάκη αποτελούν µια χοντρή πρόκληση.

 

Με νωπές ακόµα τις µνή­µες από την ανεί­πω­τη κα­τα­στρο­φή των πυρ­κα­γιών του κα­λο­και­ριού, όπου υπήρ­ξε απελ­πι­στι­κή έλ­λει­ψη πυ­ρο­σβε­στι­κών ενα­έ­ριων µέσων, η κυ­βέρ­νη­ση απο­φα­σί­ζει να αγο­ρά­σει άλλα 6… πο­λε­µι­κά αε­ρο­πλά­να, ανε­βά­ζο­ντας την αρ­χι­κή πα­νά­κρι­βη πα­ραγ­γε­λία των 18 Rafale σε 24.

Ενώ τα συ­στή­µα­τα δη­µό­σιας υγεί­ας και παι­δεί­ας βρί­σκο­νται σε τρα­γι­κή κα­τά­στα­ση (ή και πα­ρα­δί­δο­νται λει­τουρ­γί­ες τους στον ιδιω­τι­κό τοµέα) και οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις/διεκ­δι­κή­σεις των υγειο­νο­µι­κών, των µα­θη­τών, των φοι­τη­τών, των εκ­παι­δευ­τι­κών συ­να­ντά­νε «τοίχο άρ­νη­σης», η ίδια κυ­βέρ­νη­ση που έχει δη­λώ­σει ότι «δεν υπάρ­χουν λε­φτό­δε­ντρα», αγο­ρά­ζει 3 + 1 πα­νά­κρι­βες φρε­γά­τες Belharra και 3 κορ­βέ­τες Gowind.

Αυτά έρ­χο­νται να προ­στε­θούν σε πυ­ραύ­λους, βλή­µα­τα, προ­γρά­µµα­τα ανα­βά­θµι­σης των πο­λε­µι­κών F-16, συ­µµε­το­χής στην πα­ρα­γω­γή F-35 κ.ο.κ. Στις άγριες συν­θή­κες οι­κο­νο­µι­κής και υγειο­νο­µι­κής κρί­σης, το συ­νο­λι­κό κό­στος των (τε­λευ­ταί­ων) εξο­πλι­σµών ξε­περ­νά τα 10 δισ. ευρώ!

Αυτές οι «µε­γά­λες αγο­ρές» φέρ­νουν και µια επι­κίν­δυ­νη ανα­βά­θµι­ση του µι­λι­τα­ρι­σµού και της πο­λε­µο­χα­ρούς κουλ­τού­ρας. Με τις τα­λα­ντεύ­σεις γύρω από το ποιες φρε­γά­τες θα πάρει τε­λι­κά η κυ­βέρ­νη­ση, µά­θα­µε ότι οι ναύ­αρ­χοι έχουν απο­κτή­σει το «δι­καί­ω­µα» να «εξε­γεί­ρο­νται» απέ­να­ντι στην προ­ο­πτι­κή αγο­ράς µι­κρό­τε­ρων/φτη­νό­τε­ρων φρε­γα­τών και να απαι­τούν τα πιο ακρι­βά και πιο κα­τα­στρο­φι­κά όπλα που κυ­κλο­φο­ρούν -και οι απαι­τή­σεις τους να γί­νο­νται αµέ­σως δε­κτές. Στα ΜΜΕ πα­ρε­λαύ­νουν «ανα­λυ­τές» και «ει­δι­κοί» που εξυ­µνούν την πο­λε­µι­κή τε­χνο­λο­γία κι ανα­λα­µβά­νουν να εξοι­κειώ­σουν το κοινό µε τη «γλώσ­σα» της κα­τα­στρε­πτι­κής πο­λε­µι­κής ισχύ­ος.

Αυτή η έξαρ­ση της πο­λε­µο­κα­πη­λεί­ας και του αντι­τουρ­κι­σµού στρώ­νει το έδα­φος και στις πρό­σφα­τες προ­σπά­θειες φα­σι­στι­κών και συ­µµο­ριών να ξαν­ση­κώ­σουν κε­φά­λι µε ση­µαία τους τον εθνι­κι­σµό.

Τα όπλα που απο­κτά ο ελ­λη­νι­κός στρα­τός είναι επι­θε­τι­κά και δια­φη­µί­ζο­νται ξε­διά­ντρο­πα ως τέ­τοια, απο­κα­λύ­πτο­ντας τις πρα­γµα­τι­κές προ­θέ­σεις πίσω από το αφή­γη­µα της «πτω­χής πλην τί­µιας και πάντα αµυ­νό­µε­νης» Ελ­λά­δας.

Το ίδιο ισχύ­ει και για το πο­λε­µο­χα­ρές Σύ­µφω­νο µε τη Γαλ­λία. Που βα­φτί­ζε­ται «αµυ­ντι­κό», ενώ είναι πα­σι­φα­νές ότι «στο­χεύ­ει» προς την Τουρ­κία και απο­τε­λεί ευ­ρύ­τε­ρη «επί­δει­ξη δύ­να­µης» στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Η ιστο­ρία προει­δο­ποιεί ότι τέ­τοια «δι­µε­ρή» πο­λε­µι­κά/«αµυ­ντι­κά» σύ­µφω­να, λει­τουρ­γού­σαν συ­νή­θως ως πρε­λού­δια κι επι­τα­χυ­ντές των πο­λε­µι­κών ανα­µε­τρή­σε­ων που -τά­χα- σκό­πευαν να απο­τρέ­ψουν.

Ο ρόλος του γαλ­λι­κού ιµπε­ρια­λι­σµού -στην υπο­σα­χά­ρια Αφρι­κή, στις ακτές της Βό­ρειας Αφρι­κής, στη Μέση Ανα­το­λή- και οι δια­κη­ρυ­γµέ­νες µε­γά­λες φι­λο­δο­ξί­ες του να ανα­κτή­σει την από­λυ­τη κυ­ριαρ­χία σε ζώνες όπου υπήρ­ξε αποι­κιο­κρα­τι­κή δύ­να­µη κι εξα­κο­λου­θεί να θε­ω­ρεί «σφαί­ρες επιρ­ρο­ής» του, δεν αφή­νει κα­νέ­να πε­ρι­θώ­ριο για αυ­τα­πά­τες ως προς την επι­θε­τι­κή φύση της συ­µφω­νί­ας.

Το ελ­λη­νι­κό κρά­τος έχει ήδη συ­γκρο­τή­σει «στρα­τη­γι­κές» συ­µµα­χί­ες µε τις πιο επι­κίν­δυ­νες δυ­νά­µεις της πε­ριο­χής, όπως το ρα­τσι­στι­κό κρά­τος-τρο­µο­κρά­τη (Ισ­ρα­ήλ) και την αδί­στα­κτη δι­κτα­το­ρία του Σίσι (Αί­γυ­πτος). Αυτές τε­λευ­ταία «διευ­ρύ­νο­νται» µε σκο­τει­νά κά­στρα της αντί­δρα­σης όπως τα Ηνω­µέ­να Αρα­βι­κά Εµι­ρά­τα και η Σα­ου­δι­κή Αρα­βία. Μά­λι­στα ο ελ­λη­νι­κός στρα­τός ανέ­λα­βε πρό­σφα­τα να συν­δρά­µει το σκο­τει­νό Βα­σί­λειο των Σα­ούντ στο βάρ­βα­ρο πό­λε­µο που έχει εξα­πο­λύ­σει στην Υε­µέ­νη. Αυτό το «πλέ­γµα δυ­νά­µε­ων», που συ­γκρο­τή­θη­κε µε τις ευ­λο­γί­ες του αµε­ρι­κα­νι­κού ιµπε­ρια­λι­σµού, ανα­λα­µβά­νει πλέον να συ­ντο­νί­σει ο γαλ­λι­κός ιµπε­ρια­λι­σµός: Που χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από µια ανοι­χτά ισλα­µο­φο­βι­κή/«τουρ­κο­φα­γι­κή» πο­λι­τι­κή αλλά και από την επι­θε­τι­κό­τη­τα της «πει­να­σµέ­νης» µε­γά­λης δύ­να­µης, µε ό,τι µπο­ρεί να ση­µαί­νουν αυτά για την επι­ση­µο­ποί­η­ση της εγκα­τά­στα­σής του στην ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, µε το «πρά­σι­νο φως» που άναψε η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, επι­διώ­κο­ντας πλε­ο­νέ­κτη­µα στον αντα­γω­νι­σµό µε το τουρ­κι­κό κρά­τος…

Πρό­κει­ται για εξε­λί­ξεις δυ­σβά­στα­κτες οι­κο­νο­µι­κά, αντι­δρα­στι­κές ως προς το πο­λι­τι­κό κλίµα στη χώρα και επι­κίν­δυ­νες για την ει­ρή­νη. Η ιστο­ρία, συ­µπε­ρι­λα­µβα­νο­µέ­νης της πο­λύ-πο­λύ πρό­σφα­της, προει­δο­ποιεί ότι αυτά τα «παι­χνί­δια» δεν λή­γουν εύ­κο­λα. Οι εξο­πλι­σµοί δεν είναι ποτέ «µια κι έξω» -κα­τα­λή­γουν σε ανε­ξέ­λεγ­κτη κούρ­σα µε­τα­ξύ των δύο πλευ­ρών χωρίς τε­λειω­µό. Τα στρα­τιω­τι­κά σύ­µφω­να, οι µα­νού­βρες και οι τσα­µπου­κά­δες (ακόµα κι όταν φέ­ρουν το µαν­δύα της «δι­πλω­µα­τί­ας») πά­ντο­τε πυ­ρο­δο­τούν ανά­λο­γες «απα­ντή­σεις» που επι­δει­νώ­νουν την κα­τά­στα­ση πε­ρισ­σό­τε­ρο. Η επι­µο­νή στον αντα­γω­νι­σµό λει­τουρ­γεί ως ένα κα­θο­δι­κό σπι­ράλ…

Στη µια όχθη του Αι­γαί­ου, ο Ερ­ντο­γάν «κα­τσα­διά­ζει» τους ερ­γα­ζό­µε­νους που δυ­σφο­ρούν µε τη λι­τό­τη­τα, δη­λώ­νο­ντας ενο­χλη­µέ­νος που «όλοι συ­ζη­τούν για την τιµή της πα­τά­τας, χωρίς να εν­δια­φέ­ρο­νται για την τιµή της σφαί­ρας». Στην άλλη όχθη του Αι­γαί­ου, συ­ντα­ξιού­χοι προ­σφεύ­γουν στο ΣτΕ για τα ανα­δρο­µι­κά και ακού­νε τους δι­κη­γό­ρους του δη­µο­σί­ου να απα­ντούν επι­κα­λού­µε­νοι το «εθνι­κό συ­µφέ­ρον της χώρας», µε ρητές ανα­φο­ρές στα ποσά που χρειά­ζο­νται για τα Ραφάλ, τις φρε­γά­τες, το φρά­χτη τον Έβρο…

Καθώς και οι δύο χώρες κα­τα­καί­γο­νταν το πε­ρα­σµέ­νο κα­λο­καί­ρι, ένα µή­νυ­µα δια­κι­νή­θη­κε -στα αγ­γλι­κά- από χρή­στες των µέσων κοι­νω­νι­κών δι­κτύ­ω­σης και στις δύο πλευ­ρές του Αι­γαί­ου: «Ίσως τώρα µπο­ρού­µε να στα­µα­τή­σου­µε να ξο­δεύ­ου­µε δι­σε­κα­το­µµύ­ρια στην ηλί­θια στρα­τιω­τι­κή µας σύ­γκρου­ση και να επεν­δύ­σου­µε πρα­γµα­τι­κά στην προ­στα­σία του κοι­νού µας πε­ρι­βάλ­λο­ντος».

Αυτή είναι η κα­τεύ­θυν­ση της απά­ντη­σης που οφεί­λει να δώσει ο κό­σµος των «από κάτω». Μέσα στη Βουλή, θα επι­κρα­τή­σει και πάλι η ίδια κα­τα­θλι­πτι­κή συ­ναί­νε­ση, µε τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να έχει δη­λώ­σει ρητά τη συ­µφω­νία του «επί της αρχής» και να κα­τα­φεύ­γει είτε σε δευ­τε­ρεύ­ου­σες  χλο­µές εν­στά­σεις είτε σε επι­κίν­δυ­νη «πλειο­δο­σία», απαι­τώ­ντας (στη γρα­µµή Ευάγ­γε­λου Βε­νι­ζέ­λου) ακόµα πιο απο­φα­σι­στι­κή δέ­σµευ­ση της Γαλ­λί­ας να πα­ρέ­µβει στρα­τιω­τι­κά στην πε­ριο­χή…

Η απά­ντη­ση χρειά­ζε­ται να δοθεί από τον κόσµο του κι­νή­µα­τος και τις δυ­νά­µεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Ως πρώτο βήµα σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση, κα­λού­µε σε συ­γκέ­ντρω­ση κατά τη ψή­φι­ση του ελ­λη­νο­γαλ­λι­κού συ­µφώ­νου, για να ακου­στεί έξω από τη Βουλή η αντι­πο­λε­µι­κή αντίρ­ρη­ση απέ­να­ντι στις συ­ναι­νέ­σεις.

• Λεφτά για Υγεία-Παι­δεία, όχι για εξο­πλι­σµούς

• Καµιά συ­µµε­το­χή σε ιµπε­ρια­λι­στι­κές επε­µβά­σεις

• Διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη των λαών σε Ελ­λά­δα-Κύ­προ-Τουρ­κία

Συ­γκε­ντρω­ση στο Σύ­ντα­γµα, Πέ­µπτη 7 Οκτώ­βρη, 6.30 µ.µ.

/rproject.gr/