Η Ευρώπη σε κρίση, η κοινωνική αντίσταση και οι πολιτικές προοπτικές

Η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση βυ­θί­ζε­ται, ολο­φά­νε­ρα πλέον, στην κρίση. Δια­δο­χι­κές Σύ­νο­δοι Κο­ρυ­φής κα­τα­λή­γουν χωρίς απο­τε­λέ­σμα­τα, κο­ρυ­φαία πο­λι­τι­κά και κοι­νω­νι­κά ζη­τή­μα­τα πα­ρα­μέ­νουν χωρίς απα­ντή­σεις, σε πολ­λές χώ­ρες-μέ­λη οι «εθνι­κές» πο­λι­τι­κές απο­κλί­νουν ήδη όλο και πιο αξιο­ση­μεί­ω­τα…

Όπως σωστά υπο­γραμ­μί­ζει ο Γ. Κι­μπου­ρό­που­λος: «Τί­πο­τα ευοί­ω­νο δεν υπάρ­χει στην Ευ­ρω­ζώ­νη … το εγ­χεί­ρη­μα της “ευ­ρω­πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης” γί­νε­ται απω­θη­τι­κό και όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρες πο­λι­τι­κές και επι­χει­ρη­μα­τι­κές ελίτ γοη­τεύ­ο­νται –ή εξω­θού­νται‒ από μια τάση απο­πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης και επα­νε­θνι­κο­ποί­η­σης των πο­λι­τι­κών τους…».

Την τάση αυτή ανέ­δει­ξε σε κο­ρυ­φαίο επί­πε­δο η από­φα­ση για το Brexit στη Βρε­τα­νία –του­λά­χι­στον στη μορφή των Συ­ντη­ρη­τι­κών και των ξε­νο­φο­βι­κών δυ­νά­με­ων της Δε­ξιάς που ηγε­μό­νευ­σαν στην κα­μπά­νια για το Brexit και στη συ­να­κό­λου­θη «ανα­σύν­θε­ση» των κυ­ρί­αρ­χων πο­λι­τι­κών-κυ­βερ­νη­τι­κών δυ­νά­με­ων. Την ανα­δει­κνύ­ει, όμως, και ένα διε­θνές ρεύμα επι­στρο­φής στις πο­λι­τι­κές «εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας», που ανα­πτύσ­σε­ται μέσα σε με­γά­λες ιμπε­ρια­λι­στι­κές χώρες, με «μορ­φές» όπως ο Ντό­ναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, η Μαρίν Λε Πεν αλλά και ο Νι­κο­λά Σαρ­κο­ζί στη Γαλ­λία και με ιδιό­μορ­φο τρόπο ο Πέπε Γκρί­λο στην Ιτα­λία.

Στη βάση της ελ­λη­νι­κής εμπει­ρί­ας, στη βάση της ερ­μη­νεί­ας της συν­θη­κο­λό­γη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, βρί­σκε­ται η εξής δια­πί­στω­ση: Είναι αδύ­να­τη η επι­τυ­χία ενός ρι­ζο­σπα­στι­κού με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος αντι­λι­τό­τη­τας μέσα στο πλαί­σιο ανο­χής της Ευ­ρω­ζώ­νης, είναι αδύ­να­τη η αντι­μνη­μο­νια­κή ανα­τρο­πή χωρίς τη ρήξη με το ευρώ και τη συ­στη­μα­τι­κή απει­θαρ­χία/σύ­γκρου­ση με τις Οδη­γί­ες, Συν­θή­κες, νόρ­μες και συ­νή­θειες που συ­νι­στούν τα βάθρα συ­γκρό­τη­σης της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης.

Η συ­ζή­τη­ση γι’ αυτήν την εμπει­ρία –που είναι σή­με­ρα απο­λύ­τως επί­και­ρη στην Πορ­το­γα­λία και την Ισπα­νία– σε συν­δυα­σμό με την ανα­γκαία βαθιά δια­φο­ρο­ποί­η­ση απέ­να­ντι στο ρεύμα της «εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας» από τα πάνω και από δεξιά, είναι μια συ­ζή­τη­ση που συ­νι­στά μια κο­ρυ­φαία υπο­χρέ­ω­ση για τις δυ­νά­μεις της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς στην Ευ­ρώ­πη.

Η κρίση στην ΕΕ έχει ως θε­μέ­λιο το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα. Η επί­θε­ση της βάρ­βα­ρης λι­τό­τη­τας, οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, αφο­ρούν όλες τις χώρες, ακόμα και αυτές με οι­κο­νο­μί­ες τε­ρά­στιων με­γε­θών, όπως τη Γαλ­λία. Τη Γαλ­λία όπου το ερ­γα­τι­κό και νε­ο­λαι­ί­στι­κο κί­νη­μα δίνει ξανά μα­θή­μα­τα ελ­πί­δας σε όσους βιά­στη­καν να κλεί­σουν την κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση στο ντου­λά­πι του πα­ρελ­θό­ντος. Αν το Brexit ση­μα­το­δο­τού­σε την κρίση της ΕΕ «από τα πάνω», οι κοι­νω­νι­κοί αγώ­νες στη Γαλ­λία προ­σθέ­τουν την πιο άμεση διά­στα­ση, αυτήν της αλ­λα­γής μέσα από τη μα­ζι­κή πα­ρέμ­βα­ση του κό­σμου «από τα κάτω».

Όμως μια άλλη πλευ­ρά της ελ­λη­νι­κής εμπει­ρί­ας ήταν η ση­μα­σία της πο­λι­τι­κής πάλης. Με την κρί­ση-μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με τα προ­βλή­μα­τα στην πο­λι­τι­κή γραμ­μή και την πο­λι­τι­κή ηγε­σία των Podemos, με τις με­γά­λες προ­κλή­σεις που αντι­με­τω­πί­ζει το Μπλό­κο στην Πορ­το­γα­λία (έχο­ντας επι­λέ­ξει να στη­ρί­ζει μαζί με το ΚΚ μια κυ­βέρ­νη­ση των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών…), απο­δει­κνύ­ε­ται ότι τα «πλα­τιά κόμ­μα­τα» της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς στην Ευ­ρώ­πη έχουν φτά­σει σε ένα ιστο­ρι­κό όριο. Όπου αν δεν υπάρ­ξουν στο εσω­τε­ρι­κό τους απο­τε­λε­σμα­τι­κές-μα­ζι­κές τά­σεις αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής με­τα­στρο­φής, είναι ορα­τός ο κίν­δυ­νος βύ­θι­σης στη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή με­τάλ­λα­ξη. Η συ­ζή­τη­ση αυτής της εμπει­ρί­ας είναι μια ακόμα βα­σι­κή υπο­χρέ­ω­ση της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Όμως οι «με­γά­λες» πο­λι­τι­κές συ­ζη­τή­σεις δεν γί­νο­νται ποτέ απο­τε­λε­σμα­τι­κές σε συν­θή­κες πο­λι­τι­κής αδρά­νειας. Ένα πλή­θος κα­θη­κό­ντων μάς «πο­λιορ­κεί»: Η ορ­γά­νω­ση των ερ­γα­τι­κών αγώ­νων ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα, την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση, την ελα­στι­κό­τη­τα. Η ορ­γά­νω­ση των μα­ζι­κών αντι­στά­σε­ων στον ιμπε­ρια­λι­σμό και στον πό­λε­μο. Η ορ­γά­νω­ση της αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες, η αντί­στα­ση στην ισλα­μο­φο­βία, στο ρα­τσι­σμό και τους νε­ο­να­ζί.

Όλα αυτά θέ­λου­με να συ­ζη­τή­σου­με στη διε­θνή συ­νά­ντη­ση συ­ζή­τη­σης της ευ­ρω­παϊ­κής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς στην Αθήνα, στις 4-5-6 Νο­έμ­βρη. Μαζί μας θα ανοί­γουν τη συ­ζή­τη­ση συ­ντρό­φισ­σες και σύ­ντρο­φοι από τους Anticapitalistas μέσα στο Podemos, από το Bloco στην Πορ­το­γα­λία, από τη Sinistra Anticapitalista στην Ιτα­λία, από το Γρα­νά­ζι στην Κύπρο, αγω­νι­στές του NPA από τη Γαλ­λία, στε­λέ­χη του MPS από την Ελ­βε­τία. Σύ­ντρο­φοι από την ISO στις ΗΠΑ. Αγω­νι­στές από τη Βρε­τα­νία που στή­ρι­ξαν την κα­μπά­νια Lexit όπως ο Νιλ Ντέι­βιν­τσον (μέλος του RS21 στην Αγ­γλία και του International Socialism στη Σκο­τία – ISS) και ο Στά­θης Κου­βε­λά­κης. Στε­λέ­χη που πρω­το­στα­τούν στη διε­θνή κα­μπά­νια ενά­ντια στο χρέος, όπως ο Ερίκ Του­σέν. Και, ασφα­λώς, σύ­ντρο­φοι και συ­ντρό­φισ­σες από την ΛΑΕ και άλλες εκ­δο­χές της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα.

Θα προ­σπα­θή­σου­με να ορ­γα­νώ­σου­με μια δη­μο­κρα­τι­κή αλλά και ου­σια­στι­κή διε­θνή πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση πάνω στα προ­βλή­μα­τα-κόμ­βους που αντι­με­τω­πί­ζου­με στην πο­λι­τι­κή πάλη σε αυτήν την κρί­σι­μη πε­ρί­ο­δο.

Σας πε­ρι­μέ­νου­με!