Τι κόμμα είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ;

Οι πρό­σφυ­γες από την Ανα­το­λή πλη­ρώ­νουν βαρύ φόρο αί­μα­τος, προ­σπα­θώ­ντας απελ­πι­σμέ­να να ξε­φύ­γουν από την κό­λα­ση που (κυ­ρί­ως) ο δυ­τι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός επέ­βα­λε στη γει­το­νιά τους και ανα­ζη­τώ­ντας σω­τη­ρία στη μόνη διέ­ξο­δο που μένει «ανοι­χτή»: στη μα­ζι­κή με­τα­κί­νη­ση προς τη Δύση.

Σε αυτή τη με­τα­κί­νη­ση χι­λιά­δες και χι­λιά­δες χά­νουν τη ζωή τους, επει­δή οι «εν­διά­με­σες» χώρες και κυ­βερ­νή­σεις τους επι­χει­ρούν όχι να διευ­κο­λύ­νουν, αλλά να κά­νουν αυτό το «τα­ξί­δι» όλο και πιο δύ­σκο­λο, όλο και πιο επι­κίν­δυ­νο, συ­νε­χί­ζο­ντας τις πο­λι­τι­κές «απο­τρο­πής», πα­ρό­λο που αυτές έχουν απο­δει­χτεί ιδιαί­τε­ρα αι­μα­τη­ρές και απο­λύ­τως ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κές. Ο λόγος είναι η ευ­θυ­γράμ­μι­ση με τις οδη­γί­ες της «Ευ­ρώ­πης-φρού­ριο», αλλά και ο (ελά­χι­στα) κα­λυμ­μέ­νος ρα­τσι­σμός, ως μέ­θο­δος εσω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής κυ­ριαρ­χί­ας.

Αφο­ρούν αυτές οι δια­πι­στώ­σεις την κυ­βέρ­νη­ση «πρώτη φορά Αρι­στε­ρά» στην Ελ­λά­δα; Σύμ­φω­να με το ρε­πορ­τάζ της Αυγής, το νε­κρο­το­μείο της Μυ­τι­λή­νης έχει ξε­χει­λί­σει από «αταυ­το­ποί­η­τα» πτώ­μα­τα προ­σφύ­γων: αν­δρών-γυ­ναι­κών και μι­κρών παι­διών που ξέ­βρα­σε η θά­λασ­σα. Κάθε βράδυ, τα τη­λε­ο­πτι­κά ρε­πορ­τάζ-με έναν τόνο τυ­πο­ποι­η­μέ­νης, υπο­κρι­τι­κής, συ­γκί­νη­σης-ανα­φέ­ρουν ένα ακόμη «τρα­γι­κό ναυά­γιο» στα ανα­το­λι­κά νερά του Αι­γαί­ου, με δε­κά­δες πρό­σθε­τους «αγνο­ού­με­νους».

Αυτή η τρα­γω­δία δεν έχει καμιά «αντι­κει­με­νι­κή» ερ­μη­νεία και τεκ­μη­ρί­ω­ση. Η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση θα μπο­ρού­σε να έχει γκρε­μί­σει τον «φρά­κτη» στον Έβρο, επι­τρέ­πο­ντας στους πρό­σφυ­γες να με­τα­κι­νη­θούν με με­γα­λύ­τε­ρη ασφά­λεια από τη στε­ριά. Θα μπο­ρού­σε, ακόμα, να έχει βά­λει-σε συ­νεν­νό­η­ση με την Τουρ­κία-κά­ποια κα­ρά­βια που θα με­τα­φέ­ρουν με ασφά­λεια τους πρό­σφυ­γες από τις τουρ­κι­κές ακτές (πα­ρε­μπι­πτό­ντως, για τους λά­τρεις των κα­νό­νων της αγο­ράς, αυτό θα κό­στι­ζε και φθη­νό­τε­ρα από το «ει­σι­τή­ριο» πα­ρά­νο­μης επι­βί­βα­σης των προ­σφύ­γων στις λα­στι­χέ­νιες βάρ­κες του θα­νά­του…). Γιατί δεν υλο­ποιού­νται τέ­τοιες λύ­σεις;

Αφε­νός, γιατί η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα-Καμ­μέ­νου πα­ρα­μέ­νει υπο­ταγ­μέ­νη στην ευ­ρω­παϊ­κή πο­λι­τι­κή περί, τάχα, «ελέγ­χου των προ­σφυ­γι­κών ροών», πο­λι­τι­κή που στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πιέ­ζει τους πρό­σφυ­γες να πα­ρα­μεί­νουν στις κα­τε­στραμ­μέ­νες πα­τρί­δες τους.

Αφε­τέ­ρου, γιατί η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα-Καμ­μέ­νου δεν τολμά να συ­γκρου­στεί και να θέσει τέρμα στη ρα­τσι­στι­κή προ­κα­τά­λη­ψη που έχουν εμπε­δώ­σει οι προη­γού­με­νες κυ­βερ­νή­σεις στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία. Για να στα­μα­τή­σουν να πνί­γο­νται οι άν­θρω­ποι στα πα­γω­μέ­να νερά του Αι­γαί­ου, υπάρ­χει μια και μόνο λύση: να απο­φα­σί­σου­με να τους υπο­δε­χτού­με αν­θρώ­πι­να και δη­μο­κρα­τι­κά, να αξιο­ποι­ή­σου­με τις δυ­να­τό­τη­τες του 21ου αιώνα για να μειώ­σου­με τον πόνο εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων συ­ναν­θρώ­πων μας. Αυτό, που θα ήταν αυ­το­νό­η­το κα­θή­κον μιας δη­μο­κρα­τι­κής-ακό­μα και αστι­κής, κε­ντρώ­ας-κυ­βέρ­νη­σης, δεν τολμά να το κάνει ένα κόμμα που εξα­κο­λου­θεί να πα­ρι­στά­νει τη…ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά.

Ο ανα­πλη­ρω­τής υπουρ­γός με­τα­να­στευ­τι­κής πο­λι­τι­κής, Γιάν­νης Μου­ζά­λας, δή­λω­σε αυ­τά­ρε­σκα στο Left ότι «ο φρά­χτης στον Έβρο δεν μπο­ρεί να πέσει πριν εξε­τα­στούν διά­φο­ρες άλλες πα­ρά­με­τροι». Αλή­θεια, γιατί κα­νείς δεν μας λέει ποιες είναι αυτές οι άλλες «πα­ρά­με­τροι» και πόσες χι­λιά­δες αν­θρώ­πι­νες ζωές πρέ­πει να χα­θούν πριν ολο­κλη­ρω­θεί αυτή η «εξέ­τα­ση»;

Η έντα­ξη του δρά­μα­τος των προ­σφύ­γων στους γε­ω­πο­λι­τι­κούς αντα­γω­νι­σμούς των το­πι­κών δυ­νά­με­ων είναι μια από τις πιο αντι­δρα­στι­κές πτυ­χές της τρέ­χου­σας πο­λι­τι­κής. Ο Π. Καμ­μέ­νος φρο­ντί­ζει να επα­να­λαμ­βά­νει ότι τα σύ­νο­ρα πρέ­πει να πα­ρα­μεί­νουν «αδια­πέ­ρα­στα», ότι η γραμ­μή Θρά­κη-Αι­γαίο-Κύ­προς είναι μια «γραμ­μή άμυ­νας του ελ­λη­νι­σμού». Αυτές οι ιδέες του «πα­τριω­τι­κού ΠΑΣΟΚ» που στη συ­νέ­χεια κλη­ρο­νό­μη­σαν οι της «λαϊ­κής» ακρο­δε­ξιάς και οι της Χρυ­σής Αυγής, οδη­γούν σή­με­ρα στην πα­γε­ρή αδια­φο­ρία απέ­να­ντι σε εκα­το­ντά­δες νε­κρούς.