H συζήτηση “οι εργατικοί αγώνες και τα συνδικάτα” στο Διεθνές Τριήμερο του Rp

 

Ο Γιώρ­γος Χα­ρί­σης (ΕΕ ΠΟΕ – ΟΤΑ) ξε­κί­νη­σε τη συ­ζή­τη­ση θυ­μί­ζο­ντας τα χα­μη­λά πο­σο­στά της συμ­με­το­χής των ερ­γα­ζο­μέ­νων σε συν­δι­κά­τα (ιδιαί­τε­ρα στον ιδιω­τι­κό τομέα που φτά­νει το 10%). Ση­μεί­ω­σε ότι ο τρό­πος με τον οποίο λει­τουρ­γούν τα συν­δι­κά­τα είναι γρα­φειο­κρα­τι­κός και αυτό οφεί­λε­ται στην κυ­ριαρ­χία του ερ­γο­δο­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού. Η ηγε­σία της ΓΣΕΕ έδει­ξε άλλη μια φορά τον χα­ρα­κτή­ρα της και με τη στάση που κρά­τη­σε στο δη­μο­ψή­φι­σμα.Υπεν­θύ­μι­σε τις τε­ρά­στιες ερ­γα­τι­κές κι­νη­το­ποί­η­σεις του 2010-11, και τό­νι­σε ότι η άνο­δος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ οφεί­λε­ται στο ζή­τη­μα πο­λι­τι­κής διε­ξό­δου που προ­έ­κυ­ψε μέσα από αυτές τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Από αυτό το γε­γο­νός, γί­νε­ται φα­νε­ρό ότι δεν γί­νε­ται τα συν­δι­κα­λι­στι­κά αι­τή­μα­τα να μη συν­δέ­ο­νται με τα πο­λι­τι­κά ώστε να δί­νε­ται διέ­ξο­δος στην ερ­γα­τι­κή τάξη.
Η με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κρύ­βει τον κίν­δυ­νο του να χαθεί το αξια­κό φορ­τίο της αρι­στε­ράς και η αρι­στε­ρά να χα­ρα­κτη­ρι­στεί «μία από τα ίδια».Οι ανα­λα­μπές του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος όπως η μα­ζι­κή απερ­γία της 12ης Νο­έμ­βρη 2015 ή η με­γα­λειώ­δης απερ­γία της 4ης Φλε­βά­ρη 2016, γνώ­ρι­σαν εκ­φυ­λι­στι­κή ή καμία συ­νέ­χεια, με ευ­θύ­νη της ηγε­σί­ας της ΓΣΕΕ αλλά και του ΠΑΜΕ.

Για αυτό το λόγο, τό­νι­σε, είναι ανα­γκαία η συ­γκρό­τη­ση ενός με­τώ­που τα­ξι­κών δυ­νά­με­ων, στην κα­τεύ­θυν­ση της ενιο­ποί­η­σης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, ώστε να αφαι­ρε­θεί από τη ΓΣΕΕ η απο­κλει­στι­κή δυ­να­τό­τη­τα προ­κή­ρυ­ξης απερ­γιών. Άμεσο κρί­σι­μο κα­θή­κον είναι η προ­ε­τοι­μα­σία της απερ­γί­ας της 24ης Νο­έμ­βρη.

Ο Κρι­στιάν Μαγιέ (SUD Solidaires) ανα­φέρ­θη­κε στα συ­μπε­ρά­σμα­τα από το εξά­μη­νο κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα ενά­ντια στις ερ­γα­σια­κές αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις στην Γαλ­λία. Ση­μεί­ω­σε ότι η ερ­γα­σια­κή επί­θε­ση στη Γαλ­λία είναι στα πλαί­σια της επί­θε­σης που έχει εξα­πο­λύ­σει ο κα­πι­τα­λι­σμός σε διε­θνές και ιδιαί­τε­ρα σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο (πα­ρα­δείγ­μα­τα Ιτα­λί­ας, Γερ­μα­νί­ας, Αγ­γλί­ας) και στην ανα­γκαιό­τη­τα εμπέ­δω­σης των ου­σια­στι­κών -και όχι μόνο στα λό­για-διε­θνι­στι­κών κα­θη­κό­ντων που αυτή θέτει. Πρό­σθε­σε ότι απαι­τεί­ται ένα ενω­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό μέ­τω­πο πάλης. Στη Γαλ­λία, σύμ­φω­να με τον Κρι­στιάν Μαγιέ, υπήρ­ξε αδυ­να­μία κα­λέ­σμα­τος μιας Γε­νι­κής Απερ­γί­ας από το σύ­νο­λο των συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, παρά τους επι­μέ­ρους με­γά­λους αγώ­νες που δό­θη­καν σε πολ­λούς χώ­ρους δου­λειάς. Επί­σης, χρειά­ζε­ται να βελ­τιω­θούν οι δια­δι­κα­σί­ες επι­κοι­νω­νί­ας ανά­με­σα στα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα και στις συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις όπως και να υπάρ­χει ορ­γά­νω­ση του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος ενά­ντια στους φα­σί­στες και την αστυ­νο­μι­κή κα­τα­στο­λή.

Η Κα­τε­ρί­να Γιαν­νού­λια (ΔΣ Ενιαί­ου Συλ­λό­γου Ερ­γα­ζο­μέ­νων ΥΠΑΑΤ) ση­μεί­ω­σε ότι οι αυ­θόρ­μη­τες μα­ζι­κές ερ­γα­τι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις των προη­γού­με­νων χρό­νων έδω­σαν την αί­σθη­ση ότι τέ­τοια με­γά­λα γε­γο­νό­τα θα προ­κύ­πτουν πάντα, κάτι το οποίο δεν ισχύ­ει. Συ­μπλή­ρω­σε ότι τα πολύ θε­τι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα συ­ντο­νι­σμού  που προ­έ­κυ­ψαν το 2010 – 2012 δεν άφη­σαν κά­ποια συ­νέ­χεια, και πα­ρό­λο που το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα έριξε δύο μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις και κα­θυ­στέ­ρη­σε την εφαρ­μο­γή των μνη­μο­νί­ων, δεν μπό­ρε­σε να ανα­σχέ­σει πλή­ρως την επί­θε­ση. “Οι απάν­θρω­πες υλι­κές συν­θή­κες (ευ­έ­λι­κτες μορ­φές ερ­γα­σί­ας πάνω από 50%, ανερ­γία) μαζί με την προ­δο­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επηρ­ρε­ά­ζουν αρ­νη­τι­κά και τα συν­δι­κά­τα, τα πο­λι­τι­κά αι­τή­μα­τα, την εμπι­στο­σύ­νη του κό­σμου στα σω­μα­τεία”, είπε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, “η κα­τά­στα­ση δεν γί­νε­ται να αντι­με­τω­πι­στεί με σε­χτα­ρι­σμό και στενή πο­λι­τι­κή απεύ­θυν­ση”.
Τα θε­τι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα δυ­να­μι­κών σω­μα­τεί­ων (πχ Wind, Vodafone) πρέ­πει να συν­δυα­στούν με κε­ντρι­κές πο­λι­τι­κές ανα­φο­ρές τέ­τοιες που να μην πε­ριο­ρί­ζουν και να ανοί­γουν στην κοι­νω­νία των αγώνα των ερ­γα­τι­κών σω­μα­τεί­ων. Οι αγώ­νες μπο­ρούν να νι­κή­σουν μόνο άμα γί­νουν κτήμα της κοι­νω­νί­ας (π.χ. ΕΡΤ, συ­γκέ­ντρω­ση πρώ­των ειδών για πρό­σφυ­γες από σω­μα­τεία). Για αυτό το λόγο, το ανα­συ­γκρο­τη­μέ­νο ΜΕΤΑ κάνει προ­σπά­θειες για συ­ντο­νι­σμό με την ευ­ρύ­τε­ρη αρι­στε­ρά, στη βάση αυτών των χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών.

Η  Ελιά­να Κόμο (FIOM) έδωσε έμ­φα­ση στις δυ­σκο­λί­ες που αντι­με­τω­πί­ζει το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα στην Ιτα­λία. Είπε ότι στην Ιτα­λία πραγ­μα­το­ποιεί­ται με­γά­λη επί­θε­ση με αύ­ξη­ση του ορίου συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης, με μεί­ω­ση των μι­σθών και ταυ­τό­χρο­νη αύ­ξη­ση του ωρα­ρί­ου. “H CGL (Γε­νι­κή Συ­νο­πο­σπον­δία Ερ­γα­τών) είναι συ­νέ­νο­χη, γιατί αντί να καλεί τον κόσμο σε ξε­ση­κω­μό, κά­θε­ται στο τρα­πέ­ζι με την κυ­βέρ­νη­ση”. Ανα­φέρ­θη­κε στο δη­μο­ψή­φι­σμα που θα διε­ξα­χθεί στις 4 Δε­κέμ­βρη για να εγκρί­νει ή να απορ­ρί­ψει την νέα αντερ­γα­τι­κή με­τα­ρύθ­μι­ση Ρέν­τσι, που είναι κο­ρυ­φαί­ας ση­μα­σί­ας. Η Confidustria (Σύν­δε­σμος Ιτα­λών Βιο­μη­χά­νων) έχει πάρει θέση υπέρ του «ΝΑΙ», όμως η CGL δεν έχει στη­ρί­ξει πραγ­μα­τι­κά το «ΟΧΙ». Έτσι, δη­μιουρ­γεί­ται ο κίν­δυ­νος το «ΟΧΙ» να το καρ­πω­θεί η ακρο­δε­ξιά (Λίγκα του Βορρά) που το στη­ρί­ζει για δι­κούς της λό­γους. Ο συν­δι­κα­λι­σμός της βάσης μέχρι στιγ­μής είναι ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κός, μιας και οι συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις δεν μπο­ρούν να προ­κη­ρύ­ξουν ενιαία Γε­νι­κή Απερ­γία. Πα­ρό­λα αυτά, στην Ιτα­λία με αφορ­μή τον πρό­σφα­το θά­να­το Αι­γύ­πτιου ερ­γά­τη από φορ­τη­γό κατά τη διάρ­κεια απερ­για­κής κι­νη­το­ποί­η­σης και το αυ­θόρ­μη­το ξέ­σπα­σμα απερ­γιών (που πίεσε την ηγε­σία της CGL) είναι ένα φω­τει­νό πα­ρά­δειγ­μα που μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει αφορ­μή για την επα­νεκ­κί­νη­ση του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος στην Ιτα­λία.

Η Νάγια Νι­κο­λά­ου (Μέλος ΓΣ ΟΤΟΕ) υπο­στή­ρι­ξε ότι το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα έχει ητ­τη­θεί από την επέ­λε­ση του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και της «ιδιώ­τευ­σης», ενώ η ακρο­δε­ξιά εμ­φα­νί­ζε­ται ως ρεύμα στην Ευ­ρώ­πη. Πα­ρό­λα αυτά μάχες όπως αυτή του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος με το τα­ξι­κό 62% απο­τε­λούν με­γά­λη πα­ρα­κα­τα­θή­κη για τη συ­νέ­χεια. Τό­νι­σε ότι η επα­να­φο­ρά του συν­θή­μα­τος «Λι­γό­τε­ρη δου­λειά, δου­λειά για όλους» είναι ανα­γκαία, όπως η πλή­ρης αλ­λα­γή της δομής των συν­δι­κά­των. Όλοι οι ερ­γα­ζό­με­νοι πρέ­πει να συμ­με­τέ­χουν στη λήψη απο­φά­σε­ων, και όχι μόνο οι αντι­πρό­σω­ποί τους, ενώ ταυ­τό­χρο­να πρέ­πει να μπο­ρούν να έχουν και λόγο για το προ­ϊ­όν που πα­ρά­γουν. Χρειά­ζε­ται να βρε­θούν ποι­κί­λοι τρό­ποι που να πλήτ­τουν τους ερ­γο­δό­τες, εκτός από την απερ­γία (πχ μπο­ϋ­κο­τάζ). Ο συν­δι­κα­λι­σμός, συ­μπλή­ρω­σε η Νάγια Νι­κο­λά­ου, “είναι η με­τα­φο­ρά της τα­ξι­κής συ­νεί­δη­σης στο σύ­νο­λο της ερ­γα­τι­κής τάξης, δεν είναι επάγ­γελ­μα και αν ξε­κι­νά από τη βάση, όλη η δομή του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος θα αλ­λά­ξει”.

Ο Νίκος Πο­τα­μί­της (Σω­μα­τείο Ερ­γα­ζο­μέ­νων Νο­σο­κο­μεί­ου Ζα­κύν­θου) ανά­φε­ρε ότι οι ερ­γα­ζό­με­νοι στο νο­σο­κο­μείο της Ζα­κύν­θου ανα­γκά­ζο­νται να κά­νουν δύο και τρεις δου­λειές. Το νο­σο­κο­μείο κα­ταρ­ρέ­ει, ενώ τα ιδιω­τι­κά κέ­ντρα υγεί­ας όλο και πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται. Στους ερ­γα­ζό­με­νους επι­κρα­τεί απο­γο­ή­τευ­ση, καθώς τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα του νο­σο­κο­μεί­ου τους είχαν κάνει να ελ­πί­ζουν στην πο­λι­τι­κή διέ­ξο­δο που είχε πα­ρου­σιά­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η έλ­λει­ψη αρι­στε­ρής απά­ντη­σης οδη­γεί στην μη – συμ­με­το­χή, σε προ­τί­μη­ση ατο­μι­κών λύ­σε­ων (ιδιω­τι­κά κέ­ντρα υγεί­ας) και στην επι­στρο­φή του συν­δι­κα­λι­στι­κού “προ­στα­τευ­τι­σμού” του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Άμεσο κα­θή­κον της αρι­στε­ράς είναι η επα­νά­κτη­ση της αξιο­πι­στί­ας στο δη­μό­σιο τομέα και η κή­ρυ­ξη ανέν­δο­του αγώνα. Για να γίνει αυτό πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, πρέ­πει η αρι­στε­ρά να πεί­σει τον κόσμο ότι οι ανά­γκες του μπο­ρούν να πραγ­μα­το­ποι­η­θούν με την επα­νά­στα­ση, να εμπνεύ­σει τον κόσμο της ότι ένας άλλος κό­σμος είναι εφι­κτός.

Ο Δη­μή­τρης Γαρ­δι­κλής (ΓΓ Σω­μα­τεί­ου Ερ­γα­ζο­μέ­νων Ασκλη­πιεί­ου Βού­λας) υπεν­θύ­μι­σε ότι ο κα­πι­τα­λι­σμός περ­νά­ει δο­μι­κή κρίση και επι­βιώ­νει της κα­τα­στρο­φής κε­φα­λαί­ου που επι­τυγ­χά­νε­ται μέσω των πολ­λών πο­λέ­μων. Τα συν­δι­κά­τα έχουν πάψει να μι­λά­νε για τα­ξι­κή πάλη και κά­νουν τον κο­μπάρ­σο στον κοι­νω­νι­κό διά­λο­γο. Δεν πρέ­πει να έχου­με αυ­τα­πά­τες για τον ρόλο του γρα­φειο­κρα­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού. Τα τε­λευ­ταία χρό­νια οι ερ­γα­τι­κοί αγώ­νες (Χα­λυ­βουρ­γία, Ναυ­τερ­γά­τες, ΜΕΤΡΟ, Κα­θη­γη­τές) απέ­τυ­χαν να συν­δε­θούν με την κοι­νω­νία και έτσι έχα­ναν. Για να αλ­λά­ξου­με την κα­τά­στα­ση, δεν χρειά­ζε­ται απλώς να συ­ζη­τά­με για το πώς ψή­φι­σαν οι ηγε­σί­ες, αλλά χρειά­ζε­ται να γίνει μια ενω­τι­κή δου­λειά της αρι­στε­ράς στη βάση, χωρίς λο­γι­κές κομ­μα­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού.