Λεβεντόπαιδο Αρίστο, μπες στο μαγαζί και κλείσ’ το.
Αυτά τραγουδούσε ο Καλατζής, το μακρινό 1969, σε μουσική Λοΐζου και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. Πού να ήξερε ότι, κάποτε, ένα λεβεντόπαιδο με αυτό το όνομα, πράγματι, θα έκανε ζημιά στο καθεστωτικό μας μαγαζί.
Ο σύγχρονός μας Αρίστος έχει μεγάλο ενδιαφέρον ως ιδεότυπος μιας ανυπόφορης συνθήκης.
Δεν είναι μόνο τα σπαρταριστά γεγονότα, που έχουν πρωταγωνιστή τον Αρίστο, τον φιλελεύθερο, τον αντικρατιστή. Αλλωστε, γιατί να έχει πρόβλημα ένας αντικρατιστής, όταν φεσώνει το κράτος; Τι αντικρατιστής θα ήταν αν πλήρωνε τις υποχρεώσεις του; Ο άνθρωπος ακολουθεί, με θρησκευτική ευλάβεια, το «πιστεύω του». Αυτό δεν έκαναν οι τραπεζίτες το 2008; Αυτό δεν κάνει ο Μασκ, που η Τέσλα του επιβιώνει, αποκλειστικά και μόνο, λόγω των κρατικών επιδοτήσεων;
Χρήστος Λάσκος
Δεν είναι μόνο οι άθλιες αναρτήσεις του αναφορικά με την εκατόμβη των Τεμπών. Η πεποίθηση πως κι αυτό για καλό έγινε, αν καταφέρουμε να βελτιώσουμε τον σιδηρόδρομο, είναι κοινότατη μεταξύ των μητσοτακικών – και, ειδικά, των ακροκεντρώων. Μια θυσία ήτανε, σταματήστε πια οι «μπαζωμένοι».
Ενδεικτικό της αθλιότητας αυτής -από τους ίδιους, που καταγγέλλουν την «τοξικότητα»- είναι το ακόλουθο απάνθισμα, από λόγια μεγαλοπαράγοντα «δημοσιογράφου» της ναυαρχίδας του ακραίου Κέντρου στην Ελλάδα, των «Νέων»: «Οτι κακοφορμίζει η υπόθεση των Τεμπών, δεν χρειάζεται και ιδιαίτερα αναλυτική σκέψη για να το καταλάβει κανείς. [Π.χ.] από την καθημερινή ενασχόληση των μέσων με την υπόθεση μέχρι την εμφάνιση, δίκην διαττόντων αστέρων, συγγενών, πραγματογνωμόνων και καθενός που μπορεί να διεκδικήσει τα 15 λεπτά δημοσιότητας που του αναλογούν […] Το επόμενο Σαββατοκύριακο προγραμματίζεται μεγάλο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο, κατά το οποίο θα κυριαρχήσουν τα Τέμπη, τα οξυγόνα, οι δικαιοσύνες, οι συγκαλύψεις και τα ρέστα».
Κάποιος, λίγο κοινότοπος, καλοσυνάτος, θα έλεγε: Μα, καθόλου ενσυναίσθηση; Τόση μισανθρωπία; Οι συγγενείς αναζητούν 15 λεπτά δημοσιότητας; Τα Τέμπη είναι «τα οξυγόνα και τα ρέστα»;
Λάθος ερωτήματα. Η υπεράσπιση του συμφέροντος είναι πέρα από την ηθική, η οποία, άλλωστε, είναι μια ιδιοτροπία των αδύναμων. Οι ισχυροί δεν χρειάζονται ηθική – η ισχύς τους φτάνει. Γι’ αυτό λοιδορούν τις «δικαιοσύνες».
Οι ακροκεντρώοι βρίσκονται πραγματικά σε παράκρουση. Αν σκεφτούμε, μάλιστα, πόσο οι διεθνείς εξελίξεις στον «ελεύθερο κόσμο» τούς έχουν φέρει κοκομπλόκο ήρθε η ώρα του κλαυσίγελου. Πώς να αντέξεις το γεγονός ότι η πατρίδα της δυτικής «δημοκρατίας», με συνεχή και αδιατάρακτο τρόπο, εξόκειλε εδώ που εξόκειλε; Πώς να χωνέψεις πως η ευρωπαϊκή «οικογένεια», που τόσο στήριξες όταν ξέσκιζε τον φτωχό κόσμο στην Ελλάδα, αποδεικνύεται μια τιποτένια οντότητα, ντροπή και των γονέων; Η Τουρκία, πάλι, στα μέσα και στα έξω, ενώ εσύ έκανες τεμενάδες και ρεζιλίκια, για να δείξεις πόσο προβλέψιμος και πρόθυμος είσαι;
Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι, σε πρώτη ευκαιρία, οι ακροκεντρώοι θα «προσαρμοστούν» και μάλιστα, ολόψυχα. Στο κάτω κάτω η Κίνα και ο Μαδούρο είναι ο κίνδυνος – και οι ΗΠΑ του Τραμπ το πραγματικό αντίβαρο. Θα το δούμε και θα το πιστέψουμε – θα «προσαρμοστούν».
Οντας, πάντως, προσώρας, σε παράκρουση, εκτοξεύουν μέλαινα χολή – πολύ περισσότερο από ό,τι οι κανονικοί δεξιοί, όπως εκφράζονται, π.χ., από την «Καθημερινή». Αντιλαμβάνονται τα 80άρια των δημοσκοπήσεων ως βροχή, ενώ φτύνει ο ουρανός. Και τι να πουν, που μοναδικό τους επιχείρημα ήταν, επί πολύ καιρό, το σαράντα ένα τα εκατό;
Ας ξαναγυρίσω, όμως, στον Αρίστο. Πέρα από τα «κανόνια» και τις εμετικές αναρτήσεις -συνήθη για τους ακροκεντρώους πράγματα- έχουμε και την αριστεία. Το ανέκδοτο των κυβερνήσεων του Κυριάκου. Αν πάρεις ένα προς ένα τα πρόσωπα, η επίκληση της αριστείας βγάζει απέραντο γέλιο. Πηγαίο, μέσα από την καρδιά. Γέλιο που κόβει την ανάσα.
Ομως, εδώ υπάρχει μια μεγάλη παγίδα. Να κρίνουμε τους ανεκδιήγητους με κριτήριο την αξιοκρατία. Να τους κρίνουμε, δηλαδή, στο γήπεδό τους.
Οι φιλελεύθεροι πάντοτε επικαλούνταν την αξιοκρατία – την αριστοκρατία, εν τέλει. Στο όνομα της αξιοκρατίας υπήρξαν, εξ αρχής, πολέμιοι της δημοκρατίας, της μερικής, έστω, εισόδου των κατώτερων τάξεων στην πολιτική ζωή. Υπερασπίστηκαν, μέχρι τελικής πτώσεως, την άποψή τους πως το εκλέγειν και το εκλέγεσθαι πρέπει να αφορά μόνο τους πλούσιους, των οποίων η ιδιοκτησία είναι απόδειξη ακριβώς της αξιοσύνης τους.
Η αξιοκρατία είναι δηλητηριώδης έννοια. Και είναι δείκτης της ιδεολογικής εκπτώχευσης, για να μην πω ιδεολογικής προσχώρησης, της Αριστεράς, το γεγονός πως όχι μόνο την υπερασπίζεται, αλλά την έχει κορόνα στο κεφάλι της. Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νε.Αρ., η Πλεύση είναι μαχητές της αξιοκρατίας. Και το ΚΚΕ, με τον τρόπο του.
Οι κυβερνώντες είναι ανέκδοτα αριστείας. Αυτό δεν σημαίνει πως η αριστεία είναι κάτι το ωραίον – που «εφαρμόζεται» λάθος. Η αξιοκρατία, που, έτσι κι αλλιώς, δεν υφίσταται ποτέ, απαντάει στην απαίτηση των κυρίαρχων να αποδεχτούν οι κυριαρχούμενοι ότι δικαίως είναι στον πάτο. Και δεν χρειάζεται ο Μαρξ, για να το καταλάβουμε. Αρκεί ο Σαντέλ (Η τυραννία της αξίας, Πόλις). Ας κάνουμε τον κόπο, για μια φορά.
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/467785_lebentopaido-aristo
Σχόλια (0)