| Η αίσθηση του δικαίου δεν είναι μόνο υπόθεση των δικαστηρίων
Είναι πάνω απ’ όλα μια κοινωνική σταθερά,
που λίγο να διασαλευτεί… και όλα ανατρέπονται!
Λευτέρης Τηλιγάδας |
Το απόγευμα της 21ης Σεπτεμβρίου, η πλατεία Συντάγματος μετατράπηκε σε σκηνή μιας σπάνιας πράξης πολιτικής μαρτυρίας. Ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας του 22χρονου Ντένις που χάθηκε στο «έγκλημα των Τεμπών», συμπλήρωσε χθες νια εβδομάδα απεργίας πείνας, απαιτώντας την εκταφή του παιδιού του. Η πράξη του αυτή δεν περιορίζεται όμως στην προσωπική του τραγωδία. Η πράξη του αυτή αποκαλύπτει ένα βαθύτερο πολιτικό πρόβλημα: το αδιέξοδο της Δικαιοσύνης και την αδυναμία ενός συστήματος εξουσίας να ανταποκριθεί στις βασικές ηθικές και νομικές απαιτήσεις ενός κράτους απέναντι στους πολίτες του. Η εικόνα ενός γονιού που λιμοκτονεί μπροστά στο κέντρο της εξουσίας για να αποσπάσει το αυτονόητο είναι από μόνη της συγκλονιστική και ταυτόχρονα αποκαλυπτική. Το αίτημα για εκταφή και η επανεξέταση της σορού δεν είναι επαναστατικό μανιφέστο, είναι το στοιχειώδες δικαίωμα της αξιοπρέπειας ενός πατέρα, για να μην θαφτεί μαζί με το παιδί του και η αλήθεια, είναι η ανάγκη να διαφυλαχθεί το δικαίωμα ενός θύματος απέναντι στη σιωπή της κρατικής αμέλειας.
Αυτή η ωμή αποκάλυψη της κατάρρευσης της πολιτικής ευθύνης και της διοικητικής λογοδοσίας, αυτή η ταχύτητα με την οποία έκλεισε η έρευνα, χωρίς καν τις στοιχειώδης απαντήσεις σε σημαντικά ερωτήματα, αυτή η άρνηση της εκταφής και η αίσθηση συγκάλυψης που εκπέμπεται μέσα από τις καθυστερήσεις και τις δικαιολογίες των θεσμών, καταδεικνύουν ένα κράτος που φαίνεται ανίκανο να προστατεύσει τους πολίτες του ή να αποδώσει ευθύνες σε εκείνους που προκάλεσαν τον θάνατο δεκάδων ανθρώπων. Στα λόγια του Πάνου Ρούτσι, η αγωνία και η αγανάκτηση δεν είναι μόνο προσωπική, αλλά καθολική· «Τα παιδιά μας δεν μπορούν πια να μιλήσουν. Η μόνη τους φωνή είμαστε εμείς», είπε, και με αυτή τη φράση υπενθύμισε ότι η κοινωνία έχει χρέος να μιλήσει για εκείνους που χάθηκαν άδικα, διαφορετικά η σιωπή τους θα μετατραπεί σε βολικό εργαλείο ατιμωρησίας.
Δεκάδες σωματεία από όλη τη χώρα —καλλιτεχνικά, επιστημονικά, εργατικά— στάθηκαν στο πλευρό του απεργού πείνας, στέλνοντας μήνυμα συλλογικής αλληλεγγύης και απαιτώντας Δικαιοσύνη. «Δεν θα ζήσουμε σε μια χώρα χωρίς Δικαιοσύνη», τόνισαν, εκφράζοντας όχι μόνο την αλληλεγγύη τους στον Ρούτσι αλλά και τη βαθιά πεποίθηση ότι η κοινωνία δεν μπορεί να ανέχεται τη συγκάλυψη εγκλημάτων. Το μήνυμα είναι σαφές: η αλήθεια δεν είναι ιδιοκτησία των ισχυρών· είναι υπόθεση όλων. Μέσα από αυτή τη συγκέντρωση, η πλατεία Συντάγματος μετατράπηκε σε τόπο συλλογικής μνήμης, όπου η κοινωνία διεκδικεί το δικαίωμά της να μάθει και να αναγνωρίσει τις ευθύνες.
Όπως η δολοφονία του Γρηγορόπουλου σφράγισε μια γενιά και η τραγωδία στο Μάτι αποκάλυψε την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού, έτσι και τα Τέμπη γίνονται σύμβολο μιας χώρας που δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει τα λάθη και τις ευθύνες της. Θέλουμε άραγε, μια δημοκρατία που βασίζεται στην αλήθεια ή μια δημοκρατία που επιβιώνει με ψεύδη; Θέλουμε θεσμούς που προστατεύουν τους πολίτες ή θεσμούς που καταργούν κάθε βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, μόνο και μόνο για να συγκαλύψουν ένα σύστημα εξουσίας;
Η υπόθεση των Τεμπών θα συνεχίσει να αποτελεί σημείο αναφοράς για το ηθικό και πολιτικό χρέος του κράτους απέναντι στους πολίτες του. Η συλλογική μνήμη, η κρατική ευθύνη και η Δικαιοσύνη δεν είναι αφηρημένες έννοιες. Είναι το θεμέλιο κάθε ζωντανής δημοκρατίας και η μορφή του Πάνου Ρούτσι, που στέκεται με αξιοπρέπεια στο Σύνταγμα, μας υπενθυμίζει ότι πίσω από κάθε θύμα υπάρχει μια ζωή. Και πίσω από κάθε ζωή υπάρχει μια αλήθεια που δεν πρέπει να θαφτεί.
https://agriniostories.gr/i-apergia-peinas-tou-panou-routsi-kai-to-aitima-gia-ektafi/
Σχόλια (0)