Κυβέρνηση που βυθίζεται στο βάλτο της πολιτικής της // του Αντώνη Νταβανέλου

Όταν ακόμα και η «Καθημερινή» αρχίζει να θεωρεί τις προοπτικές του Μητσοτάκη ως πεδίο για καλαμπούρια, περνώντας από το «ο Κυριάκος δεν έχει αντίπαλο» στο «ο αντίπαλος του Κυριάκου δεν θα έχει αντίπαλο», τότε γίνεται καθαρό ότι έχουν γίνει πολύ στενά τα περιθώρια ελιγμών της σημερινής ηγεσίας της ΝΔ.

Στη βάση της γρή­γο­ρης φθο­ράς του Μη­τσο­τά­κη βρί­σκε­ται η ερ­γα­τι­κή-λαϊ­κή αγα­νά­κτη­ση, μετά από 6 χρό­νια πι­κρών εμπει­ριών ει­δι­κά από την οι­κο­νο­μι­κή-κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή του. Και σε αυτό το πεδίο, ο Μη­τσο­τά­κης έχει κάνει κα­θα­ρό ότι δεν πρό­κει­ται να κάνει ούτε πόντο πίσω: οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις θα συ­νε­χι­στούν με αμεί­ω­τη έντα­ση μέχρι και τις επό­με­νες εκλο­γές, όποτε κι αν αυτές γί­νουν, αδια­φο­ρώ­ντας για τις πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες.

Το απο­δει­κνύ­ει το κα­τά­πτυ­στο νο­μο­σχέ­διο της Κε­ρα­μέ­ως για το 13ωρο και την ακραία «ελα­στι­κο­ποί­η­ση» όλων των πα­ρα­μέ­τρων του ερ­γά­σι­μου χρό­νου. Η πρό­κλη­ση ανα­πό­φευ­κτα έγινε κα­τα­νοη­τή από τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και η απερ­γία της 1/10, πα­ρό­τι η συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία κυ­ρί­ως της ΓΣΕΕ την ορ­γά­νω­ση με τον πιο ψο­φο­δεή τρόπο, πρέ­πει να γίνει κα­τα­νοη­τή σαν προει­δο­ποί­η­ση.

Το απο­δει­κνύ­ει, επί­σης, το σχέ­διο για τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό 2026, που ήδη κα­τα­τέ­θη­κε στη Βουλή. Αυτός εν­σω­μα­τώ­νει τα «μέ­τρα-ασπι­ρί­νες» που ο Μη­τσο­τά­κης εξήγ­γει­λε στη ΔΕΘ, τα οποία όμως δεν είναι εφι­κτό να αλ­λά­ξουν τη «με­γά­λη ει­κό­να» της συ­νέ­χειας στην επί­θε­ση λε­η­λα­σί­ας του πραγ­μα­τι­κού ει­σο­δή­μα­τος όσων ζουν από τη δου­λειά. Τα έσοδα από τον ΦΠΑ προ­βλέ­πο­νται αυ­ξη­μέ­να κατά 7,7% σε σύ­γκρι­ση με το 2025 (που ήταν ήδη αυ­ξη­μέ­να κατά 4,6% σε σύ­γκρι­ση με την προη­γού­με­νη χρο­νιά). Ο πλη­θω­ρι­σμός το 2025 έκλει­σε στο +2,6%, υπερ­βαί­νο­ντας κατά 20% τις σχε­τι­κές προ­βλέ­ψεις και κά­νο­ντας κυ­ριο­λε­κτι­κά γε­λοί­ες τις φε­τι­νές προ­βλέ­ψεις για «τι­θά­σευ­σή του» μέσα στο 2026. Και όλοι γνω­ρί­ζουν ότι ο πραγ­μα­τι­κός πλη­θω­ρι­σμός στα είδη υπο­χρε­ω­τι­κής ερ­γα­τι­κής-λαϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης είναι υπερ­πολ­λα­πλά­σιος του πα­ρα­πει­στι­κού «γε­νι­κού» πλη­θω­ρι­σμού. Αυτά ση­μαί­νουν ότι η ακρί­βεια, η τρελή κούρ­σα των τιμών προς τα πάνω, θα συ­νε­χί­σει για έναν ακόμα βα­σα­νι­στι­κό χρόνο να δια­βρώ­νει βά­ναυ­σα το πραγ­μα­τι­κό ει­σό­δη­μα των λαϊ­κών νοι­κο­κυ­ριών, αλλά και να αυ­ξά­νει θε­α­μα­τι­κά τα κέρδη με­γά­λων Ομί­λων της κυ­ρί­αρ­χης τάξης σε πολ­λούς κλά­δους και το­μείς (τρό­φι­μα, ενέρ­γεια, υγεία κ.ο.κ.).

Σε αυτήν τη βάση τα δη­μο­σιο­νο­μι­κά «πλε­ο­νά­σμα­τα» προ­βλέ­πε­ται ότι θα αυ­ξη­θούν στο 2,4% του ΑΕΠ, αν και το υπουρ­γείο Οι­κο­νο­μι­κών προ­α­ναγ­γέ­λει «υπέρ­βα­ση» των προ­βλέ­ψε­ων, που μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε αύ­ξη­ση ακόμα και κατά 4%. Η μέ­θο­δος για τέ­τοιες «επι­τυ­χί­ες» είναι γνω­στή: πέρα από τη φο­ρο­ε­πι­δρο­μή, η στα­θε­ρή πο­λι­τι­κή πε­ρι­κο­πής κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών. Αυτές οι επι­λο­γές πάντα συν­δυά­ζο­νται με γεν­ναιο­δω­ρία απέ­να­ντι στην κυ­ρί­αρ­χη τάξη. Ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμός προ­βλέ­πει ότι οι επεν­δύ­σεις θα αυ­ξη­θούν, λέει, κατά 10,2%. Η κυ­βέρ­νη­ση ορ­γα­νώ­νει αυτήν την προ­ο­πτι­κή, αυ­ξά­νο­ντας στα­θε­ρά τα «κί­νη­τρα» (ελα­στι­κο­ποί­η­ση ερ­γά­σι­μου χρό­νου, μεί­ω­ση ερ­γο­δο­τι­κών ει­σφο­ρών, φο­ρο­α­παλ­λα­γές, κα­τάρ­γη­ση «γρα­φειο­κρα­τι­κών» ελέγ­χων πάνω στην «επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα» κλπ). Οι ερ­γο­δό­τες θα πα­ρα­λά­βουν ευ­χα­ρί­στως αυτά τα δώρα και το αν θα προ­χω­ρή­σουν σε αύ­ξη­ση των επεν­δύ­σε­ων θα εξαρ­τη­θεί από τα πάγια και στα­θε­ρά κρι­τή­ριά τους: από τις πι­θα­νό­τη­τες αύ­ξη­σης της κερ­δο­φο­ρί­ας. Πά­ντως η πρό­βλε­ψη για θε­α­μα­τι­κή αύ­ξη­ση των επεν­δύ­σε­ων θε­ω­ρεί­ται ήδη από τις πιο επι­σφα­λείς του σχε­δί­ου προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού.

Έχο­ντας δια­κη­ρύ­ξει την επι­μο­νή της σε αυτήν την πο­λι­τι­κή βάρ­βα­ρης και διαρ­κούς «λι­τό­τη­τας», η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη βρί­σκε­ται ήδη αντι­μέ­τω­πη με τα πο­λι­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τά της. Η σκαν­δα­λώ­δης υπο­στή­ρι­ξη της κυ­ρί­αρ­χης τάξης, που ση­μά­δε­ψε την πρώτη κυ­βερ­νη­τι­κή πε­ρί­ο­δο Μη­τσο­τά­κη, πα­ρου­σιά­ζει ήδη ση­μα­ντι­κές ρωγ­μές, που θα γί­νο­νται με­γα­λύ­τε­ρες όσο αυ­ξά­νουν τα ερω­τη­μα­τι­κά σχε­τι­κά με τη «βιω­σι­μό­τη­τα» της ση­με­ρι­νής ηγε­τι­κής ομά­δας της Δε­ξιάς. Στο σύ­νο­λο των δη­μο­σκο­πή­σε­ων η ΝΔ κα­τα­γρά­φει πρό­θε­ση ψήφου μι­κρό­τε­ρη του 25%, γε­γο­νός που δεν ακυ­ρώ­νει μόνο τη «στρα­τη­γι­κή αυ­το­δυ­να­μί­ας», αλλά προει­δο­ποιεί ότι η ΝΔ πι­θα­νό­τα­τα δεν θα είναι ικανή να ει­σπρά­ξει το «μπό­νους» του πρώ­του κόμ­μα­τος, αν υπο­λεί­πε­ται του ορίου του εκλο­γι­κού νόμου (25%). Το σύ­νο­λο των δη­μο­σκο­πι­κών εται­ρειών απο­φά­σι­σε ότι στα­μα­τά να δίνει πρό­βλε­ψη ψήφου, πέρα από την κα­τα­μέ­τρη­ση της πρό­θε­σης ψήφου, εκτι­μώ­ντας ότι η πλειο­ψη­φία των «ανα­πο­φά­σι­στων» (κυ­ρί­ως από τις ερ­γα­τι­κές-λαϊ­κές πε­ριο­χές) δεν θα κα­τα­νε­μη­θεί «ανα­λο­γι­κά» ανά­με­σα στα κόμ­μα­τα, γιατί στο εσω­τε­ρι­κό τους κυ­ριαρ­χεί η τάση απόρ­ρι­ψης της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής. Πρό­κει­ται για μια προ­α­ναγ­γε­λία-πρό­βλε­ψη πε­ραι­τέ­ρω πτω­τι­κής τάσης της επιρ­ρο­ής της ΝΔ, κάτω ακόμα και από τις ση­με­ρι­νές χα­μη­λές επι­δό­σεις της. Με αυτά τα δε­δο­μέ­να, το «Βήμα» (του ολι­γάρ­χη Β. Μα­ρι­νά­κη) προει­δο­ποιεί για τον κίν­δυ­νο «η χώρα να διο­λι­σθή­σει σε πο­λι­τι­κή κρίση διαρ­κεί­ας, με ό,τι αυτό συ­νε­πά­γε­ται…».

Γε­ω­πο­λι­τι­κή κι­νού­με­νη άμμος

Το επι­κοι­νω­νια­κό «ναυά­γιο» της πα­ρου­σί­ας του Μη­τσο­τά­κη στη ΓΣ του ΟΗΕ, σε σύ­γκρι­ση με τον «κε­ντρι­κό ρόλο» του Ερ­ντο­γάν και την πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νη συ­νά­ντη­σή του με τον Ντό­ναλντ Τραμπ, προει­δο­ποιεί ότι μέσα στις χα­ο­τι­κές διε­θνείς εξε­λί­ξεις «τρί­ζει» επι­κιν­δύ­νως και το τε­λευ­ταίο χαρτί που έχει να παί­ξει ο Μη­τσο­τά­κης: ο ισχυ­ρι­σμός ότι κα­θο­δη­γεί σε μια «γε­ω­πο­λι­τι­κή ανα­βάθ­μι­ση της χώρας». Πρό­κει­ται για το πεδίο της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής όπου έχουν «επεν­δυ­θεί» πο­λι­τι­κοί πόροι (με­τα­ξύ τους η πλή­ρης ταύ­τι­ση με το Ισ­ρα­ήλ…), δι­πλω­μα­τι­κοί πόροι (τα πο­λε­μι­κά σύμ­φω­να με ΗΠΑ, Γαλ­λία, Ισ­ρα­ήλ, Ινδία κ.ά.), αλλά και οι­κο­νο­μι­κοί πόροι των θη­ριω­δών εξο­πλι­στι­κών προ­γραμ­μά­των.

Στο ενερ­γεια­κό υπο­σύ­νο­λο αυτής της στρα­τη­γι­κής, ο Μη­τσο­τά­κης είχε και έχει την υπο­στή­ρι­ξη των ΗΠΑ. Η Κί­μπερ­λι Γκίλ­φοϊλ, ανα­λαμ­βά­νο­ντας την ευ­θύ­νη της Πρε­σβεί­ας στην Αθήνα, επα­νέ­λα­βε την θερμή υπο­στή­ρι­ξη του τρα­μπι­κού συ­στή­μα­τος στο να ενι­σχυ­θεί ο ρόλος του ελ­λη­νι­κού κρά­τους σε «κόμβο» με­τα­φο­ράς/δια­κί­νη­σης του αμε­ρι­κα­νι­κού LNG προς τις ευ­ρω­παϊ­κές αγο­ρές. Τα έργα στη Ρε­βυ­θού­σα και κυ­ρί­ως στην Αλε­ξαν­δρού­πο­λη έχουν προ­χω­ρή­σει και οι Έλ­λη­νες εφο­πλι­στές (που ελέγ­χουν το 25% του πα­γκό­σμιου στό­λου με­τα­φο­ράς LNG) τρί­βουν τα χέρια τους. Όμως το αμε­ρι­κα­νι­κό LNG πα­ρα­μέ­νει κατά 100% ακρι­βό­τε­ρο από το φυ­σι­κό αέριο που δια­κι­νεί­ται μέσω χερ­σαί­ων αγω­γών (με προ­έ­λευ­ση κυ­ρί­ως από τη Ρωσία, το Αζερ­μπαϊ­τζάν κ.ά.). Και αυτό το σκλη­ρό κρι­τή­ριο, οι «αγο­ρές» μπο­ρεί να το υπο­τι­μή­σουν για ένα διά­στη­μα για δι­πλω­μα­τι­κούς-πο­λι­τι­κούς λό­γους, αλλά τε­λι­κά δεν μπο­ρούν να το ξε­χνούν…

Είναι αλή­θεια ότι η Chevron και η Exxon Mobil «αγό­ρα­σαν» τα δι­καιώ­μα­τα των ερευ­νών και της προ­ο­πτι­κής εξο­ρύ­ξε­ων στα θα­λάσ­σια «οι­κό­πε­δα» νότια, δυ­τι­κά και ανα­το­λι­κά της Κρή­της. Οι συμ­φω­νί­ες αυτές πα­νη­γυ­ρί­στη­καν ως δυ­να­τό­τη­τες μιας (με την υπο­στή­ρι­ξη των Αμε­ρι­κα­νών) με­γά­λης «ανα­βάθ­μι­σης» του ελ­λη­νι­κού κρά­τους στα ζη­τή­μα­τα κυ­ριαρ­χί­ας στο Νο­τιο­α­να­το­λι­κή Με­σό­γειο.

Πα­ρό­λα αυτά, τα «οι­κό­πε­δα» εκτεί­νο­νται σε με­γά­λο βαθμό σε διε­θνή ύδατα (πέρα από τα 6 ναυ­τι­κά μίλια των διε­θνώς ανα­γνω­ρι­σμέ­νων χω­ρι­κών υδά­των) και σε αυτά οι πρά­ξεις εκ­με­τάλ­λευ­σης προ­ϋ­πο­θέ­τουν οριο­θέ­τη­ση των ευ­ρύ­τε­ρων «ζωνών» (υφα­λο­κρη­πί­δα, ΑΟΖ), δη­λα­δή μια πε­ρί­πλο­κη δι­πλω­μα­τι­κή υπό­θε­ση που εμπλέ­κει -πέρα από την Τουρ­κία- τις άλλες με­σο­γεια­κές χώρες (Αί­γυ­πτος, Λιβύη), αλλά και όλες τις με­γά­λες δυ­νά­μεις, καθώς η «οριο­θέ­τη­ση» συν­δυά­ζε­ται με τα ζη­τή­μα­τα «ελεύ­θε­ρης» ναυ­σι­πλο­ΐ­ας.

Η υπό­θε­ση ηλε­κτρι­κής δια­σύν­δε­σης Ελ­λά­δας-Κύ­πρου-Ισ­ρα­ήλ, της δια­βό­η­της «επι­χεί­ρη­σης-κα­λώ­διο» που έχει εξε­λι­χθεί σε ένα δη­μό­σιο ανε­ξέ­λεγ­κτο καυγά με­τα­ξύ της ελ­λη­νι­κής και της κυ­πρια­κής κυ­βέρ­νη­σης (!!), είναι μια καλή προει­δο­ποί­η­ση για το πόσο γρή­γο­ρα όλα αυτά τα με­γα­λό­πνοα σχέ­δια μπο­ρεί να κα­ταρ­ρεύ­σουν και να αφή­σουν πίσω τους ρη­μά­δια και ερεί­πια.

Στο σκλη­ρό πυ­ρή­να του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σμού, στο πεδίο διεκ­δί­κη­σης του «πο­λε­μι­κού πλε­ο­νε­κτή­μα­τος», η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη έκανε ου­σια­στι­κά βή­μα­τα. Συμ­πτύσ­σο­ντας τον οι­κο­νο­μι­κό-στρα­τιω­τι­κό «άξονα» με το Ισ­ρα­ήλ, υπο­γρά­φο­ντας τα πο­λε­μι­κά σύμ­φω­να με τις ΗΠΑ και τη Γαλ­λία, με­γε­θύ­νο­ντας τις να­τοϊ­κές βά­σεις στον ελ­λα­δι­κό χώρο, διεκ­δί­κη­σε και πήρε την «προ­τε­ραιό­τη­τα» της ευ­ρω­α­τλα­ντι­κής υπο­στή­ρι­ξης. Σε αυτό το έδα­φος προ­χώ­ρη­σε –με τε­ρά­στιο κό­στος!– στα εξο­πλι­στι­κά προ­γράμ­μα­τα, αγο­ρά­ζο­ντας ευ­ρω­α­τλα­ντι­κά όπλα κο­ρυ­φαί­ου επι­πέ­δου (Ραφάλ, Μπε­λα­ρά, F35). Σε αυ­τούς τους πα­ρά­γο­ντες στη­ρί­χθη­κε η στρα­τη­γι­κή προς τη μο­νο­με­ρή επι­βο­λή θέ­σε­ων στα ζη­τή­μα­τα του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σμού.

Είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά προ­κλη­τι­κός ο τρό­πος που γί­νε­ται η δη­μό­σια πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση σε όλη αυτήν τη θε­μα­το­λο­γία. Γιατί δεν είναι μόνο το κό­στος των όπλων, που αναμ­φι­σβή­τη­τα θα πλη­ρώ­σουν οι μι­σθοί, οι συ­ντά­ξεις και οι κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες. Είναι, επί­σης, μια βα­θύ­τε­ρη σύν­δε­ση στην ουρά του ευ­ρω­α­τλα­ντι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, είναι η ταύ­τι­ση με το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ την ώρα που σφά­ζει τους Πα­λαι­στί­νιους, είναι η ενί­σχυ­ση των μι­λι­τα­ρι­στι­κών δι­κτύ­ων μέσα στην πο­λι­τι­κή ζωή της χώρας, και κυ­ρί­ως είναι ο κίν­δυ­νος για μια τυ­χο­διω­κτι­κή πο­λε­μι­κή ανα­μέ­τρη­ση που θα είναι κα­τα­στρο­φι­κή για όλους τους εμπλε­κό­με­νους.

Αυτή η στρα­τη­γι­κή συ­να­ντά, για άλ­λους λό­γους, τα όριά της μέσα στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία.

Είναι κοινό μυ­στι­κό ότι τα «ήρεμα νερά» στο Αι­γαίο προ­έ­κυ­ψαν ως δυ­να­τό­τη­τα γιατί το τουρ­κι­κό κρά­τος είχε και έχει άλλες προ­τε­ραιό­τη­τες και άλ­λους προ­σα­να­το­λι­σμούς. Οι εξε­λί­ξεις στα νότια, στα ανα­το­λι­κά και στα βό­ρεια σύ­νο­ρά του, έχουν υπο­χρε­ώ­σει σε σχε­τι­κή υπο­βάθ­μι­ση της ση­μα­σί­ας του αντα­γω­νι­σμού στο Αι­γαίο. Τα ισ­ραη­λι­νά «θινκ τανκς» υπο­γραμ­μί­ζουν ότι στις προ­ο­πτι­κές του «Με­γά­λου Ισ­ρα­ήλ», η Τουρ­κία πα­ρα­μέ­νει ένας βα­σι­κός αντί­πα­λος, με τον οποίο θα χρεια­στεί πι­θα­νό­τα­τα να ανα­με­τρη­θούν.

Κα­νείς δεν μπο­ρεί να υπο­τι­μά διαρ­κώς τα γε­ω­γρα­φι­κά και πλη­θυ­σμια­κά δε­δο­μέ­να. Η Τουρ­κία πα­ρα­μέ­νει χώ­ρα-μέ­λος του ΝΑΤΟ που, παρά τους ελιγ­μούς της «πο­λυ­διά­στα­της» εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής του Ερ­ντο­γάν, θε­ω­ρεί­ται πο­λύ­τι­μη καθώς τα σύ­νο­ρά της αγ­γί­ζουν εξαι­ρε­τι­κά ση­μα­ντι­κές πε­ριο­χές συ­γκρού­σε­ων. Μια χώρα με 90 εκα­τομ­μύ­ρια πλη­θυ­σμού και με μια οι­κο­νο­μία κατά πολύ με­γα­λύ­τε­ρη πλέον από την ελ­λη­νι­κή. Δεν είναι τυ­χαίο ότι τη χώρα αυτή, τόσο οι ΗΠΑ όσο η ΕΕ, προ­σπα­θούν να εντά­ξουν ξανά με στα­θε­ρό­τη­τα στο ευ­ρω­α­τλα­ντι­κό «μα­ντρί». Η προ­σπά­θεια, για την ώρα, πε­ρι­λαμ­βά­νει τόσο τις με­θό­δους του «μα­στι­γί­ου», όσο και του «κα­ρό­του». Εάν, όμως, η προ­σπά­θεια αυτή τε­λι­κά ολο­κλη­ρω­θεί, τότε όλη η ελ­λη­νι­κή στρα­τη­γι­κή των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων θα απο­δει­χθεί με­τέ­ω­ρη. Τα προ­α­ναγ­γελ­θέ­ντα από τη συ­νά­ντη­ση Τραμπ-Ερ­ντο­γάν, αν και δεν είναι ακόμα σαφή και τε­τε­λε­σμέ­να, ήχη­σαν σαν κου­δού­νι συ­να­γερ­μού για τις κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις εδώ.

Για την ώρα, οι εσω­κομ­μα­τι­κές αντι­πο­λι­τεύ­σεις μέσα στη ΝΔ μι­ζά­ρουν σε εθνι­κι­στι­κή δη­μα­γω­γία. Όμως στον Τύπο αρ­χί­ζουν να δια­τυ­πώ­νο­νται οι φωνές των «εμπει­ρο­γνω­μό­νων» του κρά­τους, που προει­δο­ποιούν ότι μπο­ρεί να κα­τα­στεί ανα­γκαία μια στρο­φή, στην κα­τεύ­θυν­ση της «συ­νεν­νό­η­σης» με την Τουρ­κία.

Και αυτή η «στρα­βή» πι­θα­νό­τα­τα έρ­χε­ται μέσα «στη βάρ­δια» του πα­ρα­παί­ο­ντος Μη­τσο­τά­κη.

Δεν υπάρ­χει κα­λύ­τε­ρη απο­τύ­πω­ση της κρί­σης της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης από την από­φα­ση του Αν­δρου­λά­κη και του Φά­με­λου να υπερ­ψη­φί­σουν στη Βουλή τη δα­πά­νη για την αγορά μιας ακόμα φρε­γά­τας του Πο­λε­μι­κού Ναυ­τι­κού. Οι λά­τρεις των κο­στο­λο­γη­μέ­νων αντι­προ­τά­σε­ων «προ­γραμ­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης» απο­δει­κνύ­ουν έτσι ότι όλες οι άλλες κο­ρώ­νες τους για τα κοι­νω­νι­κά και οι­κο­νο­μι­κά αι­τή­μα­τα των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών μαζών είναι απλώς απά­τες.

Ίσως ο Αλέ­ξης Τσί­πρας, προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας την επι­στρο­φή του, να δώσει προ­σε­χώς κά­ποια κα­λύ­τε­ρα πα­ρα­δείγ­μα­τα πο­λι­τι­κής απα­τε­ω­νιάς. Γιατί μαζί με τον «δη­μο­κρα­τι­κό κα­πι­τα­λι­σμό» που όπως λέει διεκ­δι­κεί, υπε­ρα­σπί­ζε­ται και μια «πα­τριω­τι­κή» στρο­φή προς μια πιο διεκ­δι­κη­τι­κή πο­λι­τι­κή στα ζη­τή­μα­τα «κυ­ριαρ­χί­ας».

Οι ανά­γκες του κό­σμου μας είναι στην ακρι­βώς αντί­στρο­φη κα­τεύ­θυν­ση. Σε μια πο­λι­τι­κή που θα ιε­ραρ­χεί το κοι­νω­νι­κό/τα­ξι­κό ζή­τη­μα, ανα­λαμ­βά­νο­ντας τη μάχη για την ανα­τρο­πή της διαρ­κούς λι­τό­τη­τας. Και που γι’ αυτό θα είναι με συ­νέ­πεια και σα­φή­νεια μια πο­λι­τι­κή αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή, σε ρήξη με τις δυ­νά­μεις του ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμού, μια πο­λι­τι­κή βα­θιάς αλ­λη­λεγ­γύ­ης με τους λαούς της πε­ριο­χής, με την Πα­λαι­στί­νη στην πρώτη γραμ­μή του εν­δια­φέ­ρο­ντος, μια πο­λι­τι­κή ει­λι­κρι­νά αντι­πο­λε­μι­κή και γι’ αυτό ει­λι­κρι­νά αντι­μι­λι­τα­ρι­στι­κή.

https://rproject.gr/article/kyvernisi-poy-vythizetai-sto-valto-tis-politikis-tis