Εχει ιστορία το ζητηματάκι. Τουλάχιστον 130 χρόνων. Από τότε που ο κίτρινος Τύπος απέκτησε θέση στα έντυπα. Τότε άρχισαν στις στήλες του να παρελαύνουν διάφοροι παμπλούτιοι (κυρίως βασιλείς τότε) ακριβώς γιατί κάπως έπρεπε να γίνουν αρεστοί στο ευρύ κοινό. Εως τα τώρα η παράδοση αυτή αποδίδει καρπούς. Τι φόρεσε η μία δούκισσα, με ποιον κοιμήθηκε το ξώγαμο του τάδε βασιλιά, τι είπε η νύφη της άλλης βασίλισσας, πού έφαγαν, τι έφαγαν, με ποιον έφαγαν.
Νόρα Ράλλη
Αυτό ήταν το κίνητρο εκδοτών και εξουσίας: να «ξεπλυθούν» οι γαλαζοαίματοι στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, να ξεχάσει ο λαουτζίκος τι πληρώνει για δαύτους (αλλά και εξαιτίας τους). Από κοντά και η πλέμπα, που αφού μπορούσε τώρα να τους κουτσομπολεύει, κάπως ανώτερη ένιωθε.
Σήμερα βέβαια τόσους βασιλείς δεν έχουμε (αν και έχουν περισσέψει μπόλικοι), οπότε τη θέση τους πήραν τα σόγια. Τα κυβερνητικά. Αυτά που έχουμε προσκολληθεί επάνω τους σαν βδέλλες. Ωστόσο όσο τένις και να παίξει η τάδε του τάδε, που είναι γιος του άλλου τάδε, δεν μπορεί να ξεπεράσει την αίγλη παλαιοτέρων -πώς να το κάνουμε!
Τέλη του ’80, σε νησί ψιλοάγνωστο και σε παντελώς άγνωστη ταβέρνα, σκάει ο Αρμάνι! Με μοντέλες και φουσκωτούς. Τρέχουν οι ντόπιοι άρχοντες στην ταβερνιάρισσα: «Κυρα-Λένη, ήρθε ο Αρμάνι!». Δίχως να στρέψει καν το βλέμμα απ’ τα τηγάνια της, το Λενιώ απαντά ατάραχο: «Ε και; Εδώ έχει έρθει ο Παλαιοκρασσάς!».
Απ’ τη ζωή «έφυγε» πρόσφατα ο εν λόγω, μα ο μύθος του καλά κρατεί. Ετσι για να καταλαβαίνουμε τι σημαίνει Ελλάδα και να σταματήσουν να μας κουνιούνται οι κάθε του σογιού του κάθε ταδέου.
efsyn.gr
