Την προηγούμενη βδομάδα έπιασα τον Αρμάνι, τώρα θα πιάσω άλλο ράφτη. Κινηματογραφικό αυτή τη φορά. Αυτόν που επέλεξε η Σόνια Λίζα Κέντερμαν να πρωταγωνιστήσει στην ομώνυμη ταινία της («Ο ράφτης») που δείχνει το πώς ένας άνθρωπος στην Ελλάδα της κρίσης μετουσιώνει όνειρα και ικανότητες, δίχως να χάσει την ιδιαίτερη ταυτότητά του.
Νόρα Ράλλη
Και τι δεν έγραψαν κάποιοι «σημαντικοί» κριτικοί κινηματογράφου: παλιακό το θέμα – ποιος ενδιαφέρεται τώρα για ραφτάδες; – παρωχημένο το ταξικό πρόσημο.
Δεν ξέρω αν μας χαρακτηρίζει σαν λαό, δεν ξέρω καν αν υπάρχουν ξεχωριστοί λαοί ή απλά ηλίθιοι που κάνουν ξανά και ξανά τα ίδια λάθη, πάντως εδώ στην Ελλάδα το κάνουμε συχνά: ό,τι είναι τοπικό συνήθως το υποτιμούμε. Σιγά τώρα που θ’ ασχοληθούμε με τοπικότητες και αηδίες! Αν όμως κάτι δικό μας αναγνωριστεί στο εξωτερικό, τότε φουντώνει το λειρί!
Η Σόνια Λίζα Κέντερμαν, νέα σκηνοθέτις, είναι και Ελληνίδα (το επώνυμο είναι από τον Γερμανό πατέρα της). Η ταινία της «Ο ράφτης» βγήκε στα ντόπια σινεμά, αρχές καλοκαιριού. Εξαιρετική ταινία, που όμως δεν άρεσε στην γκλαμουριά του σινεμά. Και, κοίτα να δεις, που παίζεται ήδη 8 εβδομάδες σε Γερμανία και Ιαπωνία κι έχει πάρει διανομή για Ισπανία, Κίνα, Αυστρία, Ταϊβάν κ.α.
Κοίτα να δεις βρε παιδί μου που τελικά τον νοιάζει τον Γιαπωνέζο, όπως και τον Αυστριακό, το ζήτημα του Ελληνα «ράφτη»! Που εδώ, τού γυρίσαμε (κάποιοι) την πλάτη. Ακόμη να καταλάβουμε πως από το τοπικό, τίποτα πιο παγκόσμιο! Αλλά ξέχασα: για μας, ως «τοπικό», αξίζει μόνο το «rooms to let»… Οχι;
efsyn.gr/
