Δεν είναι κακό να έχεις έναν πρώην αντιεμβολιαστή ηγέτη στο υπουργείο εμβολιασμού μετά προστίμων. Αν η συγκεκριμένη εξουσία δεν ψευδόταν κατ’ εξακολούθηση, θα ήταν μάλιστα πρώτης τάξεως πειστικό επιχείρημα. Ο κυνισμός περισσεύει. Η κατασταλτική διαχείριση της πανδημίας δεν έχει καταφέρει μόνο την απαξίωση της πολιτικής συνολικά. Εχει και απώλειες.
Ιωάννα Σωτήρχου
Σε ανθρώπινες ζωές. Για τα δικαιώματα ας μη μιλάμε. Μπορεί λεφτά να υπάρχουν για περιπολικά, αλλά όχι για λεωφορεία. Ούτε για νοσοκομεία. Ούτε για σχολικές αίθουσες. Ντροπή και μόνο που μετά από σχεδόν δύο χρόνια παραμένει επίκαιρο το «ΜΑΤ παντού, ΜΕΘ πουθενά». Καθώς η διέξοδος ολοένα και μακραίνει, η κανονικότητα που επιβιώνει φωτίζει το αποκρουστικό πρόσωπο που ξορκίζουμε.
Οταν η ζωή των Ρομά συνεχίζει να μην έχει καμία αξία, είμαστε όλοι καταδικασμένοι στην ευτέλεια της ύπαρξης. Μπορεί να επαναπροωθούμε ακόμη και μεταφραστές της Frontex, αλλά θιγόμαστε από τη δημοσιογραφική ευθύτητα ενός κόκκινου καπέλου. Ποια Χριστούγεννα και παραμύθια για ένα βρέφος πρόσφυγα που έφυγε για να γλιτώσει μια σφαγή; Σε κλειστά στρατόπεδα είναι η θέση του, αν όχι στον πάτο του Αιγαίου. Εδώ χτυπάμε αλύπητα τους… γηγενείς. Με αύρες. Σε απευθείας βολή. Αφήνοντάς τους σοβαρά τραυματίες. Κι ας προσωποποιούν την ελευθερία του Τύπου. Ποιο Σύνταγμα;
«Ως φωτορεπόρτερ αντιπροσωπεύω τον μέσο άνθρωπο που δεν μπορεί να είναι παρών, είμαι τα μάτια και τα αυτιά της κοινωνίας. Ο αγγελιοφόρος είναι σεβαστό πρόσωπο από την αρχαιότητα, δεν τον πειράζουν οι αντιμαχόμενες πλευρές. […] Οταν όμως γινόμαστε στόχος ενεργειών οργάνων του κράτους, τότε αυτό αποκτά βαρύνουσα σημασία» (Ορέστης Παναγιώτου, φωτορεπόρτερ στο ΑΠΕ). Οπως κι αν γράφεται η δικαιοσύνη, είναι το ζητούμενο και σε τούτη τη συγκυρία.
.efsyn.gr
