Yπάρχουν τρία πλατάνια στο κέντρο του χωριού. Το μεγαλύτερο, που σκεπάζει και την πλατεία, αριθμεί τρεις αιώνες ζωής. Η παλιά επιγραφή στον κορμό του λέει ότι φυτεύτηκε το 1875 από περαστικό μικροέμπορο εκ Τρικάλων Κορινθίας -να είναι ελαφρύ και δροσερό το χώμα που τον σκεπάζει. Σε είκοσι- τριάντα μέτρα απόσταση έχει ανυψωθεί το δεύτερο πλατάνι, από ρίζα του πρώτου την οποία θυμόμαστε ως μαθητές του Δημοτικού να έχει ξεπροβάλει σε ένα πεζούλι όπου καθόμασταν. Κάποιος φρόντισε να κλαδέψει αυτό το κλωνάρι· και να που σε λίγα χρόνια το κλωνάρι έγινε ολόκληρο δέντρο. Σήμερα έχει πολλά κέφια, καταπράσινο όπως είναι και με πυκνή φυλλωσιά, σε λίγα χρόνια θα έχει ξεπεράσει το μητρικό της πλατείας. Στη δεύτερη πλατεία του χωριού -συμβαίνει και αυτό: το χωριό να έχει δύο μεγάλες πλατείες τις οποίες δεν εκμεταλλεύονται οι κάτοικοι τα τελευταία χρόνια, δεν μπορούν είναι το ακριβές, διότι έτσι αποφάσισε ο μητροπολίτης Κορίνθου- βρίσκεται ο τρίτος πλάτανος, φυτεμένος και αυτός πριν από περίπου εξήντα χρόνια.
Γιώργος Σταματόπουλος
Πόσες φορές δεν μας είχε βρει το ξημέρωμα κάτω από την κεντρική πλατεία, πόσα ξεφαντώματα δεν είχαν γίνει με γλέντια και χορούς, πόσες και πόσες ατέλειωτες συζητήσεις και διαπληκτισμοί… Εκεί ακούσαμε και τα πρώτα νέγρικα αλλά και ηπειρώτικα μπλουζ, εκεί και τους ρεμπέτες και τα ροκ συγκροτήματα της δεκαετίας του ’60, εκεί και Θεοδωράκη και Χατζιδάκι, Σαββόπουλο, Ασιμο, Σιδηρόπουλο, την «Καταχνιά» του Λεοντή, τα «Αγροτικά» του Μπακαλάκου, Ξυλούρη και Τζίμη Πανούση. Ηταν η εκρηκτική δεκαετία στα τελευταία της χούντας και τα αμέσως επόμενα χρόνια. Από τις ρίζες των πλατανιών ξεφυτρώνουν παντού κλωνάρια -σε όλα σχεδόν τα σπίτια ξεπετάγονται καινούργια δέντρα. Οι περισσότεροι δεν επιτρέπουν να μεγαλώσουν -ένας γείτονας το τόλμησε και έγινε η ρίζα δέντρο τέσσερα-πέντε μέτρα και αναγκάστηκε ο άνθρωπος να το κόψει διότι οι ρίζες παραλίγο να ξεθεμελιώσουν το σπίτι του. Υπάρχουν άλλα έξι-εφτά πλατάνια στην πηγή, περίπου ένα χιλιόμετρο έξω από το χωριό.
Στρουθία αμέτρητα στις πυκνές φυλλωσιές τους αλλά και άλλα πλάσματα του ουρανού έχουν χτίσει περίτεχνα τις φωλιές τους, όπως οι μακρόβιοι κόρακες, καρακάξες, καρδερίνες, γαρδέλια, κοτσύφια και δεν ξέρω ’γώ ποια άλλα. Πολλά από αυτά δεν σταματούν να κελαηδούν όλη μέρα -τέτοια ζωντάνια και, λες, μεράκι να μας συντροφεύουν με τη συναυλία τους. Επίσης τα χελιδονάκια που ήσαν στις φωλιές στο σπίτι ξεμύτισαν και δειλά δειλά άρχισαν να πετάνε στους ορίζοντες -ένα μικρό θαύμα μπροστά στα μάτια μας. Αστείρευτη φύση, μάνα όλων των πλασμάτων που διασχίζουν τους αιθέρες. Εδώ λοιπόν η ροπή αλλά και η ροή του χρόνου, η φωνή του -κλείνει κανείς τα μάτια και αφήνεται να παρασυρθεί από το ρεύμα του, από την ησυχία του ή τη μουσική του. Ωραίες στιγμές, που δεν απαλύνουν βέβαια τον βαθύ πόνο, μαλακώνουν όμως κάπως την καρδιά ώστε να ηρεμήσει λίγο και ο νους, που δεν παύει να «βαριανασαίνει», ο δύστυχος κι αυτός. -Αλλά λέγαμε για τα πλατάνια στην κεντρική πλατεία του χωριού…
efsyn.gr/
