Το έγκλημα έχει πολλά ποδάρια. Ειδικά όταν το χρήμα και η εξουσία μοιράζονται σε πολλά χέρια.
Είμαστε μικρή χώρα και ανέκαθεν απορώ για δύο πράγματα: πώς δημιουργούμε τέτοια Ιστορία αιώνες τώρα (εντελώς δυσανάλογη με το μέγεθος του τόπου) και πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τόση διαφθορά (εντελώς δυσανάλογη μεν με το μέγεθος της χώρας, αλλά σε πλήρη αναλογία με το ποιοι φαινομενικά κυριαρχούν στην επίσης δυσανάλογη Ιστορία μας).
Νόρα Ράλλη
Η εγκληματική τραγωδία που συνέβη προχθές συνεχίζεται έως και σήμερα. Μέσω της κυβέρνησης και συγκεκριμένων (πολλών) μέσων ενημέρωσης και δημοσιογράφων. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Θα μείνουμε σε ένα – στον κ. Γιώργο Παπαχρήστο. Ο εν λόγω δημοσιογράφος των «Νέων» έγραψε χθες (μία μόλις μέρα μετά την εγκληματική τραγωδία) για το έγγραφο που είχαν στείλει στις 7/2 συνδικαλιστές εργαζόμενοι προειδοποιώντας για το «ατύχημα που έρχεται», σχολιάζοντας πως τώρα αυτοί αισθάνονται «δικαιωμένοι» ενώ «χάθηκαν καμιά 40αριά άνθρωποι» και γιατί «ρε κύριε δεν κατέβαζες τους διακόπτες για να μη λειτουργήσει ποτέ ξανά ο σιδηρόδρομος;».
Εξαντλώντας τη δημοσιογραφική μας συναδελφικότητα όσον αφορά τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο, αισθανθήκαμε την ανάγκη να τον «ξεμπερδέψουμε»: Καταρχάς, κανείς δεν είπε ποτέ ότι «αισθάνεται δικαιωμένος». Ηταν μια ερμηνεία δική του, αυθαίρετη (αλλά όχι τυχαία – και αυτό είναι δική μας ερμηνεία). Δεύτερον, δεν χάθηκαν «καμιά 40αριά». Δεν μετράμε φακές, ούτε παραγγέλνουμε σουβλάκια. Τρίτον, κάθε απεργιακή κινητοποίηση, κ. Παπαχρήστο μας, κρινόταν παράνομη και καταχρηστική – ποιους «διακόπτες να κατέβαζαν»; Στο έτσι; Μήπως, λέω εγώ τώρα, μετά αυτός που θα το έκανε θα χαρακτηριζόταν το λιγότερο συριζαίος, το περισσότερο αναρχικός και τρομοκράτης; Οχι από εσάς φυσικά. Αλίμονο…
efsyn.gr/
