Τι σχέση έχουν μεταξύ τους τα γυάλινα ποτήρια, οι χάρτινες συσκευασίες, τα μαλακτικά ρούχων, τα πλαστικά τάπερ, τα αλουμινένια δοχεία και τα τσίγκινα καπάκια μπίρας και αναψυκτικών; Ολα τα παραπάνω είναι προϊόντα που παρασκευάζονταν στην Ελλάδα, από εργοστάσια που ανήκαν σε θυγατρικές πολυεθνικών εταιρειών, οι οποίες έκλεισαν τους τελευταίους μήνες ή μόλις ανακοίνωσαν ότι κλείνουν.
Ο Μάρτιος μας αποχαιρέτησε με τρία ηχηρά και απροειδοποίητα λουκέτα: της υαλοποιίας Γιούλα στο Αιγάλεω, που ανήκει στην πορτογαλική πολυεθνική PM Glass, και των δύο εργοστασίων της αμερικανικής πολυεθνικής χαρτοποιίας Sonoco σε Θεσσαλονίκη και Κιλκίς. Η πρώτη άφησε πάνω από 150 εργαζόμενους στον δρόμο και βαρύ πλήγμα σε περίπου 300 οικογένειες που το εισόδημά τους εξαρτιόταν από τη λειτουργία της, στις λαϊκές περιοχές του Αιγάλεω, της Νίκαιας και του Ρέντη. Η δεύτερη είχε ως απολογισμό 85 ανέργους, για τους οποίους… δεν άνοιξε ρουθούνι, αφού, όπως έγραφε ο ανταποκριτής της «Εφ.Συν.» Νίκος Φωτόπουλος, στα εργοστάσια δεν υπήρχαν επιχειρησιακά σωματεία και η εταιρεία υποσχέθηκε ότι θα τους αποζημιώσει με ευνοϊκότερους όρους από αυτούς που προβλέπει ο νόμος.
Ετσι, τα γυαλικά και οι χάρτινοι κώνοι για τρόφιμα και κλωστές πάνε να κάνουν παρέα στον κύκλο των χαμένων «made in Greece» παραγόμενων προϊόντων, στα μπολάκια της Τupperware στο κλειστό πλέον εργοστάσιο της Θήβας, στα τσίγκινα καπάκια και τις αλουμινένιες συσκευασίες της Crown Hellas Can στην Κόρινθο και την Πάτρα, στο άρωμα του Quanto στο εργοστάσιο της Reckit Bekinser στο Βασιλικό της Χαλκίδας.
Οσο για τους «εθελούσια αποχωρήσαντες» εργαζόμενους, ίσως είναι αργά να επανακαταρτιστούν για να ταιριάξουν με τα πρότυπα της νέας οικονομικής ανάπτυξης, που θέλει την Ελλάδα παράδεισο όχι για παραγωγικές επενδύσεις, αλλά για την κερδοσκοπία επί των ακινήτων και την τουριστική μονοκαλλιέργεια.
https://www.efsyn.gr/stiles/ano-kato/428089_tha-spaso-koypes
