- του Λευτέρη Τηλιγάδα
———————————
Μέσα στις ασύμμετρες και ασίγαστες αγρύπνιες μου
– νύχτες πολλές – γεμίζουν τα δυο μεγάλα φεγγάρια
κάτω από την φρυδογραμμή του μετώπου σου.
Μια τάξη αδιατάρακτη, χαοτική και χθόνια·
κυοφορεί τις καινούργιες λεηλασίες των υπογαστρίων
και γεμίζει με πανσέληνους τοκετούς τα χείλη των εραστών·
χαρτογραφεί τα μυστικά περάσματα των αγγιγμάτων,
που χάραξαν, αιώνες πριν, νομάδες ηδονών και φόβων
από τις ακυβέρνητες θηλές του στήθους σου,
ως τους αστροφεγγείς βυθούς του στέρνου σου
κι από κει… στις αγεωγράφητες απολήξεις της βαλάνου.
Μια παλίρροια λιμναία, ριγογενής και αστοερόεσσα·
ξοδεύει την εκπνοή μου πάνω στη βάση του αυχένα σου,
για να βρει ούριους άνεμους η επιθυμία της αφής μου,
να ποντίσει πόθους από τον τοξοειδή δίαυλο της κλείδας
μέχρι τους δύο κρυφούς ωκεανούς της ωμοπλάτης σου·
υπερχειλίζει μέσα στο ζωοφόρο κοίλωμα του ομφάλιου λώρου,
ό,τι ζύμωσε πάνω στα χείλη την πλημμυρίδα του πορφυρού
κι ύστερα αυτομόλησε στην ηδυπαθή γοητεία των ψιθύρων.
Όσα δεν σου εκμυστηρεύτηκα απόψε,
έγιναν άμεσα απαιτητά της οφειλής μου
στους χειροτέχνες των νεωρίων της Εκάτης,
που ναυπήγησαν υπερπόντια μεσάνυχτα,
για να χωρέσει μέσα τους
το ταξίδι των ματιών σου.
