- του Λευτέρη Τηλιγάδα
———————————-
Έτσι, όπως ξυπνάει ο κόσμος
πάνω στα μάτια σου,
ένα μικρό σκίρτημα
στην άκρη των βλεφάρων σου,
καταγράφει την απαλότητα της τρικυμίας,
που κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου.
Τα όνειρά μου
ντύθηκαν το άρωμα σου απόψε
και ήρθαν, ανυπεράσπιστα
των προσμονών που τα γέννησαν,
να σκορπίσουν αγγίγματα
στους ήσυχους τόπους,
που ακούμπησες
το σχήμα του προσώπου σου.
Πλημμύρισε με τις ανταποκρίσεις
των ακροδαχτύλων μου το σεντόνι,
που τυλίχτηκε ανάμεσα στα πόδια σου.
Τραβήχτηκε ανεπαίσθητα η θάλασσα
και αποκάλυψε το γεμάτο κοχύλια
και όστρακα ξεχασμένα
ακρογιάλι της κοιλιάς σου.
Όμορφα που χωράει μέσα μου ο κόσμος σου!
Νωρίς το πρωί, μια άγουρη ηλιαχτίδα
τολμάει πάλι την αθόρυβη εισβολή
στη μικρή σου κρεββατοκάμαρα
και μαζεύει τα βρεγμένα άγρια βότσαλα
της μεσονύχτιας παλίρροιας
των λεηλατημένων σωμάτων.
(…και κάπως έτσι, βρήκε και σήμερα
τα απαραίτητα υλικά η ανατολή,
να οικοδομήσει το καινούριο της φως).
