- του Angel Gonzalez
——————–———–
Αν ήμουν Θεός
και είχα το μυστικό
θα έφτιαχνα
ένα ον ίδιο με σένα.
Θα το δοκίμαζα
(με τον τρόπο του φούρναρη, δηλαδή,
με το στόμα),
κι αν αυτή η γεύση ήταν
ίδια με τη δική σου, με άλλα λόγια,
η ίδια η μυρωδιά σου, και ο τρόπος σου
να χαμογελάς,
και να μένεις σιωπηλή,
και να σφίγγεις σφιχτά το χέρι μου
και να φιλιόμαστε χωρίς να πληγώνει ο ένας τον άλλο
ναι, γι’ αυτό είμαι σίγουρος, προσέχω
τόσο όταν σε φιλάω-•
τότε λοιπόν,
αν ήμουν Θεός
θα μπορούσα να σε επαναλάβω και να σε επαναλάβω,
πάντα την ίδια και πάντα διαφορετική,
χωρίς να κουραστώ ποτέ απ’ το πανομοιότυπο παιχνίδι,
μα και χωρίς να περιφρονήσω αυτή που υπήρξες,
αυτή που θα γινόσουν μέσα σε τίποτα•
δεν ξέρω πια αν γίνομαι κατανοητός, αλλά θέλω
να ξεκαθαρίσω ότι αν ήμουν Θεός,
θα έκανα ό,τι είναι δυνατό για να είμαι ο Άνχελ Γκονθάλεθ
για να σ’αγαπώ έτσι όπως σ’ αγαπώ,
για να περιμένω υπομονετικά
να πλάθεσαι η ίδια κάθε μέρα,
να αναστατώνεις κάθε πρωί
το νεογέννητο φως με το δικό σου
φως, και να κλείνεις την
ανεπαίσθητη κουρτίνα που χωρίζει
το όνειρο από τη ζωή,
ανασταίνοντας με με τα λόγια σου,
χαρούμενος Λάζαρος,
εγώ,
υγρός ακόμα
από σκιές και τεμπελιά,
κατάπληκτος και απορροφημένος
στην περισυλλογή όλων αυτών,
που, ένα με μένα τον ίδιο,
επανακτείς και σώζεις, κινείς, εγκαταλείπεις
όταν- αργότερα- σιωπάς…
(Αφουγκράζομαι τη σιωπή σου.
Ακούω
αστερισμούς: υπάρχεις.
Πιστεύω σε σένα.
Είσαι.
Μου αρκεί.)
Από τη συλλογή ΛΕΞΗ ΣΤΗ ΛΕΞΗ (1965)
