- του Νίκου Δασκαλόπουλου
——————–———–—–
Εκείνες ήταν υπεύθυνες.
Η Ήρα κι η Αθηνά.
Δεν θα μπορούσε ο Πάρις να δεχθεί
τα δώρα τους.
Δεν πρέπει να γίνεις βασιλιάς,
γιατί ο βασιλιάς δεν είναι σοφός.
Δεν πρέπει να γίνεις σοφός,
γιατί ο σοφός είναι πιο μόνος κι
απ’ τον βασιλιά.
Κι έτσι το όνειρο της Εκάβης, έγινε
πραγματικότητα.
Όλα αυτά όμως είναι μηδαμινά και
μικρή σημασία έχουν.
Αν δεν συνέβαιναν αυτά, θα συνέβαιναν
άλλα και πάλι στο ίδιο αποτέλεσμα θα
κατέληγαν, γιατί όλα απλώς υπηρετούσαν
την Κασσάνδρα.
Αφού η Κασσάνδρα προφήτεψε, όλα είχαν
ήδη συντελεσθεί.
To πριν και το μετά, συναντιούταν σε
μια νέα χρονική διάσταση, έξω από τον
αδύναμο χρόνο που γνωρίζουμε.
Κι όσοι ποτέ δεν πίστεψαν τις
προφητείες της,
πίστεψαν το βιασμό της.
Μάρτυρες εκείνης που ήταν μάρτυρας
της μοίρας της.
Η Κασσάνδρα ήξερε την κοινή μας
μοίρα:
τα όνειρα πεθαίνουν, όπως της φιλόστοργης
Εκάβης,
είτε με το να γίνουν πραγματικότητα,
είτε με το να ξεχαστούν.
Το να αποδέχεσαι όμως τη μοίρα σου,
είναι ένα άλλο, μεγαλύτερο, διαφορετικό
όνειρο.
