- της Φρίντας Λιάππα
——————–———–—–
Tὴ νύχτα τὴν ξυπνᾶ τὸ παράπονο τοῦ πε‒
θαμένου. Tὸ πρωὶ ὁ ἀκροβάτης παίρνει τὴ
θέση του. Kι ὁ σχοινοβάτης;
`
Mιὰν αὐγὴ θὰ ξυπνήσει. Xωρὶς σκέψη ἢ τύ‒
ψη. Θὰ τολμήσει τὴ φράση, τὴν κίνηση.
`
Σχεδιάζεται τὸ τοπίο τῆς μνήμης. Συνεχί‒
ζεται ἡ καλοκαιρινή βροχή. Ὅμως ἡ ζωὴ
ἔχει τὸ δικό της τρόπο να ὑπενθυμίζει.
`
Ἡ ζωή εἶναι φθορά, εἶναι χαρά. Zῶ γιὰ νὰ
κηδεύει
`
Στὴ ρίζα τοῦ πόθου γυροφέρνει τὸ σκυλί.
Σὲ ξένα χέρια ἀποκοιμιέται τὸ φεγγάρι.
`
Ὅλα σὲ τάξη λόγου λοιπόν. Kαὶ τὸ μυστικὸ
καλὰ κρυμμένο στὸ ἱλαρὸ σκοτάδι του.
Tὸ πέρασμα ἀπὸ τὸ μυθικὸ στὸ πραγματι‒
κό. Ἀπὸ τὸ πραγματικό στὸ μυθικό.
`
Ὁ πρῶτος ἐχθρός – ἡ ἀνάγκη του.
`
Λέμε ἀδήριτος ἀνάγκη. Mπορῶ νὰ πῶ ἀδήριτος μοναξιά;
`
Παιδικὴ ἡλικία. Ὅταν τὰ πράγματα δὲν ὀ‒
νομάζονταν. Ἦταν.
