- του Νίκου Δασκαλόπουλου
——————–———–—––——
Κοιτάζω τα πουλιά στην
απέναντι ταράτσα.
αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ
ένα πουλί, τόσο θυμωμένο με τον Δαρβίνο,
που ενώ θα μάθαινε
να πετάει, η εξέλιξή του θα ήταν
να μη πετάει.
να είναι μια απόφαση•
εγώ δεν θα πετάξω να έλεγε — το απαρνιέμαι.
αλλά υποθέτω αν υπήρχε ένα
τέτοιο πουλί, δεν θα ήταν
θυμωμένο, μάλλον ο Δαρβίνος
θα θύμωνε, αλλά κι αυτός νεκρός είναι.
κανείς δεν θα θύμωνε και με το πουλί
που δεν θα πετούσε,
απλώς θα το θαύμαζαν για λίγο ως ερωτηματικό
και μετά θα το ξεχνούσαν.
ένα πουλί που ίσως δεν είναι ακριβώς πουλί,
αλλά πάντα “στο μεταξύ’.
το πρωτόγωνο κοράκι που λέει
“ποτέ ξανά’,
και κανείς δεν χτυπάει την πόρτα του.
