- του Λευτέρη Τηλιγάδα
——————–———–—––
Ήρθες πολύ πριν σε συναντήσω!
Κανείς δεν έδωσε σημασία
σε κείνη τη συνάντηση.
Ήμασταν μόνοι
τη απουσία μαρτύρων και λόγων…
Χειρονομιών, κυρίως.
Μέσα στα μεσάνυχτα
άπλωσε, κηλίδα φωτεινή,
μία μικρή σύσπαση
των ιστών του στόματος,
χαμόγελο πες,
ικανή να αφομοιώσει
τόνους μοναξιάς.
Ο έρωτας ήρθε αργότερα,
αμνήμων εκείνης της σύσπασης.
Το φως του φεγγαριού
νετάρισε όλο στα μάτια.
Έκαψε το φιλμ της μοναξιάς
αφήνοντας πίσω του
τις παραμορφώσεις του τετελεσμένου.
Γέμισε ο κόσμος αναιρέσεις
και λάθος ερμηνείες.
Οι ισορροπιστές κατακρημνίστηκαν
απαίδευτοι της αστάθειας.
Ηρωικά υπόλοιπα εκρήξεων
παρελαύνουν ασύντακτα
στο ύψος του στήθους,
αναμασώντας λέξεις άνευ περιεχομένου.
Η παράσταση δεν έλαβε τέλος.
Μια αναπόφευκτη υπόκλιση μόνο…
Για την τραγικότητα της τελευταίας ατάκας
ή την αποδοχή του ανέφικτου;
