- του Μιχάλη Παπαδόπουλου
——————–———————
Δεν δίνει κανένας
ένα σημάδι ότι κάτι κινείται εδώ
παρά η βροχή
Κάθομαι στο παράθυρο
σ’ ένα υγρό πανδοχείο
του Έπινγκ
δίχως κανένας
δίχως μια σκέψη ν’ απειλεί την ηρεμία μου
μίσθαρνος μιας διάρκειας χωρίς τέλος
‒ ανώφελη ακινησία που την εμπιστεύτηκα
όπως ο Ιώβ τον Θεό του
Η χθεσινή οδύσσεια στην πόλη
μου άφησε τα σημάδια της
σμπαράλιασμα των νεύρων
τσούξιμο στα μάτια
ένας αποφυσιτικός λόξιγκας
Κάποτε, το βλέπεις
η φθορά γίνεται πεντακάθαρη
ακονίζει το δίκιο της στο αμόνι του καιρού
και σε χαράζει
κι ας επιμένει ο ουρανός να βγάζει
συνέχεια φεγγαράκια
για να παραστήσει κραταιό, το ανώφελο
Ακούω στο ραδιόφωνο ειδήσεις
ο περίπλους στην υδρόγειο αθλιότητα
καθώς χαριτολογούσα κάποτε
Αναθυμήθηκα τότε τα λόγια του Αγίου:
Mundus est imundus ‒ αγανάκτηση
από άλλον αιώνα
Τρόπος, είπα, τουλάχιστον, ν’ αναδεχθώ
τη μακροθυμία του χρόνου
καθώς όπου να ’ναι ξημερώνει
και είμαι ακόμη στο παράθυρο κοιτώντας
μεταμορφωμένος, πια, σε κατοικίδιο
της αδιαφορίας
τη δυσκοίλια εγκυμοσύνη
του κίτρινου
«Εκδοχές Ενός Ποιήματος», εκδ. Φαρφουλάς, Αθήνα, 2016 (επιμ. Κώστας Ρεούσης)
